INVINCIBLE โลกอมตะ - บทที่ 38: ที่ร้านอาหารเลิศรส!

คนสองคนและลิงน้อยหนึ่งตัวเดินไปรอบ ๆ เมืองหลวง ไม่อาจปฏิเสธได้ว่านี่คือเมืองหลวงของอาณาจักรหลัวถงที่รุ่งเรืองมีชีวิตชีวา และมีคึกคักอยู่บนถนนที่กว้างยาว ถนนหลายสายกว้างเกือบยี่สิบจั้ง มีลำธารและม้าที่ไม่มีที่สิ้นสุดที่วิ่งเหยาะ ๆ ไปมา และหากเปรียบเทียบกับมณฑลฉางหลานแล้วจะสามารถอธิบายได้ว่ามณฑลฉางหลานเป็นเขตชนบท
บางครั้งก็มีคนแปลกหน้าซึ่งเดินผ่านหวงเซี่ยวหลง มีมากกว่าสามสิบมณฑลที่ถูกปกครองโดยอาณาจักรหลัวถง และภายใต้แต่ละมณฑลก็มีเมืองจำนวนมากดังนั้นวัฒนธรรมที่แตกต่างกันระหว่างเมืองจะเห็นได้อย่างชัดเจน นี้คล้ายกับฮัวเซี่ยที่เขาจากมาซึ่งมีหลายเชื้อชาติที่แตกต่างกัน
ขณะที่พวกเขาเดินไปรอบ ๆ เมืองมีกล้ามเนื้อสูงสองเมตรที่ปกคลุมด้วยขนหยาบ และบนใบหน้าของมันคือหนวดเสือที่เดินผ่านหวงเซี่ยวหลง
หวงเสี่ยวหลงสงสัยขณะที่เขามองไปที่กล้ามเนื้อที่เดินผ่านไป
ในโลกของจิตวิญญาณการต่อสู้อื่น ๆ นอกเหนือจากเผ่าพันธุ์มนุษย์มีเผ่าพันธุ์อื่น ๆ อีกหลายเผ่าพันธุ์ และสัตว์ร้ายเหล่านั้นก็เป็นหนึ่งในนั้น นอกจากนี้ยังมีมนุษย์ครึ่งสัตว์ที่เป็นลูกหลานจากการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสัตว์ร้าย
เมื่อท้องถนนหนาแน่นไปด้วยสิ่งต่าง ๆ หวงเสี่ยวหลงก็เดินไปพร้อมกับลิงตัวเล็ก ๆ บนไหล่ของเขาโดยมีท่าทีที่ไม่หยุดนิ่งเนื่องมาจากความตื่นเต้น
หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวเดินลวก ๆ บางครั้งก็ไปทางซ้ายบางครั้งก็ไปทางขวา
สักครู่ต่อมาขณะที่เขาเดินผ่านร้านอาหารที่มีชื่อ "ร้านอาหารเลิศรส" หวงเสี่ยวหลงก็หยุดลง
"เฟยฮาว, ไปหาอะไรกินกัน" หวงเสี่ยวหลงกล่าว หลังจากใช้เวลา 4 เดือนในการฝึกฝนที่ป่าจันทราสีเงิน ลิ้นของเขาได้รับการเคลือบสีดำจากการกินเนื้อย่างทุกวันดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะรับประทานอาหารที่อยู่ในใจของเขาในวันนี้
เมื่อหวงเสี่ยวหลงพูดเสร็จแล้วเจ้าลิงน้อยตัวหนึ่งที่เกาะอยู่บนไหล่ของเขาก็ปรบมืออย่างทันทีทันใด
"เจ้าตัวตะกละ!" หวงเสี่ยวหลงแกล้ง 
พวกเขาเข้าไปในร้านอาหาร และเห็นว่ามันมีคนอยู่เต็มไปหมด
"พวกเราไปที่ชั้นสอง" แต่เป็นหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวกำลังจะเดินขึ้นบันไดเสี่ยวเอ้อของร้านอาหารได้รีบวิ่งไปหาพวกเขาเพื่อหยุดพวกเขาที่กำลังจะก้าวขึ้นไปบนชั้นสอง และอธิบายอย่างสุภาพ
"น้องชายข้าต้องขอโทษด้วย แต่ชั้นที่สองของเราสงวนไว้สำหรับขุนนางเท่านั้น"
"ขุนนางอีกแล้ว?" หวงเสี่ยวหลงขมวดคิ้วแล้วเขาก็มองไปที่เฟยฮาว เฟยฮาวตอบด้วยการโยนเหรียญทองให้เสี่ยวเอ้อแล้วพูดว่า "นี่คือตำแหน่งของนายน้อย"
คนรับใช้ของร้านอาหารกระพริบตาไปชั่วครู่มองไปที่เหรียญทองในฝ่ามือของเขาก่อนกล่าวว่า "นี่เป็นสำหรับข้าหรอ?" เงินเดือนของเขาคือเหรียญทองหนึ่งเหรียญ และขุนนางที่ประจำอยู่ที่นี่มักจะตอบแทนเขาด้วยเหรียญเงินเพียงไม่กี่เหรียญ
"ตอนนี้เราสามารถขึ้นไปได้แล้วหรือยัง?" เฟยฮาวถามอย่างไม่แยแส
"แน่นอน ได้แน่นอน!" เสี่ยวเอ้อตอบขณะที่เขารู้สึกตัว ด้วยใบหน้าของเขาที่มีรอยยิ้มกว้างเขากล่าวว่า "เชิญท่านทั้งสองมาทางนี้!"
และนำไปสู่ความจงรักภักดีโดยการเดินหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวไปที่ชั้นสอง
แม้ว่าชั้นที่สองจะถูกสงวนไว้สำหรับขุนนาง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงตราบเท่าที่ลูกค้าสามารถจ่ายได้ชั้นสองก็เปิดให้บริการแก่พวกเขา
เห็นได้ชัดว่าหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวเป็นคนที่มีเงิน เสี่ยวเอ้อจึงพาพวกเขาไปที่ที่นั่งที่ดีที่อยู่ใกล้หน้าต่าง
หลังจากที่หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวนั่งลง เสี่ยวเอ้อถามอย่างสุภาพด้วยรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้าของเขา "นายท่านจะสั่งอาหารอะไร?"
"นำอาหารที่มีชื่อเสียงมากที่สุดมาให้เราประมาณสิบอย่างหรือมากกว่านั้นที่ร้านอาหารของเจ้ามีและสุราสามไห และต้องเป็นสุราที่ดีที่สุดที่เจ้ามีอยู่ " หวงเสี่ยวหลงกล่าว
"สิบอย่างหรือมากกว่า! สุราอย่างดีที่สุดสามไห! " เสี่ยวเอ้อที่ร้านอาหารตะลึงและปากของเขารู้สึกอึดอัด
มากกว่าสิบจาน และสุราอย่างดีที่สุดสามไห!
"ทำไมเจ้าถึงยังยืนอยู่ที่นั่น? ไม่รีบไปจัดการ? " เฟยฮาวถาม แต่เห็นว่าเสี่ยวเอ้อร้านอาหารยังคง ยืนอยู่ที่นั่นเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเขาหยิบกระเป๋าขนาดเล็กและโยนให้เสี่ยวเอ้อ เสี่ยวเอ้อ จับกระเป๋าเล็ก ๆ เปิด และมองเข้าไปด้านในก็เห็นการเรืองแสงสีทองที่สวยงามส่องประกายตาของเขาจากภายในซองใส่กระเป๋าเล็ก ๆ อย่างน้อยน่าจะมีประมาณหกสิบเหรียญทอง
"นี่พอใช่ไหม?" เฟยฮาวถาม
เสี่ยวเอ้ออาหารพยักหน้าอย่างแรง: "พอแล้ว พอแล้ว มันมากมายเกินไป "
ส่วนที่เหลือเป็นรางวัลของเจ้า ไปได้แล้วและรีบนำมาอาหารมาเร็ว ๆ "
ส่วนที่เหลือเป็นรางวัลของเจ้า !! เมื่อเสี่ยวเอ้อร้านอาหารได้ยินประโยคนี้ดวงตาของเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีทองหัวของเขาพยักหน้าเหมือนไก่จิกอาหาร "เจ้านายทั้งสองโปรดมั่นใจได้ว่าข้าจะรวดเร็วและรวดเร็วในการส่งอาหารจานขึ้นมา!" เขารีบลงไปขณะที่มือของเขาเช็ดเหงื่อออกบนหน้าผากของเขาไม่แน่ใจว่าเหงื่อเป็นเพราะความกลัวหรือความสุข
เร็ว ๆ นี้จานอาหารได้ถูกส่งขึ้นมา
โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่มีกลิ่นหอมดึงดูดความกระหาย
"เจ้านายทั้งสามไหนี้เป็นสุราที่ดีที่สุดของทางร้านของเราเรียกว่า" สุราจันทราเหมันต์" มันเป็นรายการอาหารพิเศษของทางร้านอาหารของเรา" เสี่ยวเอ้อกล่าวว่าในขนาดที่นำมาส่ง
"สุราจันทราเหมันต์?" เฟยฮาวพยักหน้า และโบกมือให้เสี่ยวเอ้อ "ดี เจ้าสามารถไปได้."
"ใช่ ใช่ กรุณาเรียกหาข้าถ้ามีสิ่งใดที่ท่านต้องการ" เสี่ยวเอ้อกล่าวและถอนตัวออกมาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
ช่วงเวลาที่เสี่ยวเอ้อออกไปเจ้าลิงน้อยสีม่วงก็กระโดดออกจากไหล่ของหวงเสี่ยวหลง และเดินตรงไปที่ไหสุราไหหนึ่ง ด้วยการตบเบา ๆ จากมือเล็ก ๆ ฝาครอบหลุดออกไป และกลิ่นหอมของสุราส่งกลินหอมลอยขึ้นไปภายในอากาศ
ดวงตาของลิงน้อยส่องสว่างขึ้นยกไหขึ้นและดื่มอย่างตะกละตะกลาม
หลังจากที่มันยิ้ม และส่งเสียงร้องไปที่หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาว
ทั้งคู่หัวเราะกับการแสดงตลกของลิงตัวน้อย และแต่ละคนก็ยกไหขึ้นมา และเริ่มดื่ม
ทันทีที่สุราถูกกลืนกินรู้สึกหนาวเย็นสดชื่นเต็มไปอยู่ภายในปากของพวกเขาพร้อมด้วยกลิ่นหอมของสุรา

ในขณะที่ หวงเสี่ยวหลง, เฟยฮาวและลิงสีม่วงตัวเล็กกำลังเพลิดเพลินกับอาหารของตัวเอง
….
ที่ห้องโถงใหญ่ภายในอาณาจักรหลัวถง ณ คฤหาสน์เสนา เมิ่งเซี่ยที่ถูกโกนหัวโล้นโดย เฟยฮาวกำลังตะโกนด้วยความโกรธ: "ท่านพ่อ ท่านต้องฆ่าคนเหล่านี้ ต้องหเจ้าพวกสองสามัญชนสำนึก! ตัดแขนและขาของพวกเขา! ตัดแขนและต้นขาของพวกเขาแล้วข้าต้องการแห่พวกเขาไปรอบ ๆ เมืองข้าต้องการให้ทุกคนรู้ถึงผลที่จะตามมากับคนที่กล้าดูถูกคฤหาสน์เสนาของเรา! "
เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ที่น่าสงสารของลูกชายของเขาเจตนาฆ่าในหัวใจของเมิ่งเฉินเพิ่มสูงขึ้น ลูกชายของเขาถูกทุบตีตรงหน้าประตูเมือง!
นอกจากนี้มือของทหารยามยังถูกตัดออกทั้งหมด!
นี่คือความอัปยศที่เกิดขึ้น!
"ยังไม่พบตัวคนทั้งสองอีกเหรอ?" เมิ่งเฉินถามด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ เมื่อเขาหันไปมองหัวหน้าองครักษ์ของเขาเซี่ยเฟย
ขณะที่หัวหน้าองครักษ์เซี่ยเฟยกำลังจะพูดโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าจากด้านนอกของห้องโถงใหญ่ของทหารยามที่ถูกส่งไปสอบสวนก็วิ่งเข้ามา
"รายงาน ท่านเสนาพวกเราพบคนทั้งสองแล้ว พวกเขาอยู่ที่ร้านอาหารเลิศรส !”
"ร้านเลิศรส!" เมิ่งเฉินลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธเป็นประกายแวววาวโผล่ขึ้นมาบนดวงตาของเขาและเขาก็กล่าวว่า "ดี ดี ดีมาก! กล้าที่จะทุบตีลูกชายของข้า และทำร้ายทหารยามของคฤหาสน์เสนา แต่ยังคงกล้าที่จะไปเสนอหน้าที่ร้านอาหารเลิศรส! "
"รวบรวมบรรดาผู้เชี่ยวชาญที่อยู่สูงกว่านักรบระดับเจ็ดภายในคฤหาสน์ และตามข้าไปที่ร้านอาหารเลิศรส!" เมิ่งเฉินตะโกนสั่งการ
"ขอรับท่านเสนา!" หัวหน้าองครักษ์เซี่ยเฟยรับคำสั่งด้วยความเคารพ แต่แล้วก็เกิดความลังเลที่จะถามว่า "แล้วข้าควรจะไปตามคุณหนูใหญ่และคุณชายรองด้วยหรือไม่?" เมิ่งเฉินกล่าวว่า "ไม่จำเป็น! ต้องทำเช่นนั้น ข้าไม่สนใจว่าพวกเขามีความสามารถแค่ไหน ข้าแค่ต้องการให้พวกเขาตายอย่างน่าสังเวช! "
ในขณะที่เรื่องนี้กำลังเกิดขึ้น หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวกำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากนั้นเฟยฮาวก็หยุดกินทันทีแล้วลุกขึ้นยืน และพูดกับหวงเซี่ยวหลงว่า "นายน้อย ข้าจะต้องออกไปเจอคนผู้หนึ่ง เขาอยู่ที่นี่ภายในอาณาจักรหลัวถง และเขายังเป็นศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูรของเรา ข้าจะพาเขามาต้อนรับนายน้อย! ถ้าเขารู้ว่านายน้อยมาเยือนที่อาณาจักรหลัวถง เขาจะต้องมีความสุขอย่างมาก! "
ศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูร? นี่เป็นเหตุผลที่เฟยฮาวกล้าที่จะทำร้ายลูกชายของเสนา? 
"เอาล่ะรีบไปและรีบกลับมาอย่างรวดเร็ว!" เขาไม่ได้ขอรายละเอียดของศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูรที่อยู่ภายในอาณาจักรหลัวถงผู้นี้ เพราะเมื่อเฟยฮาวกลับมาเขาก็จะรู้ตัวตนของเขาอย่างแน่นอน
"ขอรับนายน้อย!" เฟยฮาวตอบอย่างสุภาพแล้วหันหลังเดินจากไป
ไม่นานหลังจากนั้น เฟยฮาวก็ไปปรากฏตัวต่อหน้าคฤหาสน์อันยิ่งใหญ่ และมีอักษรเขียนอยู่เหนือประตูทางเข้าหลักมีคำว่า ‘จวนจอมพล’
ในอาณาจักรหลัวถงมีแม่ทัพมากมาย แต่มีจอมพลเพียงคนเดียวเท่านั้น!
…………..