Holistic Fantasy - บทที่ 29: เสียงร้องไห้ภายในป่า

ค่ำคืนค่อยๆ คืบคลานมา…

ในโลกที่มืดมิด ทุกสัญญาณของชีวิตดูเหมือนจะหายไป แม้แต่ป่าที่เต็มไปด้วยชีวิตก็ไม่สามารถหนีจากชะตากรรมที่ถูกความมืดกลืนกินได้

เมื่อถึงเวลากลางคืน โนอาห์ยืนอยู่ตรงทางเข้าสู่ป่าอันมืดมิด เขาถอนหายใจเมื่อเห็นป่าที่แผ่กว้างสุดลูกหูลูกตา

ถ้าเขาสามารถหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ได้ โนอาห์คงไม่อยากทำภารกิจไล่ผีตอนกลางคืนในสถานที่แบบนี้

เขาไม่กลัวผี แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาชอบผี

กับบางสิ่งที่น่าสงสัยว่าพวกเขามีชีวิตเป็นของตัวเองหรือไม่ แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจว่ามันมีอยู่จริงหรือไม่ก็ตาม แต่เขาหวังจริงๆ ว่าภารกิจประเภทนี้จะทำได้ในวันนี้ อย่างน้อยก็จะทำให้เขาพอใจมากขึ้น

อนิจจา การปรากฏตัวของพี่น้องสตราอุสขัดขวางแผนการของเขา

พูดตามตรง คำขอของพี่น้องสตราอุสอาจไม่สมเหตุสมผล แต่มิร่าก็มีประเด็น ในฐานะจอมเวทแห่งแฟรี่เทล สมมติว่าเขาล้มเลิกภารกิจนี้ มันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก อย่างแย่ที่สุดเขาจะต้องกลับไปที่กิลด์และเปลี่ยนไปทำภารกิจอื่น

มาคาลอฟยังบอกด้วยว่าเขาไม่ควรฝืนตัวเองถ้าเขาไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้ เขาสามารถหยุดได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

พี่น้อง สตราอุสดูเหมือนจะมีเหตุผลบางอย่างที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาต้องการงานนี้มาก หากละเลยมิร่าที่หยาบคายหรือเอลฟ์แมนผู้อ่อนแอ แล้วลิซานน่าตัวน้อยน่ารักถามอย่างตรงไปตรงมา โนอาห์อาจให้งานพวกเขาโดยไม่ยุ่งยากมากนัก

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นภารกิจแรกที่เขาเคยทำในความหมายที่แท้จริงของคำนี้

ถ้าเขาไม่สามารถทำภารกิจได้หลังจากพบกับอุปสรรคแรก เขาจะต้องอารมณ์เสียอย่างไม่ต้องสงสัย เขาอาจจะสูญเสียความมั่นใจในตัวเองเล็กน้อย นอกจากนี้ คราวนี้ไม่มีอุปสรรค หยุดเขาไม่ให้ทำงาน เป็นเพียงบางคนที่ต้องการขโมยงานของเขา

และเป็นหญิงสาวที่มีทัศนคติไม่ดี

เมื่อหันหลังกลับ เขายืนยันว่ามิร่า เอลฟ์แมน และลิซานน่ายังไม่ตามเขาทัน เขายกถุงผ้าทรงไม้เรียวขึ้นแล้วมุ่งหน้าไปยังป่า

…..

ป่าตอนกลางคืนอันตรายมาก

โนอาห์วิ่งไปทั่วป่าเพื่อฝึกฝนการควบคุมพลังเวทย์มนตร์และเทคนิคดาบของเขาในช่วงเวลากว่าหนึ่งปีที่เขาใช้เวลาในแมกโนเลีย

ด้วยเหตุนี้เขาจึงรู้ชัดเจนว่าป่าในยามค่ำคืนนั้นอันตรายเพียงใด

ก่อนอื่น สัตว์วิเศษที่มีลักษณะอันตรายมักจะกระฉับกระเฉงมากกว่าในตอนกลางคืน นี่คือเวลาที่พวกเขาออกมาล่า

นอกจากนี้ยังมีภูมิศาสตร์ แนวสายตา และข้อจำกัดอื่นๆ ที่ทำให้เป็นประโยชน์สำหรับสัตว์อสูรที่ออกหากินเวลากลางคืนเหล่านี้เมื่อต้องต่อสู้กับมนุษย์ที่อาจเสียเปรียบอย่างล่อแหลม

โชคดีที่ป่าแห่งนี้ไม่เหมือนกับป่าแมกโนเลียที่มีสัตว์วิเศษอาละวาด อย่างมากที่สุดก็จะมีเพียงสัตว์ป่าสัญจรไปมา

โอกาสที่สัตว์เวทย์จะปรากฏตัวมีน้อยแต่ก็มี

อย่างไรก็ตาม สัตว์วิเศษชนิดนี้มักไม่ใช่สัตว์พื้นเมือง และมีจำนวนน้อยและอ่อนแอ

สัตว์เวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่งมักจะมีพื้นที่ของมันเอง มันอาจเป็นอาณาเขตที่ใหญ่โต

ดังนั้น สัตว์วิเศษที่อ่อนแอกว่าจะถูกขับออกจากที่อยู่อาศัยของพวกมันเพื่อค้นหาที่อยู่อาศัยอื่นสำหรับพวกมันเอง

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ป่าไม่อันตรายเกินไป แม้แต่ชาวบ้านจากหมู่บ้านเล็กๆ ก็มาที่นี่บ่อยๆ เพื่อล่าสัตว์ โนอาห์คิดว่าความสามารถของตัวเองน่าจะรองรับความเสี่ยงได้ขนาดนี้

ในขณะนี้ อาณาจักรฟีโอเร่กำลังอยู่ในฤดูร้อน

แต่ความเย็นยะเยือกของป่าทำให้ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้เป็นวันฤดูร้อนที่ร้อนอบอ้าว

ป่าตอนกลางคืนมีบรรยากาศที่แตกต่างจากป่าในตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่าสถานที่นี้มีบรรยากาศที่น่ากลัวและหนาวเย็นมากขึ้น

โนอาห์เดินเข้าไปในป่าลึกและลึกขึ้นขณะสูดอากาศเย็น เขารู้สึกหวนคิดถึงความรู้สึกอิสระที่แปลกประหลาดนี้

เดี๋ยวก่อน นี่ไม่ได้รู้สึกแปลกเลย

เพราะเขาเคยทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนในป่าแมกโนเลียในตอนกลางคืนเช่นกัน

ฉากในป่าทำให้เขานึกถึงฉากที่คุ้นเคยเมื่อก่อน นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขารู้สึกคิดถึง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับป่าแมกโนเลียที่มีสัตว์วิเศษอยู่ทุกหนทุกแห่ง ป่าแห่งนี้คงทำให้เขาผ่อนคลายมากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

ตัวอย่างเช่น เขาจะไม่ได้กลิ่นเหม็นคาวจากสัตว์อสูรบางตัว เขาจะไม่เห็นแมลงตัวใหญ่กว่าคนทั่วไปล้มลงจากต้นไม้เหนือหัว เขาจะไม่ได้ยินเสียงร้องแปลก ๆ ของนกแปลก ๆ ไม่มีแมงมุมตัวใดตัวใหญ่กว่าหมัดที่ย่องไปมา

อย่างมากที่สุด เขาจะพบแต่งูที่คลานไปตามพื้นดินหรือเห็นดวงตาเป็นประกายจากนกฮูกที่ซ่อนอยู่ภายในใบไม้ที่หนาแน่นของต้นไม้

เมื่อเปรียบเทียบสิ่งต่างๆ กับป่าแมกโนเลียแล้ว ความคิดของเขายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาเริ่มเดินเตร่ไปอย่างช้าๆ โดยไม่ใช่ทิศทางป่า

ช่วยไม่ได้ แม้ว่าเป้าหมายของงานนี้คือการหาต้นตอของเสียงร้องไห้ในป่านี้ หัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่รู้ว่าจะได้ยินเสียงนี้ตรงจุดไหน

ไม่น่าแปลกใจที่โนอาห์บอกว่าเขาจะทำภารกิจนี้ในวันพรุ่งนี้เท่านั้น อาจเป็นไปได้ว่าหัวหน้าจะเข้าไปดูรายละเอียดก่อนที่เขาจะออกไปทำงานของเขา

เมื่อถึงจุดนี้ โนอาห์รู้สึกรำคาญเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเขาควรจะไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านก่อนที่จะมาที่นี่

“ฮือ….”

ขณะที่เขาเตะตัวเองด้วยความขุ่นเคือง ก่อนที่เขาจะถอนหายใจ เขาได้ยินบางอย่างที่ฟังดูเหมือนสะอื้นจากคนรอบข้าง เขาหยุดทันทีที่เขาอยู่

“อือ…”

ก่อนที่โนอาห์จะตอบสนอง เสียงร้องก็ชัดเจนขึ้น ทำให้โนอาห์สะดุ้งฟื้นคืนสติ

โนอาห์สังเกตเห็นสองสิ่ง

หนึ่งเสียงที่อ่อนโยนมาก การคาดเดาเบื้องต้นจะแนะนำว่าเจ้าของเสียงนี้อายุไม่เกิน 10 และเป็นผู้หญิง

สอง ขณะที่เสียงร้องไห้ค่อยๆ เข้าใกล้โนอาห์ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆ เคลื่อนเข้ามา สิ่งเหล่านี้ควรเป็นรอยเท้าของแหล่งที่มา จินตนาการได้ไม่ยากว่าเจ้าของเดินร้องไห้ไปพร้อม ๆ กัน

“รอยเท้า?”

โนอาห์เอียงศีรษะด้วยความงุนงง

“ไม่ใช่วิญญาณเหรอ? วิญญาณเดินได้ด้วยเหรอ? ถึงขนาดได้ยินเสียงฝีเท้า?”

ขณะงงงวย โนอาห์คว้าถุงผ้ารูปไม้เท้าและกระโดดเข้าไปในป่าที่อยู่ด้านข้างและซ่อนตัวอยู่ที่นั่น เขาเฝ้ามองไปยังทิศทางที่เสียงร้องไห้และเสียงฝีเท้ามาจาก

ไม่มีใครบอกได้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด แต่มีร่างเล็กๆ ปรากฏขึ้นช้าๆ จากส่วนลึกในป่าข้างหน้าเขาและเข้ามาในมุมมองของโนอาห์

มันเป็นสาวน้อย

อายุของเธอควรอยู่ที่ประมาณ 7 หรือ 8 ปี เธออายุน้อยกว่าโนอาห์ประมาณ 4-5 ปี

หญิงสาวมีผมสีฟ้าสดใสโดดเด่นจนใครๆ ก็สามารถสังเกตได้แม้ในที่มืดสลัว เช่น ในป่า เธอสวมเสื้อเชิ๊ตบาง ๆ เรียบง่าย คงจะหนาวจริงๆ ที่เดินไปมาโดยใส่อะไรแบบนั้น

เด็กสาวดูเหมือนไม่รู้เรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าเธอตัวสั่นเพราะความหนาวเย็นเช่นกัน เธอก้มศีรษะลงและร้องไห้ต่อไปขณะขยี้ตา เธอยังไม่หยุดก้าวเช่นกัน

“ ฮือ … แกรนดีนี่ … คุณอยู่ที่ไหน… แถวนี้มืดจัง…. หนูกลัวจังเลย…”

เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นจากใจเธอและเห็นเธอเดินมาร้องไห้ โนอาห์ก็สับสนจริงๆ

นั่นคือวิญญาณ?

แน่นอนไม่ใช่ว่า?

เป็นไปได้ไหมว่าเสียงร้องไม่ได้มาจากวิญญาณ แต่แท้จริงแล้วคือเสียงร้องของเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้?

นั่นไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงคนนี้เดินเตร่ไปมาและร้องไห้ตลอดเวลาเหรอ?

โนอาห์เงียบและเดินออกไปหลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ รู้สึกถึงเสียงที่ดังมาจากรอบตัวเธอ เธอหยุดร้องไห้ทันที เธอปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอและมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตระหนก แล้วเธอก็ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ข้างทาง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ โนอาห์ก็ยืนยันบางอย่าง

ไม่สำคัญว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นวิญญาณหรือไม่ แต่เห็นได้ชัดว่าเธออยู่ในป่าแห่งนี้มาระยะหนึ่งแล้ว

ไม่อย่างนั้นทำไมเด็กน้อยถึงชอบซ่อนตัวเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ?

เด็กหญิงคงรู้ว่าป่านี้เป็นที่อยู่ของสัตว์ป่ามากมายและรู้ว่าหากพบเพียงตัวเดียวอาจเป็นอันตรายได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเลือกที่จะซ่อนตัวอย่างแรกที่ได้ยินเสียงประหลาด