Divine Throne of Primordial Blood - Chapter 6: การเปลี่ยนแปลงของระบบ
Chapter 6: การเปลี่ยนแปลงของระบบ
“ไอ้ลูกไม่รักดี!”
เสียงของซูเฉิงอันดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
“ไอ้ลูกเวร! เจ้ากล้าดียังไงมาหลอกข้า?”
ปึ้ก! ซูเฉิงอันตบไปที่ใบหน้าของลูกเขา
“เจ้าทำอะไร!” ถังฮงรุ่ย (แม่ของซูเฉิน) ขยับไปที่ด้านหน้าเพื่อปกป้องลูกชายของเธอ
“เธอยังกล้าปกป้องเขาอีกเหรอ!?” ร่างกายของซูเฉิงอันสั่นสะท้านด้วยความโกรธเคือง แล้วเขาก็ชี้ไปที่ซูเฉินและตะโกนออกมา “ไอ้ลูกเวรนี่กล้าที่จะโกหกพ่อของตัวเอง! สายตาของเขายังไม่ฟื้นตัวเลยสักนิด!”
“แล้วมันจะยังไง?” ถังฮงรุ่ยตอบกลับ “ไม่ใช่ว่าลูกเฉินทำมัน เพราะว่าคุณตกลงกับข้อเสนอของลุงสองในการเปลี่ยนระบบงั้นเหรอ?”
“ข้าแค่ทำมันเพราะผลประโยชน์สำหรับตระกูลต่างหาก”
“โอ้? ไม่ใช่เพื่อนางสนมสี่ของเจ้างั้นเหรอ?” ถังฮงรุ่ยมองไปที่ซูเฉินอันด้วยสายตาที่เย็นชา
ตั้งแต่ที่ซูเฉิงอันแต่งงานกับนางสนมสอง ความสัมพันธ์ระหว่างถังฮงรุ่ยและซูเฉิงอันได้ลดลงอย่างมาก
ซูเฉิงอันตกตะลึงอยู่ชั่วขณะ แต่เพียงเวลาไม่นานเขาก็ตั้งสติได้และพูดออกมาอย่างดุเดือด “ข้าต้องการลูกอีกคน แต่เจ้ากลัวว่ามันจะทำร้ายลูกเฉินและไม่ยินยอม ข้ายังจะมีตัวเลือกอื่นอีกงั้นเหรอ?”
“ไร้สาระ!” ถังฮงรุ่ยพ่นน้ำลายใส่หน้าสามีของเธอ “แล้วเจ้าจำเป็นต้องแต่งงานถึงสามคนเพื่อเติมเต็มเป้าหมายของเจ้าเลยงั้นเรอะ? มันเห็นได้ชัดเจนเลยว่าเจ้าเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย!”
ซูเฉิงอันหน้าแดงและรีบพูดต่อ “เมื่อเป็นลูกของตระกูลใหญ่ สำหรับการแตกกิ่งก้านและทิ้งใบไม้ไว้เป็นเรื่องที่ถูกต้อง ลูกเฉินนั้นตาบอดและมีชะตาที่จะสืบทอดต่อยากเกินไป เมื่อเป็นหัวหน้าตระกูลในอนาคต ลูกของข้าจะต้องโดดเด่นและมีความสามารถ ทำไมเจ้าถึงยังไม่ยอมเข้าใจกัน?”
คำพูดเหล่านั้นมันไม่ได้ถูกต้อง
การมีลูกหลายคนนั้นจะทำให้มีความสุขมากยิ่งขึ้น นี่คือความเห็นที่ตรงกันที่แบ่งปันกันระหว่างตระกูลใหญ่ทั้งหมด เหตุผลเรื่องนี้มันค่อนข้างธรรมดามาก เพื่อที่จะหาเด็กที่มีความสามารถคนหนึ่ง ซึ่งจะนำพาตระกูลให้มีชื่อเสียง ตราบเท่าที่เขามีลูกหลานที่มีความสามารถมากพอ ไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำ ว่าเด็กที่เหลือจะน่าผิดหวังมากเพียงใด
ด้วยเหตุนี้นี่เอง เมื่อรุ่นก่อนหน้าเลือกผู้สืบทอด พวกเขาจะไม่มองเพียงแต่ลูกของพวกเขาเอง แต่ลูกของรุ่นที่สามด้วยเช่นกัน
เมื่อป็นลูกคนโตของหัวหน้าตระกูล จากกฏของการสืบทอดนั้นแสดงให้เห็นว่าซูเฉิงอันจะเป็นหัวหน้าตระกูลคนต่อไป แต่ถ้าเขาไม่ได้มีลูกที่มีความสามารถ หลังจากนั้นแล้วอนาคตอาจจะไม่มีทางเป็นไปได้ สุดท้ายแล้ว ไม่มีใครปรารถนาให้ตระกูลซูจมอยู่ในการทะเลาะเบาะแว้งกันภายใน หลังจากที่ซูเฉิงอันจากไป
ถังฮงรุ่ยมองไปที่สามีของเธออย่างผิดหวัง “เจ้าพูดแล้วพูดอีก แต่เจ้าไม่สามาราถภที่จะซ่อนเจตนาที่เห็นแก่ตัวของเจ้าได้เลย เจ้าเอาแต่คิดถึงตัวของเจ้าเองเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ”
“ข้าเห็นแก่ตัว?” ซูเฉิงอันรู้สึกผิด “เจ้าคิดว่าใครที่คอยปกป้องเด็กจากฟ้าฝนเป็นเวลาถึงสองปีกัน? ผู้อาวุโสสองต้องการเปลี่ยนกฏมาตั้งนานแล้ว พร้อมกับการนำกลุ่มผู้อาวุโสถึงหกสิบคนด้วยซ้ำ ข้าปฏิเสธมันไว้ตลอด มันเป็นเพราะข้านั่นแหละที่ทำให้ได้อันดับหนึ่งถึงสองปี แม้ว่าจะตาบอดด้วยซ้ำ!”
“ใช่สิ มันเป็นเพราะว่าเจ้าได้ยินมาว่าสายตาของลูกชายเจ้ากำลังฟื้นตัวยังไงละ” ถังฮงรุ่ยหัวเราะออกมา “ 