INVINCIBLE โลกอมตะ - บทที่ 58: เจ้าไม่เข้าใจความหมายของข้า?

จิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสิบเอ็ดชั้นยอด! เมื่อความคิดว่าจิตวิญญาณการต่อสู้ของหวงเสี่ยวหลงเป็นจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสิบเอ็ด ก็ปรากฏความยินดีที่ชัดขึ้นในดวงตาของซุนจาง และดวงตาของเซี่ยงฉู่ และบัดนี้แสงสว่างสดใสสว่างขึ้นเรื่อย ๆ สายตาเหล่านี้ทำให้หวงเซี่ยวหลงรู้สึกเหมือนแกะในฝูงเสือที่กำลังหิว!
แน่นอนความคิดที่ว่าหวงเสี่ยวหลงจะมีจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสิบสองไม่ได้มีอยู่ภายในความคิดของพวกเขา; อย่างไรก็ตามระดับดังกล่าวก็ถือว่าหายากเกินไปแล้ว ในดินแดนของ จักรวรรดิต้วนเรินทุกคนที่มีจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสิบสองยังมีไม่เกินสิบคน
อย่างไรก็ตามในสายตาของศิษย์ทุกคนที่เฝ้าดูซุนจาง และเซี่ยงฉู่ที่กำลังยืนอยู่ที่นั่น และก็หันไปจ้องมองหวงเสี่ยวหลง และทำให้หลายคนรู้สึกว่าพวกเขาจะรู้สึกมีความสุขถ้ามีใครบางคนที่จะต้องได้รับโชคร้าย 
ในขณะที่ศิษย์ใหม่ทุกคนกำลังเรียนรู้ความหมายเดียวกันกับบรรดาศิษย์เก่าคนอื่น ๆ ใบหน้าของซุนจางจู่ ๆ ก็กลายเป็นพวงมาลัยด้วยรอยยิ้มที่มอบให้แก่หวงเสี่ยวหลง เขาถามว่า 
"เจ้าคือหวงเสี่ยวหลงใช่มั้ย? ข้าคืออาจารย์ใหญ่ของสถาบันแสงดารามีนามว่าซุนจาง"
โทนเสียงดังอันแสนอ่อนโยนเช่นเดียวกับที่เขากลัวว่าถ้าเสียงของเขาดังเกินไปนิดหน่อยก็จะทำให้หวงเสี่ยวหลงอาจหวาดกลัวได้
ทุกคนมีสีหน้าตกตะลึง และพวกเขาก็เดินเข้าไปสู่ความมึนงงมองไปที่รอยยิ้มของอาจารย์ใหญ่ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ดูฉลาดที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็นมาจากในประวัติศาสตร์
และเมื่อมาถึงจุดนี้ เซี่ยงฉู่ก็หัวเราะออกมาเช่นกัน 'ฮ่าฮ่า' พูดว่า "ข้าคือรองอาจารย์ใหญ่, เซี่ยงฉู่; เราได้มีโอกาสพบกันเมื่อไม่กี่วันก่อนเจ้าคงจำข้าได้ สวัสดี! "
สวัสดี?!?!
รองอาจารย์ใหญ่เซี่ยงฉู่ที่เคยมีใบหน้าที่เคร่งขรึม และเข้มงวด แต่เขากลับทักทายศิษย์ใหม่ด้วยเช่นกัน!
ทุกคนดูราวกับว่าพวกเขาโดนฟ้าผ่าเข้ากลางใจ
ต่อมาซุนจางก็หัวเราะเช่นกัน และกล่าวว่า "เสี่ยวหลง การโจมตีของเจ้าถือว่าเหี้ยมจริง ๆ ถ้าพวกข้ามาช้าไปเพียงก้าวเดียว ข้ากลัวว่า เจียงเต็งจะถูกทำลายไปตลอดกาล "
เสี่ยวหลง? ครู่ที่ผ่านมาเขายังคงเรียกหวงเสี่ยวหลง และตอนนี้เขาถูกเรียกโดยตรงว่าเสี่ยวหลง! คนที่ได้ยินเรื่องนี้รู้สึกอยากจะเป็นลม แม้ว่าซุนจางจะกล่าวว่าคำเหล่านั้นออกมา แต่น้ำเสียงแสดงออกถึงความสุภาพไม่มีการแสดงออกถึงการตำหนิแต่อย่างใด
ทันใดนั้นผู้คนทั้งสิบ หรือมากกว่านั้นก็บินมาถึง และคนเหล่านี้เป็นกลุ่มของอาจารย์ของชั้นปีที่สามซ้งหยวน
ในพริบตากลุ่มคนของซ้งหยวนก็เดินทางมาถึง และเห็นซุนจาง และเซี่ยงฉู่ที่ยืนอยู่ก่อนแล้วจึงได้เดินไปทักทายพวกเขา
"อาจารย์ใหญ่, รองอาจารย์ใหญ่ เป็นเรื่องที่ดีที่ท่านทั้งสองคนอยู่ที่นี่ ข้าได้รับรายงานว่าหวงเสี่ยวหลงได้ทำการละเมิดกฎระหว่างการประเมินของศิษย์ใหม่ และแอบลอบทำร้ายเจียงเต็ง และตอนนี้เจียงเต็งได้รับบาดเจ็บสาหัส ข้าตั้งใจที่จะกักขังบุคคลผู้นี้เอาไว้ก่อนหน้าท่าน แต่เมื่อพวกท่านอยู่ที่นี่แล้ว ข้าขอคำสั่งลงโทษเขา! "
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เสร็จสิ้น ซ้งหยวนหันไปมองหวงเซี่ยวหลง มือของเขาชี้ไปที่เจ้าหน้าที่ของหอวินัยหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขา และกล่าวว่า "ทำการจับกุมหวงเสี่ยวหลงเดี๋ยวนี้!"

เจียงเต็งเป็นทั้งศิษย์ของซุนจาง และศิษย์ของเซี่ยงฉู่ และเขาถูกทำร้ายโดยหวงเสี่ยวหลงในความคิดของซ้งหยวน นี่เป็นโอกาสที่ยอดเยี่ยมในการลงมือ และอาจได้หน้าไปด้วย
"ขอรับท่านหัวหน้าซ้งหยวน!" เป็นที่ยอมรับของเจ้าหน้าที่พวกเขาเริ่มต้นบังคับใช้โทษทางวินัย
นอกเหนือจากการเป็นอาจารย์ของชั้นปีที่สามแล้ว ซ้งหยวนยังเป็นหัวหน้าของหอวินัยอีกด้วย 
ขณะที่คนมากกว่าสิบคนกำลังจะก้าวเดินออกไป และทำการจับกุมหวงเสี่ยวหลง เสียงโกรธเล็กน้อยของซุนจางก็ดังออกมา "หยุดเดี๋ยวนี้!!!!"
เมื่อได้ยินคำสั่งของซุนจาง กลุ่มคนของหอวินัยก็หยุดลงอย่างฉับพลัน
"อืม พวกเจ้าทุกคนออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง!" ซุนจางโบกมือ และพูด แต่รอยยิ้มอันสดใสก็ยังคงปรากฎออกมาจากใบหน้าของเขา
แต่ดูเหมือนว่าซ้งหยวนจะยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ภายในคำพูดของซุนจาง เขาคิดว่าซุนจาง และเซี่ยงฉู่กำลังพยายามจะทำให้พวกเขาต้องออกไปเพราะต้องการลงโทษหวงเสี่ยวหลงด้วยตัวเอง เพราะหวงเสี่ยวหลงทำร้ายลูกศิษย์ของพวกเขาทำให้พวกเขาโกรธเป็นอย่างมาก
ซ้งหยวนหัวเราะออกมาดัง ๆ กล่าวว่า "ท่านอาจารย์ใหญ่นี่เป็นแค่ศิษย์ใหม่ เรื่องนี้ข้าไม่กล้ารบกวนให้ท่านอาจารย์ใหญ่จัดการ มันเป็นเพียงแค่เรื่องเล็ก ๆ ขอให้มั่นใจได้ และปล่อยให้เรื่องนี้ให้ข้าเป็นคนจัดการ "
เมื่อเขาพูดจบแล้วภาพเงาของเขาหายไปปรากฎข้าง ๆ หวงเสี่ยวหลง นิ้วมือกางออกเป็นเช่นกรงเล็บและเล็งไปที่หวงเซี่ยวหลง
เมื่อซ้งหยวนอยู่ห่างจากหวงเสี่ยวหลงไม่มาก และด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดของซุนจาง เขายกมือขึ้นมาตบลงไปบนแก้มของซ้งหยวนจนเขากระเด็นออกไป
ทั่วทั้งลานจัตุรัสเต็มไปด้วยความเงียบ
ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าซุนจางซึ่งเฝ้าดูหวงเสี่ยวหลงอยู่จะลงมือตบลงไปบนแก้มของซ้งหยวน
ซ้งหยวนตกใจมากจ้องมองไปที่ดวงตาของซุนจางที่กำลังจ้องเขาอยู่ เขาไม่เคยเห็นรูปลักษณ์เช่นนี้มาก่อนทำให้หัวใจของเขารู้สึกหวาดกลัวมาก
"เจ้าไม่เข้าใจความหมายของข้าหรอกหรือ?" ซุนจางมองไปที่คนที่ดูโง่เขลา: "ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!"
ในขณะนี้แม้ว่าซ้งหยวนเป็นหมู เขาก็ได้เห็นความโกรธของซุนจาง
"ใช่ ใช่ ท่านอาจารย์ใหญ่พวกเราจะออกไปเดี๋ยวนี้; พวกเราจะออกไปในทันที! " ใบหน้าของซ้งหยวนกลายเป็นหวาดกลัว เขาหันหลัง และรีบออกไปพร้อมกับคนของเขา อย่างไรก็ตามเสียงของหวงเสี่ยวหลงดังขึ้น: "ช้าก่อน!"
เสียงของหวงเสี่ยวหลงดังออกมาอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนหันไปมองที่เขา
หวงเสี่ยวหลงจ้องไปที่ซ้งหยวน ก่อนที่จะหันมามองซุนจาง"ไล่เขาออก หรือไม่ก็ไล่ข้าออก!"
คำที่ไม่คาดคิดทำให้ทุกคนตะลึง: หวงเสี่ยวหลงได้ยื่นคำร้องขอดังกล่าว
สิ่งนี้ทำให้ซ้งหยวนไม่พอใจ และมันแสดงออกในท่าทางของเขา
แน่นอนว่าหวงเสี่ยวหลงรู้ว่า ซุนจาง และเซี่ยงฉู่แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่เห็นด้วยที่จะไล่เขาออกไป หากพวกเขาฉลาดพอ ด้วยความสามารถของเขาไม่ว่าสถาบันใดของราชอาณาจักรหรือแม้แต่อาณาจักรรอบ ๆ พวกเขาทั้งหมดจะแข่งขันกันเพื่อแย่งตัวของเขา

ซุนจาง และ เซี่ยงฉู่ ได้แลกเปลี่ยนกันอย่างรวดเร็ว
แต่ทั้งสองคนเลือกที่จะพูดได้ทันทีเพราะซ้งหยวนไม่ใช่แค่อาจารย์ของชั้นปีที่ 3 และเป็นถึงหัวหน้าของหอวินัย แต่จริง ๆ แล้วน้องสาวของเขาเป็นถึงหวังเฟย ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับการสนับสนุนด้วยสถานะ และฐานะของนาง แต่ซ้งหยวนก็ถือได้ว่าเป็นน้องเขยของกษัตริย์
"ขับไล่ข้าหรือ" ซ้งหยวนหยุดชั่วขณะ และหันกลับไป และมองไปที่หวงเสี่ยวหลงเช่นเดียวกับที่เขาเพิ่งได้ยินเรื่องตลกที่น่าขบขันที่สุดในโลก
"เมื่อถึงช่วงปลายปี ถ้าข้าเป็นที่หนึ่งในการแข่งขันของศิษย์ปีแรก ท่านจะต้องไล่เขาออกจากสถาบัน" หวงเสี่ยวหลงยังคงกล่าวออกไปโดยไม่สนใจซ้งหยวน
หวงเสี่ยวหลงได้ตระหนักดีไม่ว่าความสามารถของเขาจะเป็นอย่างไรทั้งซุนจาง และเซี่ยงฉู่จะไม่ยอมตกลงที่จะขับไล่อาจารย์ของขั้นปีที่สามออกไป เพียงแค่อาศัยคำพูดของเขาเมื่อเขากลับไปที่ จวนจอมพล ในวันลงทะเบียน เขาได้ถามจอมพลฮ่าวเทียนเพื่อตรวจสอบเบื้องหลังของซ้งหยวนในก่อนหน้านี้
"อันดับหนึ่งของการแข่งขันประจำปีของทุกชั้นปีหรือไม่?" ซุนจาง และเซี่ยงฉู่ และผู้คนรอบข้างก็ตกใจกับสายตาทั้งสองที่กำลังแทบจะโผล่ออกมามากเบ้าตา ด้วยจุดสูงสุดของนักรบระดับสี่ขั้นปลายของหวงเสี่ยวหลง การแข่งขันครั้งแรกของชั้นปีแรกเป็นสิ่งที่แน่ใจได้อย่างไร และมีเวลาเพียงแค่ห้าเดือนก่อนที่จะไปถึงช่วงสิ้นปี บางคนที่มีอายุมากกว่าศิษย์ใหม่ที่เป็นศิษย์ปีแรกพวกเขาเหล่านั้นได้ผ่านไปยังนักรบระดับหกแรกเริ่ม และบางคนก็ไปถึงถึงจุดสูงสุดของนักรบระดับหกขั้นปลายแล้ว หวงเสี่ยวหลงจะคว้าอันดับหนึ่งได้อย่างไร? ด้วยความสามารถของเขาอาจเป็นไปได้ในอีกสองปีข้างหน้า
เมื่อได้ยินแบบนี้ซ้งหยวนก็หัวเราะเสียงดังออกมาด้วยท่าทางเยาะเย้ย ในขณะที่เขาจ้องมองไปที่หวงเสี่ยวหลงแล้วกล่าวว่า "ข้าได้ยินว่าเจ้าพูดว่าเจ้าจะเข้าแข่งขันและได้รับอันดับหนึ่งของชั้นปีแรกหรือไม่?"
หวงเสี่ยวหลงยังคงนิ่งเงียบมองไปที่ ซุนจางและเซี่ยงฉู่
"ถ้าเป็นอันดับหนึ่งในการแข่งขันของชั้นปีแรก นอกเหนือจากรางวัลมาตรฐานของสถาบัน ข้าจะเพิ่มทักษะการต่อสู้ระดับปฐพีชั้นสูงให้อีกหนึ่งรางวัล!"
เมื่อพวกเขาได้ยินว่าอาจารย์ใหญ่ซุนจางกล่าวเช่นนี้ ไม่เพียงแต่เห็นด้วย แต่ยังเพิ่มรางวัลพิเศษเข้าไปอีก พวกเขาทั้งหมดก็ต้องตกตะลึง
ความจริงจะบอกว่าซุนจางเห็นด้วยเพราะเขาไม่เชื่อว่าหวงเซี่ยวหลงจะได้รับอันดับที่หนึ่ง เพราะฉะนั้นมันก็ไม่มีอะไรที่แม้ว่าเขาจะยอมรับมัน ด้วยวิธีนี้เขาสามารถแก้ปัญหาความไม่พอใจของหวงเซี่ยวหลงได้ และในเวลาเดียวกันก็กระตุ้นให้เขาฝึกฝนให้หนักขึ้น
"ตกลง!" หวงเสี่ยวหลงยอมรับข้อตกลง
ด้านซ้งหยวนรู้สึกโกรธ เมื่อซุนจางแสดงความเห็นด้วย แต่เขาไม่กล้าแสดงออกต่อหน้าในเรื่องนี้ต่อสาธารณะชน นอกจากนี้ในความคิดของเขามันเป็นความสำเร็จที่เป็นไปไม่ได้สำหรับหวงเสี่ยวหลง
และไม่เพียง แต่เขาคิดอย่างนั้นโดยทั่วไปทุกคนก็คิดเช่นนั้น
หลังจากนั้นหวงเสี่ยวหลงหันความสนใจไปที่เซี่ยงเม่ยฉี; โดยไม่ต้องสงสัยด้วยความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมาก่อนหน้านี้ก็เพียงพอสำหรับเขาที่จะได้ที่หนึ่งในการประเมินของศิษย์ใหม่ ดังนั้นจึงถึงเวลาที่เซี่ยงเม่ยฉีจะต้องบรรลุข้อตกลงของนาง!
ศิษย์ใหม่ที่รู้เกี่ยวกับเรื่องของหวงเสี่ยวหลง และการพนันของเซี่ยงเม่ยฉี เห็นได้ว่าหวงเสี่ยวหลงกำลังมองไปที่เซี่ยงเม่ยฉี และการแสดงออกทั้งหมดของพวกเขากลายเป็นเรื่องแปลก …………………………………