บทที่ 124 หน่วยขุดหลุม !
การเดินทางด้วยขบวนขนาดใหญ่ครั้งนี้ แน่นอนว่าไม่สามารถซ่อนจากสายตาที่จ้องมองของแก๊งอื่นได้ เนื่องจากทุกครั้งที่กองกำลังเป่ยเฟิงทำอะไร แก๊งค์เล็ก-ใหญ่ที่เหลือจะต้องหวาดกลัวไปทุกครั้ง
หลังจากที่พวกเขาเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาก็ค่อย ๆ ผ่อนคลาย
"เกิดอะไรขึ้น ? ไอ้พวกกองกำลังของเป่ยเฟิงมันจะทำอะไร ?" ชายสองคนที่อยู่ในแก๊งเนียนกวานคาดเดา
"ฮึ้ม ! เดียวซักวันพวกมันก็ถูกลบหายไปไม่ช้าก็เร็ว !" ชายอีกคนพูดออกมาด้วยความรังเกียจ สำหรับพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่สามารถทำอะไรกับกองกำลังของเป่ยเฟิงได้เลยแม้แต่น้อย
หัวหน้าของแก๊งวูลงหมุนปากกาไปมาด้วยความสับสน "ด้วยอารมณ์ของผู้ชายคนนั้น เพียงแค่เขาขยับตัวแก๊งฉิงก็ถูกลบหายไป แล้วตอนนี้ก็ยังไม่มีสัญญาณว่าเขาจะทำอะไรเลยแม้แต่น้อย เขาคิดอะไรของเขากัน ?"
โดยไม่ได้สนใจคำพูดของคนอื่น เป่ยเฟิงเปรียบเสมือนดวงอาทิตย์ที่อยู่บนท้องฟ้า ทุกการกระทำของเขาแน่นอนว่าจะดึงดูดความสนใจของขั้วอำนาจอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน แต่สุดท้ายพวกเขาก็ไม่สนใจปล่อยให้พวกเขาคิดกันเอง
แม้แต่คนที่อยู่ในกองกำลังของเป่ยเฟิงพวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากนั่งทำหน้าท้องผูกอยู่บนรถมินิแวน ตราบใดที่เบื้องบนสั่งมาพวกเขาก็ต้องทำตาม เพราะว่าชีวิตของพวกเขาเป็นแค่ลูกจ้างเท่านั้น ! พวกเขาไม่รู้ด้วยว่าเบื้องบนให้พวกเขามาทำอะไร
ลึกลับที่ 4 ไม่เคยไปบ้านของเป่ยเฟิงเลยซักครั้ง จึงต้องนำลึกลับที่ 5 ติดมาด้วยเพื่อให้เขานำทาง
การเดินทางใช้เวลา 1 ชั่วโมงก่อนที่ทั้งกลุ่มจะมาถึงหมู่บ้านชิงหลิง ทันทีที่พวกเขามาถึงพวกเขาก็ออกจากรถมินิแวนแล้วเริ่มเคลื่อนย้ายโต๊ะและเก้าอี้ลงมาทันทีโดยไม่ได้พูดซักคำ
โต๊ะที่เป่ยเฟิงต้องการแน่นอนว่ามันต้องพับเก็บง่าย แม้แต่คนปกติก็สามารถยกมันได้ถึง 2 โต๊ะโดยไม่มีปัญหา
หลังจากนั้นก็ยกหม้อและกระทะขนาดใหญ่ โดยมือกว่า 100 คู่ทำให้ทุกอย่างเสร็จอย่างรวดเร็ว
วันนี้ชาวบ้านจากหมู่บ้านชิงหลิงได้เห็นภาพแปลก ๆ โดยมีรถบรรทุกขนาดใหญ่จอดเรียงรายอยู่หน้าหมู่บ้านพร้อมกับกลุ่มนักเลงน่ากลัวที่เดินผ่านหมู่บ้านไปพร้อมกับโต๊ะและเก้าอี้ในมือ
"ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าคนหนุ่มสาวพวกนี้อยากทำอะไร !" ชายวัยกลางคนส่ายหัวในขณะที่มองไปยังกลุ่มคนที่เดินผ่านไป
ชายคนหนึ่งสูบบุหรี่แล้วกรอกตามองความวุ่นวายตรงหน้า "ใช่ บางทีพวกเขาอาจเป็นพนักงานบริษัทใส่สูทผูกไทก็ได้ อาจเพราะความจำเป็นบางอย่างทำให้พวกเขาต้องมาเป็นพวกมาเฟียก็ได้น่า ดูสิพวกเขายังเป็นวัยรุ่นกันอยู่เลย พวกเขาดูทำงานขยันขันแข็งจริง ๆ !"
อีกสองคนที่ยืนดูอยู่ใกล้ ๆ พวกเขาก็ยิ้มไปที่ผู้ชายคนนั้นด้วยความดูถูก "จะบอกว่านี้ไม่ใช่แก๊งมาเฟีย ? แกเห็นสามคนที่อยู่ข้างหน้านั่นหรือเปล่า ? บางทีพวกเขาอาจจะเป็นหัวหน้าก็ได้ !"
"ก๊อง ก๊อง"
มีเสียงเคาะดังออกมาทำให้เป่ยเฟิงตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง ก่อนจะวางหนังสือแล้วไปเปิดประตู
"บอส นี้คือของที่คุณต้องการ มีอะไรที่คุณต้องการอีกหรือไม่ ?" ลึกลับที่ 4 โค้งคำนับทันทีที่เป่ยเฟิงมาเปิดประตู
เมื่อเห็นว่าหัวหน้าของกลุ่มกองกำลังของเป่ยเฟิงแสดงความเคารพกับเด็กหนุ่มตัวผอมตรงหน้าว่าบอส มันทำให้ทุกคนเปิดปากกว้างออกมาด้วยความตกใจ
"คน ๆ นี้เป็นบอสใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง ? เขาดูหนุ่มมาก !"
"แสดงความเคารพต่อบอส !"
"สวัสดีครับบอส !"
ในขณะที่พวกเขายังลังเล ก็มีเสียงคนที่ดูฉลาดตะโกนทักทายออกมา มันทำให้คนอื่น ๆ ตื่นจากฝันแล้วทำความเคารพตามทันที
"ไม่เลว พวกนายจัดการได้เร็วดี วางโต๊ะและเก้าอี้ไว้รอบ ๆ ลานกว้างนี้ จากนั้นก็เอากระทะมาตั้งไว้ตรงนี้" เป่ยเฟิงชี้ไปที่จุดว่าง ๆ แถว ๆ ต้นไทร "ทำตรงนี้แค่ 20 คนพอ ส่วนที่เหลือตามฉันมา"
ลึกลับที่ 4 พูดย้ำออกมาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขาก็ตามเป่ยเฟิงไปพร้อมกับคนอื่น ๆ ทันที
ผู้ชาย 80 กว่าคนที่อยู่ข้างหลังเป่ยเฟิง พวกเขากลืนน้ำลายในขณะที่เดินตามไป มือของพวกเขาจับจอบไว้แน่น คนที่ดูฉลาดเหมือนจะมีความรู้สึกว่าจะมีอะไรบางอย่างเลวร้ายที่พวกเขาต้องไปเผชิญหน้า
เป่ยเฟิงมองพื้นดินอย่างเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จุดนี้อยู่ตรงนี้มันเชิงเขาและมันมีเส้นโค้งธรรมชาติเล็กน้อย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมันต้องอยู่ในระดับต่ำที่สามารถเปลี่ยนน้ำจากลำธารได้
เป่ยเฟิงหันไปมองกลุ่มคนที่สับสน แล้วยิ้มออกมาชี้ไปที่พื้น "งานของพวกนายก็ง่าย ๆ ขุดดินให้ลึกและกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ !"
"เป๊ง !"
นี้มันนรกอะไร ? เรียกพวกเขามาเพื่อขุดหลุม ? ถ้าให้พวกเขาไปต่อยตีกับใครสักคนพวกเขายังพอทำได้ แต่นี้เรียกพวกเขามาเพื่อขุดหลุมทำไร่ ทำไมพวกเขาต้องมาทำงานแบบนี้กันด้วย ?
แม้ว่าจะมีข้อสงสัยมากมาย แต่ลึกลับที่ 4 ก็ยังขุดดินไปรอบ ๆ เขาโยนโคลนออกมาด้วยไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อเห็นว่าบอสของพวกเขาเริ่มทำคนที่เหลือก็เริ่มทำตาม
ตั้งแต่ได้เป็นหัวหน้าแก๊งเขาก็ไม่ค่อยได้ทำงานหยาบแบบนี้มาก่อน แต่ในเมื่อบอสสั่งจะให้เขาอะไรได้ ?
พวกที่เหลือมองหน้ากันแปลก ๆ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ มีเพียงความคิดเดียวที่ปรากฏขึ้นมาในหัวพวกเขา
เมื่อพวกเขากลับไปพวกเขาจะไม่มีทางยอมรับเด็ดขาดว่าเคยมาที่นี่เพื่อขุดหลุม ! พวกเขายอมตายดีกว่า !
ภายในพริบตา กลุ่มวัยรุ่นน่ากลัวก็ได้กลายมาเป็นชาวนาทำไร่ในชนบท !
ส่วนเป่ยเฟิง เขากลับไปที่บ้านของเขาแล้วทำตัวเป็นเจ้าของที่ดินผู้ร่ำรวย เขาจิบชาและฟังเพลงเบา ๆ
เมื่อใกล้เที่ยง หม้อขนาดใหญ่ก็ถูกตั้งไว้ด้านนอก เป่ยเฟิงตัดเนื้อซาราแมนเดอร์ยักษ์ออกมา มันมีน้ำหนักกว่า 100 จิน !
หลังจากนั้น เป่ยเฟิงก็หาผู้ชายที่พอจะทำอาหารเป็นได้ถึง 2 คน เขาสั่งงานแล้วปล่อยให้พวกเขาทำงานกันต่อไป
'ถ้าอยากจะเป็นม้าที่วิ่งเร็ว มันก็ต้องเริ่มจากการกินหญ้าเขียวบนทุ่งกว้าง !'
เป่ยเฟิงยังคงคิดง่าย ๆ เหมือนเดิม คนพวกนี้ต้องกินอาหารดี ๆ เพื่อที่พวกเขาจะได้มีพลังในการทำงานหนักในช่วงบ่ายนี้ !
กระทะขนาดใหญ่ 5 ใบกำลังแผ่กลิ่นหอมออกมาทำให้ผู้ที่สูดกลิ่นเข้าไปรู้สึกหิวกระหายอย่างมาก
"บัดซบ ทำไมฉันถึงไม่รู้มากก่อนเลยว่าไอ้เด็กฮุวจีมันทำอาหารได้ดีขนาดนี้ ?"
ผู้ชายคนหนึ่งกลืนน้ำลายลงไปในขณะที่จ้องมองเนื้อบนกระทะใกล้ ๆ เขา
"ใช่ ไอ้เด็กนี้มันซ่อนทักษะมันได้เยี่ยมจริง ๆ นรกเลือด ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปบ้านมัน ไอ้เด็กเวรนี้มันทำมาม่าให้ฉันถ้วยเดียว !"
ชายที่มีอายุมากเลียริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ
ในขณะนั่นทุกคนก็พร้อมใจกันคิดบางอย่างเหมือนกัน ในอนาคตเรื่องอาหารพวกเขาจะให้ไอ้สองคนนี้เป็นคนจัดการ !
'แปลก ทำไมมันถึงมีกลิ่นหอมมากนัก ? เป็นไปได้ไหมว่าในที่สุดทักษะทำอาหารของฉันมันก็เผยออกมา ?'
ฮุวจีรู้สึกมันงง เขาหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมกับใบหน้าที่สับสน จริงอยู่ที่ว่าเขาพอที่จะทำอาหารได้แต่มันก็ใช่ว่าจะอร่อยทุกครั้งที่เขาทำ
ยี่สิบนาทีต่อมา เนื้อซาราแมนเดอร์ยักษ์ในที่สุดก็เสร็จ ลึกลับที่ 4 เรียกคนที่ขุดอยู่มากินอาหาร
"แก๊ง !"
จอบและพลั่วจำนวนมากถูกทิ้งลงพื้น บางคนนวดข้อมือบ่นออกมา "บัดซบ ! แม่งเหนื่อยกว่าต่อยตีกับชาวบ้านอีก !"
"ใช่ไหม ? ต่อยตีกับบางคนมันยังใช้เวลาไม่กี่นาที แต่ที่เราขุดกันอยู่นี้มันใช้เวลากว่า 2 ชั่วโมง !"
"ใช่ ฉันติดสินใจแล้ว ฉันจะเก็บจอบนี้ไว้เป็นของที่ระลึก ในอนาคตถ้าใครมันกล้าพูดเรื่องขุดกับฉันอัก ฉันจะเอาไอ้นี้แหละตีหัวมัน !" [1]
กลุ่มคนงานลากร่างอันเหนื่อยล้าของพวกเขาไปที่ลานกว้าง
"หือ ? กลิ่นหอมนี้มันอะไรกัน ?" บางคนอุทานออกมา
ตอนนี้เวลา 13.30 น. และคนส่วนใหญ่ก็ไม่ได้กินข้าวเช้ามา ดังนั้นเมื่อพวกเขาได้กลิ่นหอมมันทำให้ท้องของพวกเขาคำรามออกมาไม่หยุด
ดวงตาของพวกเขาสว่างไสวเหมือนกับฝูงหมาป่าดุร้ายที่เห็นมนุษย์ พวกเขารีบพุ่งเข้าไปแล้วนั่งลงที่โต๊ะเพื่อรออาหาร
[1] ED/N : มันเป็นเรื่องตลกที่ผู้แต่งเขียนไว้งับ
