INVINCIBLE โลกอมตะ - บทที่ 60: เขาไม่ใช่ลูกนอกสมรสหรือ?

"ไม่?" ซุนจางถูกส่งเข้าสู่ความงุนงงสักครู่โดยคำตอบที่เขาดูเหมือนว่าเขาได้รับลูกระเบิดจากจอมพลฮ่าวเทียน
ในขั้นต้นเขาได้คิดโดยอาศัยอำนาจตามตัวตนของเขา และโดยการเดินทางมาที่จวนจอมพลเพื่อรับหวงเซี่ยวหลงเป็นศิษย์ของเขา จอมพลฮ่าวเทียนจะเห็นด้วยอย่างมีความสุข แต่เขาก็ถูกปฏิเสธจริงๆ
ใบหน้าของซุนจางมืดลงเล็กน้อยด้วยความทุกข์
จอมพลฮ่าวเทียนได้เห็นการแสดงออกของซุนจาง และเขาคิดสักครู่ก่อนที่จะตอบว่า "ซุนจาง เรื่องนี้ข้าไม่สามารถตัดสินใจได้จริง ๆ!"
"เจ้าไม่สามารถตัดสินใจได้?" ซุนจางตกตะลึง "หวงเซี่ยวหลงไม่ได้เป็นลูกนอกสมรสของเจ้าหรอ?"
เด็กที่ไม่สมควร? ทันทีที่มีรอยเหงื่อ และเส้นสีดำปรากฏบนหน้าผากของจอมพลฮ่าวเทียน; เจ้าแก่นี้จริง ๆ คิดว่าท่านจักรพรรดิเป็น … ?!
หน้าของจอมพลฮ่าวเทียนเคร่งขรึม และมืดมนในขณะที่เขากล่าวว่า "ซุนจางไม่ต้องพูดถึงข้าแม้แต่อาจารย์ของข้าก็ไม่สามารถตัดสินใจได้!"
"อาจารย์ … อาจารย์ของเจ้า? ท่านผู้อาวุโสยู้หมิงก็ไม่สามารถตัดสินใจได้! " ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าของเขา ยู้หมิงเป็นนักรบเหนือธรรมชาติระดับสิบ! แต่ยู้หมิงไม่สามารถตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องของหวงเซี่ยวหลงได้?!
แล้วตัวตนที่แท้จริงของหวงเสี่ยวหลง คืออะไร?
จอมพลฮ่าวเทียนพยักหน้าอย่างจริงจัง
ความจริงก็คือมีบางอย่างที่เขาไม่ได้บอกกับซุนจาง และนั่นคือแม้แต่อาจารย์ของเขาเองก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะรับหวงเสี่ยวหลงไปเป็นศิษย์ได้
อาจารย์ของจอมพลฮ่าวเทียน!
การพูดออกมาดัง ๆ ก็จะน่าตกใจมาก ดังนั้นจอมพลฮ่าวเทียนจึงได้แต่เก็บไว้ในใจ และไม่ได้พูดกับซุนจาง
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนที่ดี จอมพลฮ่าวเทียนก็ไม่เคยพูดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับ นิกายประตูเทพอสูร ดังนั้นซุนจางจึงไม่ทราบว่าเขาเป็นศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูร ไม่นานหลังจากนั้นซุนจางก็เดินออกจากจวนจอมพลไปด้วยความผิดหวัง เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครามที่มีกลุ่มเมฆขาวลอยตัว และแสงแดดอันเร่าร้อน
"ไม่ได้คาดหวังว่าตัวตนของเด็กตัวเล็ก ๆ จะไม่ง่ายนัก" ซุนจางพึมพำกับตัวเอง "เขาเป็นเจ้าชายแห่งจักรวรรดิต้วนเริน?" จากนั้นเขาก็ส่ายหัวทิ้งความคิดนี้ออกไป
ออกจากจวนจอมพล ซุนจางมุ่งหน้ากลับไปที่สถาบัน

กลางคืนก็มาถึงแล้ว
ความร้อนของช่วงกลางวันค่อย ๆ จางหายไป เมื่อยามค่ำคืนมาเยือน และสายลมเย็นพัดมาเบา ๆ
หวงเสี่ยวหลงนั่งไขว้ขาอยู่บนเตียงหยกเย็น ภายในห้องนอนของคฤหาสน์เทียนซวน ปราณฉีกำลังไหลเวียนอยู่ในเส้นลมปราณของเขา เขาไม่ได้ฝึกฝนเมื่อสองสามวันที่ผ่านมาความคิดที่ติดอยู่ในใจของเขา เนื่องจากจิตวิญญาณมังกรคู่ของเขาสามารถหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว และสามารถแบ่งแยกออกเป็นสองได้อย่างอิสระแล้วบางทีเขาอาจจะเรียกมันออกมาได้
และตอนนี้กำลังทดลองทำอย่างไรเพื่อให้บรรลุการอัญเชิญแบบเฉพาะเจาะจง
ถ้าเขาสามารถควบคุม และเรียกวิญญาณได้เพียงหนึ่งเดียวแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องจิตวิญญาณคู่ของเขาที่อาจถูกค้นพบ ภายใต้สถานการณ์ปกติหรือระหว่างการสู้รบเขาจะปล่อยมังกรดำออกมา
อย่างไรก็ตามแม้จะมีความพยายามอยู่สองวันก็ตามทุกครั้งที่หวงเซี่ยวหลงเรียกวิญญาณของเขาทั้งมังกรสีดำ และสีฟ้าจะปรากฏขึ้น นี่เป็นเหมือนมือซ้าย และขวาที่ทำการเขียนตัวอักษรที่แตกต่างกันในเวลาเดียวกันการกระทำนี้ยากที่จะเป็นไปได้ในเวลาอันสั้น
เนื่องจากมนุษย์ไม่สามารถมุ่งทำทั้งสองสิ่งได้ในเวลาเดียวกัน
ความพยายามของหวงเสี่ยวหลงล้มเหลวอีกครั้ง แต่หวงเสี่ยวหลงก็ไม่รู้สึกท้อแท้ และพยายามอย่างต่อเนื่องหลังจากความล้มเหลวในแต่ละครั้ง
คืนที่ผ่านมาเมื่อรุ่งสางมาถึง แม้ว่าเขาจะไม่ประสบความสำเร็จ แต่เขาก็พบว่าการควบคุมของเขาเกี่ยวกับมังกรคู่ของเขากลายเป็นเรื่องที่ง่ายมากขึ้น
ก่อนหน้านี้เขาต้องการเวลาถึงสามลมหายใจเพื่อเรียกจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขา แต่ตอนนี้เขาสามารถทำมันได้ภายในสองลมหายใจ
ก้าวเดินออกมาจากห้องของเขาไปที่ลานด้านหน้า หวงเสี่ยวหลงเหยียดแขนขาเล็กน้อยแล้วก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากสนามหลังบ้าน ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเขาเดินไปที่สนามหลังบ้านเพื่อดู ภายในสนามหลังบ้าน เฟยฮาวและทาสที่เพิ่งซื้อมากำลังฝึกทักษะเพลงหมัดลั่วหาน: ทักษะที่เขาเคยสอนเฟยฮาว และให้เฟยฮาวสอนให้แก่เหล่าทาส
หวงเสี่ยวหลงได้สังเกตเห็นบรรดาทาส ในเวลาเพียงไม่กี่วันเหล่าทาสเหล่านี้ก็คุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวเหล่านี้แล้วแสดงทักษะในการต่อสู้ และความเข้าใจในการต่อสู้ของพวกเขาได้ค่อนข้างดี เป็นความต้องการที่เขาได้มอบให้เฟยฮาวกระทำ คนที่เขาต้องการจะต้องเติมเต็มสองสิ่ง: หนึ่งคือความจงรักภักดี และสองมีระดับความเข้าใจในการต่อสู้และทักษะการต่อสู้
"นายน้อย!" เมื่อเห็นหวงเสี่ยวหลงเดินเข้ามา เฟยฮาวก็รีบออกไปทักทาย
หวงเสี่ยวหลงพยักหน้า จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่มนุษย์อสูรโบลี่ที่กำลังฝึกทักษะเพลงหมัดลั่วหานในลานจัตุรัสกล่าวกับเฟยฮาวว่า "เจ้าแนะนำโบลี่ให้มากขึ้นเพื่อให้เขาสามารถแนะนำคนอื่น เจ้าเองจะได้มีเวลาฝึกฝนทักษะของเจ้าด้วยเช่นกัน"
"ขอรับนายน้อย!" เฟยฮาวตอบอย่างสุภาพ
'ไปกันเถอะ. ไปกับข้าเพื่อออกไปเดินเล่นนอกบ้าน " หวงเสี่ยวหลงกล่าวกับเฟยฮาว เขาเคยอยู่ที่เมืองหลวงของอาณาจักรหลัวถงมาหลายวันแล้ว และยังไม่ได้ออกไปดูให้ทั่ว ดังนั้นหวงเสี่ยวหลงจึงตัดสินใจออกไปเดินเล่น
นอกจากนี้เขาจะเข้าไปภายในป่าจันทราสีเงินในอีกสองวันข้างหน้า และจะอยู่ภายในนั้นเป็นเวลาห้าเดือน ดังนั้นเขาต้องการซื้อของใช้สักเล็กน้อย และเยี่ยมหลี่ลู่รวมทั้งไปเยือนร้านผ้าไหมของตระกูลหลี่ เขาสูงขึ้นมากเมื่อเทียบกับตอนที่เขาออกจากคฤหาสน์ตระกูลหวงในเวลานี้เขาสูงหกฉื่อหนึ่งชุน (ประมาณ 150 เซนติเมตร) ดังนั้นเขาจำเป็นต้องมีเสื้อผ้าใหม่ ๆ สักสองสามชุด
หวงเสี่ยวหลง, เฟยฮาว และนายทหารจากจวนจอมพลทั้งสี่เดินออกจากคฤหาสน์เทียนซวนไปตามถนน
ตอนเช้าสดใส และมีอากาศที่สดชื่น หวงเสี่ยวหลงอยู่ในอารมณ์ที่ดี ในขณะที่เขาเดินไปตามถนนขณะที่คนทั่วไปกำลังยุ่งกับการเปิดร้านในเช้าวันนี้
ความจริงก็คือการใช้ชีวิตแบบธรรมดาก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง

เดินผ่านถนนหลายแห่งในที่สุดก็มาถึงร้านขายผ้าไหมของตระกูลหลี่ 
เพราะมันเป็นสัปดาห์แรกที่มีการเริ่มเรียนภายในสถาบัน ดังนั้นหลี่เฉิงที่มาพร้อมหลี่ลู่ที่มายังเมืองหลวงจึงยังไม่ได้กลับไปที่มณฑลฉางหลาน เมื่อเขาเห็นว่ากลุ่มของหวงเสี่ยวหลงเข้ามา เขารีบออกมาจากห้องโถงด้านในเพื่อไปพบพวกเขา
"เสี่ยวหลง, ท่านผู้อาวุโสเฟยฮาว!" หลี่เฉิงทักทายยิ้มอย่างเต็มที่
หวงเสี่ยวหลงพยักหน้า และเรียกหลี่เฉิงว่า "ท่านลุง" ขณะที่เขาเดินเข้าไปภายในร้านพร้อมกับเฟยฮาว และคนอื่น ๆ
หลี่เฉิงเชิญพวกเขาเข้าไปภายในห้องโถงขนาดใหญ่ เขารีบสั่งอย่างรวดเร็วให้คนรับใช้ให้นำน้ำชาออกมาต้อนรับ คราวนี้ต่อหน้าหวงเสี่ยวหลงการกระทำของหลี่เฉิงแข็งกระด้างเล็กน้อย และเมื่อเขานั่งลงมือของเขาก็ยังสั่นไหวไม่รู้จะทำอะไรกับมือของเขาดี
เห็นได้ชัดว่าหวงเสี่ยวหลงเดาว่าหลี่เฉิงรู้เรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นภายในระหว่างการประเมินของศิษย์ใหม่ว่าเกือบจะทำให้เจียงเต็งเสียชีวิต หลี่เฉิงอาจได้ยินข่าวลือว่าเขามีความเชื่อมโยงกับจอมพลฮ่าวเทียน 
มันถูกกระจายไปทั่วเมืองหลวง เรื่องที่เขามีความสัมพันธ์กับจอมพลฮ่าวเทียน ไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไป
ส่วนที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์แบบนี้ประชาชนส่วนใหญ่ยังคงคาดเดา และมีการคาดเดาออกไปต่าง ๆ นา ๆ
"ท่านลุง ข้ามาเพื่อสั่งซื้อชุด" หลังจากนั่งลงหวงเสี่ยวหลงอธิบายถึงจุดประสงค์ของเขา
"ต้องการกี่ชุด?" หลี่เฉิงได้สติแล้วรีบลุกขึ้นยืน เขาเองไปที่เครื่องมือวัดเพื่อบันทึกการวัดสัดส่วนของหวงเซี่ยวหลง หวงเสี่ยวหลงหัวเราะขอให้เขาปล่อยให้คนรับใช้ทำเช่นนั้น อย่างไรก็ตามหลี่เฉิงยืนกรานที่จะทำมันเองซึ่งทำให้หวงเสี่ยวหลงรู้สึกอาย และอึดอัด
ขณะที่เขาเฝ้าดูหลี่เฉิงในการวัดตัวของเขา หวงเสี่ยวหลงได้แต่คิดถึงพ่อแม่ของเขาในคฤหาสน์ตระกูลหวง, หวงเผิง และซูเย่ว ถ้าพวกเขารู้ว่าเขาอยู่ในเมืองหลวง และหลี่เฉิงกำลังวัดตัวให้เขาด้วยตัวของเขาเอง พวกเขาจะคิดอย่างไร?
เขาทำได้อย่างรวดเร็ว และทั้งสองก็นั่งลง หลังจากที่เขานึกถึงอะไรสักครู่เขาพูดกับหลี่เฉิงว่า "ท่านลุง ท่านแม่ และท่านพ่อของข้าไม่ทราบว่าข้าอยู่ที่นี่ในเมืองหลวงแห่งนี้ ในตอนนี้ข้าต้องการเก็บสิ่งนี้ไว้เป็นความลับ ข้าไม่อยากให้พวกเขากังวลมากเกินไป เมื่อท่านกลับไปโปรดอย่าได้พูดเรื่องนี้กับท่านพ่อท่านแม่ของข้า "
การทำความเข้าใจความหมายพื้นฐานของคำพูดของหวงเสี่ยวหลง หลี่เฉิงทำให้เขารีบเร่ง "เสี่ยวหลง เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะไม่พูดสิ่งเหล่านี้เมื่อข้ากลับไป "
หวงเสี่ยวหลงพยักหน้ารับ มิฉะนั้นเมื่อเขากลับไปในปลายปี ทั้งสองจะรบกวนเขาด้วยคำถามมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้
ในเวลานี้ที่หน้าร้านมีเสียงก้องกังวานและเสียงตะโกนที่แสดงออกถึงความโกรธ
หวงเสี่ยวหลงขมวดคิ้วกับเสียงดังเหล่านั้น เขาสามารถบอกได้ว่ามีคนพยายามที่จะสร้างปัญหาให้กับร้านผ้าไหม นอกจากนี้การแสดงออกของหลี่เฉิงยังไม่ดีนักเมื่อได้ยินเสียงที่แสดงความโกรธ และเสียงโวยวายจากด้านหน้าร้าน
ในช่วง 2 – 3 วันที่ผ่านมามีคนที่พยายามจะทำร้ายแม้กระทั่งทำร้ายร่างกาย และทำร้ายพนักงานในร้าน เขาไม่ได้หวังว่าพวกเขาจะกลับมาแสดงอีกครั้งในวันนี้