ข้อเสนอของหยุน เทียนเซิง (กลุ่มสิทธิชนแห่งสวรรค์) นั้นต่างก็ทำให้ชาวบ้าน พากันเดือดดาล อย่างนี้เรียกว่าคุ้มค่าอย่างนั้นหรือ ?? พวกเขาไม่ได้ปกป้องหมู่บ้านฆ้องหมอก แถมยังจะเรียกเงินค่าคุ้มครอง นี่มันไม่เรียกโกงยังงั้นเรอะ ??
มาในตอนนี้ ต้องการที่จะพาตัวเหลียนน้อยไปอีก นี่มันจะไม่ใช่เป็นกับดักอย่างนั้นหรือ ??
" เจ้านี่มันช่างเพ้อฝันซะจริงๆ !! เสี่ยวเหลียนจะไม่เดินไปไหนกับเจ้าอย่างเด็ดขาด !! " หวัง เตอฉวนพูดอย่างเกรี้ยวกราด ในมือจับท่อนไม้เอาไว้แน่น แต่ท่อนไม้อันนี้ ต่อหน้าพวกเขาแล้ว มันจะมีความหมายอันใด ในเมื่อฐานพลังมันแตกต่างกันไกลลิบ แค่เพียงนิ้วเดียว หยุน เทียนเซิงก็สามารถที่จะฆ่าเขาได้แล้ว
หยุน เทียนเซิงไม่ได้แยแสใส่ใจในการกระทำของหวัง เตอฉวน เขากลับมองไปที่เหลียนน้อยแล้วพูดว่า " รีบๆตัดสินใจ หากไม่ตามข้ากลับไป ข้าจะให้เจ้าได้คอยดู พวกเขาถูกฆ่าตาย หากเลือกที่จะเชื่อฟังข้า ตามข้ากลับไป ที่นี่จะได้รับการยกเว้น การเก็บค่าคุ้มครองเป็นระยะเวลา 3 ปี และจะไม่มีการจับกุมตัวเพื่อเกณฑ์คนในหมู่บ้านของเจ้ากลับไป "
ถึงแม้ว่าฐานพลังของเหลียนน้อยจะไม่ได้อ่อนแอ แต่หยุน เทียนเซิงก็ไม่ได้ใส่ใจ ฐานพลังของเขาและเธอนั้นแตกต่างกันเป็นอย่างมาก จากที่เธอเคลื่อนไหวเมื่อครู่นี้ เขาก็รู้แล้ว
เหลียนน้อยในตอนนี้ขบฟันขาวแน่น ในเมื่อเรื่องราวมันดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็จำเป็นที่จะต้องเลือก มิฉะนั้นแล้วหยุน เทียนเซิง จะต้องฆ่าชาวบ้านหมดทุกคน คงจะต้องยอมให้พวกเขาจับกุมตัวเธอไป แน่นอนว่ามันไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
นี่เป็นเรื่องของพละกำลังความแข็งแกร่ง พละกำลังที่อ่อนแอก็ย่อมไม่มีสิทธิที่จะพูด ถึงแม้ว่านี่จะค่อนข้างโหดร้ายและทารุณ แต่ว่ากันตามปกติแล้ว ไม่มีทางที่จะหลบเลี่ยงได้
" น้องเสี่ยวเหลียน พวกเราจะตรึงพวกเขาเอาไว้ ถึงแม้ว่าจะต้องตาย ข้าก็จะไม่ให้พวกมันได้สมหวัง !! " หวัง เตอฉวนตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ใบหน้าที่ดูมีเสน่ห์ของเขาเปิดเผยหลายส่วนของกำลังใจที่มั่นคง ถึงแม้ว่าเขาจะกลัวตาย แต่ภายใต้การถูกรังแก กดขี่ข่มเหงของกลุ่มโจรพวกนี้แล้ว มันทำให้ภายในใจของเขานั้น โกรธแค้นมากยิ่งขึ้น
" โย่ ดูเจ้าช่างกล้าหาญซะจริงนะ แต่ลองถามเธอดูซิว่า ตัวเจ้าจะสามารถทำอะไรข้าได้หรือเปล่านะ ?? " หยุน เทียนเซิงพูดด้วยสีหน้าเชิงดูหมิ่นเหยียดหยาม แน่นอน ว่ากันตามหลักการทั่วไปแล้ว พวกเขาก็ย่อมที่จะต้องโดนดูถูกอยู่แล้ว
" พวกเรายอมตาย ดีกว่ายอมให้เหลียนน้อยไปกับเจ้า !! "
" ลูกชายของข้าถูกพวกเจ้าจับตัวไป เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ ข้าจะขอแลกชีวิตกับเจ้า !! "
" ใช่แล้ว พวกเราถูกพวกเจ้ากดขี่ข่มเหงมานานแล้ว พอกันที !! "
ในเวลานี้ ผู้คนที่เหลืออยู่ต่างก็พากันลุกฮือกันขึ้นมา พวกเขาเลิกที่จะคุกเข่า ต่างก็จ้องมองบรรดาโจรกลุ่มนี้ด้วยความโกรธ แน่นอนเป็นที่สุดว่า พวกเขานั้นกลัวตาย แต่ทว่าหากยังคงถูกกดขี่ในลักษณะนี้ต่อไปเรื่อยๆ พวกเขาก็จะต้องอดตายอยู่วันยังค่ำ
" พวกเจ้าเลิกโง่ได้แล้ว เชื่อฟังคำสั่งของท่านหยุนเถอะ ปล่อยให้เหลียนน้อยไปกับท่านหยุน นี่จะเป็นอนาคตที่ดีของเหลียนน้อย !! " ในเวลานี้บุรุษที่ดูน่ากลัวก็ก้าวออกมาจากฝูงชน เขาวิ่งไปที่หยุน เทียนเซิง แล้วพูดกับทุกๆคนว่า " ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราจะได้รับการยกเว้นเงินค่าคุ้มครอง ขณะที่เมื่อก่อน พวกเราไม่มีโอกาสดีๆแบบนี้นะ !! ด้วยความคุ้มครองของท่านหยุน พวกเราจะปลอดภัยจากการถูกสัตว์อสูรกิน !! "
" หนิว จรือเจ้าพูดไร้สาระอันใด !! " หวัง เตอฉวนพูดด้วยความโกรธ " พวกเขาจะมาปกป้องเราได้อย่างไร รอบๆบริเวณหมู่บ้านของเรา ไม่มีสัตว์อสูรอยู่เลย แล้วเราจะต้องการการคุ้มครองจากพวกเขาไปเพื่อ !! "
" ถูกต้องแล้ว หนิว จรือ ทำไมเจ้าช่วยเหลือพวกเขา….. หรือ หรือว่าเรื่องราวของเหลียนน้อยทั้งหมด เป็นเจ้าที่คาบข่าวไปบอกพวกมันใช่ไหม !! " ในตอนนี้ ใครบางคนก็เริ่มที่จะสงสัยในพฤติกรรมของหนิว จรือผู้นี้
" คาบข่าวไปบอกอย่างงั้นเรอะ ?? " หนิว จรือพูดจาอย่างยิ้มเยาะในตอนนี้ว่า " นี่เขาเรียกว่า เลือกช่วงเวลาที่เหมาะสมให้กับตัวเองจะดีกว่า ขืนข้ายังคงดักดานอยู่ที่นี่ มีหวังข้าจะต้องอดตายเป็นแน่ !! และที่ยิ่งไปกว่านั้น เหลียนน้อยแม้จะนำสิ่งของกลับมาเป็นจำนวนมาก แต่ก็แจกจ่ายให้กับพวกเราเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ของที่นำมายังไม่หมดเลยด้วยซ้ำ เธอมันช่างขี้เหนียวซะจริงๆ !! "
หลังจากที่คนอื่นๆได้ฟัง พวกเขาก็แทบที่จะพ่นออกมาเป็นเลือด เหลียนน้อยก็เหมือนจะเหลืออดไปกับเขาด้วยเหมือนกัน ถึงแม้ว่าตัวเธอจะไม่ได้แจกจ่ายสิ่งของออกไปทั้งหมดจริงๆ แต่ก็นำออกมาให้ ซะเป็นส่วนใหญ่ และที่ยิ่งไปกว่านั้น ที่พูดว่าไม่ได้ให้ นี่มันหมายความว่าอะไร ??
เธอไม่ได้ถือสาหนิว จรือ ถึงจะไม่ได้ให้ นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา แต่ตัวเธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า ท้ายที่สุดแล้ว ที่นี่จะมีกบฏ !!
" ข้าไม่คิดเลยว่า เจ้ามันจะกลายเป็นกบฏ….. " อู่ว หลี่ฉวนแทบบ้า เขาโมโหจนอยากจะพ่นออกมาเป็นเลือด ทหาร 1,000 ต่อต้านศัตรูเรือน 10,000 ก็ยังไม่ยากเท่ากับจะป้องกันโจรที่อยู่ภายในบ้านของตัวเอง
" ข้านะเหรอกบฏ ?? ลำพังพวกเจ้าต่อให้มีเป็นจำนวนมากก็เปล่าประโยชน์ ข้ากำลังทำในสิ่งที่ถูกต้อง ก็เพื่อพวกเจ้าทุกคนยังไงละ !! " หนิว จรือพูดเยาะเย้ยต่อว่า " รีบเชื่อฟังคำสั่งของท่านหยุนเร็วๆเข้า นี่คือทางเลือกที่ชาญฉลาดที่สุด พวกเจ้าทุกคนคิดหรือว่าจะสามารถลุกฮือปฏิวัติต่อต้านท่านหยุนได้นะ ?? "
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้ที่ก่อกบฏก็คือ หนิว จรือนั่นเอง เป็นเขาที่เป็นคนส่งข่าวไปให้กับหยุน เทียนเซิงได้รับรู้ มิฉะนั้นแล้ว ที่นี่ ตั้งอยู่ในที่อันห่างไกลซะขนาดนี้แล้ว หยุน เทียนเซิงมันจะรู้ได้อย่างไร นี่ทำให้หายสงสัยเลยว่า ทำไมยังไม่ครบครึ่งปีดี หยุน เทียนเซิงมันถึงได้มาที่นี่เพื่ออ้างที่จะเก็บค่าคุ้มครอง ทั้งหมดนี้ นี่ก็เป็นเพราะว่าหนิว จรือคนเดียวนี่เอง
" จ….. เจ้า ไอ้สารเลว ข้าจะฆ่าเจ้า !! " หวัง เตอฉวนพุ่งเข้าใส่หนิว จรือด้วยความโกรธ พร้อมกับแท่งไม้ที่อยู่ในมือของเขา แต่เขา ก็ถูกบล็อคเอาไว้อย่างรวดเร็วเสียก่อนโดยเหลียนน้อย
อย่าหุนหันพลันแล่น เจ้าสู้พวกเขาไม่ได้หรอก….. " นัยน์ตาของเหลียนน้อยเต็มไปด้วยความโกรธ เธอกลับมาที่นี่ด้วยความยากลำบาก แบ่งปันสิ่งของให้กับผู้คนในหมู่บ้านตั้งมากมาย แต่กลับไม่คิดเลยว่า ที่นี่นั้นจะมีกบฏอยู่ภายใน และที่ยิ่งไปกว่านั้น เขากลายเป็นกบฏที่เกิดจาก ความไม่พอใจปะทุถึงขีดสุด ของที่เธอแบ่งปันให้ เขาหาว่า มันน้อยจนเกินไป
ในตอนนี้ พูดอะไรออกไปก็เปล่าประโยชน์ เหลียนน้อยรู้ว่าปัญหาในตอนนี้ ไม่สามารถที่จะจบลงได้อย่างง่ายดาย หยุน เทียนเซิง (กลุ่มสิทธิชนแห่งสวรรค์) พวกเขาแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก เธอตัวคนเดียวไม่สามารถที่จะแก้ไขอะไรได้
" ดูเหมือนว่าเจ้าจะเป็นคนฉลาดมีไหวพริบดี งั้นก็ช่วยตอบตกลงข้ามาได้แล้ว ในตอนนี้ข้ากำลังอดทนรอฟังคำตอบของเจ้าอยู่ " หยุน เทียนเซิงพูดโดยที่ไม่ได้แยแสใส่ใจพวกชาวบ้านเลย นัยน์ตาของเขามันเต็มไปด้วยความรังเกียจเหยียดหยามโดยสมบูรณ์
เหลียนน้อยหันหน้าไปมองดูชาวบ้านทั้งหลาย ในที่สุด ตัวเธอก็พูดว่า " ได้ ข้าตกลงที่จะทำตามเจ้า….. "
ในเมื่อเธอไม่มีทางเลือก แล้วเธอจะตอบจะปฏิเสธได้อย่างไร ?? อยู่ต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญแล้ว เธอไม่สามารถที่จะขัดขืนได้ ไม่อย่างงั้นบรรดาชาวบ้านที่อยู่ที่นี่ จะต้องพากันตายทั้งหมด
" เหลียนน้อย เจ้าไม่ต้องไปกับกลุ่มคนจำพวกนี้หรอก ไอ้พวกกลุ่มคนเศษสวะ ข้าจะฆ่าพวกมัน !! " ในเวลานี้ บุรุษผู้ที่ใช้ไม้ค้ำ ก็พยุงตัวเองเดินออกมาจากบ้าน เขาเดินโขยกเขยกออกมาโดยที่ไม่ได้เร็วนัก
แต่เขาก็เดินโขยกเขยกไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็ล้มลงซะแล้ว
" พ่อ !! " เหลียนน้อยรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงพ่อของเธอให้ลุกขึ้นมา " ท่านพ่อ ท่านออกมาทำไม ทำไมท่านไม่พักผ่อนอยู่แต่ในห้องให้หายดีซะก่อน ?? "
" ไม่คิดมาก่อนเลยว่า นี่คือลูกสาวของเจ้า ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้นั้น ขาได้หักขาของเจ้าไป ข้าต้องขอประทานโทษด้วยจริงๆ ที่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าก็คือพ่อของเธอ หากข้ารู้ ข้าก็คงจะไม่ให้ลูกน้องของข้าลงมือกับเจ้าอย่างแน่นอน แล้วตัวข้าก็คงจะยกโทษให้กับเจ้า " หยุน เทียนเซิง (กลุ่มสิทธิชนแห่งสวรรค์) แสดงรอยยิ้มโหดเหี้ยมบนใบหน้า ตีเป็นความหมายง่ายๆก็คือว่า เขาไม่ได้สำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย " แต่….. ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะไปกับข้าแล้ว ข้าก็จะทิ้งยา ในการรักษาพ่อของเจ้าเอาไว้ให้ "
เหลียนน้อยในตอนนี้ ร่างกายของเธอนั้นสั่นเทิ้ม เธอรู้แล้วซึ่งสาเหตุที่เกิดขึ้นกับพ่อของเธอในตอนนี้ ผู้ที่หักขาพ่อของเธอนั้นก็คือ หยุน เทียนเซิง มันมิใช่อาการป่วยที่ร้ายแรง !!
" เฒ่าหลิวนะ เฒ่าหลิว ลูกสาวของตัวเองสามารถที่จะติดตามท่านหยุนได้ นี่นับเป็นอนาคตที่ดีของตัวเธอ ทำไมท่านถึงจะต้องออกมาขัดขวางด้วยเล่า ?? " หนิว จรือยกยิ้ม สีหน้าของเขาที่ดูชั่วร้ายนี้ มันทำให้ใครต่อใครต่างก็ต้องการที่จะชกหน้าของเขา
" ไอ้เจ้ากบฏ ไสหัวของเจ้าไปซะ !! " ผู้เฒ่าหลิวพูดอย่างโมโห " อย่าให้ข้าเห็นหน้าเจ้าอีก ไม่เช่นนั้นแล้ว ข้าจะฆ่าเจ้า !! "
" ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าใครมันจะฆ่าใคร แต่ที่รู้ๆก็คือ ข้าจะกลับไปกับท่านหยุน ใครมันจะไปอยากอยู่หมู่บ้านเสื่อมโทรมแห่งนี้กันเล่า ?? " ท่าทางของหนิว จรือนั้นเล่าไปตัวก็ส่ายไปมา เขาส่งข่าวให้กับกลุ่มโจรยอมกลายเป็นกบฏ ส่วนหยุน เทียนเซิงก็ให้ที่กำบังพักอาศัยแก่เขาเป็นการตอบแทน ดังนั้นหนิว จรือจึงก่อกบฏได้ด้วยความสบายใจ
บรรดาชาวบ้านต่างก็มองหนิว จรืออย่างโกรธแค้น หมู่บ้านฆ้องหมอกของพวกเขาในปัจจุบันเนี่ยนะ มันจะเป็นหมู่บ้านที่เสื่อมโทรมไปได้อย่างไร !!
" นี่ก็สายแล้ว ควรจะออกเดินทางกันได้แล้ว " หยุน เทียนเซิงกล่าวออกอย่างเคร่งขรึม
ร่างกายของเหลียนน้อยสั่นไหว เธอบอกใบ้ให้ลูกบ้านคนอื่นๆเข้ามาหา เพื่อที่จะช่วยพยุง นำพ่อของเธอกลับไปที่ห้อง จากนั้นเธอก็ยืนขึ้น เดินตรงไปหาหยุน เทียนเซิง
" น้องเสี่ยวเหลียนอย่าไป !! "
" เหลียนน้อยรีบหนีไปเร็วเข้า !! "
" ไม่ต้องเดินไป ข้าจะกันพวกเขาให้เอง !! "
ในเวลานี้ บรรดาลูกน้องของหยุน เทียนเซิง ได้เข้าไปกันชาวบ้านเอาไว้อย่างรวดเร็ว ซึ่งลูกน้องของเขาก็ไม่ต้องเปลืองแรงอะไรมากมาย พวกเขาแค่ผลักเพียงเล็กน้อย บรรดาชาวบ้านก็ไม่มีแรงที่จะต่อต้านแล้ว
" พ่อ ท่านจะต้องดูแลตัวเองนะ….. " นัยน์ตาของเหลียนน้อยนั้นแดงก่ำ เธอทำได้แค่เสียสละตัวเองเพียงเท่านั้น
หยุน เทียนเซิง (กลุ่มสิทธิชนแห่งสวรรค์) เมื่อเห็นฉากนี้แล้ว เขาแสดงรอยยิ้มบนใบหน้าออกมา เขาชื่นชอบสถานการณ์แบบนี้เป็นที่สุด
" ข้าก็อยากจะรู้จริงๆว่า ใครหน้าไหนที่มันจะกล้าพาเธอไป ?? "
ในเวลานี้ เสียงอันคุ้นเคยก็ถูกส่งออกมาจากด้านนอก ผู้คนต่างก็ยกสายตาขึ้นมองดู แล้วพวกเขาก็มองเห็นเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าอันหล่อเหลายืนอยู่ด้านนอก สายตาที่มองมานั้นดูเย็นชา
" เป็นไปไม่ได้ นายน้อยท่านมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่….. " เหลียนน้อยเมื่อเห็นยี่ เทียนหยุน พลันน้ำตาของเธอก็ไหลท่วมเต็มคลอเบ้าในทันที
