INVINCIBLE โลกอมตะ - บทที่ 43: จักรวรรดิต้วนเริน

ในขณะที่หวงเสี่ยวหลงกำลังฝันถึงเรื่องจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาที่กำลังก้าวไปสู่ดินแดนเหนือธรรมชาติ และความแข็งแกร่งของมันจะเป็นอย่างไร เฟยฮาวก็สั่นศีรษะ และถอนหายใจขณะที่เขาพูดว่า " การพัฒนาไปสู่ดินแดนเหนือธรรมชาตินั้น อย่างใดอย่างหนึ่งอย่างน้อยต้องมีจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสิบหรือเหนือกว่าจึงจะมีโอกาสได้! "
เมื่อมีการปลุกจิจิตวิญญาณการต่อสู้ความสามารถตามธรรมชาติของเขาก็จะถูกตัดสินความสำเร็จในอนาคตของคนในเส้นทางการต่อสู้ นี่คือเหตุผลที่หวงฉี่เต๋อเอาใจหวงเหว่ย
เพราะหวงเหว่ยมีสมรรถภาพทางจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสิบตราบเท่าที่ไม่มีเหตุการณ์ร้ายเกิดขึ้นกับหวงเหว่ย เขาจะเข้าสู่ระดับดินแดนเหนือธรรมชาติในช่วงชีวิตของเขาได้
"ใครเป็นคนบอกว่าต้องมีระดับสิบ หรือจิตวิญญาณการต่อสู้ที่เหนือกว่าเพื่อบุกไปสู่ดินแดนเหนือธรรมชาติ?" หวงเสี่ยวหลงถาม
เฟยฮาวเงียบครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะพูดต่อ "ไม่จำเป็นต้องมีบางคนก็สามารถบุกเข้าสู่ระดับเหนือธรรมชาติได้ แต่ความยากลำบากนั้นสูงกว่าการมีจิตวิญญาณการต่อสู้สิบเช่นกัน ยังมีเรื่องราวที่บอกได้ว่าแม้กระทั่งบางคนที่มีจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับ 8 สามารถก้าวไปได้ แต่น่าเสียดายที่มีหลักฐานน้อยมากที่จะบอกถึงเรื่องราวเหล่านี้ ในบรรดาคนนับแสนที่มีจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับแปดอาจจะไม่สามารถก้าวเข้าไปในดินแดนเหนือธรรมชาติได้ ในฐานะที่เป็นจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับเจ็ดหรือหก และห้าไม่ว่าจะมีความพยายามหรือการฝึกฝนอย่างหนักเพียงใดพวกเขาก็จะไม่มีโอกาสประสบความสำเร็จ!
หวงเสี่ยวหลงพยักหน้า ถ้าจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาเป็นเพียงระดับเจ็ดแล้ว เขาก็จะไม่สามารถที่จะพัฒนาไปสู่ระดับเหนือธรรมชาติได้ ไม่ว่าจะใช้เวลามากแค่ไหนก็ตาม!
โชคดีที่จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาไม่ใช่ระดับเจ็ด!
"แล้วมีนักรบที่อยู่เหนือดินแดนเหนือธรรมชาติหรือไม่?" ดวงตาของหวงเสี่ยวหลงมองไปทาง เฟยฮาว
เฟยฮาวงงงวยอยู่บ้างแต่ยังพยักหน้ากล่าวว่า "ท่านจักรพรรดิแท้จริงมีขอบเขตเหนือกว่าระดับเหนือธรรมชาติขึ้นอยู่กับคำบอกเล่ามาว่าอาณาจักรเหนือกว่าเหนือธรรมชาตินี้ถุกเรียกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ และหลังจากหนึ่งก้าวเข้าไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ช่วงชีวิตของคน ๆ หนึ่งจะขยายออกไปเป็นพันปี ร่างกายจะมีภูมิคุ้มกันต่อสารพิษ และแข็งเป็นเหล็กคล้ายกับมีความเป็นอมตะ อย่างไรก็ตามการการจะก้าวไปถึงระดับนี้ได้มันยากกว่าการปีนขึ้นสวรรค์! "
"ยากกว่าขึ้นสวรรค์" หวงเสี่ยวหลงรู้สึกตกใจมาก
เฟยฮาวพยักหน้า: "ในระดับเหนือธรรมชาติทุกระดับของการพัฒนาเป็นเรื่องยากมากยิ่งขึ้นระดับของศิษย์พี่ฮ่าวเทียนเป็นตัวอย่าง; เขาบุกเข้าสู่ระดับเหนือธรรมชาติมานานมากกว่าสามสิบปีแล้ว เฉพาะผู้ที่มีพรสวรรค์ด้านการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมเท่านั้นที่มีโอกาสบุกเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ถึงแม้จะมีเพียงไม่กี่คนที่จะได้รับโอกาส แต่ก็อย่าได้มั่นใจ! "
"ไม่พูดถึงอาณาจักรหลัวถง เอาแค่อาณาจักรที่ล้อมรอบมากว่าร้อยแห่งไม่มีนักรบศักดิ์สิทธิ์"
มากกว่าหนึ่งร้อยอาณาจักร และไม่มีอาณาจักรใดที่มีนักรบศักดิ์สิทธิ์!
ดวงตาของหวงเสี่ยวหลงเปิดกว้าง
ประชาชนของอาณาจักรหลัวถงมีขนาดใหญ่เพียงใด? อย่างน้อยที่สุดมีสองหรือสามล้านคนในแต่ละร้อยแห่งหรือมากกว่านั้นซึ่งจะมีจำนวนมากกว่าสองถึงสามร้อยล้านคน แต่ไม่มีนักรบศักดิ์สิทธิ์แม้แต่เพียงคนเดียว!
"ความจริงประมาณสิบปีที่แล้วผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านผู้นี้ได้มีโอกาสเห็นนักรบศักดิ์สิทธิ์!" และในขณะนี้ความเคารพได้ลุกขึ้นในสายตาของเฟยฮาวเมื่อตอบ
แสงไฟสว่างขึ้นในดวงตาของหวงเสี่ยวหลง
เฟยฮาวหัวเราะออกมาดัง ๆ เมื่อเขาสังเกตเห็นรูปลักษณ์ของหวงเสี่ยวหลง "ในปีนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านผู้นี้อยู่ในเมืองหลวงของจักรวรรดิต้วนเริน แต่มันเป็นเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น" 
ใบหน้าของ เฟยฮาวลำบากเล็กน้อยเมื่อเขากล่าวถึงเรื่องนี้เนื่องจากแม้เขาจะอยู่นักรบระดับสิบเขาก็ไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะพบกับนักรบศักดิ์สิทธิ์ โอกาสนั้นมันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญที่เขาเห็นผู้เชี่ยวชาญระดับนักรบศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังบินผ่านเมืองหลวงของจักรวรรดิต้วนเริน
"จักรวรรดิต้วนเริน!" นี่เป็นครั้งแรกที่หวงเสี่ยวหลงได้ยินชื่อนี้
เฟยฮาวยังคงอธิบายว่า "อาณาจักรหลัวถงเป็นหนึ่งในพันอาณาจักรภายใต้การปกครองของจักรวรรดิต้วนเริน แม้ว่าอาณาจักรหนึ่งร้อยแห่งรอบอาณาจักรหลัวถงจะไม่มีนักรบศักดิ์สิทธิ์ แต่จักรวรรดิต้วนเริน มีนักรบศักดิ์สิทธิ์ที่ทำหน้าที่ปกป้องจักรวรรดิ! "
ทวีปของเราเรียกว่า "ทวีปหิมะโปรย"; นอกเหนือจากจักรวรรดิต้วนเริน ยังมีจักรวรรดิอื่น ๆ มากกว่าสิบจักรวรรดิ แต่เพียงเผ่าพันธุ์ของเราประกอบด้วยเผ่าพันธุ์มนุษย์ นอกเหนือจากเผ่าพันธุ์มนุษย์ของเรายังมีมนุษย์อสูร, เอลฟ์, คนแคระ, ยักษ์และอื่น ๆ " เฟยฮาวอธิบาย
หัวใจของหวงเสี่ยวหลงวิ่งเมื่อเขาได้เรียนรู้ทั้งหมดนี้
จักรวรรดิต้วนเริน!
ทวีปหิมะโปรย!
มนุษย์อสูร, เอลฟ์, คนแคระ, ยักษ์!
โลกแห่งการต่อสู้นี้เป็นเรื่องมหัศจรรย์และน่าตื่นเต้น!
เขาต้องการฝึกฝนเพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น! จากนั้นเขาจะมุ่งหน้าไปยังจักรวรรดิต้วนเรินเพื่อไปพบกับนักรบศักดิ์สิทธิ์!
อยู่มาวันหนึ่งในอนาคตเขาอาจจะเป็นนักรบศักดิ์สิทธิ์ก็ได้!
อีกไม่นานเฟยฮาวก็ออกไป หวงเสี่ยวหลงนั่งอยู่ในสวนเพียงอย่างเดียวหัวใจของเขาไม่สามารถที่จะสงบลงได้
"ข้าจะต้องพัฒนาไปสู่นักรบระดับหกแรกเริ่มเสียก่อน ก่อนที่จะคิดถึงเรื่องอื่น" หวงเสี่ยวหลงลุกขึ้นยืนสั่นศีรษะด้วยอาการหัวเราะ ที่เรียกว่าดินแดนเหนือธรรมชาติหรือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ สำหรับปัจจุบัน เขายังอยู่ไกลเกินไป; สิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้คือก้าวไปสู่นักรบระดับหกแรกเริ่ม
เขารู้สึกว่ามันจะเกิดขึ้นภายในสองวันนี้
กลับไปที่ห้องของเขา หวงเสี่ยวหลงหยิบเตียงหยกเย็นออกมาจากแหวนเทพอสูรแล้วนั่งลงบนเตียงแล้วเริ่มบ่มเพาะทักษะเทพอสูร วิญญาณคู่มังกรของเขาปรากฏตัวออกมาแล้วเริ่มกลืนกินจิตวิญญาณของโลกที่ไหลลงมาจากอากาศเหนือหัวของหวงเสี่ยวหลง
หลังจากออกจากคฤหาสน์ตระกูลหวง เมื่อสี่เดือนที่แล้วมังกรคู่ของเขาได้กลายเป็นร่างใหญ่ขึ้นไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังมีเกล็ดของมังกรสีดำและสีฟ้าที่ดูเด่นชัด และหนาแน่นขึ้น และกรงเล็บของพวกเขาดูแข็งแกร่งขึ้นกว่าก่อน
ยามค่ำคืนได้ผ่านไปในความเงียบ
หวงเสี่ยวหลงจบการบ่มเพาะเมื่อแสงแดดส่องเข้าไปภายในห้องผ่านหน้าต่าง เก็บเตียงหยกเย็นลงในวงแหวน หวงเสี่ยวหลงออกจากห้อง เมื่อเขาก้าวออกมาเขาเห็นฮ่าวเทียน และเฟยฮาวเข้ามาในลานหน้าห้องพัก
"ขอคาราวะท่านจักรพรรดิ!"
ฮ่าวเทียน และเฟยฮาวคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้จอมพลฮ่าวเทียนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับเหนือธรรมชาติ แต่เมื่อได้พบกับจักรพรรดิ เขาก็ยังคงต้องคุกเข่าลงด้วยความเคารพนี่เป็นกฎของนิกายประตูเทพอสูร!
ในนิกายประตูเทพอสูร จักรพรรดิเป็นผู้ยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใด!
กฎนี้ถูกแกะสลักเข้าไปภายในใจของศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูร จนแม้แต่หวงเสี่ยวหลงในฐานะจักรพรรดิในปัจจุบันก็ไม่มีอำนาจที่จะยกเลิกมันได้
ดังนั้นหวงเสี่ยวหลงสามารถทนกับมัน และขอให้พวกเขาลุกขึ้นได้
"ข้าอยากออกไปเดินรอบ ๆ และข้าก็อยากจะซื้อบ้านสักหลัง" หวงเซี่ยวลองกล่าวเมื่อทั้งสองคนลุกขึ้น ในความเห็นของเขาถึงแม้จอมพลฮ่าวเทียนจะเป็นศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูรแต่การอยู่ที่นี่ภายในจวนจอมพลเป็นเรื่องที่ไม่สะดวก ถ้าเขามีที่พำนักของตัวเองที่นี่ในเมืองหลวงไม่ว่าจะเป็นการฝึกฝนหรือกระทำเรื่องอื่น ๆ ก็จะสะดวกมากขึ้น
จอมพลฮ่าวเทียนตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และถามอย่างกระวนกระวาย "ท่านจักรพรรดิเป็นยามหรือคนรับใช้ที่ปฏิบัติหน้าที่ไม่เป็นที่พอใจ? ข้าจะแทนที่พวกเขาในทันที! "
หวงเสี่ยวหลงส่ายหัว และยิ้มด้วยการพูดว่า "ไม่ได้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขา ข้าแค่อยากจะซื้อที่อยู่อาศัยเพราะจะสะดวกกว่า "
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ฮ่าวเทียนก็โล่งอก; หวงเสี่ยวหลงเป็นจักรพรรดิ และตั้งแต่หวงเสี่ยวหลงได้ครองตำแหน่งในประเด็นนี้แล้วเขาก็ไม่สามารถบังคับเรื่องนี้ได้
ฮ่าวเทียนกล่าวว่า "แล้วผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาคนนี้จะไปพร้อมกับท่านจักรพรรดิไปที่ตลาดเพื่อเลือกที่อยู่ที่เหมาะสม"
" ไม่เป็นไร นอกจากนี้ยังมีเฟยฮาวไปด้วยดังนั้นไม่น่ามีอะไรกิดขึ้น " หวงเสี่ยวหลงกล่าวเพิ่มเติมหลังจากที่เขาหยุดคิดสักครู่หนึ่ง ถ้าให้จอมพลของอาณาจักรหลัวถงไปพร้อมกับเขาเพื่อช่วยเขาเลือกที่พัก ไม่มีทางที่เขาจะสามารถรักษาภาพลักษณ์ให้ไม่สดุดตาได้ในอนาคต และหวงหลี่หลงไม่ต้องการดึงดูดความสนใจใด ๆ 
"เข้าใจแล้วขอรับ ผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านผู้นี้จะจัดการให้ตามสมควร " ฮ่าวเทียนเข้าใจความกังวลขอจักรพรรดีดิ ดังนั้นเขาจึงตกลง และตอบอย่างสุภาพ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ร้านอาหารเลิศรส จอมพลฮ่าวเทียนได้สั่งให้นายพลและทหารไม่ให้พูดถึงรูปลักษณ์หรือเรื่องของหวงเสี่ยวหลง ดังนั้นจนถึงขณะนี้ไม่มีขุนนาง และครอบครัวที่มีอิทธิพลใด ๆ รู้เรื่อง 'นายน้อย' ของจอมพล
อีกไม่นานฮ่าวเทียนก็ส่งทหารของจวนจอมพลสองนายไปช่วยปกป้องหวงเซี่ยวลอง ทั้งสองคนพร้อมกับเฟยฮาว และหวงเสี่ยวหลงออกจากจวนแล้วเดินไปยังตลาดค้าที่อยู่อาศัย