Castle of Black Iron

Chapter 1994: การเสียสละของวีรบุรุษ

ตอนที่ จางเทีย มาถึงเนินเขาซวนหยวน เขาพบว่าทั้งเมืองนั้นเต็มไปด้วยเลือดและไฟสงคราม….
ไฟนั้นพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าให้ความสว่างไปทั่วทั้งเมือง มันเต็มไปด้วยควันและพายุพลังฉีในท้องฟ้ายามค่ำคืนในระยะ 6,000 ไมล์ ฉากที่แย่ที่สุดที่มนุษย์กับไทเซียได้เจอในสงครามครั้งที่สามนี้ดูด้อยไปเลย
กว่าหนึ่งคืนนี้ที่ดินของไทเซียลดน้อยลง สวรรค์และโลกพลิกกลับ เมืองนับไม่ถ้วนได้กลายเป็นนรก
….
ยานต่อสู้ของทหารลอยอยู่เหนือเนินเขาซวนหยวน พวกทหารอากาศกำลังโจมตีอัศวินปิศาจด้วยความสิ้นหวัง ลูกดอกไฟถูกยิงโดยเครื่องบินรบซึ่งบ่งบอกถึงช่วงสุดท้ายของทหารอากาศที่เอาชีวิตตัวเองไปเดิมพัน
แต่แม้ว่าลูกดอกไฟจะเป็นภัยต่อศัตรูต่ำกว่าอัศวินแต่พวกมันก็ถือว่าอ่อนแอสำหรับอัศวินปิศาจ
อัศวินปิศาจสามารถผ่านไฟในท้องฟ้าเหล่านั้นได้อย่างปลอดภัย อีกอย่างแล้วพวกมันยังทำลายเครื่องบินและทำให้มันตกไปที่พื้นได้ง่ายๆ
ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่ทหารอากาศก็ยังบินเข้าหาพวกอัศวินปิศาจ นักบินทุกคนต่างก็รับหน้าที่ในการปกป้องเขตอากาศของเนินเขาซวนหยวน มันก็เหมือนกับหิ่งห้อยที่บินเข้ากองไฟ แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าตัวเองจะตายแต่พวกเขาก็ยังทุ่มเทแทนที่จะถอยกลับ
พวกอัศวินจีนในเนินเขาซวนหยวนเองก็สู้ด้วยการเอาชีวิตตัวเองเป็นเดิมพัน
…..
มันมีอัศวินปิศาจนับไม่ถ้วน อัศวินมนุษย์เกือบทั้งหมดโดนล้อมโดยอัศวินปิศาจหลายตัว ผลก็คือควันและพายุพลังฉีของแต่ละคนหายไปอย่างต่อเนื่อง
" ตายซะ…" – อัศวินดินของยามราศีได้ใช้ดาบแทงทะลุหัวใจของอัศวินปิศาจ ในขณะเดียวกันร่างของเขาก็โดนฝ่ามือของอัศวินปิศาจสองตัวแทงทะลุแต่ก่อนที่อัศวินปิศาจสองตัวจะได้ดึงมือออกมา ธาตุดินรอบตัวอัศวินดินคนนั้นก็แห่ออกมาจากดินแดนธาตุอย่างผิดปกติ เขาได้ระเบิดตัวเอง ผลก็คืออัศวินดินและอัศวินปิศาจสามตัวตายไปเพราะการระเบิดครั้งนี้
….
เรือบินลำหนึ่งตกลงมา แรงกระแทกนี้ทำลายเมืองเล็กนอกเนินเขาซวนหยวนไปกว่าครึ่งพร้อมกับมีไฟลุกขึ้นมา
…..
อัศวินปิศาจหลายทีมบินอยู่ในเนินเขาซวนหยวนและเข้าโจมตีผู้คน ไม่มีตึกไหนเลยที่ยังอยู่ในสภาพดี มันเต็มไปด้วยไฟสงคราม, ตึกที่ถล่มและพลังฉีของปิศาจ คนกว่าล้านในเนินเขาซวนหยวนโดนปิศาจฆ่าโดยไม่สนว่าเพศรึอายุเท่าไหร่
เมืองอันดับหนึ่งของมนุษย์ได้กลายเป็นนรกไป
….
จางเทีย ได้ฆ่าปิศาจกว่าพันตัวที่แม่น้ำเว่ยชู, เขตกลืนกินจนมาถึงเนินเขาซวนหยวน สิ่งที่เขาเห็นระหว่างที่มาที่นี่แทบทำให้ตาเขาระเบิดเพราะความหงุดหงิด ทั้งเขตกลืนกินกลายเป็นซากไป อัศวินปิศาจอย่างน้อยล้านตัวกำลังโจมตีไทเซีย ตอนนั้นอัศวินปิศาจได้แสดงความชั่วร้ายของมันออกมา….
ตูม ** จางเทีย ทำลายปิศาจอัศวินสวรรค์เป็นชิ้นๆด้วยหมัดเดียว ในระยะหลายหมื่นเมตรเต็มไปด้วยลมดาบที่มองไม่ห็น อัศวินปิศาจที่เข้ามาในเขตนี้จะโดนเฉือนเป็นชิ้นๆ จางเทีย พุ่งตรงไปที่เมืองราชวงศ์ในเนินเขาซวนหยวน
เขตห้ามบินเหนือเนินเขาซวนหยวนใช้การไม่ได้ ทั้งเมืองเต็มไปด้วยความวุ่นวายและเสียงกรีดร้อง แม่น้ำทองได้กลายเป็นสีแดง สะพานราศีทั้งหมดรอบแม่น้ำพังลง ตอนที่คนหนีออกจากแม่น้ำ พวกเขาก็จะโดนอัศวินปิศาจฆ่าจนทำให้เลือดย้อมแม่น้ำเป็นสีแดงและเต็มไปด้วยศพ…
จางเทีย ต่อยอัศวินปิศาจทุกตัวที่ขวางทางให้เป็นหมอกเลือดและพุ่งไปยังวังราชวงศ์
เมืองราชวงศ์ที่รุ่งเรืองได้กลายเป็นซาก อีกอย่างแล้วมีหลุมลึกกว่า 1,000 ม.ที่ผิวดิน จารึกลอยอยู่เหนือวัง มีอัศวินปิศาจหลายพันตัวแห่ออกมาจากจารึกและกระจายตัวกันไปทุกทิศทาง
ที่ทางเข้าของปากจารึกมีหัวใจเต้นแผ่สีแดงออกมา ในขณะเดียวกันก็มีพลังฉีสีดำแผ่ออกมาจากจารึกฉีดเข้าไปในหัวใจนั้น แสงสีแดงจากหัวใจดูสดขึ้นและเต้นถี่มากกว่าเดิม อีกอย่างแล้วมันก็เริ่มมีอวัยวะอื่นๆงอกออกมาจากหัวใจด้วย
เมื่อไหร่ก็ตามที่หัวใจเต้น มันราวกับกองที่ตีสนั่นไปทั่วท้องฟ้า จนทำให้พื้นดินสั่นไหว
จางเทีย ไม่รู้ว่าหัวใจนั่นคืออะไรแต่เมื่อเห็นมันจากไกลๆ จางเทีย ก็รู้สึกได้ถึงพลังฉีอันน่ากลัวจากมันได้
เมิ่งชี่เดา ที่ตอนนี้กลายเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งปิศาจยืนอยู่ในท้องฟ้าเหนือวัง เขามองมาที่ จางเทีย ที่พุ่งเข้ามาหาพร้อมดาบในมือ
ตอนที่ จางเทีย ฆ่าอัศวินปิศาจและอยู่ห่างจากวังไป 20,000 ม. เมิ่งชี่เดา ก็ได้ฟันดาบเข้าใส่ จางเทีย
ดาบนั้นไม่ได้มีพลังฉีดาบแต่อย่างใด มันไม่ได้คมด้วยแต่เมื่อ เมิ่งชี่เดา ได้ทำการโจมตีออกมา จางเทีย ก็รู้สึกได้ถึงพลังฉีดาบอันน่ากลัวพุ่งเข้าหาเขา
มันไม่ใช่ดาบพลังฉีปกติ เมื่อมันปรากฏขึ้นมา จางเทีย ก็รู้สึกได้ถึงภัยอันตรายทันที
แม้ว่า จางเทีย จะมีความสามารถแต่เขาก็ไม่อาจจะหลบมันได้ในตอนนั้น ในยามฉุกเฉิน จางเทีย ได้คำรามออกมาพร้อมกับคุกอมตะที่โผล่มาในมือเขา แทบจะพร้อมกันนั้น จางเทีย ก็ได้ฟาดกระบองเข้าใส่ดาบพลังฉี…
ปัง***
ท้องฟ้าสั่นไหว หลังจากนั้นดาบพลังฉีก็ได้บดขยี้ถนนและตึกในระยะ 60 ตร.ไมล์ ดาบพลังฉีบางส่วนไม่ได้สนใจเกราะพลังฉีของ จางเทีย หลังจากที่ทะลุเกราะพลังฉีมาได้ มันก็ทิ้งแผลไว้ที่ผิวเขา แผลหนึ่งอยู่บนหน้าเขา อีกอย่างแล้ว จางเทีย ยังกระเด็นไปกว่าพันเมตรก่อนจะหยุดลง ทันใดนั้นสีหน้าของ จางเทีย ก็หม่นขึ้นมา
การฟันนี้ฆ่าได้แม้แต่จักรพรรดิ
ใครก็ตามที่โดนฟันจะโดนผ่าเป็นสองส่วน
พลังของ เมิ่งชี่เดา มากกว่าจักรพรรดิคนไหนๆที่ จางเทีย ได้พบในดินแดนโม่เทียน ที่น่ากลัวกว่านั้นคือดาบของเขา
หลังจากที่ทำให้ จางเทีย กระเด็นออกไปด้วยการฟันครั้งหนึ่ง เมิ่งชี่เดา ก็ได้มองไปที่ดาบตัวเองอย่างชื่นชม หลังจากนั้นเขาก็พลิกดาบและพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม – " ของอมตะในราชวงศ์ ดาบซวนหยวนทรงพลังจริงๆ ถ้าพวกที่บ่มเพาะสูตรซวนหยวนใช้มัน พวกเขาก็สามารถปลดปล่อยพลังออกมามากกว่าเดิมถึง 5 เท่า…."
จางเทีย มั่นใจว่า เมิ่งชี่เดา ไม่ใช่ปิศาจแต่ดูจากภายนอกแล้ว จางเทีย รู้ว่า เมิ่งชี่เดา ได้กลายเป็นปิศาจแล้ว มันก็เหมือนกับที่ จางเทีย ได้ดูดซับพลังของปิศาจเงาและเปลี่ยนเป็นปิศาจเงา มนุษย์สามารถกลายเป็นปิศาจหลังจากที่ดูดซับพลังของปิศาจที่แข็งแกร่งเข้าไป ตามที่ จางเทีย คาดเดา เมิ่งชี่เดา คงกลายเป็นปิศาจเพราะจารึกด้านหลัง
เมื่อเห็นรูที่ใจกลางจารึกที่อัศวินปิศาจแห่งกันออกมาและหัวใจที่เริ่มกลายเป็นร่างปิศาจที่น่ากลัวจากการสูบพลังฉีสีดำเข้าไป จางเทีย ก็หลับตา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ลืมตาขึ้นอย่างใจเย็น
" เจ้าเคยเป็นนายกและมีอำนาจสูงสุดแล้วยังอยู่ใกล้ชิดกับจักรพรรดิซวนหยวน ทำไมเจ้าถึงได้ทำแบบนี้ ?"
" นายก ? แล้วไงกัน ? " – เมิ่งชี่เดา มองไปที่ จางเทีย อย่างใจเย็นเหมือนตอนอยู่ในวังเก้าสวรรค์ ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าเต็มไปด้วยเกล็ดดำและดูน่ากลัว เมิ่งชี่เดา ก็ยังถือว่าหล่อเหลาและสูงส่งอยู่ – " แม้แต่นายกก็ต้องทำตามคำสั่งคนอื่นและคอยจัดการเรื่องให้คนอื่น แม้ว่าข้าจะขึ้นเป็นอัศวินปราชญ์ได้ เมื่อข้าไปถึงอายุไข ข้าก็จะกลายเป็นกระดูกขาวและตายไป เมื่อคนอื่นยืนอยู่จุดสูงสุดของมนุษย์ได้ ทำไมข้าจะทำไม่ได้บ้าง ? เมื่อมันมีทางที่จะเป็นผู้อมตะ ทำไมถึงไม่ไล่ตามมันล่ะ ?"
" ดังนั้นเจ้าจึงคิดร่วมมือกับปิศาจและทำลายประเทศงั้นรึ ?"
" สำหรับข้าแล้ว มันมีพลังเพียงสองอย่าง แข็งแกร่งรึอ่อนแอ พลังไม่อาจจะแบ่งเป็นความถูกต้องและชั่วร้ายได้ สวรรค์ไม่ได้เมตตา มันแค่เอาทุกอย่างที่ไร้ชีวิตไป ปราชย์ไม่ได้เมตตา พวกเขาแค่มองว่าคนอื่นไม่มีค่า ในโลกนี้คนหลายล้านคนตายไปทำให้ซีซาร์ยิ่งใหญ่ขึ้นมารึเปล่า ? เมื่อคนหลายล้านคนสามารถทำบางอย่างให้คนอื่นได้ ทำไมพวกเขาถึงทำให้ข้าบ้างไม่ได้ ? " – เมิ่งชี่เดา มองไปที่ จางเทีย แล้วพูดต่อด้วยรอยยิ้ม – " เอาเจ้าเป็นตัวอย่าง เจ้ามีผลงานกับมนุษย์ ไม่มีใครเทียบเจ้าในเรื่องนี้ได้แต่แม้ว่าเจ้าจะเป็นตำนานของไทเซียและภักดีต่อราชวงศ์แต่ราชวงศ์อาจจะต้องระวังตัวต่อเจ้า มีใครในราชวงศ์บอกเจ้าถึงของอมตะอย่างดาบซวนหยวนและความลับของดาบนี่ที่ซ่อนอยู่ในวังรึเปล่า ? พวกเขาเคยเอามันให้เจ้าดูรึเปล่า ? มีใครบอกเจ้าเรื่องสูตรเทพซวนหยวนกับดาบนี่รึเปล่า ? เจ้าการันตีไรด้หรือไม่ว่าเจ้าชายอาจจะไม่จัดการกับเจ้าด้วยดาบนี่ในสักวัน ? บางทีเมื่อมีใครขึ้นเป็นอัศวินปราชญ์ได้ด้วยสูตรเทพซวนหยวน ราชวงศ์คงจะจัดการกับเจ้า ถ้าเจ้าบอกว่าปิศาจควรจะถูกฆ่า มนุษย์เองก็ควรถูกฆ่าเช่นกันเพราะทุกคนมีปิศาจในใจตนเอง…"
" ซวนหยวนซู อยู่ที่ไหนกัน ? "
" เขาตายแล้ว ! " – เมิ่งชี่เดา ตอบออกมาตรงๆ – " ลูกสาวเจ้าต้องการขัดขวางข้า ดังนั้นเธอเองก็ตายเช่นกัน หลังจากภัยพิบัตินี้มนุษย์ทั้งหมดในอนาคตจะถือว่าข้าเป็นบรรพบุรุษและจักรพรรดิแต่ตอนนี้พวกเจ้าทุกคนต้องตาย….."
หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น จางเทีย ก็หลับตาพร้อมกับน้ำตาเลือดที่ไหลออกมาจากหางตา
ก่อนที่น้ำตาจะได้หยดจากใบหน้า จางเทีย ก็แทงนิ้วเข้าไปล้วงตาตัวเอง หลังจากนั้นก็มีมีดสองอันโผล่มาในมือ เขาแทงมันเข้าไปในหูตัวเอง หลังจากที่ทำให้ตัวเองหูหนวกแล้วเขาก็แทงมันเข้าหัวใจตัวเองก่อนจะแทงที่ท้องน้อย….
จางเทีย เลือดชุ่มไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า….
ในขณะเดียวกันเงาเทพซิงเทียนที่ตัวสูงและทรงพลังกว่าเดิมก็โผล่มาด้านหลัง จางเทีย มีรูนแยกร่างมากมายบินออกมาจากหน้าผากของ จางเทีย
1….2…3….7…..8….9
รูนแยกร่าง 9 อันบินออกมาจากหน้าผาก จางเทีย
มันคือไพ่ตายที่ทรงพลังที่สุดที่เขาไม่เคยใช้มันออกมา ตอนนั้น จางเทีย ได้ใช้มันออกมาโดยไม่ลังเล
ร่างแยกทั้ง 9 ได้คำรามออกมาพร้อมกัน
" ลงนรกไปซะ…."
ร่างแยกได้พุ่งเข้าหา เมิ่งชี่เดา ร่างแยกที่เหลือรับหน้าที่ในการฆ่าพวกอัศวินปิศาจ ขบวนรบของเขาได้พุ่งเข้าหาหัวใจที่กำลังเต้นใจกลางจารึพร้อมกับคุกอมตะในมือ
ในพริบตาทั้งเนินเขาซวนหยวนในระยะ 6,000 ไมล์ก็เปลี่ยนไป
พริบตาทางออกของรูใจกลางจารึกก็อัดแน่นด้วยหมอกดำ ตาอันคุ้นเคยสีแดงขนาดใหญ่นัยน์ตาสีทองได้โผล่มาจากหมอกดำจ้องไปที่ จางเทีย หลังจากนั้นจารึกก็บินเข้าหาขบวนรบของ จางเทีย ….
ขบวนรบของ จางเทีย ได้พุ่งเข้าหาจารึกโดยไม่เกรงกลัว
ปัง….
สวรรค์และโลกสั่นไหว พื้นดินแตกออก ทั้งเมืองราชวงศ์ได้หายไป
ในการปะทะนี้มีเสียงเพลงดังขึ้นมาในเส้นแสง
หอกในมือ ทหารในหนังแรดสู้ด้วยดาบ
ธงยังคงสู้แสงแดด ศัตรูเหมือนกับเมฆดำ ลูกดอกเข้าแทง นักสู้ที่กล้าหาญเข้าสู้ที่แนวหน้าอย่างหาญกล้า
ศัตรูเข้ามาที่สนามรบของเราและฆ่าฟันคนของเรา ม้าที่ด้านซ้ายตาย ม้าด้านขวาบาดเจ็บ
ล้อทั้งสองหัก ม้าทั้งสี่ติดจั่น ค้อนหยกในมือที่เราใช้ตีเข้าใส่กลอง
สวรรค์มืดมิดลง เทพบ้าคลั่ง ตาย ! ตาย ! ศพของเจ้าจะกระจายไปทั่วป่า
หลังจากที่โจมตีเปิดฉากแล้ว เจ้าก็ยังไม่กลับมา เจ้ายังคงเดินหน้าต่อ ! ที่ราบนี้คือเส้นทางอันยาวไกล
ชักดาบออกมา เปิดหน้าไม้ เราไม่มีทางเปลี่ยนใจจนกว่าจะตาย
เจ้ากล้าหาญ เจ้าดุดัน เจ้ามีจิตใจที่แข็งแกร่ง ไม่มีใครทำอันตรายประเทศได้
เจ้าจะตายแต่จิตใจเจ้ายังคงอยู่ไปตลอดกาล ! วิญญาณของเจ้าคือวีรบุรุษ !
ในบทสุดท้ายนั้นเส้นแสงก็แข็งแกร่งขึ้นมาให้แสงสว่างกับทั้งเมือง จางเทีย ได้พุ่งเข้าหา จารึกเป็นครั้งสุดท้าย
ปัง….
เส้นแสงได้สลายไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับอุกกาบาต ในขณะเดียวกันร่างแยกทั้งหมดก็ระเบิดออก….
เมื่อเห็นเส้นแสงหายไป เหยี่ยวสายฟ้าที่เพิ่งมาถึงเนินรเขาซวนหยวนก็มองขึ้นไปยังท้องฟ้าและร้องออกมาพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากปาก หลังจากนั้นมันก็พุ่งไปยังจารึกและสลายไปเป็นกลุ่มแสง…..