บทที่ 123 ความแข็งแกร่งมันอยู่ที่จำนวน !
กลางคืนผ่านไป เป่ยเฟิงตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เข้าวิ่งไปที่ภูเขาอย่างสบาย ๆ โดยทุก ๆ ก้าวของเขามันไกลหลายเมตรเลยทีเดียว !
ทุก ๆ ครั้งที่เขาก้าว เท้าของเขาจะปักหลักอย่างมั่นคงก่อนที่จะก้าวออกไปเบา ๆ โดยการก้าวแบบนี้มันทำให้เขากระพริบไปมาราวกับภูติผี !
โดยที่ไม่ต้องใช้ความพยายากมากนัก เป่ยเฟิงก็มาถึงยอดภูเขาเรียบร้อย เขาผ่อนคลายกล้ามเนื้อและยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะเริ่มฝึกเคล็ดการหายใจด้วยแสง
ครั้งนี้เป่ยเฟิงสังเกตได้ว่ามีปริมาณพลังงานสีม่วงผสมอยู่ในลำแสงมากยิ่งขึ้น มันเกือบจะเป็น 2 ใน 3 ของลำแสงแล้ว !
ก่อนหน้านี้แสงสีม่วงมันหายไปอย่างรวดเร็วหลังจากดูดซับเข้าไปในกระดูกของเขา มันไม่เหลือร่องรอยใด ๆ ที่จะทำให้เขารู้ได้เลยว่ามันทำอะไรได้อีก แต่สุดท้ายครั้งนี้มันก็ยังเป็นเหมือนเดิม
"ไม่มีทางที่แสงสีม่วงนี้จะไร้ประโยชน์ บางทีมันอาจน้อยเกินไปจนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงกับร่างกายฉันก็ได้ใช่ไหม ?"
เป่ยเฟิงคิดเข้าข้างตัวเอง เขาไม่เชื่อว่าแสงสีม่วงพวกนี้จะไร้ประโยชน์ ! สิ่งที่สามารถอธิบายได้อย่างเดียวคือมันจะแสดงความสามารถที่แท้จริงออกมาได้ก็ต่อเมื่อมันสะสมได้ถึงระดับหนึ่งแล้ว !
แต่หลังจากที่ดูดซับไปเรื่อย ๆ สุดท้ายเขาก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันถึงจะแสดงผลออกมาได้
หลังจากฝึกตอนเช้าเสร็จแล้ว เป่ยเฟิงก็กลับมาบ้านของเขาทันที
ความลับภายในบ้านของเขามันมีมากเกินไป นอกจากนี้บ้านของเขายังอยู่ที่ห่างไกลถึงแม้ปกติแล้วจะไม่มีใครมาหาเข้าก็ตาม
เป่ยเฟิงเหมือนตาแก่ที่เก็บทองไว้ใต้หมอนเพราะกลัวคนอื่นจะรู้เรื่องนี้
และอีกอย่างก็คือไม่รู้จักพอกับหลุมดำถึงพวกมันจะฉลาดแต่พวกมันยังเล็กเกินไป !
อย่างแรกที่เป่ยเฟิงทำเมื่อกลับมาถึงคือวิ่งไปที่ลำธารแล้วดูบ่อปลาเล็ก ๆ เมื่อเขาเห็นว่าปลามังกรน้ำแข็งทั้ง 4 ตัวกำลังว่ายไปมาเขาก็สบายใจ
ถึงแม้ว่าปลามังกรน้ำแข็งพวกนี้จะอยู่รวมกัน แต่พวกมันก็มีปัญหาเวลาที่พวกมันว่ายไปมาเพราะบ่อมันเล็กเกินไป 'จริงอยู่ที่พวกมันไม่ตาย แต่บ่อนี้มันเล็กเกินไป ดูเหมือนว่าฉันจะต้องทำบ่อขึ้นมาใหม่เพื่อที่พวกมันจะอยู่กันได้สบายมากขึ้น'
เป่ยเฟิงส่ายหน้าและกลับมาที่บ้าน อย่างแรกที่เขาทำคือนำเนื้อแช่แข็งจากชั้นใต้ดินขึ้นมาเพื่อจะเตรียมอาหารเช้า
เนื้อซาราแมนเดอร์ยักษ์มันไม่มีค่าสำหรับเขาแล้ว หลังจากคิดบางอย่างได้เขาก็ส่งข้อความไปที่ห้องสนทนา
"เปิดให้จองแล้ววันนี้ สำหรับวันที่มาได้คือวันพรุ่งนี้ จำกัด 50 โต๊ะ โต๊ะละ 1,600 หยวน"
เมื่อข้อความนี้ปรากฏ จากห้องสนทนาที่เงียบสงบมันราวกับว่าถูกระเบิดลงทำให้เกิดความวุ่นวายทันที !
"เอาจริงดิ ! ทำไมราคามันถูกลง ?"
"นี้ใช่เถ้าแก่จริง ๆ ใช่ไหม ? ไม่ใช่ว่าเขาถูกใครหลอกอะไรมาใช่ไหม ?"
"มันไม่สำคัญหรอกว่าใช้เถ้าแก่จริง ๆ หรือเปล่า แต่ที่สำคัญคือมันมีถึง 50 โต๊ะ ! ฉันจะต้องเป็นหนึ่งในนั้น !"
ท่ามกลางความวุ่นวาย มีไม่กี่คนที่รู้สึกแปลก ๆ "เป็นไปได้ไหมว่าวัตถุดิบมันจะไม่เหมือนกับครั้งก่อน ?" คนที่ได้ไปกินเนื้อซาราแมนเดอร์ถามขึ้นมา
เมื่อเห็นการตอบสนองในห้องสนทนา เป่ยเฟิงก็แทบจะพ่นเลือดออกมา พวกมันคิดว่าเขาถูกใครหลอกมา ?
"มันเป็นโปรโมชั่นของร้าน วัตถุดิบและคุณภาพของมันเหมือนกับครั้งก่อน มั่นใจได้เลยในเรื่องรสชาติ แต่ว่าด้วยพื้นที่ที่มีจำกัด ทุกคนต้องนั่งข้างนอกเพราะฉะนั้นอย่าลืมเอาครีมกันแดดมาด้วย !"
"แต่ถ้าพรุ่งนี้สภาพอากาศเลวร้าย โปรโมชั่นจะถูกยกเลิกทันที !"
"บัดซบ ! ใช่เขาจริงดิ ? เป็นเขาตัวจริงใช่ไหม ?"
"ให้กินอาหารนอกบ้านที่โดนความร้อนจากดวงอาทิตย์แผดเผา … พวกเราคงไม่ถูกเผาจนดำก่อนที่จะกินเสร็จใช่ไหม ?"
บางคนเริ่มไม่แน่ใจ จริงอยู่ที่การกินอาหารสำคัญ แต่ความงามต้องมาก่อนอันดับแรก !
นอกจากนี้ยังมีสาว ๆ ที่รักในการกิน และเพื่อกินอาหารที่อร่อยได้ พวกเขายอมพกร่มไปกับพวกเขาด้วย !
"บัดซบ ฉันรู้แล้วว่าเขาไม่ได้โดนใครหลอกให้ลดราคาหรอก ! ที่จริงแล้วมันแค่มีเงื่อนไขเพิ่มขึ้นมาเท่านั้น !" มีคนโวยวายออกมา
"อันที่จริงมันก็ไม่แย่มากนะ อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องไปหาโต๊ะกับเก้าอี้ จริงมะ ?" อีกคนส่งไอคอนเบื่อออกมา
"บัดซบ !"
ทันใดนั่นการแสดงออกของเป่ยเฟิงก็เปลี่ยนไปทันที เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ "เวรเอ้ย ถ้ามีคนจำนวนมากมาแล้วพวกเขาจะนั่งไหนกัน ?"
จริงอยู่ที่ว่าเขายังมีช้อนส้อมกับชาม ถึงแม้ว่าพวกมันจะถูกเก็บไว้มานานจนล้าสมัยแล้ว แต่ถ้าเอามันมาปัดฝุ่นเล็กน้อยก็น่าจะใช้ได้
ใบหน้าของเขามืดลงทันทีเมื่อคิดบางอย่างได้ เขาจะให้ลูกค้าเอาโต๊ะกับเก้าอี้มาด้วยดีไหม ?
'ใช่แล้ว ถ้าฉันยกเลิกการจองโต๊ะ 50 โต๊ะไปซะก็สิ้นเรื่อง !'
เป่ยเฟิงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา
'บัดซบ ! พวกมันเป็นผีหิวโหยหรือยังไง ? มันไม่มากเกินไปหน่อย ?'
เป่ยเฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นว่ามีข้อความเข้ามาถึง 200 ข้อความ ! นอกจากนี้ยังมีบางคนส่งมาอีก 2-3 รอบเพื่อเพิ่มโอกาสของพวกเขาอีกด้วย !
เห็นได้ชัดว่าเป่ยเฟิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับความพ่ายแพ้ เขาสุ่มรับเงินฝาก 50 คนแล้วโพสต์รายชื่อออกไป
เป่ยเฟิงกุมขมับแล้วนั่งลงกับเก้าอี้เป็นเวลานาน หลังจากคิดไปคิดมาแล้วในที่สุดดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอันชั่วร้าย "หึหึ เจอทางออกแล้ว !"
นี้เป็นครั้งแรกที่เป่ยเฟิงเข้าใจอย่างลึกซึ้งกับคำว่า "ความแข็งแกร่งมันอยู่ที่จำนวน" ! ใช่แล้วถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะตัวคนเดียว แต่เขาสามารถหาคนมาช่วยเหลือเขาได้ !
"ลึกลับที่ 4 เลือกคนมา 100 คนแล้วให้พวกเขามาที่บ้านของฉัน" ใช่แล้ว ความคิดของเขาคือการให้ลึกลับที่ 4 ส่งคนมาช่วย !
"เข้าใจแล้วครับ ! บอส คุณต้องการอะไรอีกไหม ?"
ลึกลับที่ 4 กำลังพักผ่อนอยู่ในคฤหาสน์สุดหรูในเมืองพร้อมกับไวน์แดงราคาแพงในมือ ตอนแรกที่โทศัพท์ของเขาดังขึ้นมาเขามองมันอย่างเฉื่อยชาและไม่สนใจ แต่ทันทีที่เขาเห็นว่าเป็นเบอร์ใครเขาก็แทบจะพ่นไวน์ทั้งหมดในปากออกมา เขารีบรับพร้อมกับพูดด้วยความเคารพ
แม้ว่าพวกลึกลับทุกคนจะดูมีพลังอำนาจในสายตาคนอื่นยกเว้นลึกลับที่ 1 สำหรับพวกเขาแล้วในสายตาเป่ยเฟิงมันไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนน !
ถ้าสุนัขที่เชื่องและเชื่อฟัง พวกมันก็จะได้เพลิดเพลินไปกับอาหารและที่อยู่อาศัยดี ๆ แต่ถ้ามันไม่เชื่อฟังพวกมันก็จะถูกคนไล่ตีจนตาย !
เป่ยเฟิงให้สิ่งพวกนี้กับเขา ดังนั้นเขาพวกจึงพร้อมที่จะเชื่อฟังเขาตลอดเวลา
หลังจากคิดบางอย่างได้เป่ยเฟิงก็สั่งออกมา "เอาโต๊ะมา 50 กับชุดเก้าอี้อีก 50 ชุด ขอราคาไม่แพงและไม่ต้องใหญ่มาก เอาโต๊ะที่นั่งได้แค่ 4 คนพอ
นอกจากนั้นฉันขอกระทะขนาดใหญ่พิเศษ 50 ชามขนาดใหญ่พิเศษอีก 50 แล้วก็จอบอีก 100" [1]
เมื่อเขาพูดจบแล้วเขาก็คิดในใจสั้น ๆ ก่อนจะพูดต่อ "นี้คือทั้งหมด ถ้าต้องการอะไรอีกเดียวโทรไป"
"ได้ครับ ผมจะไปหาทันทีที่ได้รวบรวมทุกอย่างพร้อม !"
ลึกลับที่ 4 ตอบด้วยความเคารพ เมื่อเขาได้ยินเสียง 'ตู๊ด ตู๊ด …' เขาก็ถอนหายใจออกมา
เขาไม่กล้าถามว่าบอสของเขาจะเอาพวกมันไปทำอะไร แต่ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา เขาเพียงแค่ทำงานที่บอสมอบหมายให้เสร็จก็พอ !
ลึกลับที่ 4 วิ่งไปแจ้งคนอื่น กองกำลังของเป่ยเฟิงทุกคนตื่นตัวขึ้นในทันที ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็รวบรวมทุกอย่างเสร็จแล้ว !
กลุ่มรถบรรทุกขนาดใหญที่เต็มไปด้วยโต๊ะและเก้าอี้มากมายพร้อมกับรถมินิแวนกว่า 10 คัน แต่ละคันมีราคาประมาณ 3-4 หมื่นหยวน พวกเขาออกเดินทางไปที่หมู่บ้านชิงหลิงพร้อมกับนักเลงและนักกล้ามตัวใหญ่จำนวนมาก !
เป่ยเฟิงกำลังนอนเอนกายสบาย ๆ จิบชาที่หามาจากภูเขาชิล ๆ แม้ว่าชาพวกนี้จะค่อนข้างหวานแต่เขาก็ชอบมัน
ด้วยสถานะทางการเงินปกติ เป่ยเฟิงไม่จำเป็นที่จะต้องเปิดร้านอาหารอีกต่อไป
แต่อย่างไรก็ตาม ร้านอาหารนี้ก็เป็นหนึ่งในความลับที่เขาชอบ ถ้าเขาทิ้งมันไปชีวิตของเขาคงจะน่าเบื่อมาก มันไม่ดีหรือที่จะทำให้ชีวิตมีอะไรน่าทำไปมากกว่านี้ ?
**
[1] TL/N : จอบ 100 อัน ? ฮัว ฮัว ฮัว
