INVINCIBLE โลกอมตะ - บทที่ 70: ไม่อยากยอมแพ้โดยไม่ทันได้ต่อสู้

หยางหมิงเหว่ย ยืนอยู่ด้านล่างเวทีเป็นเวลานานไม่ได้ขยับตัวแม้แต่นิดเดียว แม้กระทั่งความสับสนวุ่นวายท่ามกลางฝูงชนก็ไม่อาจดึงดูดความสนใจของเขาได้ ในขณะที่เขาจ้องมองไปที่แหวนทองของเผ่าราชันย์แสงบนร่างกายของเขา
แหวนทองคำที่เขามั่นใจมากก็ไม่มีค่าอะไรเมื่ออยู่ต่อหน้าหวงเสี่ยวหลง
จนถึงขณะนี้เขายังคงไม่สามารถยอมรับความเป็นจริงนี้ได้
การแสดงออกของหยางหมิงเหว่ยเป็นเหมือนท้องฟ้าที่มืดครึ้ม
"รอบนี้หวงเสี่ยวหลงชนะ!" หยางหมิงเหว่ยฟื้นความรู้สึกของเขา เมื่ออาจารย์ประกาศผล ใบหน้าที่ซับซ้อนของเขามองไปที่หวงเสี่ยวหลงและพูดว่า "ข้ายอมรับว่าข้าได้พ่ายแพ้ในเวลานี้ การแข่งขันในปีหน้าอย่างไรก็ตามข้าจะต้องเอาชนะเจ้าให้ได้! "
"ปีหน้า?" หวงเสี่ยวหลงย้ำคำพูดอย่างไม่โอ้อวด และส่ายหัว
ขึ้นอยู่กับความเร็วในการบ่มเพาะของเขาในตอนท้ายของปีถัดไปเขาอาจจะได้หักผ่านไปยังนักรบระดับเจ็ด และในตอนนั้นเขาก็จะเข้าเรียนในชั้นปีที่ 2 ดังนั้นเมื่อมีการแข่งขันในปีหน้าถ้า หยางหมิงเหว่ยยังคงอยู่ในชั้นปีแรก เขาจะไม่มีโอกาสได้ต่อสู้กับหวงเซี่ยวหลง (TL : ทวนเผื่อมีคนลืมหรืออ่านข้าม ปีหนึ่งหากฝึกถึงนักรบระดับเจ็ดจะขอทำการเข้ารับการทดสอบเพื่อเลื่อนไปเป็นศิษย์ชั้นปีที่สอง ถ้าไม่ถึงนักรบระดับเจ็ดก็อยู่ปีหนึ่งยาว)
เห็นหวงเสี่ยวหลงสั่นศีรษะของเขา หยางหมิงเหว่ยเข้าใจความหมายของเขาผิด คิดว่าหวงเสี่ยวหลงรู้สึกรังเกียจมากเกินไปที่จะสู้กับเขาอีกครั้ง
"หวงเสี่ยวหลง เจ้าหมายความว่าอะไร" หยางหมิงเหว่ยรู้สึกโกรธ
หวงเสี่ยวหลงหันหลังกลับไป และเดินลงจากเวที "พวกเราจะสู้กันอีกครั้ง ถ้าเจ้าสามารถขึ้นมาเรียนในชั้นปีที่ 2 ในปีหน้าได้"
หยางหมิงเหว่ยรู้สึกทึ่งกับการตอบกลับ ในขณะที่เขาจ้องมองที่หลังของหวงเสี่ยวหลง
เลื่อนไปสู่ชั้นปีที่ 2 ปีในปีหน้า ?!
คำพูดของหวงเสี่ยวหลงหมายถึง … ? ทั้งสองดวงตาของหยางหมิงเหว่ยเบิกบาน และตกใจเมื่อเขาตระหนักถึงความหมายที่อยู่เบื้องหลังคำพูดนี้
บนพื้นที่พิเศษราชาลู่เจ๋อกำลังเฝ้าดูหวงเสี่ยวหลง และหัวเราะเบา ๆ เขาพูดกับจอมพลฮ่าวเทียน ว่า "ไม่ได้คาดหวังว่าหวงเสี่ยวหลงจะเข้าถึงระดับความแข็งแกร่งในระดับนี้! แท้จริงแล้วมันได้เกินความคาดหวังของข้า "
"ขอรับ ข้าก็รู้สึกเหมือนกัน" จอมพลฮ่าวเทียนยิ้ม และรู้สึกตื่นเต้น เขารู้ว่าจักรพรรดิได้ผ่านไปยังนักรบระดับหก แต่ความแข็งแกร่งของหวงเสี่ยวหลงที่ได้แสดงก่อนหน้านี้ยังทำให้เขาต้องรู้สึกประหลาดใจ

ตอนแรกเขาคิดว่าแม้ว่าท่านจักรพรรดิจะเอาชนะได้ แต่ก็เป็นเรื่องที่ยากลำบาก และอาจต้องต่อสู้ยืดเยื้อ แต่ในความเป็นจริงมันกับตรงกันข้าม
หลังจากที่หวงเสี่ยวหลงชนะหยางหมิงเหว่ย ยังทำให้เฟยฮาวตกใจเล็กน้อย
ไม่นานหลังจากที่หวงเสี่ยวหลงชนะหยางหมิงเหว่ย ผลการต่อสู้ก็ครบเจ็ดรอบของชั้นปีแรก

ตั้งแต่รอบต่อไปมีศิษย์เจ็ดคนเป็นเลขคี่ จะมีศิษย์คนหนึ่งได้รับการยกเว้น และมีสิทธิ์เข้าร่วมการแข่งขันรอบต่อไปได้ในทันที แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ได้ถูกกำหนด แต่ได้ถูกตัดสินใจโดยรองอาจารย์ใหญ่, เซี่ยงฉู่
และหนึ่งในนั้นก็คือลู่ไค
ลู่ไคได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางจากศิษย์ และอาจารย์ในสถาบัน ในฐานะศิษย์อันดับหนึ่งชั้นปีที่หนึ่งของสถาบัน ดังนั้นจึงไม่มีการคัดค้านจากกลุ่มผู้ชมเกี่ยวกับการตัดสินใจของเซี่ยงฉู่ และเช่นนั้นลู่ไคก็ได้ดำเนินการแข่งขันรอบต่อไปได้อย่างราบรื่น
สำหรับฝ่ายตรงข้ามในรอบถัดไปรวมหวงเสี่ยวหลงก็ทำการหยิบไม้เลือกคู่แข่ง
หมายเลขหกของชั้นปีที่แรกคือหูตง และความแข็งแกร่งของเขาอ่อนแอเมื่อเทียบกับหยางหมิงเหว่ยในก่อนหน้านี้ จุดสูงสุดของนักรบระดับหกขั้นกลาง ดังนั้นจึงไม่พูดถึง และฉากเดียวกันเหมือนภาพฉายซ้ำ หวงเสี่ยวหลงได้มอบความพ่ายแพ้ให้แก่หูตงได้อย่างง่ายดาย
ยืนอยู่ด้านล่างของเวที ลู่ไคยืนดูเงียบ ๆ มองไปที่หวงเสี่ยวหลงที่ต่อสู้กับหูตง ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงความคิดอะไรออกมา
ความจริงก็คือเขานิ่งสงบอย่างมาก แต่ในใจเกิดคลื่นของอาการตกตะลึงกระทบเขาเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ในปัจจุบัน
ตอนแรกความคิดของเขาคล้ายกับพ่อของเขา หวงเสี่ยวหลงจะไม่มีโอกาสได้สู้กับเขา และน่าจะถูกตัดออกไปในช่วงครึ่งทาง แต่ในความเป็นจริงหยางหมิงเหว่ยไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของหวงเสี่ยวหลงสักนิด
ลึกลงไปในใจของลู่ไคเขารู้สึกลำบากมาก ระหว่างเจ้าชายหลายคนในอาณาจักรหลัวถงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขามีพรสวรรค์สูงสุด เพราะฉะนั้นเขาจึงเป็นที่รักของบิดา ถึงกระนั้นความสามารถพิเศษที่เขารู้สึกภาคภูมิใจก็ไม่ได้ถือว่ามีอะไรเมื่อเปรียบเทียบกับหวงเสี่ยวหลง
ในทางตรงกันข้ามซ้งหยวนที่ยืนอยู่เบื้องหลังของลู่ไค มีการแสดงออกทางสีหน้าของเขากลายเป็นบิดเบี้ยวดูน่าเกลียด เมื่อหวงเสี่ยวหลงเอาชนะหยางหมิงเหว่ย และหูตงได้ เหมือนไม่ได้เอาจริงสักนิด
อีกไม่นานหลังจากนั้นรอบที่สองของการแข่งขันชั้นปีแรกสิ้นสุดลง หวงเสี่ยวหลง และศิษย์อีกสองคนเข้าร่วมการแข่งขันครั้งที่สามเรียบร้อยแล้ว
ไม่ทราบว่ามันถูกทำโดยเจตนา หรือไม่ แต่หวงเสี่ยวหลงจับได้หมายเลขสาม: และเจอกับศิษย์ห้องสามที่เรียกว่าเฉินเฉิง เขามองไปที่หวงเสี่ยวหลง 
อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของเฉินเฉิงได้รับการยอมรับจากปีที่ผ่านมาโดยรวม และเขาเป็นศิษย์อันดับ 2 ต่อจากลู่ไค ซึ่งเขาอยู่ในระดับจุดสูงสุดของนักรบระดับหกขั้นปลาย, เฉินเฉิงยังมีจิตวิญญาณการต่อสู้ประเภทสัตว์ที่เป็นระดับสิบอันดับต้น ๆ วานรวารีแขนยาว
แม้ว่าเฉินเฉิงจะแข็งแกร่งกว่าหยางหมิงเหว่ย แต่เขาก็แพ้ให้กับหวงเซี่ยวหลงเช่นเดียวกับฝ่ายคนอื่น ๆ ในก่อนหน้านี้โดยไม่ต้องปลดปล่อยจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาแม้แต่ครั้งเดียว
เมื่อเห็นเฉินเฉิงพ่ายแพ้ให้กับหวงเสี่ยวหลงผู้คนรอบเวทีต่างก็มึนงง
ในท้ายที่สุดก็เข้าสู่รอบสุดท้ายระหว่างลู่ไค และหวงเสี่ยวหลงที่กำลังจะต่อสู้กันเพื่อกลายเป็นอันดับหนึ่งของชั้นปีแรก!
ไม่มีใครคิดว่าเขาจะมาในรอบนี้ หวงเสี่ยวหลงได้เจอกับลู่ไคเพื่อชิงตำแหน่งอันดับหนึ่ง ก่อนวันนี้บรรดาศิษย์ใหม่ และเหล่าผู้อาวุโสได้พูดถึงเรื่องนี้ และทุกคนก็เห็นพ้องกันว่าในเวลานั้นน่าจะเป็นเฉินเฉิงที่ได้เจอกับลู่ไค
แต่ตอนนี้เป็นศิษย์ใหม่ที่ชื่อว่าหวงเสี่ยวหลงที่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแทน
มีสองคนยืนอยู่บนเวที ทั้งสองคนต่างเงียบ และไม่ได้พูดอะไรออกมา
ด้านล่างของเวทีมีเงาทึบที่เต็มไปด้วยความเงียบ
หลี่ลู่ยังคงจ้องอยู่ที่หวงเสี่ยวหลง และลู่ไคทีก่ำลังยืนอยู่บนเวที และมือเล็ก ๆ ของนางก็มีเหงื่อบาง ๆ ออกมาบนฝ่ามือของนางเนื่องมาจากความกระวนกระวายใจ
"เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจ" ในที่สุดลู่ไคก็พูด และตัดผ่านความเงียบในเวลานี้ "แต่เจ้าควรจะตระหนักได้ว่าเจ้าไม่สามารถเอาชนะข้าได้! เพียงแค่ก้าวออกมา และกล่าวยอมแพ้! "
เมื่อได้ยินคำพูดของลู่ไค หวงเสี่ยวหลงตอบอย่างสงบ "รอบก่อนหน้าหยางหมิงเหว่ยก็พูดเช่นเดียวกันกับเจ้า"
ในที่สุดหยางหมิงเหว่ยก็พ่ายแพ้ไปอย่างน่าสังเวช!
ลู่ไคได้ยินความหมายที่ซ่อนอยู่ของคำพูดของหวงเสี่ยวหลง และไม่ได้โกรธ "ข้าไม่ใช่หยางหมิงเหว่ย!"
และปราณฉีของเขาได้แผ่กระจายออกมาอย่างเต็มที่ และด้วยพลังที่แข็งแกร่งกว่าหยางหมิงเหว่ย และเฉินเฉิง ก็หลุดออกจากร่างของลู่ไค
"นักรบระดับเจ็ด! เจ้าชายลู่ไคจริง ๆ ได้ตัดผ่านสู่นักรบระดับเจ็ด! "
"ความแข็งแกร่งของเจ้าชายลู่ไคเป็นอันดับหนึ่งของการแข่งขันชั้นปีแรกแล้ว วิธีที่หวงเสี่ยวหลง จะสามารถเอาชนะเจ้าชายลู่ไคได้ในสถานการณ์นี้? "
"ถ้ามันเป็นข้าได้เห็นพลังของนักรบระดับเจ็ดของเจ้าชายลู่ไค ข้าจะยกมือขึ้น และกล่าวยอมแพ้แล้ว! แต่นี่หวงเสี่ยวหลงเขามีความกล้าที่จะยืนอยู่บนเวที หรือเขาเพียงปากแข็งเพื่อรักษาใบหน้าของเขา! "

ด้านล่างเวทีมีการพูดคุยกันอย่างวุ่นวาย
แน่นอนคนที่อิจฉาหวงเซี่ยวลองไม่สามารถต้านทานการหัวเราะเยาะเอาไว้ได้ หวงเซี่ยวลองได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขาเต็มเปี่ยม
การแสดงออกของหวงเสี่ยวหลงยังคงเหมือนกับคำที่น่าเกลียดที่หูของเขาได้ยิน และมองไปที่ ลู่ไคที่ยืนอยู่ในด้านตรงข้าม: นักรบระดับเจ็ด? นี่คือความคาดหวังของ หวงเสี่ยวหลง ดังนั้นลู่ไค ที่ได้เปิดเผยความแข็งแกร่งของพลังนักรบระดับเจ็ดของเขาออกมา หวงเสี่ยวหลงจึงไม่แปลกใจ
"มันเป็นยังไงบ้าง? เจ้ายังต้องการที่จะต่อสู้? "ลู่ไคมองไปที่หวงเสี่ยวหลง
"เชิญเจ้าลงมือได้" เสียงเบา ๆ ของหวงเสี่ยวหลงดังออกมา 
ลู่ไคไม่ได้หวังว่าจะได้รับคำตอบดังกล่าว และรู้สึกหดหู่ใจ รู้ว่าเขาเป็นนักรบระดับเจ็ด แต่หวงเสี่ยวหลงยังคงกล้าที่จะสู้กับเขา? เขารู้ว่าหวงเสี่ยวหลงมีพละกำลังที่แข็งแกร่งจริง ๆ แต่เขากับทุกคนในปัจจุบันสามารถเห็นได้ว่าเขาเป็นแค่จุดสูงสุดของนักรบระดับหกขั้นปลายเท่านั้น
นักรบระดับเจ็ดเป็นเส้นแบ่ง ไม่ว่านักรบระดับหกจะมีพลังมากแค่ไหนก็ตาม เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะเอาชนะนักรบระดับเจ็ดได้ นี่คือความเป็นจริงที่พูดกล่าวได้เต็มปาก
หวงเซี่ยวหลงต้องการใช้ความสามารถในนักรบระดับหกของเขาเพื่อทำลายความเป็นจริงนี้หรือไม่?

ลู่ไคจ้องไปที่หวงเสี่ยวหลง และพยักหน้าแล้วกล่าวว่า "ตั้งแต่เจ้าไม่ได้กล่าวยอมแพ้ด้วยตนเองแล้ว ข้าจะทำให้เจ้ากล่าวออกมาเอง"
หลังจากที่เขากล่าวจบ ลู่ไคได้ปลดปล่อยจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาออกมาจากร่างของเขา

…………