บทที่ 111 การสูญเสียนี้มันอะไรกัน ? แม้แต่สิ่งที่ใช้ลงทุนไปก็เอากลับมาไม่ได้ !
ลึกลับที่ 4 เงียบลงทั้งทีเมื่อได้ฟังคำพูดของกลุ่มตรงหน้า ลึกลับที่ 4 พวกเขาใช้การเจรจาเพื่อหาทางออก แต่กลุ่มตรงข้ามกับต้องการจะใช้กำลังแก้ปัญหาแทนที่จะใช้หัวของพวกเขา
เมื่อได้ยินคำพูดของเกาเจีย ลึกลับที่ 4 รู้ได้ทันทีว่าการเจอกันครั้งนี้เขาไม่คิดที่จะยอมเป็นพันธมิตรแต่แรก
ทุกแก๊งนั่นมีกฏของตัวเองเสมอ ในอาณาเขตเจียงเหลียงที่อยู่ภายใต้กองกำลังของเป่ยเฟิงนั้น พวกเขาไม่ให้ค้าขายยาเสพติดหรือค้ามนุษย์รวมทั้งห้ามคนภายนอกทำการค้าขายด้วย มันจึงทำให้รายได้ของคนในอาณาเขตลดน้อยลงอย่างมาก
ย้อนกลับไปตอน 'พี่ใหญ่สกา' ที่ทำหน้าที่ปกครองนั้น พวกเขามีความสุขกับมันมาอย่างยาวนานเพราะไม่ว่าจะงานเล็กหรืองานใหญ่ ผลกำไรสุดท้ายมันก็ได้แบ่งปันไปได้ทั่วทุกคน เขาไม่เคยให้ความสำคัญกับเงินเลยแต่ที่เขาใส่ใจมันกลับเป็นความจงรักภักดีของพวกเขาแทน
แต่หลังจากที่กองกำลังของเป่ยเฟิงเข้ามา ทุกคนก็ไม่สามารถเก็บค่าคุ้มครองจากคนธรรมดาได้อีกต่อไป นอกจากนี้พวกเขายังต้องทำธุรกิจที่ถูกกฏหมายแทน
เมื่อเห็นการกระทำของพวกเขา มันทำให้แก๊งอื่น ๆ ไม่ชอบใจอย่างมาก ! มันราวกับว่ามันคือม้าเลวที่ทำให้ทั้งฝูงเลวตาม !
หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ศักดิ์ศรีที่แก๊งใต้ดินทั้งหลายสร้างขึ้นมาจะหายไปแทน !
ดังเช่นคำพูดที่ว่า ทำลายชามข้าวของผู้อื่นเท่ากับการฆ่าพ่อแม่ของพวกเขา ! คนที่ไม่มีการสนับสนุนที่เพียงพอสุดท้ายพวกเขาก็จะต้องตาย !
นอกจากนี้คนส่วนใหญ่ได้คิดตามคำพูดของแก๊งฉิง มันจึงเป็นเหตุผลที่พวกเขาส่งเกาเจียมาจัดการ
อันที่จริงลึกลับที่ 4 ก็มีปัญหาที่เขาไม่สามารถพูดได้เช่นกัน กฏบังคับที่ใช้ในอาณาเขตของพวกเขามันมาจากกฏของเป่ยเฟิง ! ใครก็ตามที่กล้าท้าทายมัน เมื่อนั้นกองกำลังของเป่ยเฟิงทั้งเก้าคนจะต้องจัดการมันผู้นั้น
"ทั้งสองทางเลือกนั่น … เราจะไม่เลือกอะไรทั้งสิ้น ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ลาก่อน" รอยยิ้มของลึกลับที่ 4 หายไป มันถูกแทนที่ด้วยความจริงจังบนใบหน้าของเขาก่อนเดินจากไป
"แกกล้า ?"
ตอนนี้เกาเจียทำหน้าได้น่าเกลียดอย่างมาก เขาไม่คิดเลยว่าคนพวกนี้นอกจากจะไม่กลัวแล้วยังกล้าหยามเขา !
ลึกลับที่ 4 หยุดเดินแล้วโบกมือเบา ๆ "ต่อให้พวกแกเป็นแก๊งฉิง พวกเราก็ไม่กลัวหรอก !"
เกาเจียโกรธมากขึ้น เขาหัวเราะออกมาดัง ๆ "ดี ! ดีมาก ! ฉันไม่เคยเห็นใครกล้าหาญพอที่จะสู้กับแก๊งฉิงมานานแล้ว ! ยังไงก็ตาม แกคิดว่าแกจะออกไปได้งั้นเหรอ ?"
"แกว๊ก แกว๊ก แกว๊ก !"
สิ้นสุดคำพูดของเกาเจีย คนด้านหลัง 20-30 คน รีบวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับหน้าไม้ในมือพวกเขา
การแสดงออกบนหน้าของลึกลับที่ 4 เปลี่ยนไปทันที เขาคิดว่าต่อให้อยู่ในที่ห่างไกลแค่ไหนแก๊งฉิงก็ไม่กล้าที่จะเอาปืนออกมา เพราะไม่ว่าจะเป็นแก๊งที่ทรงพลังแค่ไหนพวกเขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงกฏหมายได้ !
แต่ที่น่าแปลกใจคือพวกเขากลับเตรียมตัวไว้แต่แรกเพราะพวกเขาได้นำอาวุธโบราณอย่างหน้าไม้ออกมาแทน !
"ยิง !"
เกาเจียหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นการแสดงออกบนหน้าของอีกฝ่าย มันน่าเสียดายจริง ๆ ถ้าคนพวกนี้มาเป็นพวกของเขาละก็ เขาจะน่ากลัวขนาดไหนกัน !
"หลบเร็ว !"
ลึกลับที่ 4 ตะโกนออกไปก่อนจะดึงคนข้าง ๆ มาเป็นโล่ให้เขา
ลึกลับคนอื่น ๆ ก็ตอบสนองได้รวดเร็วเช่นกัน พวกเขารีบหาโล่กำบังด้วยเช่นกัน !
สำหรับทั้งเก้าคนอาจจะเป็นคนชั่วและเห็นแก่ตัว แต่ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ทำไมเขาต้องสนใจคำว่าพี่น้องหรือมิตรภาพด้วย ! นรกที่ไหนกันมันจะมีไปมีมากกว่าชีวิตของตัวเองได้ ?
"ปุ ! ปุ !"
"อ๊ากก !"
"พี่ ไม่ !"
ลูกศรเย็น ๆ 10 ลูกถูกยิงออกมาจากหน้าไม้ในทันที !
เสียงของโลหะเจาะผ่านเนื้อมันทำให้เกิดเสียงวุ่นวายออกมา ระยะใกล้ ๆ นี้พลังทำลายของมันน่ากลัวอย่างมาก !
ชายทั้ง 20 คนที่ลึกลับที่ 4 ที่มาเป็นโล่ให้เขาล่วงลงไปราวกับรวงข้าว หลังจากยิงออกมาได้รอบหนึ่งแล้ว มันยังโชคดีเล็กน้อยที่มีคนไม่กี่คนที่สามารถยืนหยัดต่อไปได้
ลึกลับทั้ง 9 ตอบสนองได้ดีพอ พวกเขารีบจัดการดึงผู้โชคร้ายที่หลังเต็มไปด้วยธนูเข้ามาในวงล้อมแทนพวกเขา !
"ขวางมัน ! อย่าให้พวกมันหนีไปไหนไม่ว่ายังไงก็ตาม !" เกาเจียรู้สึกหัวใจของเขาหนาวเย็นเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของลึกลับทั้ง 9 พวกเขาเอาตัวเองไปหลบอยู่ด้านลูกน้องของเขาโดยไม่ลังเลเพื่อจะป้องกันลูกศรพวกนี้ … คนพวกนี้เลือดเย็นจริง ๆ ! มันคงดีไม่น้อยถ้าหากว่ามันแค่คนเดียว แต่นี้กลับทั้ง 9 คนที่ทำโดยไม่ลังเล มันจึงน่ากลัวอย่างมาก ! ถ้าหากเขาปล่อยให้พวกมันหนีไปชีวิตความสงบของพวกเขาไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืนจะหายไปทันที !
"ปุ ปุ!"
จับมือด้วยมือที่ถนัด ลึกลับทั้ง 9 ได้เดินฝ่าออกไปพร้อมกับเสียงอันน่ากลัวของมีดที่หั่นเนื้อ !
ทั้งกลุ่มไม่แม้แต่จะหยุด พวกเขามุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถโดยไม่ลังเล
"ปุ !"
"ไม่ !"
"ฆ่าพวกมันให้หมด !"
เสียงของหน้าไม้ทั้งสามดังออกมาพร้อมกัน ลึกลับที่ 7 8 และ 12 ไม่สามารถหลบได้ทันเวลา ทำให้ลึกลับที่ 8 ล้มลงไปกับพื้นทันที
ลึกลับที่ 12 และ 7 กลิ้งลงไปแล้วหันไปรอบ ๆ มือของเขายังจับใบมีดไว้แน่น พวกเขารู้สึกว่าพลังชีวิตของพวกเราค่อย ๆ ไหลออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมองไปที่คนอื่น ๆ ที่หนีไปที่รถมินิแวนได้แล้ว ลึกลับที่ 7 มองกลับไปยังแก๊งฉิงแล้วคำรามออกมา
คิ้วของเกาเจียขมวดทันทีเมื่อมองไปที่ชายที่บาดเจ็บรวมทั้งที่ตายอยู่ข้าง ๆ พวกเขาเสียคนไปมากแต่กลับไม่สามารถจัดการฝ่ายตรงข้ามได้หมด ! มีหกคนที่เป็นเป้าหมายสำคัญแต่มันกลับหนีไปได้ ! ใบหน้าของเขาหนาวเย็นเหมือนพายุ เขามองอย่างโกรธแค้นไปที่รถมินิแวนที่ค่อย ๆ หายไปจากระยะไกล
***
ย้อนกลับไปที่บ้านของเป่ยเฟิง เขากำลังเพลิดเพลินไปกับช่วงบ่ายอย่างสบาย ๆ ในขณะที่มองไปยังลูกค้าทั้ง 4 โต๊ะที่อยู่ในลานกว้าง จากที่เขาเห็นมันมีทั้งคนที่ถอนหายใจออกมาด้วยความประหลาดใจรวมทั้งพึงพอใจด้วยหลังจากที่ได้กินเนื้อซาราแมนเดอร์ยักษ์เข้าไป แม้ว่าเถ้าแก่จะใจร้ายเอาโต๊ะมาตั้งในลานกว้างที่อากาศร้อนแบบนี้พวกเขาก็ไม่สามารถบ่นออกมาได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการเพลิดเพลินไปกับอาหารตรงหน้าพวกเขา !
'หื้ม ? มี 3 หน้าที่หายไปจากหนังสือสัญญาจิตวิญญาณ !'
ในขณะที่กำลังเพลิดเพลินไปกับหม้อของตัวเองที่มีเนื้อซาราแมนเดอร์ยักษ์ไปพร้อมกับเปยเซียง เขาก็ลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ หลังจากนั้นเขาก็โกรธอย่างมาก !
มันจะไม่เป็นไรหากเป็นเหมือนเมื่อวันก่อนที่เขาได้รับผลกระทบจากความสามารถของจิ้งจอกน้อย มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริง ๆ และหลังจากนั้นอารมณ์ของเป่ยเฟิงก็ได้ถูกจองจำเอาไว้เพราะมันไม่สามารถระบายออกมาได้กับจิ้งจอกน้อย
และตอนนี้เขาได้สูญเสียวิญญาณที่มีค่าไปถึง 3 ดวง ! เป่ยเฟิงเต็มไปด้วยความโกรธอย่างมาก !
หลังจากสังเกตรายระเอียดเพิ่มเติม เขาก็สามารถบอกได้ว่าใครที่ตายไป มันมี ลึกลับที่ 7 ลึกลับที่ 8 และ ลึกลับที่ 12 เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมา หากมันเป็นลึกลับที่ 1 2 และ 3 นั้นหมายถึงเขาได้สูญเสียครั้งใหญ่ !
ถึงอย่างงั้นการสูญเสียทั้งสามนี้มันก็ทำให้เป่ยเฟิงโกรธอย่างมาก แม้ว่าเขาจะไม่เคยสนใจลึกลับทั้ง 3 แต่หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอย่างมากเพราะพวกมันหมายถึงการสูญเสียสิ่งที่เขาได้ลงทุนไป !
มันคือกลีบจากต้นผีดูดเลือดที่ถูกเอาไปใช้รักษาลึกลับแต่ละคน ! แต่ตอนนี้ มันมีถึง 3 ชิ้นที่เสียเปล่าไปแล้ว !
ไป่เซียงเงยหน้าแล้วกลืนเนื้อซาราแมนเดอร์ในปากอย่างหงุดหงิด การฝึกฝนของเจ้านายเขามันแข็งแกร่งมากขึ้นและตอนนี้เขาได้ระเบิดกลิ่นอายออกมา แต่เป่ยเฟิงไม่ได้ดูเลยว่ามันทำให้ไป่เซียงได้รับผลกระทบไปด้วย !
เป่ยเฟิงวางผ้าเช็ดตัวของเขาลงแล้วเดินออกไปจากห้องด้วยใบหน้าน่ากลัว
"ดุ๊ด ดุ๊ด !"
เมื่อโทรไปได้ 10 วินาที เสียงของเป่ยเฟิงก็ดังออกมา "ลึกลับที่ 7 8 กับ 12 ตายแล้วใช่ไหม ?"
ลึกลับที่ 4 ตกใจอย่างมาก บอสของเขารู้ได้เร็วแบบนี้ได้ยังไงกัน ? แต่เมื่อคิดย้อนกลับไปถึงความสามารถของเป่ยเฟิงเขาก็รีบพยักหน้า "ใช่ครับ"
"บอกฉันมาว่าพวกมันตายได้ยังไง ?" เสียงของเป่ยเฟิงสั่นไปด้วยความโกรธในขณะที่ถาม
หลายนาทีต่อมา เป่ยเฟิงก็วางโทรศัพท์ลง "แก๊งฉิง พวกมันเป็นใคร พวกมันต้องหายไป !"
กลับไปที่ห้องของเขา หลังจากนั้นเขาก็บอกกับไป่เซียงว่าเขาจะออกไปไม่กี่วันและสั่งให้เปยเซียงดูงานซ่อมแซมบ้าน จากนั้นจิ้งจอกน้อยมันก็ร้องออกมาเบา ๆ ก่อนจะกระโดดลงมาจากไหล่เขา แล้วเป่ยเฟิงก็ออกจากบ้านไป
หลังจากเดินเข้าไปในแท็กซี่ เป่ยเฟิงก็ปิดตาลงทำสมาธิเพื่อสงบสติของเขา
หลังจากใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วโมง เป่ยเฟิงก็มาถึงเมืองชิงเฉิง เขาเดินไปที่ตึกที่เขาทำลายในครั้งแรกเมื่อตอนเจอกับพวกลึกลับ
"แก๊ก !"
"นั่นใคร !" เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ลึกลับที่ 4 กับคนอื่น ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในตึก พวกเขารีบลุกขึ้นมาพร้อมต่อสู้หากว่ามันเป็นศัตรูของพวกเขา
"ฉันผิดหวังกับพวกแกจริง ๆ ! ไม่คิดเลยว่าพวกแกจะตกไปในกับดักที่เห็นได้ชัด ๆ แบบนั้น !"
เป่ยเฟิงมองพวกเขาพร้อมกับสายตาที่เย็นชา ราวกับกำลังมองพวกนกน้อย จากนั้นเขาก็ส่ายหัวออกมาด้วยความผิดหวัง
