Holistic Fantasy - บทที่ 30: เวนดี้! ดราก้อนสเลเยอร์คนที่สอง!
โนอาห์ลืมความตั้งใจเดิมที่จะมาที่นี่แล้ว เขาเดินมาถึงหน้าพุ่มไม้ที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ซ่อนตัวอยู่และหมอบลงก่อนที่จะค่อยๆ แงะพุ่มไม้ที่อยู่ตรงหน้าเขา
เขาเห็นเด็กสาวผมสีน้ำเงินมองกลับมาที่เขาด้วยท่าทางหวาดกลัว เธอกอดเข่าและขดตัวเป็นลูกบอล
“…อือ!”
กับการปรากฏตัวของโนอาห์อย่างกะทันหัน หญิงสาวผมสีฟ้าคลานออกไปด้วยความหวาดกลัว
“เธอไม่ต้องกลัว ฉันไม่ใช่สัตว์อสูร และไม่ใช่สัตว์วิเศษอย่างแน่นอน ฉันไม่ทำอันตรายคุณแน่นอน”
เขาใช้น้ำเสียงที่เป็นมิตรที่สุดเท่าที่เขาทำได้และยิ้มอย่างอบอุ่นในขณะที่ยื่นมือไปทางเด็กหญิงผมสีฟ้า
“มาเถอะ มานี่”
เมื่อเห็นการแสดงออกที่อ่อนโยนของเขา ความกลัวของหญิงสาวผมสีฟ้าก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าซีดของเธอกลับมีสีคืนมา แต่เธอยังคงมีความหวาดกลัวเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอจ้องไปที่มือที่ยื่นออกมาของเขา เขาสามารถเห็นร่างที่เล็กกระทัดรัดของเธอสั่น
โนอาห์ไม่ได้เกลี้ยกล่อมเธอ เขายังคงใบหน้าที่ยิ้มของเขาและรอให้เธอตอบโดยไม่ดูรำคาญเลย เขาปล่อยให้เวลาเป็นไปตามธรรมชาติในขณะที่รอ
เด็กหญิงผมสีน้ำเงินสังเกตเห็นการกระทำของโนอาห์ ดูเหมือนว่าเธอจะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำร้ายเธอแต่ยังกลัวอยู่บ้าง เธอวางมือสั่นเทาบนฝ่ามือของโนอาห์
ขณะที่พวกเขาสัมผัสกัน โนอาห์และเด็กสาวผมสีฟ้ารู้สึกต่างกัน
โนอาห์รู้สึกว่ามือเล็กๆ ในฝ่ามือของเขาเย็นเฉียบเกินไป ราวกับว่าเธอสูญเสียความอบอุ่นที่ร่างกายมนุษย์ควรมีไป โนอาห์ค่อนข้างแปลกใจกับสิ่งนี้
เด็กหญิงผมสีน้ำเงินรู้สึกตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง มือที่โอบฝ่ามือเล็กๆ ของเธอนั้นอบอุ่น อบอุ่นจนความปรารถนาเล็กๆ ในใจของเธอเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ดังนั้น สาวน้อยผมสีฟ้าโดยไม่ต้องคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอกำมือของเธอราวกับว่าเธอกำลังคว้าสายช่วยชีวิต เธอจับมือโนอาห์แน่น
ในป่า ในยามค่ำคืน บุคคลสองคนที่แตกต่างกัน คนหนึ่งแก่กว่า เด็กคนหนึ่งได้ผูกสัมพันธ์ที่ยากจะเบือนหน้าหนีด้วยการคว้ามือทั้งสองข้างที่อ่อนโยนเท่ากัน แม้ว่าจะไม่มีผู้ชมได้เห็นฉากนี้ก็ตาม
…..
กลางดึก ณ มุมหนึ่งของป่าอันเงียบสงบ ควันโขมงลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างแผ่วเบาและเต้นรำไปกับสายลมขณะที่พวกมันถูกพัดพาไป
เปลวเพลิงสีแดงเข้มเปล่งประกายความอบอุ่นและแสงสว่างที่ขับไล่ความมืดและความหนาวเย็น การจุดกองไฟในป่ายังส่งกลิ่นที่ทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนอีกด้วย
หญิงสาวผมสีน้ำเงินนั่งอยู่ข้างกองไฟและกินเนื้อย่าง ตอนนี้แก้มเล็กๆ ของเธอพองขึ้นเนื่องจากการรับประทานอาหารมากเกินไป พวกมันขยับติ้วๆ ดูน่ารักมาก
แน่นอนว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้กินอาหารดีๆ มาสักระยะแล้ว
โนอาห์จึงปล่อยให้หญิงสาวรับประทานอาหารในลักษณะที่น่ารักนั้นต่อไป เขานั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ และย่างเนื้อกวางที่เขาล่ามาขณะสังเกตเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ
เด็กหญิงผมสีน้ำเงินชื่อเวนดี้ มาร์เวล
เขาเพิ่งรู้ชื่อเธอเช่นกัน
เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครคิดว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้เป็นวิญญาณ
โนอาห์ไม่ได้คิดอย่างนั้นเช่นกัน
เมื่อเห็นเวนดี้กินอาหารจนอิ่ม โนอาห์ก็รู้สึกผ่อนคลายเมื่อมองดูเธอ ในท้ายที่สุด เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้อาจเป็นวิญญาณได้ยังไง
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ
แม้ว่าจะดูเหมือนเธอไม่ได้อิ่มมาเป็นเวลานาน แต่เวนดี้ก็ยังเด็กและเป็นผู้หญิงอยู่ ดังนั้นความอยากอาหารของเธอจึงไม่มากขนาดนั้น เพียงอาศัยเนื้อชิ้นใหญ่ในมือ เธอก็ดูอิ่มแล้ว
เวนดี้จับมือของเธอและมองดูโนอาห์ หลังจากรวบรวมความกล้าแล้ว เธอใช้เสียงที่แผ่วเบาราวกับเป็นของยุง พูดออกมา
“ขะ- ขอบคุณค่ะ…”
“อิ่มมั้ย”
โนอาห์ส่ายหัวและโบกเนื้อที่เขาย่าง
“คุณต้องการอะไรอีกไหม”
“ไม่… ไม่ค่ะ…”
โนอาห์ยักไหล่และวางเนื้อกวางติดมันไว้ด้านข้างก่อนจะหันไปหาเวนดี้
“ถ้าอย่างนั้นเวนดี้ ฉันจะเรียกคุณแบบนั้นได้ไหม”
“ค-ค่ะ!”
เวนดี้พยักหน้าเบา ๆ แล้วตามด้วยพยักหน้าหนักแน่นตามมาอย่างรวดเร็ว
“หนูขอเรียกคุณว่าโนอาห์โอนี่ซังได้ไหมค่ะ”
“ถ้าเธอไม่ว่าอะไรนะ?”
โนอาห์ลูบแก้มก่อนจะถามต่อ
“ตอนนี้เวนดี้ เธอมาทำอะไรในที่แบบนี้? แล้วเธอร้องไห้ทำไม?”
“หนู… หนูอาศัยอยู่ที่นี่แต่เดิม”
ใบหน้าของเวนดี้หรี่ลงและดวงตาของเธอน้ำตาไหล
“หนูหาแม่ไม่เจอ หนูหาแกรนดีนี่ไม่เจอ”
“หาแม่ไม่เจอเหรอ?”
โนอาห์ถอนหายใจ
“สรุปว่าหลงทางเหรอ?”
“ไม่”
เวนดี้ส่ายหัวขณะพูดต่อ
“หนูจำทางกลับบ้านได้ แต่หนูไม่พบแกรนดีนี่ที่นั่น แกรนดีนี่เพิ่งหายตัวไป เธอไม่ต้องการหนูอีกแล้ว”
เวนดี้พึมพำในขณะที่น้ำตาของเธอเริ่มไหลและไหลลง เธอเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
ความสามารถในการควบคุมอารมณ์ของโนอาห์ไม่สามารถช่วยเขาได้ในตอนนี้ เนื่องจากเขาต้องเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ร้องไห้อยู่ตรงหน้าเขา เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่เขานั่งข้างเวนดี้และลูบหลังเธอก่อนจะปลอบเธอราวกับกำลังปลอบใจเด็ก
“อย่าร้องไห้เลยนะเวนดี้ ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าแม่ของคุณ หน้าตาเป็นอย่างไร? ฉันจะช่วยเธอตามหาเธอให้เจอดีไหม?”
ต่อมา เวนดี้ที่ยังคงสะอื้นไห้ได้พูดบางอย่างที่ทำให้โนอาห์ประหลาดใจ
“แกรนดีนี่เป็นมังกร เป็นมังกรที่อบอุ่นมาก!”
มังกร!
โนอาห์จะไม่รู้ได้อย่างไรว่ามังกรมีอยู่จริง!
สถานการณ์เดียวกับนัตสึที่เลี้ยงโดยมังกรนั่นไม่ใช่เหรอ
“คุณ…”
โนอาห์ยังคงงุนงงมองเวนดี้ขณะที่เขาพูด
“คุณเป็นดราก้อนสเลเยอร์ด้วยเหรอ?”
“ด้วย?”
เวนดี้ใช้ใบหน้าอันบอบบางที่น่าเศร้าของเธอเพื่อถามโนอาห์กลับ โนอาห์คิดว่าเขาเข้าใจสถานการณ์แล้ว
เด็กสาวที่อายุน้อยกว่าเขา 4 หรือ 5 ปีน่าจะเป็นดราก้อนสเลเยอร์คนที่สองรองจากนัตสึ และเป็นไปได้มากว่าเธอก็มีเวทมนตร์โบราณที่สามารถต่อสู้กับมังกรได้ – – – – [เวทมนตร์สังหารมังกร]!
เวทย์มนตร์อันทรงพลังนั้นกลับกลายเป็นว่าราคาถูกไปเสียเมื่อไหร่?
เขาอุทานออกมาข้างใน และในชั่วขณะต่อมา จู่ๆ ก็มีปรากฏการณ์ประหลาดมารบกวนความคิดของเขา
ดังก้อง—–
เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องอยู่บนท้องฟ้า
“อืออ—-!”
เวนดี้ตะโกนและกระโดดเข้าไปกอดโนอาห์
โนอาห์จับร่างที่เรียวยาวและอ่อนนุ่มของเวนดี้ขณะมองขึ้นไปบนฟ้า ตาของเขาหดตัวเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
กริ๊ง กริ๊ง—-!
ขณะที่ฟ้าร้องยังคงดำเนินต่อไป เมฆดำที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าก็เริ่มสั่นไหว เหมือนคลื่นลมแรง มันดึงเมฆรอบตัวและเริ่มหมุนและหมุน
ท้องฟ้าเหนือผืนป่าอย่างช้าๆ ราวกับถูกแทนที่ด้วยคลื่นยักษ์ นัยน์ตาของพายุกำลังปล่อยสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นแสงจางๆ ออกมา นอกเหนือไปจากเสียงที่ดังก้องในหู
ฉากนี้ดูเหมือนท้องฟ้าแตกสลาย
“หลุมบนท้องฟ้า?”
เขากอดเวนดี้ให้แน่นยิ่งขึ้น ขณะที่โนอาห์จ้องเขม็งไปที่คลื่นยักษ์บนท้องฟ้า
“นี่คงจะเป็นปรากฏการณ์วิญญาณที่หัวหน้าหมู่บ้านพูดไว้เหรอ?”
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ โนอาห์เหลือบมองที่เวนดี้ที่กำลังสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยท่าทางหวาดกลัว
ดูเหมือนว่าเวนดี้จะไม่รู้ว่าปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร
ยิ่งไปกว่านั้น เวนดี้เคยร้องไห้มาก่อน ตอนนั้นไม่มีปรากฏการณ์ดังกล่าว
ดังนั้นนี้ไม่ใช่ของเวนดี้ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ตั้งใจทำ
ณ จุดนี้ ปรากฏการณ์เปลี่ยนสถานะอีกครั้ง
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
