บทที่ 16 หวังจุนผู้ยังไม่รู้สึกตัว
ทั้งกลุ่มตะลึงจนพูดไม่ออก ร้านอาหารแบบไหนกันทำไมมันถึงเรื่องมากขนาดนี้ ?!
***
ภายในตึกเก่า ๆ ที่เชิงเขาชิงหลิง มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลากำลังปรุงน้ำซุปที่มีกลิ่นหอมออกมาจากในหม้อ เขาแสดงท่าทางเบื่อหน่ายอย่างมาก เพราะวันนี้มันร้อนมาก เขาอยากจะทิ้งสิ่งที่ทำอยู่แล้วออกไปเดินเล่นที่ลานกว้างจริง ๆ
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จนตอนนี้เวลา 11.40 น. กลุ่มของหวังจุนได้มาถึงหมู่บ้านชิงหลิงแล้ว
"อ๊าาา ! อากาศที่นี่ดีมากเลย !"
หญิงสาวที่มีไขมันน้อย ๆ บนหน้า กระโดดออกมาจากรถแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ
"อืม ที่นี่มันเยี่ยมจริง ๆ .. " หวังจุนเหลือบมองไปที่หน้าอกใหญ่ ๆ นั่น แล้วกลืนน้ำลายลงคอ พึมพำกับตัวเอง
"น้องจุน ร้านอาหารมันอยู่ตรงไหนกัน ? ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับร้านนี้เลย แล้วเราจะไปรู้ได้ยังไงว่ามันอยู่ที่ไหน" หลี่เหว่ยยืนอยู่ข้างถนน คาบบุหรี่ไว้ในปากแล้วพ่นควันออกมากระจายไปรอบ ๆ
"รอแปป ขอฉันโทรหาเขาก่อน"
หวังจุนในขณะที่กำลังเดินไปใต้ต้นไม้ เมื่อได้ยินคำถามของหลี่เหว่ย เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าร้านนี้มันอยู่ที่ไหน !
"สวัสดีพี่ชาย ผมมาถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้ว ร้านอาหารของคุณอยู่ตรงไหนงั้นเหรอ ?" เขาคุยโทรศัพท์ในขณะที่เริ่มมีเหงื่อไหลออกมาเต็มหน้าเขา
"มาถึงแล้ว ? งั้นรออยู่ตรงนั้น เดียวฉันจะไปหาพวกนายเอง" เสียงไม่แยแสของเป่ยเฟิงดังออกมาจากโทรศัพท์
"ได้ !" หวังจุนวางสาย
"โฮะ โฮะ . ถึงเจ้าของนายจะเรื่องมากแค่ไหน แต่ดูแล้วเขาค่อนข้างเป็นคนจริงใจดี เพราะเขาถึงกับออกมารับเราด้วยตัวเองเลยทีเดียว ให้ฉันเดา เขาน่าจะไม่ใช่คนใหญ่โตอะไร !"
หวังจากได้คุยเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ หวังจุนได้เปลี่ยนภาพลักษณ์ของเป่ยเฟิงทันที ดูเหมือนข่าวลือพวกนั่นจะไม่เป็นความจริงซักนิด เจ้าของร้านเขาออกจะเป็นคนดีขนาดนี้ !
"น้องจุน ตกลงร้านมันอยู่ไหนงั้นเหรอ ?" หลี่เหว่ยตอบด้วยความอดทน ตอนนี้เริ่มมีเหงื่อเต็มหลังเสื้อของเขาแล้ว
ในสภาพอากาศบัดซบแบบนี้ เขารู้สึกว่าลมที่พัดมาโดนหน้าเขาพวกมันเหมือนเป็นลมที่ออกมาจากเครื่องเป่าผมเลยทีเดียว
"เจ้าของร้านบอกให้เรารอที่นี่ เดียวจะออกมาหาเราเองในไม่ช้า" ใบหน้าที่มีแต่ไขมันของหวังจันถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อ
"ฉันคิดว่า พวกเราควรรออยู่บนรถนะ ตรงนี้มันร้อนเกินไป !"
สาวทั้งสองคนรีบกลับขึ้นมาในรถทันที หวังจุนก็เดินเข้าไปในปรับแอร์ทันที
"เมื่อไหร่เขาจะมา ? ที่นี่ก็ไม่ได้ใหญ่โตซักหน่อย !" หลี่เหว่ยเริ่มหมดความอดทน
"ฉันคิดว่าร้านอาหารของเขาน่าจะอยู่ที่ท้ายหมู่บ้าน รออีกสักหน่อย"
หวังจุนพูดไม่ออก ใครจะไปเดินมาไวขนาดนั่น นี้ยังผ่านไปไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ บางทีเจ้าของร้านยังไม่ทันก้าวออกจากร้านด้วยซ้ำ !
***
"อ๊า ทำไมมันนานขนาดนี้ ? พี่ชายจุน คุณโทรหาเขาอีกรอบได้ไหม ?" สองสาวก็เริ่มหมดความอดทนเช่นกัน
"พวกเรารอกันอีกซักพัก ฉันคิดว่าเขาเพิ่งจะเตรียมอาหารให้เราอยู่เลยออกมาไม่ได้ ฉันได้ยินว่าเขาเป็นพ่อครัวชั้นยอด มาตรฐานสำหรับอาหารที่เขาทำมันก็ต้องสูงเช่นกัน " หวังจุดหยิบบุหรี่ออกมาสูบแล้วตอบกลับ
หลังจากนั้น 20 นาทีผ่านไป หวังจุนเริ่มรู้สึกถึงการจ้องมองจากข้างหลังของเขา การจ้องมองนี้มันดูอาฆาตมาก ๆ แล้วดูแล้วมันมีแต่จะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย
"เอิ่ม เดียวฉันจะโทรหาเขาเอง ว่าเกิดอะไรขึ้น .." หวังจุนเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาดึงโทรศัพท์ออกมาโทรออก ก่อนที่เขาจะถูกฆ่าแล้วโดนจับเอาไปทำอาหารโดยคนที่อยู่ข้างหลังเขา
"พี่ชาย ทำไมคุณยังไม่มาซักที เป็นไปได้ไหมว่าคุณออกมาไม่ได้ ให้เราไปด้วยตัวเองก็ได้นะ …" หวังจุดปลดปล่อยคำพูดมากมายทันที ที่โทรติด
"โอ้ ฉันไม่คิดว่าพวกนายจะมาร้านฉันได้หรอกนะ เดียวฉันจะถึงแล้ว รอสักครู่" เป่ยเฟิงเดินลัดไปทางโคลนแห้ง เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์
"…"
หวังจุนพูดไม่ออก ความเร็วในการเดินของผู้ชายคนนี้มันเร็วแค่ไหนกัน ?
ความไว้วางใจซึ้งกันและกันมันอยู่ตรงไหนกันระหว่างเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง !
"มีอะไรกันงั้นเหรอ" เป่ยเฟิงถามด้วยเสียงแห้ง ๆ
"ไม่ … ไม่มีอะไรแล้ว" หวังจุนรู้สึกว่างเปล่าในเวลานั้น
"อืม"
เป่ยเฟิงวางโทรศัพท์แล้วเดินไปทางหมู่บ้าน ตอนนี้สามารถเห็นเขาได้จากระยะไกลแล้ว
"น้องจุน เขาพูดว่าอะไรบ้าง ?" หลี่เหว่ยถามด้วยความโกรธ พวกเขาจะต้องรออีกนานแค่ไหนกัน
"เขาบอกว่ากำลังจะถึงแล้ว …" หวังจุนพึมพำ
"มารดันมันเถอะ ! อารมณ์ของฉันไม่ใช่ของล้อเล่น ! ลืมมันซะ น้องจุน เราไปกันเถอะ ! เจ้าของร้านคิดว่าพวกเราเป็นลิงกันหรือยังไง พวกเราไปกัน !"
หลี่เหว่ยตอบกลับมาด้วยความโกรธ ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร การรอคนนั่นเป็นเวลานานถึงครึ่งชั่วโมงมันเหมือนเขากำลังล้อเล่นกับความรูสึกของพวกเขา [1]
"ตั้งแต่ที่เรามาถึงที่นี่ เราน่าจะรออีกซักสองสามนาที … ถ้าเขายังไม่มีเราค่อยไปดีกว่าไหม ?"
การแสดงออกของหวังจุนเริ่มเปลี่ยนไป หัวใจที่แข็งกระต่างของเขาจะไม่ไปไหนเพราะเขาคิดว่าเป่ยเฟิงน่าจะมาถึงในไม่ช้า
จากนั่นก็ได้มีรถมาจอดข้าง ๆ รถของหวังจุน
"โอ้ พระเจ้า ! นั่นมัน "
สาว ๆ หลังรถรู้สึกวุ่นวายกับรถข้าง ๆ ทันที พวกเธอเปิดปากได้กว้างอย่างมาก !
"ชิ มันก็แค่ Rolls Royce Phantom ! มันไม่ได้บินได้ซักหน่อย" หลี่เหว่ยพูดออกมาโดยไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น แต่ตาของเขามันจองไปที่รถข้าง ๆ เหมือนว่าตาของเขาถูกกาวติดอยู่
"ฉันกำลังจะถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้านแล้ว พวกนายอยู่ไหนกัน ?"
เป่ยเฟิงมองไปที่รถสองคันที่จอดหน้าหมู่บ้าน เขาคิดว่าต้องมีลูกค้าเขาซักคัน
"โอ้ ขอบคุณสวรรค์และโลก คุณมาถึงแล้วงั้นเหรอพี่ชาย โอ้ เราเห็นคุณแล้ว !"
หวังจุนวางสายแล้วลดกระจกลงมองไปที่ร่างค่อย ๆ เดินมาจากระยะไกล
"…"
บัดซบอะไรเนี่ย ? เป่ยเฟิงมีสีหน้าที่ว่างเปล่า เขายังไม่ถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้านเรา พวกเขาเห็นเขาได้ยังไง ?
"อ๊า ! พี่ชายเจ้าของร้าน ทำไมใช้เวลานานนักละ ?"
หวังจุนมองไปที่ชายวันกลางคืนที่สะพายตะกร้าไม้ไผ่เล็ก ๆ อยู่ข้างหลังกำลังวิ่งไปตามทาง
'นี้ต้องเป็นเจ้าของร้านแน่ ๆ ! ดูภาพลักษณ์ของเขาสิ เสื้อผ้าที่ดูเรียบง่าย รองเท้าฟาง ของเหล่านี้มันช่างลงตัวกับเขาจริง ๆ !'
"แฮ่ก แฮ่ก ฉัน ฉันเป็นแค่ชาวนา แฮ่ก แฮ่ก ฉันไม่ใช่เจ้าของร้าน"
เตียว เหลาชิ เขากำลังจะเข้าไปในเมืองเพื่อส่งไก่ที่ยังเป็น ๆ ไปให้กับลูกสาวของเขา ตอนนี้เขารีบมาก ๆ แต่ตอนนี้เขาถูกหยุดด้วยไอ้อ้วนที่ไหนก็ไม่รู้มาเรียกเขาว่าเจ้าของร้าน ในขณะที่เขาค่อย ๆ เช็ดเหงื่อแล้วค่อย ๆ หายใจตอบด้วยน้ำเสียงยากลำบาก
"ฮ่า ๆ ! คุณจริงจังเกินไปแล้วเจ้าของร้าน !"
หวังจุดคิดว่ามีบางอย่างแปลก ๆ แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เขาจับไหล่ของคนตรงหน้าแล้วสันนิษฐานว่านี้ต้องเป็นเจ้าของร้านที่กำลังแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนแน่ ๆ
"ดูสิ ! นี้แหละคือหัวหน้าพ่อครัวจริง ๆ เพราะเขาต้องเข้าออกเมืองบ่อย ๆ แน่ ๆ ถึงได้ขนของมาขนาดนี้ ! ไม่อย่างงั้น บริษัทชิงเฉิง จะโฆษณาให้เขาได้ยังไง แล้วดูตอนนี้สิ เขายังแสดงเป็นคนต่ำต้อยนี้อีก ! อ๊า ! เจ้าของร้าน ที่เหงื่อคุณออกเยอะขนาดนี้เพราะคุณวิ่งมาหาพวกเราใช่ไหม ?"
หวังจุนรู้สึกซึ้งใจอย่างมาก เจ้าของร้านเป็นคนดีจริง ๆ แต่งต่างกับเหลาชิที่เขาค่อย ๆ โมโหขึ้นเรื่อย ๆ
"แฮ่ก แฮ่ก ฉัน…"
"ไม่ต้องรีบ พักก่อนก็ได้"
เหลาชิค่อย ๆ หายใจช้า ๆ ในขณะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับไอ้เจ้าไขมันข้างหน้า
"ไอ้บัดซบ ไอ้เด็กเวร ! รถเมย์ไปแล้ว !"
ในขณะที่เตียวเหลาชิกำลังพัวพันกับหวังจุน เขาได้แต่มองรถโดยสารออกไปไกล ๆ ทั้งน้ำตา
"เฮ้ ! ฉันคิดว่ามีอะไรแปลก ๆ นะ ทำไมฉันรู้สึกว่าเขาเป็นแค่ชาวนาธรรมดา ๆ จริง ๆ ละ ?" หลี่เหว่ยหันไปถามสาว ๆ ด้วยท่าทางมึนงง
"อืม .. นายคิดแบบนั่นเหรอ ?"
ร่องรอยความสงสัยปรากฏออกมาในสายตาสองสาว จะว่าไปเขาดูไม่เหมือนพ่อครัวจริง ๆ นั่นแหละ ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่ใช่ หรือบางทีเขาจะมีงานอดิเรกเป็นการทำอาหาร ?
"ไอ้อ้วนสารเลว ! ฉันบอกแกแล้วว่าฉันไม่ใช่เจ้าของร้าน แกทำให้ฉันพลาดรถที่จะไปเมืองซวน !" เตียว เหลาชิรู้สึกเสียใจมาก ในเมื่อเขาไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ที่เขาทำได้คือการนำความโกรธทั้งหมดไปลงที่เจ้าไขมันที่ยังคงคว้าแขนของเขาอยู่
"เดียว ๆ เลิกล้อเล่นได้แล้วคุณเจ้าของร้าน ร้านของคุณอยู่ไหน ไปกันเถอะ" หวังจุนตึกใจอยู่ซักครู่ แล้วหันมาพูดตอบ เขาคิดว่าเจ้าของร้านคนี้ดูตลกจริง ๆ
"ฉันบอกแกแล้วใช่ไหม ว่าฉันไม่ใช่เจ้าของร้าน" เตียว เหลาชิพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งครึ่ม ตอนนี้เขาดูสงบจนน่ากลัวมาก
ทันใดนั้น มีความคิดอันชั่วร้ายที่ถูกซ่อนอยู่ เมื่อเหลาชิมองไปที่หวังจุนตั้งแต่หัวถึงเท้า 'อืม .. ไอ้เจ้าอ้วนนี้มันมีจุดอ่อนเยอะเกินไป ฉันจะตีตรงไหนเพื่อทำให้มันเจ็บปวดมากที่สุดดี ? ฉันจะทำยังไงให้เจ้าหมูนี้จ่ายค่าเสียเวลาของฉัน ?'
"ถ้าคุณไม่ใช่เจ้าของร้าน แล้วใครจะเป็นเจ้าของร้านละ ?"
"อา ! อา … !"
หวังจุนล้อเล่นและหัวเราะ แต่เมื่อเขาเห็นร่างของเหลาชิสั่นเล็กน้อย แล้วจากนั่นก็เห็นเขายิ้มและทำหน้าตาโหดร้าย ทำให้เขารู้สึกตกใจอย่างมาก
"แย่แล้ว ทำไมเขาดูน่ากลัวนัก บัดซบ อย่าบอกนะว่าเขาจะทำร้ายฉัน ?!?"
หวังจุนได้แต่จ้องมองไปที่ชาวนาที่ดูโกรธแค้นตรงหน้าเขา แล้วเขาก็ตระหนักได้ถึงความผิดพลาดของเขาได้ทันที …
[1] ED/N: วลีนี้ประมาณว่า พวกเขาควรจะได้กินตั้งแต่มาถึง หรือก่อน 12.30 น. แล้ว WTF นี้มันเกิดอะไรขึ้น มันใช่ปัญหาของพวกเขาหรือ ?
