Gamers of the Underworld - ตอนที่ 3 เกมเมอร์กลุ่มแรก

เชอร์ล็อกสับสนอยู่สักพัก แต่หลังจากได้ฟังรายละเอียดจากบรูเขาก็สามารถทำความเข้าใจได้

เกมเมอร์จากต่างโลกนั้นไม่ต้องการเงินเดือน แต่พวกเขาอยากทำภารกิจเช่น "ขุดอุโมงค์!", "สร้างห้องพักสำหรับสิบคน!", "ล่าแมงมุมห้าตัว!" หรือจะเป็น "ตัดฟืนห้าท่อน!"

แม้ว่าบรูไม่ได้ระบุความแตกต่างของภารกิจอย่างชัดเจน แต่บรูก็ได้อธิบายเพิ่มว่าพวกมันต่างกันที่รางวัล ยิ่งภารกิจยากเท่าไรรางวัลยิ่งมีค่ามากเท่านั้น เช่นอาวุธ ชุดเกราะ หรือเงิน

เชอร์ล็อกเริ่มรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าการจัดการเรื่องภารกิจจะมีปัญหามากมายขนาดนี้

เขาไม่มีอาวุธ ชุดเกราะ หรือแม้แต่อาหาร สำหรับเงิน…สกุลเงินของใต้พิภพคือหินเวท เขาไม่ต้องการใช้มันเป็นรางวัลให้กับพวกก็อบลิน  ดังนั้นบรูจึงแนะนำเขาว่าสามารถใช้เหรียญทองเป็นรางวัลได้!

เหรียญทองเป็นสกุลเงินที่ใช้กันบนผิวโลก เหรียญทองแดงหนึ่งพัน เหรียญเทียบเท่าเหรียญเงินหนึ่งเหรียญ และเหรียญเงินหนึ่งพันเหรียญเทียบเท่าเหรียญทองหนึ่งเหรียญ ประเด็นหลักคือเขอต้องทำการล่อลวงนักผจญภัยจากพื้นผิวโลกเพื่อเหรียญพวกนั้น ซึ่งต่างกับหินเวท

หินเวทนั้นเป็นหินวิเศษที่มีจำนวนจำกัด ในการสร้างหินเวทนั้น ต้องใช้มานาที่สกัดออกมาจากร่างของนักผจญภัยบนพื้นผิวโลกที่สกัดออกมาโดยวิธีพิเศษ การที่จะล่อลวงพวกเขามาได้นั้น เหรียญทองเป็นเพียงวิธีเดียวเท่านั้น

เชอร์ล็อกไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพวกนักผจญภัยจากผิวโลกถึงชอบเหรียญทองพวกนี้นักทั้งๆที่พวกมันไม่ได้มีมานาแม้แต่น้อย 

เชอร์ล็อกไม่ได้ใส่ใจ่ที่จะให้เหรียญทองเป็นรางวัลกับพวกเกมเมอร์เท่าไรนัก แต่สิ่งมีชีวิตส่วนมากในใต้พิภพไม่สนใจเหรียญทอง  แล้วก็อบลินจากต่างโลกจะชอบพวกมันงั้นรึ?

บรูพูดอย่างมั่นใจ "ใช่พวกเขาชอบ! ถ้าท่านใช้มันเป็นสกุลเงินที่ใช้ซื้อขายในดันเจี้ยน พวกเขาต้องทำการซื้อขายสิ่งของกันอย่างมากมายแน่นอน เชื่อข้า!" 

เชอร์ล็อกไม่แน่ใจเกี่ยวกับผลกระทบของเหรียญทอง แต่เขาก็ดีใจที่ไม่ตองจ่ายค่าจ้างพวกก็อบลินด้วยหินเวท เพราะหินเวทเพียงก้อนเดียวสามารถแลกเปลี่ยนเป็นกล่องสมบัติขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเหรียญทองได้ถึงหนึ่งกล่อง 

งานต่อไปคือคุยกับบรูเรื่องจัดรางวัลให้เหมาะสมกับภารกิจต่างๆ เมื่อเกมเมอร์จากโลกอื่นมาถึงดันเจี้ยน เขาต้องการให้พวกนั้นทำงานอย่างสบายใจและมีความสุข

การสร้างเนื้อหาให้กับเกมเป็นสิ่งที่ดันเจี้ยนลอร์ดที่ดีควรทำ สัตว์ประหลาดในใต้พิภพส่วนใหญ่ทำงานให้กับดันเจี้ยนลอร์ด พวกมันไม่ใช่หุ่นโง่ๆที่ดันเจี้ยนลอร์ดสร้างขึ้นด้วยมานา

หลังจากเสร็จงานของเขา เชอร์ล็อกพบเวลาได้ผ่านไปครึ่งวันแล้ว  เกือบจะถึงเวลาที่เกมเมอร์จากต่างโลกจะเดินทางมาที่ดันเจี้ยนเขาแล้ว

เขากำลังจะได้พบกับคนงานดันเจี้ยนชุดแรกของเขา  เขากังวลเล็กน้อย หลังจากตรวจสอบอาหารของพวกก็อบลิน เหรียญรางวัลและร้านตีเหล็กเสร็จเรียบร้อย เชอร์ล็อกเจอปัญหาสำคัญ  ช่างตีเหล็กของเขายังเดินทางมาไม่ถึง!

ขณะที่เขากำลังกังวลอยู่นั้นเอง ทันใดนั้นวงเวทก็ปรากฎขึ้นบริเวณจุดวาร์ปประจำดันเจี้ยน หากไม่มีการอนุมัติของเขาจะไม่มีใครสามารถวาร์ปมาที่ดันเจี้ยนของเขาได้ ซึ่งเขาอนุญาตให้เพียงคนเดียวเท่านั้น ช่างตีเหล็ก!

คนแคระผิวดำคนหนึ่งเดินออกจากจุดวาร์ป เขาเป็นช่างตีเหล็กที่อาศัยอยู่ใต้พิภพ 

"ดันเจี้ยนใหม่ที่กำลังพัฒนางั้นรึ?  สำหรับปีศาจท่านดูเยาว์วัยมาก!"

คนแคระเดินออกมาและมองไปรอบๆดันเจี้ยนเล็กๆ เขายกฆ้อนขึ้นและพูดกับเชอร์ล็อกด้วยท่าทีอันสดใส "ข้าชื่อซิมบ้า เป็นช่างตีเหล็กที่ท่านจ้างนี่คือสัญญาจ้างของเรา  เวลาจ้างทั้งหมดสามเดือน ค่าจ้างต่อเดือนคือหนึ่งร้อยหินเวท เชิญท่านตรวจสอบความถูกต้อง"

ช่างตีเหล็กหยิบสัญญาออกมาและยื่นให้เชอร์ล็อกทันที เขาตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นสัญญาที่เขาลงชื่อไปเมื่อวานนี้ เขาส่งคืนสัญญาไปยังช่างเหล็กและพูดอย่างเป็นทางการว่า "ยินดีต้อนรับซิมบ้า! เจ้าเป็นคนงานคนแรกของดันเจี้ยนอันยิ่งใหญ่! นั่นคือที่ทำงานของเจ้า!"

เชอร์ล็อกชี้ไปที่บริเวณร้านตีเหล็ก  เขาชี้ไปยังอาหารที่วางอยู่มุมห้อง "พวกนั้นเป็นวัตถุดิบทำอาหาร ข้ายังไม่มีคลังเก็บของสำหรับพวกมัน เมื่อก็อบลินมาถึงข้าจะให้พวกเขาสร้างคลังเสบียง ช่วยเตรียมอาหารง่ายๆให้พวกเขาที พวกก็อบลินจะไม่ได้นั่งระหว่างกินอาหาร!"

เชอร์ล็อกดูเหมือนผู้คุมนักโทษที่โหดร้าย ซิมบ้าคุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้เป็นอย่างดี มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ทำงานกับดันเจี้ยนลอร์ด เขาเข้าไปในร้านตีเหล็กทันที เขาจุดไฟอย่างชำนาญ  จากนั้นก็เตรียมหม้อเหล็กรวมถึงวัตถุดิบทำอาหารต่างๆ!

ยังไม่มีแร่จึงยังไม่มีเหล็ก  พวกก็อบลินต้องเป็นผู้หาแร่ให้เขา!

เมื่อเห็นช่างตีเหล็กนั่งลงเชอร์ล็อกจัดแจงเสื้อผ้าและกางปีกขนาดพร้อมกับสำรวจตัวเองในกระจก  เมื่อตรจสอบความเรียบร้อยแล้วเขาก็เดนไปที่ดันเจี้ยคอร์

ถัดไปเขาจะทำการซัมมอนเกมเมอร์จากโลกอื่น!

พิธีกรรมการอัญเชิญนั้นง่ายมาก  นอกจากใส่มานาลงไปแล้วนั้น เขาต้องลงนามในสัญญาโลกอื่น ตัวอย่างเช่น "ดันเจี้ยน: อาณาจักรนิรันดร์ จะทำการโฆษณาผ่านออฟฟิเชียลเว็บไซต์, แบบฟอร์มอนุมัติการดำเนินงานของเกม, แบบฟอร์มการสละสิทธิ์เข้าร่วมทดสอบ และอื่นๆอีกมากมาย  เชอร์ล็อกลงชื่อโดยไม่พูดอะไร เขาไม่แม้แต่จะมองรอยนิ้วมือที่เขาประทับลงไปเพราะข้อตกลงของโลกอื่นไม่มีผลต่อปีศาจ

หลังจากลงชื่อเสร็จสิ้น เชอร์ล็อกก็เริ่มซัมมอนทันที

หลังจากใส่มานาลงไปในดันเจี้ยนคอร์แล้ว สิ่งมีชีวิตขนาดครึ่งหนึ่งของมนุษย์นับร้อยก็ปรากฎตัวขึ้น เชอร์ล็อกเอามือไคว่หลัง ยืดหลังตรง ขณะที่รอเหล่าเกมเมอร์แสดงความเคารพต่อเขา  เขารอประมาณสองสามนาทีแต่พวกนั้นกลับยังไม่เคลื่อนไหว  เชอร์ล็อกถามทันที "พวกเขาทำอะไรกันอยู่? ทำไมยังไม่ออกมาล่ะ?"

"พวกเขากำลังปรับแต่งใบหน้ากันอยู่  พวกเขามักใส่ใจกับรายละเอียดที่ไม่สำคัญเช่นรูปร่าง หน้าตา เสื้อผ้าและเครื่องประดับ มันเป็นเรื่องปกติของโลกนั้น" บรูอธิบาย

เชอร์ล็อกพยายามอดทนและรอ บางครั้งปีศาจที่สติไม่ค่อยดีก็มักใช้มานาเพื่อเปลี่ยนรูปลักษณ์ตัวเองเช่นกัน  เขาไม่คิดว่าก็อบลินจากโลกอื่นก็ชอบทำแบบนั้นเหมือนกัน มานาที่ใช้ในการปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ของพวกเขานั้นมาจากเชอร์ล็อก ก็อบลินแต่ละตัวที่เดินทางมาที่ดันเจี้ยนจะต้องมีมานาที่ค่อยคงสภาพการเชื่อมโยงระหว่างสองโลกเอาไว้  อย่างไรก็ตามมานาที่ใช้นั้นน้อยมาก มันไม่ใช่ภาระอะไรของเชอร์ล็อก

เชอร์ล็อกรอไม่นานก่อนที่ก็อบลินตัวแรกจะเดินออกมา

ก็อบลินตัวแรกถือว่าสูงมากสำหรับเผ่าพันธุ์ของพวกเขา  แต่ก็ยังสูงแค่เข่าของเชอร์ล็อกอยู่ดี

ส่วนบนของก็อบลินเปลือยเปล่า ส่วนล่างสวมแค่กางเกงขาสั้น เชอร์ล็อกถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นเขาเดินออกมาจากจุดวาร์ป ก็อบลินมองรอบๆด้วยความประหลาดใจเช่นกัน หลังจากสำรวจสภาพแวดล้อมรอบๆเสร็จเขาก็พึมพัมกับตัวเอง "เทคโนโลยีของพวกเขาก้าวหน้าขนาดนี้แล้วงั้นหรอ? ตอนแรกฉันคิดว่าเกมเสมือนจริงจะให้ความรูสึกปลอมๆ แต่นี่มันกลับสมจริงมาก พระเจ้าช่วย ดูโมเดลเกมสิ คุณภาพกราฟิก ทั้งสัมผัสผิวหนังและความเจ็บปวดมันสมจริงมา เอ…มันสามารถปรับได้ไหม…?"

สำหรับเชอร์ล็อก ก็อบลินนี้แปลกมาก ตามปกติสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดเมื่อมาถึงดันเจี้ยนจะแสดงความภักดีกับดันเจี้ยนลอร์ดทันที

"ข้ารับใช้ต่ำต้อยของข้า ทำไมเจ้าไม่แสดงความภักดีต่อ เชอร์ล็อกปีศาจผู้ยิ่งใหญ่? เจ้าจะได้รับความเมตตาและของรางวัลมากมาย!" เชอร์ล็อกยืดตัวตรงและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์  เขาพยายามไม่แสดงความตื่นเต้นออกไป

เมื่อก็อบลินได้ยินเสียงของเชอร์ล็อกเขาหันไปมองทันที  จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจและพูดออกมาอย่างหวาดกลัว "ข้า ไม่ใส่กางเกง ขอแสดงความภักดีต่อท่านลอร์ดเชอร์ล็อก ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่!"

หลังจากพูดจบก็อบลินก็มองไปรอบๆ  เขาพูดกับตัวเอง "NPC ดันเจี้ยนลอร์ดสมจริงมาก ดูบรรยากาศอันน่ากลัวที่แผ่ออกมาจากตัวเองสิ ฉันเกือบจะคุกเข่าลงไปแล้ว เจ๋งมาก  ฉันต้องรีบไปโพสประกาศในบอร์ดเกมแล้ว!"

เชอร์ล็อกรู้สึกว่าก็อบลินมีท่าทีแปลกๆ สิ่งที่แปลกยิ่งกว่านั้นเมื่อเขาประกาศชื่อตัวเอง ตัวอักษรแสดงชื่อเขาก็ปรากฎขึ้นเหนือหัวทันที 'ไม่ใส่กางเกง'

ใช่แล้ว!  มันเป็นวิธีที่พวกก็อบลินมอบชื่อให้กับตัวเอง!  ชื่อจะตามติดก็อบลินไปตลอดไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตามราวกับเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา

ขณะที่เชอร์ล็อกกำลังสงสัยอยู่นั้น ก็อบลินจำนวนมากก็เดินออกมาจากจุดวาร์ป บางตัวสวมเสื้อ บางตัวสวมแค่กางเกงขาสั้น  พวกเขามีใบหน้าที่ต่างกันๆออกไป แต่มีอย่างหนึ่งที่เหมือนกันหมด….น่าเกลียด พวกเขาน่าเกลียดเหมือนกันหมด

เมื่อก็อบลินเดินออกมาด้านหน้าเชอร์ล็อกพวกเขาก็เริ่มระเบิดเสียงพูดคุยกันในทันที!

เพจหลัก : Double gate TH