" เป็นอะไรไป ความหยิ่งผยองของเจ้ามันหายไปไหนหมดซะแล้วละ ?? ระดับของข้ามันเป็นยังไง ?? " ยี่ เทียนหยุนมองดูหยุน เทียนเซิงด้วยสายตาอันเย็นชา
" ….. ขอร้องท่าน ปล่อยข้าไปเถอะ ข….. ข้า ข้าพูดจาออกไปโดยไม่ได้ยั้งคิดเมื่อซักครู่นี้ ขอร้องใต้เท้าท่าน โปรดเมตตา ปล่อยข้าไปเถอะ….. ข้ายอมแล้ว !! " หยุน เทียนเซิงร้องทุรนทุราย เหงื่อเย็นของเขาไหลซึมออกมา ความเจ็บปวดบริเวณแขนที่เขาได้รับ มันทำให้เขาเจ็บปวดจนแทบปางตาย ยี่ เทียนหยุนนั้นควบคุมพลังได้เป็นอย่างดี มิฉะนั้นแล้วตัวของหยุน เทียนเซิงคงจะไม่แค่อาการเพียงปางตายเป็นแน่ ก็เพื่อที่จะทำให้เขา " สร้างความสนุกสนานบันเทิง " จะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างไร้ซึ่งหนทาง
" กลิ่นของเจ้านี่มันช่างเหม็นเน่าซะจริงๆ !! " ยี่ เทียนหยุนยกเท้า ก้าวเข้าไปหาหยุน เทียนเซิง พลันกระชากแขนอีกข้างหนึ่งของเขา ออกอย่างรุนแรง ไร้ซึ่งปรานี ไม่มีใครที่อยู่ ณ ที่นี่จะคาดคิดเลยว่า เด็กหนุ่มหน้าตาดีผู้นี้จะทำเรื่องเช่นนี้ได้
ไม่มีใครที่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว ยี่ เทียนหยุนก็คือผู้ปกป้องตำหนักหยกสวรรค์เอาไว้ ผู้รุกรานต่างก็ถูกดาบในมือของเขาฆ่าตาย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าผู้รุกรานเป็นจำนวนมากเท่าไรที่ถูกเขาฆ่าตาย
หยุน เทียนเซิง (กลุ่มสิทธิชนแห่งสวรรค์) จำต้องร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งหนึ่ง แต่เขาก็ยังไม่ตายอยู่ดี ในตอนนี้เขาเพียงใช้ขาของเขาเคลื่อนที่ไปมาอย่างต่อเนื่อง เพียงเพื่อที่จะบรรเทาความเจ็บปวดแสนสาหัสในครั้งนี้
ยกหัวขึ้นมองดูภาพที่อยู่ตรงหน้า หนิว จรือและกลุ่มโจรต่างก็พากันหวาดกลัว รุกรี้รุกรน อกสั่นขวัญแขวน ตกอยู่ในสถานการณ์อันสิ้นหวัง ปากก็อ้ายังไม่ยอมหุบกันเลย
" เวลานี้ถึงตาของเจ้าแล้ว ไงเตรียมตัวพร้อมหรือยัง ?? " ยี่ เทียนหยุนพูดด้วยสายตาที่เย็นชา
คำพูดของยี่ เทียนหยุน มันทำให้พวกเขาต่างขวัญผวา เสื้อผ้าไม่ต้องใส่ รีบหันหลังวิ่งหนีตรงเข้าป่า พวกเขาพากันเกลียดตัวเองในตอนนี้ที่มีเท้าน้อยไปหน่อยแค่ 2 เท้า พวกเขารีบใช้ส้นเท้าหมุนตัววิ่งตรงเข้าด้านใน พวกเขาต่างก็รู้ว่า หากตัวเองไม่รีบวิ่งหนี จะต้องมีชะตากรรมที่เหมือนกับหยุน เทียนเซิงเป็นแน่ พวกเขาจะไม่ยอมถูกดึงแขนให้ตายด้วยความทรมานอย่างแน่นอน ทุกสิ่งทุกอย่างถูกแยกออกมา
" คิดจะวิ่งหนี ?? "
ยี่ เทียนหยุนเหยียบไปที่พื้นด้วยอารมณ์โกรธอันเกรี้ยวกราด ดูราวกับสัตว์อสูรขนาดยักษ์ที่กำลังจะเร่งความเร็วของตนถึงขีดสุด พื้นดินยังต้องสั่นสะเทือนเมื่อยี่ เทียนหยุนนั้นก้าวผ่าน ชั่วพริบตาเขาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของหนิว จรือ ความแตกต่างของบุคคลทั้งสองนั้น มิอาจที่จะวัดได้
หนิว จรือเมื่อหันศีรษะมาพบเข้ากับยี่ เทียนหยุนที่กำลังแผ่ออร่าสังหารไล่ล่าตนเองอยู่ พลันระหว่างขาทั้งสองข้างบริเวณเป้ากางเกงก็เปียกชุ่ม เขาหวาดกลัวจนฉี่ราด เท้าทั้งสองข้างก็อ่อนแรงลงในทันใด จากนั้นหนิว จรือก็หมอบคลานลง เขาคลานเข้าไปหายี่ เทียนหยุนแล้วพูดว่า " ใต้เท้า พวกเราทั้งสองเพียงเข้าใจผิดกัน ข้าไม่ได้กวนใจอะไรท่านเลย….. ข้ายอมเป็นวัวเป็นม้าให้กับท่านดีไหม เพียงขอร้องท่านให้ปล่อยตัวข้าไปเท่านั้นเอง…. "
หนิว จรือโขกศีรษะอย่างต่อเนื่อง ต้องการที่จะฟังการให้อภัยจากปากของยี่ เทียนหยุน แต่คำตอบที่เขาได้ กลับเป็นเท้าอันหนักหน่วงที่ถีบเข้าที่ยอดอกของเขา " แปง " ดูราวกับลูกบอลยางที่กระเด็นกระดอนลอยไปตกอยู่ด้านในของหมู่บ้าน อาการบาดเจ็บของเขาไม่ได้หนักหนาสาหัส นั่นก็เพราะว่า ยี่ เทียนหยุนต้องการให้ชาวบ้านแห่งหมู่บ้านฆ้องหมอกจัดการกับหนิว จรือเองเป็นการส่วนตัว
บรรดาลูกน้องของหยุน เทียนเซิงที่หลงเหลืออยู่ ต่างก็ถูกจัดการได้อย่างง่ายดาย " แปง แปง แปง " หลายคนก็ล้มลง หลายคนก็กระเด็นปลิวไป แต่ทุกคนต่างก็นอนกองอยู่กับพื้น ข้อหาการกระทำที่ประมาท บุ่มบ่ามไร้ซึ่งความยั้งคิด
ระบบทำการแจ้งเตือนความจริงอยู่เป็นระยะ ทำให้รู้ว่าพวกเขานั้นตายหมดแล้ว ถูกเปลี่ยนไปเป็นค่าประสบการณ์ที่ไม่มีค่าจะให้เอ่ยถึง
ยี่ เทียนหยุนเดินมาหาหยุน เทียนเซิง (กลุ่มสิทธิชนแห่งสวรรค์) ที่ยังคงพยายามในการใช้ขาถีบตัวเองไปข้างหลังอยู่ ความรู้สึกเจ็บปวดของแขนที่ถูกกระชาก มันไม่ช่วยให้ดีขึ้นเลย ในตอนนี้กลุ่มบรรดาชาวบ้านที่ขวัญอ่อนเป็นจำนวนมาก ต่างก็ไม่กล้าที่จะมองดู กับสภาพของหยุน เทียนเซิงที่ดิ้นรนทุรนทุรายอยู่ในเวลานี้ แต่ก็ยังมีชาวบ้านอีกเป็นจำนวนมากที่นัยน์ตาของพวกเขานั้นมันเต็มไปด้วยความสุข มันไม่มีอีกแล้วอะไรที่จะบรรเทาไปได้ยิ่งกว่า การที่ได้ระบายความโกรธแค้น !!
" ข….. ขอร้องนายท่านปล่อยข้าไปเถอะ " หยุน เทียนเซิงต้องทนทุกข์อยู่กับความเจ็บปวดแสนสาหัส เขารู้ว่าตัวเองนั้นอับจนหนทาง เป็นเพียงปลาที่อนุญาตให้ถูกกดขี่เพียงเท่านั้น หากจะตายก็ต้องมองดูอารมณ์ของยี่ เทียนหยุนเป็นหลัก
" คำพูดที่เจ้าได้พูดจาเมื่อครั้งก่อน เคยฉุกคิดบ้างไหมว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นเช่นนี้ " ยี่ เทียนหยุนพูดออกด้วยน้ำเสียงอันหนาวเหน็บ " เล่นครั้งเดียวก็เบื่อแล้ว เจ้าคิดว่าพี่สาวเสี่ยวเหลียนเป็นใครกัน ไอ้ขยะ !! ต่อให้เจ้าตาย 100 ครั้งก็ยังระงับอารมณ์โกรธของข้าไม่ได้เลย !! "
" ข….. ข้า ข้าเพียงแค่พูดล้อเล่น ตลกขำๆเท่านั้นเอง " หยุน เทียนเซิงพลันเสียใจอยู่ภายใน หากเขารู้ว่ายี่ เทียนหยุนนั้นมีพละกำลังที่แข็งแกร่งซะขนาดนี้ เขาจะไม่กล้าลงมืออย่างแน่นอน
" ตลกเรื่องนี้มันช่างน่าสนุกซะจริงๆ " ทันใดนั้นเท้าของยี่ เทียนหยุนก็ถีบหยุน เทียนเซิงกลับไปที่ข้างในหมู่บ้าน เช่นเดียวกับหนิว จรือที่กระเด็นหกคะเมนตีลังกากลิ้งไปหลายตลบไปก่อนหน้านี้ ต่อมาเขาก็มองดูไปที่ชาวบ้านคนอื่นๆแล้วพูดว่า " ข้าเป็นน้องชายของพี่สาวเสี่ยวเหลียน เวลานี้มาก็เพื่อที่จะช่วยแก้ไขปัญหาต่างๆให้ ที่เหลือข้าคงจะต้องฝากพวกท่านให้ช่วยจัดการ จะจัดการอย่างไรก็แล้วแต่พวกท่าน "
" น้องชาย ?! " พวกเขาต่างก็มองหน้าซึ่งกันและกันด้วยความหดหู่ เมื่อไรกันที่หลิว เหมิงเหลียนมีลูกชาย ?? ทำไมพวกเขาถึงไม่รู้ แต่อย่างไรก็ตามพวกเขาในตอนนี้ ต่างล้อมวงกันเข้ามาล้อมรอบหนิว จรือและหยุน เทียนเซิงเอาไว้ ความโกรธที่อยู่ในตาประสานเข้ากับอาวุธที่อยู่ในมือ ทำให้ถูกมองว่านี่อาจจะเป็นการแก้ไขปัญหาที่จริงจัง
" ข้าสงสัยอยู่ก่อนแล้วว่าหมู่บ้านฆ้องหมอกของพวกเรา จะถูกขายข่าวโดยเจ้า ไอ้เศษสวะ ยกเว้นการเรียกเก็บเงินค่าคุ้มครองอย่างงั้นเรอะ พวกเราขุดดูเม็ดยาโอสถที่พวกเราซุกซ่อนเอาไว้ มันได้หายไป ในเวลานั้นพวกเราก็สงสัยแล้วว่า มันจะต้องมีคนทรยศอยู่ภายในหมู่บ้านของพวกเราเป็นแน่ ข้าไม่คิดมาก่อนเลยว่า มันจะกลายเป็นเจ้า !! "
หวัง เตอฉวนเริ่มที่จะโมโหขึ้นเรื่อยๆ " ไอ้พวกเศษสวะ จงตายไปซะเถอะ !! "
ในขณะที่ชาวบ้านกลุ่มนี้กำลังพูดอยู่ พวกเขาก็ใช้ท่อนไม้ที่อยู่ในมือ ต่างก็รุมฟาดตีกระหน่ำมันเข้าไป พวกเขาต้องการที่จะฆ่าเศษสวะทั้งสองตัวนี้ด้วยท่อนไม้อันนี้ โกรธมากก็จัดให้มาก สองคนนี้ต่างก็ถูกรุมทุบตีโดยพร้อมเพรียงกัน เพื่อที่จะให้พวกเขาได้ระบายอารมณ์โกรธทั้งหมดออกมา
ยี่ เทียนหยุนมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหลิว เหมิงเหลียน โดยปกติแล้วตัวเขาจะไม่เรียกชื่อเต็ม แต่จะเรียกว่า พี่สาวเสี่ยวเหลียน
" พี่สาวเสี่ยวเหลียน ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ซื่อสัตย์นะ ท่านไม่ยอมบอกพวกเราว่าตัวท่านกำลังมีปัญหา !! " มังกรสวรรค์หนุ่มผู้เสเพลใบหน้าดูจริงจังในตอนนี้ หากว่าเขามาช้ากว่านี้ ผลลัพธ์ที่ออกมาจะต้องแตกต่างอย่างแน่นอน
" ข้า ข้าเห็นว่านายน้อยนั้นยุ่งเป็นอย่างมาก จึงไม่กล้าที่จะ….. " เหลี่ยนน้อยปาดน้ำตาด้วยหลังมืออย่างต่อเนื่อง คราแรกเมื่อเธอเห็นยี่ เทียนหยุนเดินเข้ามา ใจเธอก็รู้สึกปลดเปลื้องความกังวลทั้งหมดทิ้งไปแทบจะในทันที เท้าของเธอแทบจะหมดแรงทำอะไรไม่ถูก แต่เอาเข้าจริงๆแล้ว เธอก็โผเข้าสู่อ้อมกอดของยี่ เทียนหยุน ให้เขานั้นได้กอดกุมตัวเธอเอาไว้
" หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับท่าน ท่านคิดว่าป้าจะไม่โมโหอย่างงั้นหรือ ?? " ยี่ เทียนหยุนสามารถที่จะจินตนาการได้เลยว่า หากฉี ซู่หยุนพบเจอเข้ากับเหตุการณ์เช่นนี้แล้ว ตัวเธอก็จะต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟในลักษณะที่คล้ายๆกัน และเธอนั้นก็พร้อมที่จะล้างบางป้อมสมบัติมังกรอย่างแน่นอน !!
ถึงแม้ว่ายี่ เทียนหยุนพูดว่าจะต้องล้างบางป้อมสมบัติมังกร แต่ทว่าเหลียนน้อยก็ยังดูเศร้าหมองอยู่ อะไรกันที่เธอจะสามารถตอบแทนบุญคุณในครั้งนี้ของเขาได้ ??
" ต….. แต่ "
" ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เมื่อก่อนดูเหมือนว่า คำพูดของข้าจะยังไม่ชัดถ้อยชัดคำหรืออย่างไร ท่านก็เปรียบเสมือนสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวของพวกเรา ดังนั้นแล้วหากมีเรื่องอะไร คำพูดนั้นไม่ต้องฝังเก็บเอาไว้ในใจ เข้าใจไหม ?? " ยี่ เทียนหยุนทอดถอนหายใจ " หากตัวท่านเป็นอะไรขึ้นได้ พวกเราจะไม่เศร้าเสียใจอย่างนั้นหรือ ท่านคิดว่าทำอย่างนี้มันถูกต้องแล้วสำหรับพวกเราอย่างนั้นหรือ ?? "
" นายน้อย….. " น้ำตาของเหลียนน้อยพรั่งพรูออกมาอย่างต่อเนื่อง ก่อนหน้านี้ยี่ เทียนหยุนนั้นไม่สามารถที่จะกลับมาพร้อมกันกับเธอได้ ความรู้สึกภายในใจของเธอนั้นกลายเป็นสิ้นหวัง และยิ่งไปกว่านั้นปัญหาที่เธอกำลังเผชิญอยู่ มันสามารถที่จะจินตนาการต่อไปได้เลยว่า มันเป็นปัญหาที่น่าเศร้าเพียงใด
" ตึง!! ประสบความสำเร็จในการทำภารกิจให้สมบูรณ์ ได้รับค่าประสบการณ์ 50,000 แต้ม แต้มแห่งศักดิ์ศรี 30 แต้ม ความชื่นชอบของหลิว เหมิงเหลียนเพิ่มขึ้น 50 แต้ม ความชื่นชอบของชาวบ้านแห่งหมู่บ้านฆ้องหมอกเพิ่มขึ้น 100 !! "
รางวัลที่ได้ก็หลั่งไหลเข้ามาในทันที เควสนี้สมบูรณ์ลงได้อย่างสบายๆ ความรู้สึกข้างในภายในใจของยี่ เทียนหยุนขณะนี้นั้นมันช่างมีความสุขซะจริงๆ
แต่….. ต่อมายี่ เทียนหยุนก็ต้องถอนหายใจอยู่ลึกๆ สายตาจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา ไอ้ป้อมมังกรสมบัติอะไรนั้น เขาจะต้องกำจัดมันทิ้งอย่างแน่นอน หากไม่เช่นนั้นแล้ว ขืนยังปล่อยให้บรรดาชาวบ้านยังคงพึ่งพาตัวเองอยู่ที่นี่เช่นนี้ต่อไป เกรงว่าหมู่บ้านฆ้องหมอกจะต้องถูกโจมตีอย่างแน่นอน !!
