INVINCIBLE โลกอมตะ - บทที่ 84: ลุงเข้าใจผิด

หลิวเว่ยถูกฝังอยู่ใต้กำแพง เก้าดาบผสานจัดกลุ่มกันอีกครั้งก่อนที่จะกลายเป็นดาบยาว หลังจากหลุดออกมาจากซากปรักหักพัง เขากระโดดขึ้นไปบนดาบ และดาบยาวพุ่งออกไป หลิวเว่ยต้องการที่จะหลบหนีออกไป!
"คิดจะหนี?" เมื่อเห็นการกระทำของเขา จอมพลฮ่าวเทียนหัวเราะเยาะ จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขา สิงโตนรกทมิฬได้กลับมาที่ด้านข้าง และจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาได้เปลี่ยนไปในทันทีที่มีแสงสว่างเป็นประกายเจิดจ้าแพร่กระจายออกมาจากร่างของจอมพลฮ่าวเทียน
จอมพลฮ่าวเทียนมองไปที่หลิวเว่ยด้วยสายตาอันแสนเย็นชา ทันใดนั้นเขาก็อ้าปาก และคำรามเหมือนสิ่งโตไปที่หลิวเว่ย
"เก้าคลื่นคำรามสิงโตนรก!"
สิงโตสีดำปรากฏตัวขึ้นในอากาศ และยกศีรษะแหงนหน้าขึ้น และส่งเสียงคำรามอย่างรุนแรง เสียงคำรามที่ทำให้อากาศในท้องฟ้าต้องสั่นสะเทือน หวงหมิง, หวงฉี่เต๋อ และส่วนที่เหลือรู้สึกว่าหูอื้อ พวกเขาสูญเสียการได้ยินของพวกเขาชั่วคราวในขณะนี้
นี่คือความสามารถเหนือธรรมชาติของสิงโตนรกทมิฬของจอมพลฮ่าวเทียน

ภายใต้เสียงคำรามที่รุนแรง และน่ากลัวทำให้หลิวเว่ยที่กำลังจะคิดหนีโดยการบินด้วยดาบยาวของเขา ในเวลานั้นเขาหันกลับไปมอง และสิ่งที่เขาเห็นทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัว
“บูม!”
คลื่นเสียงกระทบกับร่างของหลิวเว่ย หลิวเว่ยรู้สึกคล้ายกับมีลมพายุปะทะกับร่างกายของเขาสร้างความตกใจ และเขากระเด็นตกลงมาจากดาบยาวของเขา บังเอิญจุดที่หลิวเว่ยตกลงมาเป็นภูเขาปลอมที่ถูกสร้างไว้ภายในสวนเล็ก ๆ แห่งนี้ และภายใต้น้ำหนักของเขามันถูกบดขยี้ และภูเขาปลอมก็พังทลายลงมา และชิ้นส่วนของหินก็กระเด็นออกไปทั่วบริเวณ
หนึ่งเสียงคำรามเพื่อ 'ทำร้าย' ไปที่หลิวเว่ย จอมพลฮ่าวเทียนกระพริบหายไป และเกือบจะปรากฏตัวทันทีในสวนเล็ก ๆ ข้าง ๆ หลิวเว่ย เมื่อหลิวเว่ยลุกขึ้นยืนแล้ว หลิวเว่ยหลบการโจมตีด้วยความหวาดกลัว และแม้ว่าเขาจะประสบความสำเร็จในการหลีกเลี่ยงจุดสำคัญของเขาได้ก็ตาม แต่การโจมตียังคงเฉือนผ่านไหล่ของเขาไป
เลือดของเขาพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ หลิวเว่ยไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง อาการบาดเจ็บทำให้ร่างกายของเขาสั่นคลอนในขณะที่เขาก้าวถอยหลังออกไป
"ท่าน!" หลิวเว่ยมองไปที่จอมพลฮ่าวเทียนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวในดวงตาทั้งสองข้างของเขา เขาต้องการจะพูดมากกว่านี้แต่จอมพลฮ่าวเทียนได้เข้ามาประชิดตัวของเขาแล้ว และกระแทกฝ่ามือลงบนหน้าอกของหลิวเว่ยในทันที
หลิวเว่ยรู้สึกราวกับว่าอวัยวะภายในของเขาแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
ทั้งสองมือของจอมพลงอเป็นกรงเล็บคว้าลงไปที่หลิวเว่ย และกระชากส่งเขากระเด็นตรงไปยังทิศทางหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาว

"นายน้อย, หลิวเว่ยผู้นี้ข้าควรจะจัดการกับเขาอย่างไรดี" จอมพลฮ่าวเทียนส่งหลิวเว่ยนอนลงอยู่ตรงแทบเท้าของหวงเสี่ยวหลง
จนถึงขณะนี้เสื้อคลุมของหลิวเว่ยเต็มไปด้วยรอยหยดเลือด สิ่งสกปรก และผมของเขาที่ยุ่งเหยิง เขาไม่เหลือภาพลักษณ์ที่ดูหน้าภาคภูมิใจ และแสนจะเย่อหยิ่ง ในเวลานี้ไม่เหลือภาพลักษณ์ของผู้ทรงอำนาจที่สามารถมองเห็นได้จากการเป็นผู้นำนิกาย
หลิวเว่ยเช็ดเลือดออกจากใบหน้าจ้องไปที่หวงเสี่ยวหลง ในขณะที่หัวเราะเบา ๆ ว่า "เจ้าเด็กน้อย ข้าเป็นผู้นำของนิกายดาบใหญ่ เจ้ากล้าฆ่าข้า?"
หวงเสี่ยวหลงเยาะเย้ย และพูดกับจอมพลฮ่าวเทียนว่า "ก่อนอื่นทำลายทะเลฉีของเขา!"
ใบหน้าของหลิวเว่ยแสดงความหวาดกลัวออกมา สำหรับนักรบเหนือธรรมชาติ, ทะเลฉีเป็นที่ที่สะสมปราณฉี ถ้าทะเลฉีถูกทำลายมันหมายถึงการบ่มเพาะของเขาก็จะถูกทำลายด้วย!
แม้ว่าเขาจะต้องการรักษาทะเลฉีของเขาในอนาคต แต่ก็ไม่มีวิธีใดที่สามารถจะทำการรักษาได้
"เจ้ากล้า!" หลิวเว่ยกล่าวต่อว่า "ถ้าเจ้ากล้าที่จะทำลายทะเลฉีของข้า… "
หวงเสี่ยวหลงยังคงไม่สนใจกับภัยคุกคามนี้ และสายตาของเขาก็จ้องมองไปที่จอมพลฮ่าวเทียน
"ขอรับนายน้อย!" จอมพลฮ่าวเทียนเข้าใจความหมายของหวงเสี่ยวหลง และยอมรับอย่างสุภาพ ฝ่ามือหนึ่งเล็งไปที่หัวใจของหลิวเว่ย และกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรง ทะเลฉีของนักรบเหนือธรรมชาติตั้งอยู่ที่หัวใจ
"ปัง!"
“ปุ!”
เสียงระเบิดที่อ่อนนุ่มอาจได้ยินออกมาจากบริเวณหัวใจของหลิวเว่ย คล้ายกับบอลลูนเกิดรอยรั่ว หลิวเว่ยกรีดร้องออกมาอย่างโศกเศร้า และเจ็บปวด เขากลิ้งไปมาระหว่างนอนอยู่บนพื้นดินด้วยจากความเจ็บปวด
หลิวเว่ยพยายามที่จะลุกขึ้นยืน และเขาก็กลายเป็นเหมือนเช่นคนบ้า และเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วกรีดร้องออกมาเสียงดัง "ทะเลฉีของข้า! เจ้าทำลายทะเลฉีของข้า! " ดวงตาทั้งสองของเขาเปลี่ยนไปเป็นกระหายเลือด จ้องมองด้วยความวิกลจริต และความเกลียดชังไปที่หวงเสี่ยวหลง และจอมพลฮ่าวเทียน และเขายังคงกรีดร้อง "เจ้าจะต้องเสียใจกับการกระทำของพวกเจ้าในวันนี้! "
"เสียใจ?" หวงเสี่ยวหลงเดินมาหาหลิวเว่ยมือของเขากลายเป็นกรงเล็บ และคว้าลงไปบนแขนทั้งสองข้างของหลิวเว่ย และบิดอย่างรุนแรง เสียงของกระดูกแตกหักออกมาเสียงดัง ในขณะที่หวงเสี่ยวหลงทำลายแขนทั้งสองข้างของหลิวเว่ย

หลังจากหลิวเว่ถูกทำลายทะเลฉี แม้แต่หวงเสี่ยวหลงเขาก็ไม่มีอำนาจที่จะต่อต้านได้
นิกายดาบใหญ่เป็นหนึ่งในนิกายที่ทรงพลังของอาณาจักรเป่าหลง และเขาเป็นผู้นำของนิกายดาบใหญ่ เขาไม่เคยต้องรู้สึกอัปยศเหมือนเช่นในวันนี้ แขนของนักรบเหนือธรรมชาติถูกบิดจนหักด้วยเด็กอายุเพียงสิบปี!
ในดวงตาของเขา เขาหวังว่าเขาจะสามารถกลืนกินหวงเซี่ยวลองได้ในครั้งเดียว "ข้าต้องการจะฆ่าเจ้า เจ้าลูกสนัข!" เมื่อเขาตะโกนออกมาฝ่ามือของเฟยฮาวตบลงไปบนแก้มซ้ายของเขา หลิวเว่ยล้มลงบนพื้นอีกครั้งใบหน้าซ้ายของเขาก็บวมเหมือนแดงออกมา
หวงจุน, หวงหมิง, หวงเหว่ย, หวงฉี่เต๋อ และ เฉินหยิง ไม่กล้าขยับตัว พวกเขาเฝ้ามองจอมพลฮ่าวเทียนทำลายทะเลฉีของหลิวเว่ย จับตามองแขนทั้งสองของหลิวเว่ยถูกทำลายโดย หวงเสี่ยวหลง และหัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และหวั่นเกรง โดยเฉพาะหวงจุน, หวงหมิง และหวงเหว่ย ใบหน้าของแต่ละคนดูซีดเซียว และมีแต่เพียงความหวาดกลัวอยู่ภายในหัวใจของพวกเขา
หลิวเว่ยพยายามที่จะลุกขึ้นยืน และคราวนี้มีแต่ความกลัวภายในสายตาของเขา
"หวงเสี่ยวหลงได้โปรดไว้ชีวิตข้า … ตราบเท่าที่เจ้ายอมปล่อยข้าไป ข้าขอสาบานว่านิกายดาบใหญ่ของข้าจะไม่แก้แค้นในเรื่องนี้ และไม่มาวุ่นวายกับคฤหาสน์ตระกูลหวง" หลิวเว่ยขอร้องด้วยเสียงที่แหบแห้ง
"จะแก้แค้นหรือไม่" หวงเสี่ยวหลงยืนอยู่ข้างหน้าของเขา และส่ายหัว มีดคู่เทพอสูรได้ปรากฎออกมาอยู่ในมือแล้ว
เห็นมีดในมือของหวงเสี่ยวหลง หลิวเว่ยรู้สึกถึงความกลัว: "ขอร้อง ข้าขอร้อง อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า หวงเซี่ยวหลงข้าจะรับปากทุกเรื่องขอเพียงเจ้าไม่ฆ่าข้า! "
การแสดงออกของหวงเสี่ยวหลงดูเย็นยะเยือก "มันไม่สายเกินไปหรือที่จะพูดแบบนี้? เจ้าไม่ควรทำแบบนี้ตั้งแต่แรก เมื่อเจ้าทำร้ายท่านพ่อของข้าเมื่อสองวันก่อน เจ้าควรจะคาดหวังคำตอบได้!
"ไม่ อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า!" หลิวเว่ยสามารถรู้สึกถึงเจตนารมณ์ที่ฆ่าได้ที่แผ่ออกมาจากร่างของหวงเสี่ยวหลง ในช่วงเวลาแห่งความหวาดกลัว และความตาย หลิวเว่ยคุกเข่าลงตรงหน้าของหวงเสี่ยวหลง "เจ้าไม่สามารถฆ่าข้า ข้า…..ข้า…..เป็นนักรบเหนือธรรมชาติ…..เจ้าไม่สามารถ…ฆ่าข้าได้!"
นักรบเหนือธรรมชาติ?

มีดในมือของหวงเสี่ยวหลงหมุนไปตามแนวนอน และมีไฟที่แหลมคมสองดวงโฉบเฉี่ยวข้ามช่องว่างซึ่งวาดเส้นสีแดงสองเส้นลงบนลำคอของหลิวเว่ย หลิวเว่ยใช้มือทั้งสองคว้าจับไปที่ลำคอของตัวเอง ในขณะที่เขาล้มลงคว่ำหน้าลงกับพื้น เลือดไหลออกจากลำคอผ่านช่องว่างของนิ้วมือ และทำให้พื้นเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ำ
ผู้นำนิกายดาบใหญ่ นักรบเหนือธรรมชาติหลิวเว่ย, เสียชีวิตแล้ว!
ศพของหลิวเว่ยยังอยู่ที่นั่นพร้อมกับดวงตาเปิดกว้าง บางทีเขาคงไม่เคยคิดว่าการเดินทางธรรมดา ๆ ในครั้งนี้เพื่อมายังอาณาจักรหลัวถงจะกลายเป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายในชีวิตของเขา ยิ่งไร้สาระยิ่งกว่านั้นก็คือข้อเท็จจริงที่ว่าเขาเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเด็กน้อยอายุเพียงสิบปี
หวงเสี่ยวหลงเหลือบมองไปที่ศพบนพื้นแล้วหันหลังกลับมามองหวงหมิง หวงจุน และหวงเหว่ยที่ยืนอยู่ไม่ไกล
สังเกตเห็นว่าหวงเสี่ยวหลงหันมาสนใจไปที่พวกเขาทั้งหมด หัวใจของสามคนพ่อลูกเกือบจะกระโดดออกมาจากปากของพวกเขา และใบหน้าของพวกเขาก็เริ่มซีดจาง
ทันใดนั้นหวงหมิงได้คุกเข่าลงต่อหน้าหวงเสี่ยวหลงร้องไห้ออกมาแล้วกล่าวว่า "เห็นแก่ท่านพ่อของเจ้า โปรดปล่อยพวกเราสามคนพ่อลูกออกไปด้วย! ”

"ใช่ ใช่ เสี่ยวหลงพวกเราหลงผิดไปชั่วครู่! " หวงจุนทำตามพ่อของเขา และคุกเข่าลงเช่นกัน "โปรดเมตตา และปล่อยให้พวกเราออกไป พวกเราจะไม่กล้าทำเช่นนี้อีกแล้ว ตราบเท่าที่เจ้าเห็นด้วย พวกเราจะออกจากคฤหาสน์ตระกูลหวงในทันที ในอนาคตตำแหน่งของผู้นำตระกูลจะตกเป็นของพ่อของเจ้าอย่างแน่นอน! "