Divine Throne of Primordial Blood - Chapter 1: มืดบอด
Chapter 1: มืดบอด
เกล็ดหิมะที่ล่วงหล่นบนฟากฟ้า ได้นำพาความเย็นยะเยียบของฤดูหนาวมา เพียงเวลาไม่นาน หิมะขาวได้ปกคลุมสู่เมืองนอร์ทเฟส
ฤดูหนาวได้กลับมาใหม่อีกครั้งหนึ่ง
นักเดินทางหลายคนที่เดินเตร็ดเตร่บนถนนในช่วงเวลานี้ของปี ได้หยุดเดินทางบนถนนที่อ้างว้างนี้ ไม่มีใครปราถนาที่จะออกจากบ้านที่สุขแสนจะสบายของพวกเขา ในช่วงเวลาที่เหน็บหนาวเช่นนี้ ในเดือนสิบสองตามจันทรคติ
ห้องเรียนแห่งหนึ่งในโรงเรียนหลัว ซึ่งสามารถที่จะเห็นได้ถึงความอบอุ่นและภาพบรรยากาศที่ดูผ่อนคลาย ศิลาหยางที่อบอุ่นหลายก้อนซึ่งถูกวางไว้ตรงมุมห้องเรียน ซึ่งทำให้อากาศที่หนาวนั้นอบอุ่นและนุ่มนวลมากขึ้น แม้ว่ามันจะมีลมเย็นที่พัดผ่านมาก็ตาม ทำให้มันกลับกลายเป็นเหมือนกับห้องเรียนนั้นอยู่ในความอบอุ่นของอากาศยามฤดูใบไม้ผลิ
ห้องเรียนนั้นเต็มไปด้วยกลุ่มเด็กอายุสิบเอ็ดถึงสิบสองปี ที่กำลังตั้งใจเรียนคุณครูอย่างตั้งใจ
“จักพรรดิคนสุดท้ายของราชวงศ์รังสีศักดิ์สิทธิ์คือจักรพรรดิเหยา ซึ่งปกคลองเป็นเวลาถึงหกร้อยปี โง่เขลา ไร้ความสามารถและเหี้ยมโหด จักรพรรดิคนนี้ได้ใช้เงินยังกับน้ำ ภายใต้ช่วงเวลาที่เขายึดครอง เขาได้สร้างที่พักชั่วคราวส่วนพระองค์เป็นจำนวนหนึ่งร้อยยี่สิบสี่แห่ง เขาได้เรียกผู้หญิงจากทั่วทั้งประเทศมาถึงสามสิบสองครั้ง นอกจากนี้แล้ว มันยังมีข่าวลือว่าเขาเพลิดเพลินกับการสังหารผู้คน ด้วยมือของพระองค์เอง มันมีบันทึกของคำสั่งฆ่า เจ้าหน้าที่สามพันคนซึ่งเกี่ยวข้องกับชายนับไม่ถ้วน…”
บทเรียนของอาจารย์นั้นจริงจังอย่างมาก อย่างไรก็ตาม มันเห็นได้อย่างเด่นชัดเลยว่าเด็กเหล่านี้ต่างไม่ได้สนใจบทเรียน แม้ว่าเด็กเรียนบางคนที่พยายามตั้งใจฟัง กลับเริ่มรู้สึกง่วงนอน โดยน้ำเสียงที่จืดชืดของอาจารย์
เมื่ออาจารย์เห็นว่าดวงตาของพวกนักเรียนต่างเริ่มสะลึมสะลือกันแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจที่จะพูดต่อ เขากลับม้วนหนังสือและทุบไปลงบนโต๊ะของเขาอย่างดังก้อง
เสียงทุบโต๊ะที่ดังก้องทำให้กลุ่มนักเรียนต่างตื่นตระหนก จนพวกเขาตื่นขึ้นาอย่างเต็มตา เมื่อพวกเขาจ้องไปที่อาจารย์ด้วยสายตาที่พร่าเบลอ
อาจารย์ที่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองและสิ้นหวัง พูดขึ้นมา “อะไร? พวกเธอเคยเรียนมันมาก่อนแล้วงั้นเหรอ?”
เด็กทั้งหลายต่างรู้สึกไม่สบายใจกันอย่างมาก สายตาของพวกเขาต่างจดจ้องลงไปที่พื้น
เด็กนักเรียนเหล่านี้รู้สึกว่าบทเรียนนี้ไม่ได้น่าสนใจเลยด้วยซ้ำ พวกเขาต่างชื่นชอบการวิ่งหาเรื่องสนุกสนานเสียมากกว่า
อาจารย์ที่ซึ่งหงุดหงิดโดยนักเรียนเหล่านี้ ชี้หน้าไปที่เด็กคนหนึ่ง “เฮอซีเหนียน ยืนขึ้น บอกฉันมาสิว่าทำไมมันถึงเกิดการกบฏลิขิตจิตวิญญาณขึ้น?”
อาจารย์ที่มีโครงจมูกที่งองุ้มได้ชี้มาทางเขา เมื่อเด็กคนนี้พยายามที่จะตอบคำถาม อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พูดตะกุกตะกักไปหลายประโยค เขายังคงไม่เห็นถึงคำตอบที่เขาต้องการอยู่ดี
“ถ้าเธอไม่รู้ งั้นยืนต่อไปละกัน หยือหยาง เธอช่วยทำให้ทั้งห้องเรียนรู้หน่อยได้ไหม ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร?”
เด็กที่ถูกเรียกว่าหยือหยางก็ไม่รู้ด้วยเช่นกัน รอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ได้ถูกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาทำได้เพียงเข้าร่วมกับเฮอซีหนาน ในการยืนต่อด้วยอีกคน
อาจารย์ได้เรียกนักเรียนอีกหลายคน แต่ไม่มีใครสักคนเลยที่สามารถตอบคำถามของเขาได้ อาจารย์ได้ทุบลงไปบนโต๊ะอีกครั้งหนึ่งอย่างหงุดหงิด “แย่ชะมัด! นี่มันโคตรแย่เลย! ฉันพึ่งจะสอนมันไปเองนะ! ซูเฉิน เธอช่วยตอบคำถามนี้ได้หรือไม่?”
เมื่อเขาพูดชื่อนี้ออกมา อารมณ์ของอาจารย์ก็เปลี่ยนออกไป เขากำลังรอคอยคำตอบที่น่าพึงพอใจอยู่
เด็กหนุ่มตัวเล็กที่มีหน้าตาที่ดีงามได้ยืนขึ้น เขาตอบกลับออกมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ “ยุคดาราใหม่ – ในปีที่ 23000 รัฐมนตรีที่ยอดเยี่ยมของหน่วยงานสาธารณะ เฉิงฮวยเอินได้รายงานจักรพรรดิว่า พระคลังได้ว่างเปล่าเสียแล้ว เขาได้ร้องขอให้การสร้างที่พำนักราชวงศ์สี่แห่งได้ถูกเลื่อนออกไป จักรพรรดิเหยากราดเกรี้ยวและได้สังหารรัฐมนตรีนี้ด้วยตัวเอง ภายในราชสำนัก เรื่องนี้ทำให้ราชสำนักและประชาชนธรรมดาทั่วไปรู้สึกว่าทุกคนต่างตกอยู่ในอันตราย สุดท้ายแล้ว ขุนนางที่ยอดเยี่ยมเจ็ดคนได้รวมตัวกันและจัดการกับจักรพรรดิเหยา ซึ่งได้กำจัดราชวงศ์รังสีศักดิ์สิทธิ์ไป เนื่องจากนักฆ่า จัวเฉิงซูได้สังหารจักรพรรดิเหยา ในขณะที่ปลอมตัวเขียนลิขิตจิตวิญญาณ ซึ่งได้ทำให้ชื่อของการกบฏครั้งนี้ถูกเรียกว่า การกบฏลิขิตจิตวิญญาณ หลังจากที่ราชวงศ์รังสีศักดิ์สิทธิ์ได้ล่มสลายลง และเจ็ดตระกูลที่ยอดเยี่ยมได้แบ่งประเทศกัน ซึ่งได้จัดตั้งราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ขึ้นหลายราชวงศ์ ซึ่งมันได้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของเจ็ดประเทศในยุคปัจจุบันของพวกเรา”
“ยอดเยี่ยมมาก!” อาจารย์ตบมืออย่างมีความสุข “ฟังซะ ทุกคนจงฟัง นี่แหละคือความหมายของการเข้าเรียน ถ้ามันไม่ใช่เพื่อซูเฉินแล้ว ฉันคงไม่สนใจที่จะมาสอนเด็กแสบอย่างพวกเธอหรอก! สมกับที่คาดหวังไว้เลย การศึกษาของเขานี้ไร้ที่ติ เด็กของตระกูลที่ยอดเยี่ยมนี่พิเศษจริงๆ…”
คำชมที่มากมายและไม่หยุดหย่อนออกมาจากปากของอาจารย์ ซึ่งแต่ละคำนั้นเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น
ซูเฉินเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลที่ยอดเยี่ยมของเมืองนอร์ทเฟส ซึ่งมีฐานะที่มีเกียรติอย่างมากภายในเมือง ซูเฉินนั้นเป็นหนึ่งในลูกหลานของรุ่นที่สามในตระกูลซู
ถึงแม้ว่าเขาจะมีอายุเพียงแค่สิบสองปี ซูเฉินนั้นโดดเด่นยิ่งกว่าผู้คนในระดับเดียวกันมาก เขาทั้งเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและขยันขันแข็งในการร่ำเรียน เพียงเวลาไม่นาน เขาก็ได้กลายเป็นที่รักของเหล่าอาจารย์
แม้ว่าคำชื่นชมของอาจารย์นั้นจะเว่อวังมากขึ้นแค่ไหน ซูเฉินยังคงเฉยเมยอยู่ดี
ในสายตาของอาจารย์แล้ว ความเยือกเย็นของเขาเหมือนกับการสำแดงความสง่างามของนายพลและบ่งบอกถึงความคิดที่ผ่านการคิดวิเคราะห์มาแล้ว ในสายตาของเด็กคนอื่น มันกลับกลายเป็น “ความอวดรู้” แทน
“ชิ มีอะไรให้น่าชื่นชมกัน? เมื่อเทียบกับการขัดเกลากายหยาบแล้ว” จมูกโด่งของเฮอซีเหนียนกระตุกไปมา เมื่อเขาแอบบ่นออกมาเบาๆ
“ซีเหนียน ซูเฉินได้ถึงขั้นสี่แล้วนะ เมื่อวานนี้นะ” หยือหยางพูดกระซิบกับเขา
สีหน้าของเฮอซีเหนียนเปลี่ยนไป
