Divine Throne of Primordial Blood - Chapter 3: ไม่เคยยอมแพ้ (2)
Chapter 3: ไม่เคยยอมแพ้ (2)
ซูเฉินยกดัมเบลหินอย่างเชื่องช้า เขายกแขนซ้ายและขวาสลับกัน เขาหันร่างกายและทำท่าที่ดูแปลกประหลาด หลังจากนั้นเขายกแขนขวาของเขาขึ้น….
ในลานฝึกยุทธ์ ซูเฉินยกดัมเบลหินด้วยมือของเขาข้างหนึ่งและฝึกฝนด้วยการขัดเกลาร่างกายแปดวิธีและวิชาดูดกลืนพื้นฐาน
การขัดเกลาร่างกายแปดวิธีคือการขัดเกลาร่างกายแปดวิธีธรรมดาทั่วไป ท่ามกลางตระกูลของมนุษย์ มันสามารถที่จะพิจารณาได้เลยว่ามันเป็นพื้นฐานของการบ่มเพาะวิชายุทธ์บนกฏแห่งเต๋า วิชาดูดกลืนพื้นฐานนั้นเป็นวิธีในการดูดซึมพลังงานและทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ด้วยการผสมผสานกันทั้งสองอย่าง ใครก็ตามก็สามารถที่จะทำให้ร่างกายของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นได้ และสามารถที่จะสร้างพื้นฐานของร่างกาย ไว้สำหรับอนาคตก็ได้ เพื่อที่จะกลายเป็นนักปราชญ์พลังปราณต้นกำเนิด
เมื่อซูเฉินฝึกฝนต่อ เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นจากด้านหลังของเขา
“พ่อครับ?” ซูเฉินหยุดยกดัมเบลล์หินในมือและหันกลับไป
เขาได้ยินซูเฉิงอันพูดขึ้นมา “ไม่ใช่เจ้าพูดมาก่อนหน้านี้ว่าเสียงของฝีเท้าการเดินข้ามันคล้ายคลึงกับลุงสาม และมันกลายเป็นเรื่องยากที่จะแยกมันออกงั้นเหรอ? แล้วทำไมเจ้าถึงมั่นใจว่าเป็นข้ากันละ?”
ซูเฉินตอบกลับ “ในขณะที่ฝีเท้าการเดินของพ่อและลุงสามจะคล้ายคลึงกัน ลุงสามฝึกฝนดาบทิวาพิสุทธิ์ ตอนนี้เป็นตอนกลางวัน มันเป็นช่วงเวลาที่ปราณหยางเข้มข้นมากที่สุด ด้วยเหตุนี้ ลุงสามน่าจะกำลังบ่มเพาะพลังปราณอยู่ และไม่น่าจะเดินออกมาได้โดยง่าย ซึ่งมันจะต้องมีเพียงแค่พ่อเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ”
เมื่อเขาได้ยินมัน ซูเฉิงอันอดที่จะถอนหายใจออกมาด้านในเสียมิได้
บรรพบุรุษของเขาได้อวยพรเขาโดยการมอบลูกที่ชาญฉลาดมาให้ แต่สรวงสวรรค์ได้อิจฉาและทำให้ซูเฉินพบเจอกับโชคชะตาที่เลวร้ายเช่นนี้
แม้ว่าจะติดอยู่ในความมืด ซูเฉินยังคงไม่ยอมแพ้ สิ่งนี้ทำให้ซูเฉินทั้งรู้สึกมีความสุขและไม่พอใจ ด้วยหัวใจที่ซับซ้อนของเขา มันทำให้เขาไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไรออกมาดี
สุดท้ายแล้ว ซูเฉินได้ทำลายความเงียบลง “พ่อ ทำไมพ่อมาหาข้ากัน?”
ซูเฉิงอันใจเย็นลงและพูดต่อ “ตามข้ามา ข้าต้องการที่จะพูดกับเจ้าอยู่หลายเรื่อง”
เขาเดินออกไปจากลานฝึกยุทธ์ พร้อมกับลูกชายของเขา ซูเฉิงอันได้มาถึงศาลาและนั่งลง
ซูเฉิงอันไม่ได้พูดอะไรออกมา เกี่ยวกับหัวข้อหลัก เขากลับถามถึงลูกชายของเขาเกี่ยวกับประสบการณ์และความเข้าใจของการฝึกฝน ซูเฉินตอบกลับอย่างละเอียด
“ในช่วงเวลาสามปี เจ้ามั่นใจว่าเจ้าจะเข้าไปสู่ระดับลิขิตพลังปราณได้งั้นเหรอ? ไม่แย่เลย ไม่แย่เลย” ซูเฉิงอันพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง
ระดับลิขิตพลังปราณเป็นหนึ่งในเจ็ดขั้นของนักปราชญ์ต้นกำเนิด มีเพียงแค่หลังจากที่เข้าไปสู่ดินแดนของระดับลิขิตพลังปราณ ซึ่งมันสามารถที่จะพิจารณาได้ว่าเป็นดั่งนักปราชญ์พลังปราณต้นกำเนิดที่แท้จริง สำหรับการขัดเกลากายหยาบแล้ว มันเป็นเพียงแค่ระดับของวิชายุทธ์ ซึ่งมันไม่ถูกนับว่าเป็นหนึ่งในระดับของเจ็ดขั้นของนักปราชญ์พลังปราณต้นกำเนิด
ถึงแม้ว่าซูเฉิงอันจะพูดออกมาอย่างชื่นชม ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความสุขเลยแม้แต่น้อย
เขามองไปด้วยลูกชายด้วยสายตาที่แสดงออกมาให้เห็นถึงความเศร้าสร้อย
หลังจากผ่านไปสักพักใหญ่ เขาพูดออกมา “ลูกเฉิน ลูกมันยอดเยี่ยมมาก มันยอดเยี่ยมจนทำให้ข้าประหลาดใจเลยละ ถึงแม้ว่าชะตากรรมของเจ้าจะถูกบดบัง เจ้าก็ไม่ได้จมอยู่ในความสิ้นหวัง แต่เจ้ากลับดิ้นรนและหาทางกลับมาได้อีกครั้งหนึ่ง แต่พ่อของเจ้าคนนี้มันไร้ประโยชน์มาก ตอนนั้น ข้าไม่ได้จัดการให้ใครมาคอยปกป้องเจ้า และแม้หลังจากนั้น ข้ายังคงไม่สามารถที่จะหาเทพเจ้าแห่งยารักษาในการรักษาเจ้า อีกทั้งข้ายังคงหานักฆ่าไม่เจอด้วยซ้ำไป”
ซูเฉินหัวเราะออกมา “พ่อ มันไม่จำเป็นหรอกครับ ในช่วงเวลาปีนี้ พ่อและแม่เจ็บปวดเพราะข้าอย่างมาก ถึงแม้ว่าข้าจะมองไม่เห็น ข้ายังรู้สึกได้อยู่ดี”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นออกมา ซูเฉิงอันถอนหายใจออกมา “มันคงดีที่เจ้าเข้าใจ เมื่อคืน ลุงสองได้มาหาข้า…. มันถึงช่วงเวลาของการประเมินผลแล้ว”
นิ้วของซูเฉินกำแก้วชาไว้แน่น
เขาพูดต่อ “เขาต้องการให้ข้าถอนตัวออกจากการประเมินผลตอนสิ้นปีงั้นเหรอครับ?”
ทวีปแห่งแรกนั้นเป็นโลกที่วุ่นวาย สัตว์ปีศาจได้ยึดครองพื้นที่ไปประมาณหกสิบเปอร์เซนต์ได้ และสิ่งที่เหลืออยู่คือการต่อสู้กันระหว่างเผ่าพันธุ์ที่มีสติปัญญาหลายสิบเผ่า เผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นคือหนึ่งในสิบเผ่าพันธุ์เหล่านั้น ในโลกใบนี้ที่มีศัตรูล้อมรอบและรอคอยเช่นนี้ ความแข็งแกร่งของกองทัพเป็นเพียงกฏหมายเดียว ด้วยเหตุนี้นี่เอง ทวีปแห่งแรกนั้นกลายเป็นคนที่นับถือพลังยุทธ์ ความสามารถของวิชายุทธ์ของเผ่าพันธุ์เป็นดั่งตัวบอกถึงชื่อเสียงและสถานะ
เพื่อที่จะกระตุ้นเด็กรุ่นหลัง เพื่อที่จะพัฒนาตัวของพวกเขาเอง ตระกูลใหญ่แต่ละตระกูลต่างมีกฏของพวกเขาเอง ซึ่งจะเป็นเจ้าภาพในการประเมินผลสิ้นปีของเด็กในช่วงรุ่นหลัง และคอยสังเกตว่าใครกันที่ได้ฝึกฝนตนที่ทรงพลังมากที่สุด
เมื่อเวลาผ่านไป วิธีนี้คือการแข่งขันและการพัฒนากันอย่างสนิทชิดเชื้อ จนกลายเป็นประเพณี ไม่ว่าตระกูลที่ดีเยี่ยมในอดีตหรือตระกูลที่พึ่งจะดีขึ้นในปัจจุบัน ถ้าพวกเขามีทรัพยากรมากพอ พวกเขาจะได้รับการประเมินแบบเดียวกัน สุดท้ายแล้ว พวกเขาจะแลกเปลี่ยนวิชายุทธ์กันตามประเพณี
การประเมินผลนั้นธรรมดาทั่วไป เพื่อที่จะทดสอบความแข็งแกร่งของเด็ก เปรียบดั่งกับการสอบ นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมตระกูลส่วนใหญ่ถึงไม่ได้ใช้วิชายุทธ์เป็นการทดสอบ เนื่องจากว่ามันเป็นเรื่องที่ง่ายดายที่จะได้รับบาดเจ็บและการวิวาทภายในตระกูล ในขณะที่การแข่งขันภายในเป็นเรื่องที่ดี แต่การวิวาทภายในตระกูลมันคือหายนะ
ด้วยเหตุนี้ วิธีการประเมินผลของตระกูลส่วนใหญ่ต่างเป็นการเปรียบเทียบความแข็งแกร่ง แทนที่การแลกเปลี่ยนวิชายุทธ์ ระดับของความแข็งแกร่งของผู้คนถูกตัดสินโดยความแข็งแกร่งของวิชายุทธ์
ตระกูลซูก็ใช้วิธีนี้เช่นเดียวกัน
ในตอนสุดท้ายของแต่ละปี ลูกหลานรุ่นที่สามของตระกูลซูจะได้รับการเปรียบเทียบ เพื่อที่จะวิเคราะห์ความแข็งแกร่งของเด็กแต่ละคน
ในช่วงการทดสอบก่อนหน้านี้ ซูเฉินถูกนับว่าเป็นดั่งผู้ชนะอยู่ตลอด
หลังจากที่ซูเฉินตาบอด หลายต่อหลายคนต่างเชื่อกันว่าซูเฉินตกสู่หายนะ และจมอยู่กับความสิ้นหวัง
แต่ใครจะไปคาดคิดกันละว่า หลังจากที่ผ่านหลายเดือนแห่งความหดหู่ ซูเฉินกลับก้าวหน้าด้วยความเร็วที่มากว่าเดิมกัน
เขายังคงเป็นหนึ่งในเด็กที่ยอดเยี่ยมในรุ่นที่สาม
พูดตามปกติแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นในการประเมินผลปีนี้ มันคงจะเป็นชัยชนะของซูเฉินอีกครั้งหนึ่งอยู่ดี
นี่คือเหตุผลที่คนมากมายต่างรู้สึกไม่สบายใจ
สำหรับลูกหลานรุ่นที่สามแล้ว การพ่ายแพ้ต่อคนตาบอดจะเปรียบดั่งการเป็นการสูญเสียหน้าของพวกเขาไป
แต่สำหรับผู้อาวุโสของรุ่นที่สองแล้ว มันมีเรื่องราวมากว่านั้น ผู้ชนะของแต่ละปีจะได้รับทรัพยากรจากตระกูลซูมากกว่าเดิม
เพื่อที่จะทำให้คนที่แข็งแกร่งนั้นแข็งแกร่งยิ่งขึ้นนั้นเป็นเรื่องปกติธรรมดาทั่วไปสำหรับตระกูลทั้งหลาย!
ในโลกใบนี้ที่มีขีดจำกัดของพลังยุทธ์ ใครก็ตามสามารถที่จะก้าวข้ามได้ครั้งแล้วครั้งเล่า ส่วนใหญ่แล้ว คนที่แข็งแกร่งจะมีประโยชน์มากกว่ากลุ่มคนที่อ่อนแอ!
ด้านในศาลา ซูเฉิงอันพยัหน้าด้วยท่าทางที่หนักหน่วง 