Divine Throne of Primordial Blood - Chapter 2: ไม่เคยยอมแพ้ (1)
Chapter 2: ไม่เคยยอมแพ้ (1)
ฤดูกาลได้ผันเปลี่ยนและฤดูร้อนที่มาซึ่งพร้อมกับความแค้น วันที่เร่าร้อนในยามฤดูร้อนวันหนึ่ง กลุ่มของเด็กหนุ่มต่างรวมตัวฝึกฝนวิชายุทธ์กันในสวนฝึกฝนวิชายุทธ์หลักของลานตระกูลซู พวกเขาจะส่งเสียงคำรามออกมาเป็นครั้งคราว เมื่อพวกเขาต่างฝึกฝนกันอย่างเต็มไปด้วยความตั้งใจ
“ฮึ่ย!”
พร้อมกับเสียงพ่นลมหายใจออกมาอย่างรุนแรง ฝ่ามือได้กระแทกเข้าสู่เสาหิน จนทำลายมันลงด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
“เยี่ยม!” เสียงเชียร์ดังก้องขึ้นจากลานฝึกฝนวิชายุทธ์
“นายน้อยสองเก่งกาจมากเลยครับ!”
“มันเหมือนกับว่าอีกไม่กี่วัน เขาจะเข้าสู่ขั้นห้าของการขัดเกลากายหยาบแล้วละ”
“เมื่อเวลานั้นมาถึง เขาจะกลายเป็นอันดับหนึ่งของของรุ่นที่สามในตระกูลซูของพวกเรา”
หนึ่งในเด็กรุ่นที่สามของตระกูลซู ชื่อของเขาคือซูฉิง พูดให้ชัดเจนแล้ว เขาคือลูกของผู้อาวุโสสองของตระกูลซู ซูเคอจี [1. เคอจีหมายถึงความเข้มงวดกับตัวเอง]
เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าซูฉิงเพลิดเพลินไปกับการชื่นชมที่ถาโถมมาหาเขาจากคนรับใช้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่พูดออกมาด้วยใจจริง มันไม่ได้หยุดทำให้ซูฉิงรู้สึกดีกับตัวของเขาเอง
แต่หลังจากนั้น มันยังคงมีคนหนึ่งที่เป็นพวกโง่เง่าอยู่ตลอด
เสียงของคนรับใช้หนุ่มดังขึ้น “นายน้อยสี่ได้เลื่อนไปถึงขั้นห้าของการขัดเกลากายหยาบมาหลายวันแล้วนะครับ”
ตกสู่ความเงียบงัน ใบหน้าของซูฉิงตึงเครียด
ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างเงียบงันกับคำพูด
หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง คนรับใช้ที่เข้าใจอย่างรวดเร็วด่าคนรับใช้ที่โง่เขลา “นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน? เด็กหนุ่มตาบอดอย่างเขาจะเทียบกับนายน้อยสองได้ยังไง?”
คนรับใช้หนุ่มไม่กล้าที่จะโต้เถียง แต่เขายังคงดื้อดึงต่อไป “แต่เขายังคงเป็นขั้นห้านะ”
มันทำให้ซูฉิงอารมณ์เสีย ซูฉิงไม่ปรารถนาที่จะฟังต่อและเขายื่นคางออกมา
กลุ่มของคนรับใช้ที่อยู่เบื้องหลังของเขาต่างสบตาเข้าหากันและกัน ก่อนที่จะหันไปหาคนรับใช้หนุ่มและกระทืบเขาพร้อมกัน มีเพียงแค่หลังจากตอนที่เขาเต็มไปด้วยเลือดและถูกกระทืบจนถูกทิ้งไว้เพียงแค่คำด่าทอ เมื่อพวกเขาเดินตามนายน้อยของเขาไป
แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น คนรับใช้หนุ่มยังคงดื้อรั้นอยู่ เขาไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาสักคำ เมื่อเขาถูกทำร้ายจนทำได้เพียงกุมหัวป้องกันตัวเขาเอง หลังจากกลุ่มของคนรับใช้จากไป เขาปัดฝุ่นออกจากเขาไปทางกลุ่มคนที่เดินจากไป เขาไม่ใช่คนรับใช้ของนายน้อยสอง เขาเป็นแค่คนฝึกงานพาร์ทไทม์ทั่วไปที่ทำงานอยู่ในลานฝึกยุทธ์ เขาเพียงแค่สนใจแต่เรื่องของเขา ซึ่งจัดการเกี่ยวกับลานฝึกยุทธ์
เพียงแค่เขาก้าวเดินออกจากลานด้วยขาที่สั่นไปมา เขาสังเกตเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“นายน้อยสี่?” คนรับใช้หนุ่มตกตะลึง
ซูเฉินยังคงยืนอยู่ภายใต้ต้นไม้อย่างเงียบงัน เขาวมชุดแจ็คเก็ตสีขาวยาว ซึ่งมันพัดปลิวไปมาโดยแรงลม ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นชายหนุ่มที่พึ่งอายุมากกว่าสิบสองเพียงเล็กน้อย บรรยากาศที่อธิบายไม่ถูกที่อยู่ล้อมรอบเขา แม้ว่าดวงตาของเขาจะไม่ได้แตกต่างไปจากคนอื่น พวกมันทั้งทื่อและไร้จิตวิญญาณ ซึ่งมันไม่ได้ขยับเล็กน้อยเลย
เมื่อได้ยินคำพูดของคนรับใช้หนุ่ม ซูเฉินยิ้มเจื่อนๆ “หมิงฉู่ เจ้าดื้อรั้นอีกแล้วนะ”
คนรับใช้หนุ่มยิ้มออกมา “ดังนั้นนายหนุ่มได้ยินที่ผมพูดสินะ ผมต้องการที่จะพูดแทน และพูดออกมาหลายต่อหลายประโยค”
(ผู้แต่ง : หมิงฉู่เรียกนายน้อยสี่ด้วยการออกเสียงที่น่านับถือ กว่านายน้อยสอง)
“มันจะมีความหมายอะไร สำหรับการโต้เถียงให้ข้า? เจ้าถูกทำร้ายฟรีๆเลยนะ”
หมิงฉู่เกาหัว “ข้าไม่สามารถที่จะอดทนฟังคำพูดเหลวไหลของพวกเขาต่อได้ มันเห็นได้อย่างชัดเจนเลยด้วยว่านายน้อยสี่คืออันดับหนึ่ง ท่ามกลางรุ่นที่สามของตระกูลซู แต่พวกเขากลับเรียนว่านายน้อยสองเป็นอันดับหนึ่งเสียอย่างงั้น”
“ถ้าเขาต้องการที่จะเป็นอันดับหนึ่ง ก็ปล่อยให้เขาเป็นไป มันไม่มีค่าอะไรที่จะสู้กลับหรอก” ซูเฉินตอบกลับอย่างไม่แยแส 