INVINCIBLE โลกอมตะ - บทที่ 64: แค่ดาบเดียว

หวงเสี่ยวหลงมาใต้ต้นไม้ปรงขนาดใหญ่ และมือของเขาห่อด้วยปราณฉีเพื่อถึงเอาผลไม้ปรงออกมา และเขาก็นำมันเข้าไปที่ปากของเขาและกินมันทันที
ทันทีที่น้ำทิพย์ของสวรรค์เต็มอยู่ภายในปากของหวงเสี่ยวหลง และเมื่อเขากลืนกินพลังงานที่อบอุ่นเข้าสู่เส้นเลือด และเส้นลมปราณ
เขารีบนั่งลง และโคจรทักษะเทพอสูรเพื่อปรับแต่งพลังงานจากผลไม้ปรง
ขณะที่เขากลั่นผลไม้ปรงด้วยปราฉีของจิตวิญญาณของโลกเบื้องล่าง เริ่มพลุ่งพล่าน และเข้าสู่ภายในเส้นลมปราณของเขา ในขณะเดียวกันหวงเสี่ยวหลงรู้สึกว่ามีกลิ่นอายของพลังงานทางจิตวิญญาณของผลไม้ปรงที่ช่วยบำรุงร่างกาย กล้ามเนื้อ กระดูก และอวัยวะภายในของร่างกายทำให้ร่างกายแข็งแรง และกระชับขึ้น
หนึ่งมังกรสีดำ และหนึ่งสีฟ้าลอยออกมารอบ ๆ หวงเสี่ยวหลง ในขณะที่ดูดซับจิตวิญญาณของ โลกเบื้องล่าง 
หลังจากที่เขาก้าวมาถึงนักรบระดับหกแล้วความเร็วในการดูดซับพลังงานจิตวิญญาณของโลกเบื้องล่างก็เพิ่มมากขึ้น

ผ่านไปหนึ่งคืน
แสงแดดที่ส่องลงมาจากยอดภูเขาลดลงบนร่างของหวงเสี่ยวหลงทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น
มังกรคู่กลับเข้าไปในร่างกายของเขา หวงเสี่ยวหลงหยุดโคจรทักษะเทพอสูร และลุกขึ้น ทั้งสองกำปั้นพุ่งออกไปที่ผนังถ้ำที่ห่างออกไปประมาณเจ็ดจั้ง และทิ้งรอยเท้าไว้ภายในพื้นดิน
กำแพงถ้ำสั่นสะเทือน และหินก็ร่วงลงมา
ผลของสิ่งนี้ทำให้ดวงตาของเขาสว่างขึ้นในความตื่นเต้น ผลไม้ปรงเป็นสิ่งที่พิเศษอย่างแท้จริง หนึ่งคืนของการบ่มเพาะได้เพิ่มพลังกายของเขาอย่างมีนัยสำคัญ และเมื่อโจมตี กล้ามเนื้อและเส้นเอ็นของเขาได้กลายเป็นแข็งแรงมากขึ้น
ถ้าเขายังคงปลูกฝังด้วยวิธีนี้ เพียงแค่พึ่งพาพลังร่างกายแล้ว เขาก็แข็งแกร่งขึ้นเมื่อเทียบกับนักรบในระดับระดับเดียวกัน
เมื่อหดมือลง หวงเสี่ยวหลงมองไปรอบ ๆ ถ้ำ และสังเกตเห็นว่าเจ้าลิงน้อยกำลังกลั่นพลังงานของผลไม้ปรง ขณะที่นั่งอยู่บนกิ่งไม้กิ่งหนึ่ง เจ้าลิงน้อยยังคงเป็นปริศนา: ไม่ว่าจะเป็นการกลืนกินแกนของสัตว์ร้ายก็ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาในการกลั่น แต่เมื่อมันได้กินผลไม้ที่มหัศจรรย์เช่นผลไม้หยาง และผลไม้ปรงกลับจำเป็นต้องใช้เวลาในการกลั่นพวกมัน
แต่ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นเจ้าลิงน้อยจะขี้โกงมากเกินไป
เมื่อเห็นว่าเจ้าลิงน้อยกำลังกลั่นผลไม้ปรง หวงเสี่ยวหลงไม่ได้รบกวนมัน และเดินห่างจากจุดนั้นออกไปไกลพอสมควร และเรียกมีดคู่เทพอสูร และเริ่มฝึกกระบวนท่าน้ำตาเทพอสูร

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ
อีกหนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ในช่วงเดือนที่ผ่านมาหวงเซี่ยวลองใช้เวลาส่วนใหญ่ในถ้ำใต้ดิน ในระหว่างวันเขามุ่งเน้นไปที่ ทักษะดาบเทพอสูร และทักษะกงเล็บปีศาจเทพอสูรแต่ในเวลากลางคืนเขากลืนผลไม้ปรง และปลูกฝังทักษะเทพอสูร และคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น
บางครั้งหวงเสี่ยวหลงจะออกจากถ้ำไปพร้อมด้วยเจ้าลิงน้อยเพื่อล่าสัตว์ปีศาจด้วยกัน
หวงเสี่ยวหลงได้กลืนกินผลไม้ปรงเพื่อช่วยการบ่มเพาะของเขาทุกวัน และหลังจากกินได้เพียงเดือนเดียวร่างกาย กล้ามเนื้อ กระดูก และอวัยวะภายในของร่างกายของเขาก็แข็งแรงกว่ามากเมื่อเทียบกับเดือนก่อน
นอกจากนี้ในช่วงสองสามวันสุดท้ายของเดือนด้วยความช่วยเหลือของผลไม้ปรง เขาก็ก้าวขึ้นสู่นักรบระดับหกขั้นกลาง
นักรบระดับหกขั้นกลาง!
โดยทั่วไปแล้วผู้ที่ครอบครองจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสิบต้องฝึกฝนเป็นเวลาหนึ่งปีถึงหนึ่งปีครึ่งก่อนที่พวกเขาจะไปถึงนักรบระดับหกขั้นกลาง จากการนักรบระดับหกแรกเริ่ม อย่างไรก็ตามหวงเสี่ยวหลงใช้เวลาเพียงสามเดือนเท่านั้นที่จะก้าวไปข้างหน้า
ในช่วงสามสิบวันที่ผ่านมามีผลไม้ปรงมากกว่าร้อยผล แต่หวงเสี่ยวหลง และเจ้าลิงน้อยก็ได้บริโภคไปมากกว่าครึ่งหนึ่งของผลไม้ที่มี
ในวันนี้เฉพาะช่วงกลางวัน ขณะที่หวงเซี่ยวหลงกำลังนั่งสมาธิอยู่ใต้ต้นปรงเพื่อปลูกฝังก็ได้มีผู้คนก้าวเข้ามาภายในถ้ำ
หวงเสี่ยวหลงรู้สึกถึงได้ และหยุดฝึกฝนทันที
และเมื่อถึงจุดนี้เสียงก็ดังมากพอที่จะทำให้หวงเสี่ยวหลงได้ยิน
"ต้นไม้ปรงเติบโตขึ้นจริง ๆ ในถ้ำใต้ดินนี้?"
"มันไม่ควรจะผิด ตามข้อบ่งชี้ของคันฉ่องสมบัติ ต้นปรงควรอยู่ในถ้ำนี้! กลิ่นหอมที่เราได้กลิ่นมาก่อนคือกลิ่นผลไม้ปรง!
กลุ่มของรอยเท้าเดินเข้ามาใกล้ขึ้น
จากเสียงผู้มาใหม่น่าจะเป็นคนสองคน
หวงเสี่ยวหลงลุกขึ้นยืน และเจ้าลิงน้อยก็วิ่งลงมาจากบนลำต้นของต้นไม้ และกระโดดลงบนไหล่ของหวงเสี่ยวหลง บนใบหน้าเล็ก ๆ ของมันแสดงออกอย่างไม่พอใจ ในขณะที่มองออกไปตามทิศทางของเสียงที่ได้ยิน

ไม่นานหลังจากนั้นชายหนุ่มสองคนที่มีอายุยี่สิบปีก็ได้มาถึง
ชายทั้งสองสวมเสื้อสีดำอ่อน และบนทรวงอกเป็นรูปของนกที่ดูลึกลับซึ่งแสดงให้เห็นว่าทั้งสองคนเป็นสาวกของนิกายเดียวกัน
เมื่อมาถึงถ้ำใต้ดิน ชายทั้งสองต่างประหลาดใจที่เห็นหวงเซี่ยวหลง และเจ้าลิงน้อยเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้คาดหวังที่จะพบเจอใครที่นี่ไม่ต้องพูดถึงเด็กน้อย และลิง
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นต้นไม้ยักษ์ที่อยู่เบื้องหลังของหวงเสี่ยวหลง ดวงตาของพวกเขาก็ส่องสว่างเต็มไปด้วยความปีติยินดีอย่างบ้าคลั่ง
"ต้นไม้ปรง!"
"มีต้นไม้ปรงในถ้ำใต้ดินนี้จริง ๆ!"
หนึ่งในพวกเขาหัวเราะดังออกมากล่าวว่า "ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าเคยพูดไว้แล้วถึงเรื่องคันฉ่องสมบัติใช่มั้ย! ต้นไม้ปรงอยู่ที่นี่ในถ้ำใต้ดินนี้ และกับผลไม้ปรงเหล่านี้เราจะสามารถพัฒนาเพื่อก้าไวปสู่นักรบระดับเจ็ด! "
"เจ้าพูดถูกแล้ว และในตอนท้ายของการแข่งขันของนิกายชั้นนอกของปีนี้ พวกเราจะสามารถก้าวเข้าสู่สามอันดับแรกได้!" วู่กาน และเขาก็หัวเราะเสียงดัง
ทั้งสองคนกำลังพูด และหัวเราะโดยไม่คำนึงถึงหวงเซี่ยวหลงซึ่งดูเหมือนเด็กไร้อันตราย และเจ้าลิงน้อย
ในสายตาของพวกเขาผลไม้ปรงเหล่านี้เป็นของพวกเขาแล้ว

หวงเสี่ยวหลงยังคงเงียบสงบอยู่ตลอดเวลา เขามองดูพวกเขาด้วยความสนใจจากเสื้อผ้าของพวกเขา เขาเดาว่าทั้งสองคนนี้ควรเป็นสาวกของหุบเขาเก้านกอมตะจากอาณาจักรเพื่อนบ้านที่มีชื่อว่าอาณาจักรเป่าหลง
หุบเขาเก้านกอมตะเป็นขุมพลังอันยิ่งใหญ่ในอาณาจักรเป่าหลง และถือได้ว่าเป็นกองกำลังที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของอาณาจักร
หลังจากหัวเราะชั่วครู่หนึ่ง วู่กาน และสาวกอีกคนก็หยุดหัวเราะ และหันความสนใจไปที่หวงเสี่ยวหลง
"เราจะทำอะไรกับเด็กคนนี้ดี?" วู่กานถามว่า "เขามาถึงที่นี่ได้อย่างไร? เขาแยกตัวออกจากครอบครัวของเขา และมาถึงที่นี่โดยบังเอิญ? "
สาวกอีกคนขอ หุบเขาเก้านกอมตะ, เฉินหยุนหัวเราะ "ทำไมต้องไปสนใจเด็กคนนี้ ว่ามาที่นี่ทำไม? ความลับนี้จะไม่รั่วไหล ต้นปรงมีผลไม้ร้อยผลในทุกปี และด้วยผลไม้เหล่านี้ภายในสิบปีการบ่มเพาะของพวกเราสามารถเข้าถึงลำดับที่แปดได้ " 
หลังจากที่เขากล่าวเขาเดินไปทางหวงเสี่ยวหลง
ห่างจากหวงเสี่ยวหลงประมาณ 10 ก้าว เฉินหยุนชักดาบยาวของเขาออกมา ในขณะที่มองไปที่หวงเสี่ยวหลงกล่าวว่า "เด็กน้อยโชคของเจ้าไม่เลวที่จะหาที่นี้พบ และจากที่เห็นดูเหมือนว่าเจ้าได้กินไปแล้วค่อนข้างมาก รสชาติของผลไม้เป็นอย่างไร? อร่อย? แย่มาก แต่ไม่ว่าอย่างไรเมื่อเจ้าได้มาพบกับพวกข้าแล้ว ในตอนนี้ทุกอย่างที่นี่เป็นของพวกข้า! "
"และสิ่งเดียวที่เหลือสำหรับเจ้าคือความตาย!"
ดาบยาวในมือของเฉินหยุนกำลังจะแทงไปที่คอของหวงเสี่ยวหลง
"ไม่ต้องกังวลแค้การแทงด้วยดาบเพียงครั้งเดียว เจ้าจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ !"
เมื่อดาบยาวในมือของเฉินหยุนแทบจะลงไปถึงลำคอของหวงเสี่ยวหลง ก็ต้องหยุดลง ใบหน้าของเฉินหยุนแข็งค้าง ขณะที่เขามองด้วยความไม่เชื่อปลายดาบของเขาถูกรั้งอยู่ในระหว่างสองนิ้ว
ขณะที่เขายังคงตะลึงอยู่ หวงเสี่ยวหล ก็กระพริบหายตัวไป และเฉือนคมมีดออกไปเบา ๆ
ร่างกายของเฉินหยุนยังคงยืนนิ่งดวงตาทั้งสองค่อย ๆ จางลง และจากนั้นร่างกายของเขาก็ล้มลงไปที่พื้น
"เจ้าพูดถูก – เพียงแค่ดาบเดียวเท่านั้นมันจะไม่เจ็บปวดหรอก" หวงเสี่ยวหลงกล่าว การแสดงออกของเขาดูเย็นชาเป็นอย่างมาก
ร่างกายของเฉินหยุนล้มลงกับพื้น และเมื่อเวลาผ่านไปเท่านั้นเลือดเริ่มซึมออกมาจากลำคอ
"เฉินหยุน!" อยู่ไม่ไกล วู่กานตะโกนเมื่อเห็นเพื่อนของเขาล้มลงบนพื้น ถึงเวลานี้หวงเสี่ยวหลงได้เริ่มเคลื่อนไหวไปในทิศทางของเขาแล้ว
"เจ้า!" การแสดงออกของวู่กานเปลี่ยนไป และที่แย่กว่านั้นเขาเต็มไปด้วยความกลัว เขาก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว จนถึงขณะนี้เขายังคงไม่เชื่อว่าเฉินหยุนตายด้วยน้ำมือของเด็กอายุสิบขวบที่อยู่ตรงหน้าของเขา
เช่นเดียวกับเขา เฉินหยุนเป็นจุดสูงสุดของนักรบระดับหกตอนปลาย!