Holistic Fantasy - บทที่ 27: กลุ่มคนหาเรื่อง 3คน

“อันที่จริง ไม่นานมานี้ ชาวบ้านที่เข้าไปในป่าเพื่อล่าสัตว์จะรายงานบ่อยมาว่าพวกเขาได้ยินเสียงวิญญาณร้องไห้!”

หัวหน้าเริ่มพูดด้วยบางสิ่งในแนวนั้น

ที่ไหนสักแห่งที่ไม่ไกลจากหมู่บ้านเป็นผืนป่าที่ไม่พบเจอมนุษย์ไม่บ่อยนัก

ป่าแห่งนี้ไม่มีอะไรพิเศษเหมือนกับป่าที่อยู่ถัดจากเมืองแมกโนเลียซึ่งมีสัตว์วิเศษหลายชนิดอาศัยอยู่ มันเป็นป่าที่ค่อนข้างธรรมดา อย่างมากที่สุดก็จะมีสัตว์ป่าหรือสัตว์วิเศษที่อ่อนแอบางตัวอพยพมาจากที่อื่น

ด้วยเหตุนี้ หมู่บ้านจึงทำให้ป่าแห่งนี้เป็นพื้นที่ล่าสัตว์ ชาวบ้านจะเข้าไปล่าสัตว์ทุกวัน เพื่อเป็นแหล่งอาหารหลักของหมู่บ้าน

มันเริ่มต้นขึ้นเมื่อไม่นานนี้เอง เมื่อชาวบ้านบางคนไปล่าสัตว์ ก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงร้องไห้

ชาวบ้านคิดว่าเป็นเพียงเด็กบางคนที่หลงทางอยู่ในป่า พวกเขาต้องการตามหาเด็กคนนั้นและพาเธอออกไป

แต่ก่อนที่พวกเขาจะตามหาหญิงสาวคนนั้นได้ ก็มีปรากฏการณ์ประหลาดปรากฏขึ้น

โนอาห์ไม่รู้ว่าเหตุการณ์คืออะไร แต่ตามที่หัวหน้าหมู่บ้านบอก ท้องฟ้าแตกและมีรูปรากฏขึ้น!

หลังจากเห็นปรากฏการณ์ประหลาด ชาวบ้านไม่ได้ค้นหาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ต่อไป ตั้งแต่นั้นมา เสียงร้องของเด็กๆ ยังคงได้ยินอยู่ในป่าเป็นระยะๆ และท้องฟ้าก็จะเปิดออกเป็นครั้งคราวเช่นกัน

ดังนั้นเสียงร้องของเด็กที่มองไม่เห็นจะนำมาซึ่งคำสาปและท้องฟ้าแตกจึงกลายเป็นข่าวลือที่แพร่หลายในหมู่บ้าน

ชาวบ้านยังเป็นคนเชื่อง่ายดังนั้นพวกเขาจึงเชื่อในข่าวลือนี้

ไม่นานชาวบ้านก็ไม่กล้าออกล่าในป่าอีกต่อไป หมู่บ้านจึงสูญเสียแหล่งอาหารหลักของหมู่บ้านและอาหารก็ขาดแคลนส่งผลให้เกิดปัญหาใหญ่

เมื่อไม่มีทางเลือกมากนัก หัวหน้าหมู่บ้านทำได้เพียงขอความช่วยเหลือจากกิลด์จอมเวทเพื่อกำจัดวิญญาณ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง งานคือค้นหาความจริงเบื้องหลังเสียงร้องไห้และปรากฏการณ์ท้องฟ้าแตก เพื่อให้หมู่บ้านสามารถกลับสู่สภาวะปกติได้

“รางวัลถูกรวบรวมโดยชาวบ้านทั้งหมด ไม่มาก แค่ 200,000เจนนีเท่านั้น แต่ฉันหวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้”

หัวหน้าหมู่บ้านก้มศีรษะลงและโค้งคำนับ สำหรับผู้ชายที่อายุเท่าเขา นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาสามารถรวบรวมได้

“คุณช่วยยอมรับคำขอของเราได้ไหม”

โนอาห์ขมวดคิ้วแล้วเงียบไป

ไม่ใช่ว่าโนอาห์ต้องการปฏิเสธคำขอนี้ แต่คำขอนี้มีความไม่แน่นอนอยู่เบื้องหลังมากเกินไป เขาไม่แน่ใจว่าเขาจะแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเองได้หรือไม่

รางวัลนั้นเหมาะสมกับงานที่ไม่แน่นอนเช่นนั้น ถ้าไม่มีปัญหามากเกินไป งานนี้ก็ยังคุ้มค่า

ยิ่งกว่านั้น เขาไม่ได้จดจ่อกับส่วนรางวัลมากนัก หากเป็นเงิน เขายังมีรางวัลเหลือจากภารกิจพิธีกรรมทะเลสาบครั้งที่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการเงินจริงๆ ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงผลตอบแทนมากนัก

หลังจากไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง โนอาห์ก็พูดขึ้น

“พูดตามตรง หัวหน้าหมู่บ้าน งานนี้มีความเสี่ยงมากเกินไป ไม่ว่าวิญญาณจะทำให้ท้องฟ้าแตกหรือไม่นั้นไม่แน่นอน ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าฉันจะช่วยได้มาก ดังนั้นฉันจะพักหนึ่งคืนในหมู่บ้านนี้แล้วไปที่ป่าเพื่อดูก่อนตัดสินใจ โอเคหรือไม่?”

“ครับ! เรารู้สึกขอบคุณมาก!”

หัวหน้าหมู่บ้านดูผ่อนคลายมากขึ้น โนอาห์ยิ้มและกำถุงผ้าที่อยู่ข้างหลังเขาแน่น ครุ่นคิดว่าทำงานในวันพรุ่งนี้ได้อย่างไร

…..

ตามมาตรฐานทั่วไป หมู่บ้านนี้ไม่ใหญ่มาก แต่ก็มีความทันสมัยอย่างน่าประหลาดใจ

อาคารอาจจะเก่าไปหน่อยเมื่อเทียบกับในแมกโนเลีย แต่สถาปัตยกรรมของมันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมมากนัก ต่างจากบางหมู่บ้านที่อาคารถูกปะติดปะต่อกันด้วยหิน ห้องที่มอบให้กับโนอาห์อาจจะเล็กไปหน่อย แต่ฟังก์ชั่นการใช้งานก็ไม่ขาด ไม่มีอะไรจะติ

ภายใต้คำแนะนำของหัวหน้าหมู่บ้าน หัวหน้าโรงแรมรู้ว่าโนอาห์เป็นจอมเวทจากแฟรี่เทลที่มาที่นี่เพื่อช่วยแก้ปัญหาของหมู่บ้าน ดังนั้นเขาจึงไม่เรียกเก็บค่าที่พักใดๆ แก่โนอาห์

สิ่งหนึ่งที่เขาสังเกตเห็นคือไม่เหมือนกับกรณีของหัวหน้าหมู่บ้าน เมื่อเจ้าของโรงแรมพบว่าจอมเวทจากแฟรี่เทลเป็นเด็กเล็ก เขาดูผิดหวังแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษก็ตาม สิ่งนี้ทำให้โนอาห์รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

หวังว่างานพรุ่งนี้จะเสร็จโดยเร็ว…

คิดอย่างนั้น โนอาห์ก็ไปนอนพักสักหน่อย หลังจากนั้นเขาก็ออกมาจากห้องของเขาและมาถึงโต๊ะในล็อบบี้ของโรงแรมเพื่อนั่งลง จากนั้นเขาก็สั่งอาหารเพื่อเติมพลัง

ขณะที่โนอาห์กำลังเตรียมอาหาร มีคน 3 คนปรากฏตัวที่ประตูโรงแรม

ทั้งสามคนมีอายุประมาณ 11 ถึง 12 ปี ซึ่งอยู่ในช่วงอายุใกล้เคียงกับโนอาห์ แต่พวกเขาก็ดึงดูดสายตาของทุกคน

ถ้าใครจะชี้ไปที่เหตุผลว่าทำไม ก็คงเป็นเพราะว่าเด็กวัยรุ่น 3 คนอายุประมาณ 11 และ 12 ปีมีผมสีขาวที่น่าดึงดูดใจ

เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงกลางสวมเสื้อแขนกุดทรงหลวมที่ดูเหมือนชุดว่ายน้ำและมัดผมเป็นหางม้า เธอมีเจตนาศัตรู และดวงตาของเธอก็ดุร้ายแท้จริง

ทางซ้ายของเด็กผู้หญิงดังกล่าวเป็นผู้ชายที่สูงและแข็งแรงเมื่อเทียบกับเพื่อนวัยเดียวกัน ผิวของเขาเป็นสีแทน แต่ใบหน้าของเขาดูอ่อนแอ ตรงกันข้ามกับสาวผมหางม้า มันจะทำให้ใครๆ สงสัยว่าจะมีคนมายุ่งกับฉากตัวละครของผู้ชายคนนี้หรือไม่

ทางด้านขวาของสาวผมหางม้าเป็นสมาชิกที่เตี้ยที่สุดในกลุ่ม เป็นสาวน้อยผมบ็อบและชุดน่ารัก

สาวน้อยผมบ็อบมีสีหน้าวิตกกังวลอย่างมากขณะที่เธอเล่าเรื่องบางอย่างให้หญิงสาวผมหางม้าฟัง แต่สาวผมหางม้าไม่ฟัง

เด็กที่แข็งแรงแนะนำหญิงสาวผมหางม้าอย่างอ่อนแรง แต่ในทางกลับกัน เขากลับถูกเธอจ้องเขม็ง เขาก้มศีรษะและซ่อนตัวไว้เหมือนกะเทย ชายคนนั้นดูเหมือนเขากำลังจะร้องไห้ ไม่มีใครหยุดยิ้มเมื่อมองดูปฏิสัมพันธ์ของพวกเขา

กลุ่มคอมโบประหลาด 3 กลุ่มดึงดูดความสนใจของโนอาห์โดยธรรมชาติ เขาทานอาหารเสร็จอย่างรวดเร็วและสังเกตสถานการณ์ด้วยความสนใจอย่างมาก

ขณะที่ยังคงสังเกตเด็กวัยรุ่นผมขาวทั้ง 3 คน สาวผมหางม้าสังเกตเห็นการจ้องมองของเขาและหันกลับมาสบตาเขา

โนอาห์เห็นว่าเธอไม่ใช่คนตั้งแคมป์ที่มีความสุข และโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ชอบความสนใจของโนอาห์ เธอต้องการจ้องมองโนอาห์ก่อนที่จะเห็นตราแฟรี่เทลที่หลังมือขวาของเขา

สาวผมหางม้าสะดุ้ง สีหน้างุนงงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

เธอดูเหมือนคนที่ค้นหาใครซักคนทั้งสูงและต่ำและพบว่าคนที่เธอกำลังมองหาไม่ตรงกับบุคคลในใจของเธอ

อย่างไรก็ตาม เด็กสาวผมหางม้าละทิ้งการพิจารณาทั้งหมดของเธออย่างรวดเร็ว และเดินต่อไปทั้งๆ ที่เด็กชายที่เอาแต่ใจอ่อนแอและกังวลกับคำแนะนำของหญิงสาว

ถึงตอนนี้ แม้ว่าโนอาห์จะเป็นคนโง่ แต่เขาก็สามารถเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

อีกฝ่ายมาหาเขานี้เอง!

“เฮ้ย นายนะ!”

ปรากฏว่าเป็นไปตามคาด สาวผมหางม้าเดินมาที่โต๊ะของเขาและถามโดยไม่มีสัมมาคาราวะอะไรเลย

“นายคือจอมเวทจากแฟรี่เทล? คนที่มาที่นี่เพื่อจิตวิญญาณแห่งป่า?”

สาวผมหางม้าพูดเหมือนกำลังทะเลาะกับเขาด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง เขาขมวดคิ้วและวางส้อมและช้อนในมือลง

“มิร่าเน่!”

สาวน้อยตัดผมบ็อบสวมชุดน่ารักมาดึงแขนสาวผมหางม้าราวกับพยายามจะหยุดการต่อสู้ เธอโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งเพื่อแสดงคำขอโทษของเธอ

“ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษมิร่าเน่ไม่ได้ต้องการทำอันตรายใด ๆ !”

“เราเสียใจอย่างสุดซึ้ง!”

เด็กตัวแข็งพูดเมื่อมาถึงก็โค้งคำนับอย่างสุดซึ้งเช่นกัน

“พี่สาวฉันไม่ได้หาเรื่อง ได้โปรดอย่าตำหนิเธอ!”

โนอาห์พยักหน้าให้ทั้งสามคนก่อนจะพูดต่อโดยไม่แสดงความโกรธใดๆ

“ฉันขอถามหน่อยได้ไหม คุณมีธุระอะไรกับฉัน”

“ฉันคือมิร่าเจน สตราอุส !”

หญิงสาวที่ชื่อ มิร่าเจนยิ้มอย่างพอใจก่อนจะพูดต่อ

“ฉันขอโทษ แต่งานของคุณเป็นของเราแล้ว!”

***เริ่มเปิดกลุ่มลับนะครับ ใครต้องการเข้ากลุ่ม ดูรายละเอียดได้ที่เพจ fanfic tran