บทที่ 18 ความมั่งคั่งของพวกคนรวย !
*เปลี่ยนคำเรียกเจ้าของร้านเป็นเถ้าแก่*
ในเมื่อไม่มีทางเลือก ทั้งกลุ่มจึงต้องกัดฟันเดินไปที่บ้านเก่า ๆ ที่เป่ยเฟิงชี้ด้วยความไม่เต็มใจ พวกเขามาไกลเกินกว่าจะกลับแล้ว และมันก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะนั่งอยู่ตรงนี้ได้ตลอดไป
ในขณะที่ได้ยินคำพูดของเป่ยเฟิง เหมือนมีม้าแห่งความตายวิ่งรอพวกเธออยู่ไกล ๆ สำหรับสองสาว หวังหยุน และ หวังหยุย พวกเธอเกิดมาในความหรูหรา เมื่อไหร่กันที่พวกเธอต้องมาทนทุกข์ทรมานที่นี่ ?
นี้มันนรกเลือด ! ทำไมพวกเขาไม่สร้างถนนมาที่นี่กัน ?
"ถึงแล้วว ! ที่นี่มีห้องสำหรับทานอาหารอยู่สองห้องด้วยกัน พวกนายต้องเลือกหนึ่งในสองห้องนี้ เดียวฉันจะตัวไปเตรียมอาหารก่อน"
เมื่อมาถึงบ้านเก่า ๆ ของเป่ยเฟิงแล้ว เป่ยเฟิงเปิดประตูที่้เป็นห้องอาหารที่ตกแต่งเสร็จแล้วจากนั่นก็เดินออกไป
'โอ้? นี้ละโอกาส !'
ดวงตาของหลี่เหว่ยสว่างไสวเมื่อได้ยินคำพูดของเป่ยเฟิงทันที
"สวัสดีครับ คุณผู้หญิงคนสวย ทำไมเราไม่มาร่วมทานอาหารห้องเดียวกันละ มันจะสนุกและดูมีชีวิตชีวามากเลยนะ ถ้าได้กินไปพร้อม ๆ กับคนอื่น ๆ คุณคิดว่าไงล่ะ ?"
หลี่เหว่ยมองไปพี่น้องสาวสวย หวังจุนผู้ยืนอยู่ใกล้ๆ ยกย่องหลี่เหว่ยในใจเงียบ ๆ
"ไม่จำเป็น" หวังหยุย ปฏิเสธอย่างสุภาพ
"เพล้งงงง !"
เสียงหัวใจแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ออกมาในหูของหลี่เหว่ยกับหวังจุน
"โอ้ เดียวก่อน ! มาเถอะน่า มันต้องสนุก ๆ แน่ถ้าพวกเราได้กินด้วยกัน …" หลี่เหว่ยยังคงหน้าด้านต่อไป มันยังคงเป็นไปได้ที่จะเสี่ยงคุยต่อ !
"ฮึ้มม !"
เมื่อเขาได้ยินเสียงต่ำที่เย็นชาเข้ามาในหูทำให้เขาหยุดที่จะพูดต่อ หลี่เหว่ยรู้สึกมีออร่าบางอย่างกดทับตัวเขา ความรู้สึกกระตือรือร้นเมื่อก่อนหน้านี้เหมือนถูกทุบด้วยค้อน !
ไม่มีใครสังเกตุเห็นชายวัยกลางคนที่อยู่ดี ๆ ก็ปรากฏตัวออกมาอยู่ในฉับพลัน เขายืนอยู่ข้างหน้าหลี่เหว่ย คั้นกลางระหว่างหลี่เหว่ยกับคุณหนูของเขา
'แกคงไม่รู้จักความแตกต่างระหว่างการมีชีวิตอยู่กับความตายสินะ คิดหรือว่าคุณหนูเล็กของเราจะสนใจขยะแบบแกกัน ?' หวูโปจิ จ้องมองไปที่หลี่เหว่ยด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกจากหัวใจ
เขาได้เห็นไอ้พวกกบที่ต้องการหัวใจของสองสาวมามากมาย ความปรารถนาความงามของพวกมันสุดท้ายก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น
ใบหน้าของเหลี่เหว่ยเศร้าหมอง แต่หวังหยุนกับพี่สาวของเธอก็หายไปจากตรงนั่นแล้ว ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เขาจึงหันไปรอบ ๆ แล้วเดินเข้าไปห้องอาหารอีกห้องด้วยความรู้สึกโศกเศร้า
"คุณหนู ถ้าคุณชอบทานอาหารที่นี่ คุณน่าจะเชิญพ่อครัวและขอให้เขามาทำอาหารที่คฤหาสน์ของเราก็ได้ ทำไมคุณต้องมาที่นี่ด้วยตัวเองด้วย ?"
"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่ามันโคตรไกลขนาดนี้กัน ! ตอนนี้ขาฉันแทบจะหักอยู่แล้วถ้าจะให้เดินต่อไป ! "
ทั้งสองสาวแทบอยากจะกรีดร้องออกมาในขณะที่บ่นอยู่ในใจ อย่างไงก็ตามพวกเธอทำได้แค่เก็บมันไว้ในใจและแสดงท่าทีว่าไม่สามารถโกรธได้ หวังหยุยเธอเลือกที่จะใช้คำพูดเพื่อที่จะทำให้ตัวเองดูดีขึ้น "มีคนที่ไม่ละทิ้งหลักธรรมเพื่อเห็นแก่ผลประโยชน์ทางวัตถุ … ระหว่างทางคุณเห็นเจ้าของร้านพยายามเข้าใกล้เราหรือไม่ ? คุณเห็นเขาพยายามที่จะประจบเราซักครั้งหรือไม่ ?"
"คุณหนูพูดถูกแล้ว.." หวังโปจิ พยักหน้า เขายังสังเกตุได้ว่าคุณหนูของเขาช่างสง่างามและเงียบสงบเหลือเกิน …
ในขณะเดียวกัน เป่ยเฟิงกำลังยุ่งอยู่ในห้องครัวเพื่อทำอาหาร
ปลาแมนดารินทอดกรอบในซอสเปรี้ยวหวาน เนื้อไก่ตุ๋นในซอสเหลือง เนื้อไก่สีขาว ปลาผัดผัก และอย่างสุดท้าย ซุปที่ถูกปรุงอย่างดี อาหารเหล่านี้เป็นอาหารที่เป่ยเฟิงเตรียมไว้สำหรับเมนูอาหารกลางวันนี้ !
เหตุผลที่เขาทำอาหารพวกนี้นั่นก็เพราะเขาเน้นที่จะทำมันจำนวนมาก และอีกอย่างคือมันทำง่าย !
เมื่ออาหารเริ่มออกมาทีละจาน กลิ่นหอมอันมหัศจรรย์ก็เริ่มทำร้ายจมูกของลูกค้าเขา
"สิ่งมันสมควรแก่การได้รับการยกย่องแล้ว ! แค่กลิ่นอย่างเดียวก็เป็นเรื่องเหลือเชื่อ !"
การแสดงออกอย่างมึนเมาปรากฏบนหน้าที่มีแต่ไขมันของหวังจุน เขาตะโกนแล้วหยิบตะเกียบของเขาขึ้นมาคว้าปลาในขณะที่น้ำลายไหล แล้วใส่มันเข้าปาก
'อืมม ! ปลาตัวนี้มันให้รสที่นุ่มและเรียบง่าย มันสามารถละลายในปากได้ ! แต่ถึงยังงั้น.. อืม .. อ่าใช่ … ฟิ้ว ! หืม ใส่เครื่องปรุงรสไม่มากเกินไปซึ้งมันช่วยที่จะรักษารสชาติดั้งเดิมของปลาไว้ได้ อืม.. มันเป็นปลาอะไรกัน ? ทำไมฉันถึงไม่รู้จัก ?' หวังจุนลดหัวลงไปด้วยความงงงวย
อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นเหลือบมองบนโต๊ะจากมุมหนึ่งของตาเขา
มารดามันเถอะ !
ไอ้พวกสัตว์ป่าในร่างมนุษย์พวกนี้ ! ทำไมพวกเขากินกันเร็วนัก !
ในขณะนั้นหวังจุนไม่มีเวลาพอที่จะลิ้มลองรสชาติและเดาส่วนผสมต่าง ๆ อีกแล้ว เขาถกเสื้อของเขาขึ้นแล้วเริ่มเอาอาหารใส่เข้าปากเหมือนผีที่หิวโหย
"พี่ใหญ่ เอ่อ มันมีแต่เนื้อทั้งนั่นเลยเหรอ ?" หวังหยุนถามด้วยความมึนงง
"ดูเหมือนจะใช่ .. แต่กลิ่นของมันทำให้ฉันทึ่งจริง ๆ ฉันคิดว่ามันน่าจะถูกทำพร้อม ๆ กันใช่ไหมนี้ ?"
หวังหยุยมองไปที่อาหารบนโต๊ะในขณะที่เธอกลืนน้ำลายแล้วพูดด้วยความลังเลใจบางอย่าง
"บัดซบ ! เรามาเริ่มกินกันเถอะ ! อย่างมากเราก็แค่เข้ายิมอีกครั้งหลังจากกลับไป !"
หวังหยุนตัดสินใจที่จะคว้าปลาด้วยตะเกียบของเธอเป็นอย่างแรก
"โอ้ ? อร่อย ! มันไม่มีน้ำมันเลย เนื้อมันนุ่มจริง ๆ " หวังหยุนรู้สึกทึ่งกับรสชาติในขณะที่ดวงตาของเธอมีประกายแสงเจิดจ้า
ในขณะที่เธอเฝ้าดูน้องสาวตัวน้อยของเธอกินไม่หยุด หวังหยุยก็ละทิ้งเหตุผลทั้งหมดแล้วก็เริ่มขุดเข้าไป อาหารพวกนี้มันโคตรอร่อย ขณะเดียวกันทั้งสองสาวก็ยังคงรักษารูปลักษณ์ที่สง่างามในขณะที่เอาอาหารใส่เข้าปากมากขึ้น ด้วยความเร็วเหลือเชื่อ
"โอ้ ? คุณหวัง ? เกิดอะไรขึ้น คุณมีอะไรให้ผมช่วยงั้นเหรอ ?" เป่ยเฟิงอยู่ในห้องครัวกำลังเตรียมอาหารจานเล็ก ๆ สำหรับเขาเอง หยิบโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา
"ฉันจะโทรหานายไม่ได้โดยไม่มีเป้าหมายอะไรเลยใช่ไหม ? อืม ฉันช่วยนายไปนิดหน่อยแล้ว … นายไม่คิดจะตอบแทนด้วยการเลี้ยงอาหารฉันซักมื้อหรือไง ?" หวังเจียนถามด้วยน้ำเสียงติดตลก
"โอ้ ! ผมกำลังคิดว่าจะตอบแทนคุณยังไงที่ช่วยเหลือผมอยู่เลย … ได้เลย เมื่อเจอกันครั้งหน้าผมจะทำอาหารเลี้ยงคุณเอง !"
เป่ยเฟิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงขอโทษ เขารู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่หวังเจียนช่วยเหลือเขาในการโฆษณาร้านอาหารเล็ก ๆ ของเขา หากเขาไม่ได้รับการสนับสนุนจากบริษัทชิงเฉิง จะมีคนจำนวนมากเท่าไรที่จะรู้จักเขากัน ? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเดินทางมาที่บ้านของเขาเลย ! นอกจากนี้ใครจะต้องการที่จะจ่ายเงินด้วยราคาที่สูง และยังต้องปฏิบัติตามกฏไร้สาระของเขาเพื่อแค่จะมากินอาหารกัน ?
"ไม่ต้องครั้งต่อไปหรอก เอาเป็นวันนี้เลย ! บังเอิญวันนี้ฉันอยู่ใกล้ ๆ ร้านนายพอดีเลย" หวังเจียนกล่าวด้วยรอยยิ้มแจ่มใส
"อะไรนะ ? ใกล้ร้านของผม ? ได้เลย เดียวผมจะเริ่มทำอาหารสำหรับคุณก่อน"
เป่ยเฟิงไม่ใช่คนที่ทำอะไรไม่เป็นระเบียบหรือพวกผลัดวันประกันพรุ่ง หลังจากเสร็จสิ้นการโทร เขาก็รีบเตรียมวัตถุดิบทันที
"หืมม .. ฉันคิดว่าฉันใช้หัวปลานี้ไปทำซุปได้นะ "
เป่ยเฟิงคิดสั้นๆก่อนที่จะเอาหัวปลาที่หนัก 20 จินออกจากตู้เย็นพร้อมถั่วบางอย่าง
"ฟุ้บฟุ้บฟุ้บ-ฟุ้บ , ปั้ก ปั้ก ปั้ก ปั้ก !"
เป่ยเฟิงยังอยู่ในระหว่างทำซูปหัวปลา เขาได้ยินเสียงบางอย่างจากท้องฟ้า มันค่อย ๆ เข้ามาใกล้เรื่อย ๆ
ลมกระโชกแรง ๆ พัดผ่านใบหน้าของเขาเมื่อเขาออกมาจากห้องครัว เขายกแขนขึ้นมาแล้วหรี่ตามองขึ้นไป
อย่างไรก็ตามฉากต่อไปนี้ทำให้เขาต้องลืมตาอีกครั้งด้วยความไม่เชื่อ มีเฮลิคอปเตอร์กำลังลงจอดอยู่ด้านนอกบ้านของเขา มันจอดตรงพื้นที่ว่างเปล่าแถวนั้น !
ในที่สุดเฮลิคอปเตอร์ก็ลงจอดแล้วใบพัดก็ค่อยๆหยุดลง
"ฮ่า ๆ ! หลานเฟิง ! อาหารพร้อมหรือยังตอนนี้ ? ท้องของฉันมันกำลังหิวอย่างมาก" หวังเจียนกระโดดออกมาจากเฮลิคอปเตอร์ในขณะที่เขาตะโกนคำทักทาย อย่างไงก็ตามเป่ยเฟิงกำลังยืนอยู่ที่หน้าประทูทางเข้าใหญ่ เขาจ้องไปที่เฮลิคอปเตอร์และไม่ได้ตอบกลับ ในขณะเดียวกัน หลิวซุยก็กระโดดออกมาจากเฮลิคอปเตอร์ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
"คุณหวัง ?! คุณทำไมชอบทำอะไรที่ดูเว่อขนาดนี้ ?!"
เป่ยเฟิงพูดไม่ออก นี้คือความมั่งคั่งของพวกคนรวย ! ใครกันจะขี่เฮลิคอปเตอร์มาเพียงแค่จะกินอาหารกลางวัน !
"มันไม่มีอะไรมาก … โฮะโฮะ ฉันแค่ไม่อยากให้นายรอนาน !"
หวังเจียนนวดคอของเขาเบา ๆ แล้วเสยผมของเขา อันที่จริงเขามีเหตุผลที่บอกเป่ยเฟิงไม่ได้อยู่ เพราะอันที่จริงคือ จะมีใครที่อยากจะทำให้รองเท้าสกปรกด้วยการเดินไปบนทางที่มีแต่โคลนละ ใช่ไหม ? มันไม่ใช่ความผิดของเขาเลยซักนิด เพราะถนนนี้มันเป็นสถานที่ที่ถูกพระเจ้าทอดทิ้งแล้ว !
"บัดซบ มันเกิดอะไรขึ้น ?!"
กลุ่มของหวังจุนตื่นตระหนกกับความวุ่นวายนี้ เขามองไปที่เฮลิคอปเตอร์ที่จอดด้านนอกด้วยความตกใจ !
นั่นคือเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัว ! เมื่อเทียบมันกับ Rolls Royce มันเทียบกันไม่ได้เลย ! กลุ่มของหวังจุนเริ่มสนใจคนทั้งสองที่เพิ่งออกมาจากเฮลิคอปเตอร์
"เอ่อ ? น้องจุน นายรู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายวัยกลางคนนั่นหรือเปล่า ?" หลี่เหว่ยหันไปถามวังจุนข้าง ๆ
"หืมม .. เขาดูคุ้น ๆ .. เขาดูเหมือนกับ …"
หวังจุนรู้สึกว่าชายวัยกลางคนที่ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ดูคุ้นหน้ามาก ๆ เขาค่อย ๆ มองนิ้วแล้วนึกไปในใจ
"เดียวนะ ฉันจำได้แล้ว ! นี้คือคนที่รวยที่สุดในชิงเฉิง !"
"ประธานบริษัทชิงเฉิง หวังเจียน !"
หวังจุนและหลี่เหว่ยต่างก็หันไปทางอื่นในขณะที่พวกเขาตะโกนไปพร้อมกัน
ชายวัยกลางคนนั้นคือหวังเจียน หลังจากยืนยันตัวตนได้แล้วพวกเขาทั้งสองก็ทิ้งความคิดทั้งหมด แล้วมองไปที่พวกเขาใกล้ ๆ
มีเพียงสองผลลัพท์สำหรับมดที่ติดสินใจก้าวไปหายักษ์ใหญ่
อย่างแรก : เขาอาจจะละเลยเพราะยักษ์ยังอยู่ในอารมณ์ดี
อย่างที่สอง : ถ้ายักษ์รู้สึกหงุดหงิด เขาอาจจะฆ่ามดด้วยนิ้วเดียว ! หรืออย่างน้อยที่สุดคือเขาแค่ปัดมดออกไปให้พ้นสายของเขา !
หวังจุนและหลี่เหว่ย พูดคุยกันอย่างรวดเร็ว เบื้องหลังของร้านอาหารส่วนตัวนี้ทำให้พวกเขานึกไม่ถึงจริง ๆ แล้วดูเหมือนเถ้าแก่จะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับหวังเจียนซะด้วย !
หวังจุนรีบหยิบโทรษัพท์ของเขาออกมาและแอบถ่ายรูปไม่กี่รูป โดยเน้นที่ไปหวังเจียนกับเฮลิคอปเตอร์ด้านหลัง จากนั่นเขาก็โพสต์รูปถ่ายลงในกระดานสนทนาทางอินเทอร์เน็ต
"ข่าวที่น่าตกใจ ! ฉันเห็นข้อความที่ถูกโพสต์โดยบริษัทชิงเฉิงเกี่ยวกับร้านอาหารส่วนตัว และฉันโชคดีมากที่จองได้ อย่างไงก็ตามในขณะที่เราอยู่ในช่วงอาหารกลางวัน ประธานบริษัทชิงเฉิง หวังเจียน เขาก็ปรากฏตัวออกมา ! เขามาโดยเฮลิคอปเตอร์ของเขา ! นี้รูปหลักฐาน !"
*************
