Castle of Black Iron

Chapter 1992: ภัยพิบัติ (II)

ตอนที่ ซูเล่าซัน กับลูกเห็นจารึกจากไกลๆ มันก็ถึงตอนบ่ายในวันที่ 17 เมษายนแล้ว ดวงอาทิตย์ขึ้นจากทางตะวันออกขึ้นสูงในท้องฟ้า เพราะเขาเดินและยืนมานาน เท้าของ ซูเล่าซัน จึงปวดขึ้นมาราวกับยืนบนเหล็กร้อน ถ้าไม่ใช่ว่าเขาเตรียมอาหารกับน้ำมาล่วงหน้า เขาอาจจะทนไม่ไหว
หน้าของลูกซีดไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะ ซูเล่าซัน คอยประคอง ซูกวงซี คงร่วงลงไปนานแล้ว
ซูเล่าซัน รู้สึกสงสารลูกแต่เขาก็ให้ลูกนั่งลงกับพื้นไม่ได้ ไม่งั้นแล้วพวกเขาจะถือว่าทำตัวไม่เหมาะสม ถ้าเป็นแบบนั้นความพยายามทั้งหมดที่ทำมากว่า 10 ปีก็จะเสียเปล่า
แต่แม้ว่าจะทนไม่ไหวแต่พวกเขาก็ต้องยืนต่อเพราะแถวนี้เบียดเข้ามาเรื่อยๆ ดังนั้น ซูเล่าซัน กับลูกจึงได้แต่เดินหน้าไปช้าๆพร้อมกับคนอื่นๆ
" ลุก ทนไว้ ตอนเรากลับไป ข้าจะให้เจ้ากินเต็มที่เลย…" – ซูเล่าซัน ปลอบลูก ในขณะเดียวกันเขาก็เอาขิงมาใส่ปากลูก ใด้วิธีนี้พวกเขาจะเดินพ้นเสาเขาและเห็นจารึกได้
ตอนที่ ซูเล่าซัน เห็นจารึก เขาก็รู้สึกนอบน้อมขึ้นมา
จารึกนี้สูงกว่า 210 ม.และกว้างกว่า 50 ม. มันสีดำสนิทและเรียบราวกับกระจก เมื่อยืนอยู่ในที่ลุ่มของภูเขา มันกว้าง,เย็นและดูลึกลับ แม้ว่าแสงจากดวงอาทิตย์สะท้อนลงมาที่จารึก ผิวจารึก็ยังคงดำสนิทราวกับดูดซับแสงเอาไว้ได้
เมื่อเห็นจารึก ซูเล่าซัน ก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่สิ่งก่อสร้าง เขาถือว่ามันเป็นของน่าทึ่งและน่ากลัว อีกอย่างแล้วความเหนื่อยล้าทั้งหมดก็หายไป
ตอนที่จารึกถูกค้นพบตอนแรก มันไม่ใช่แบบนี้ ตอนนั้นมันฝังอยู่ในผาซึ่งถล่มลงมาแต่กว่า 200 ปีที่ผ่านมานี้จากการก่อตั้งกลุ่มกลืนกิน ที่ดินทั้งหมดก็เปลี่ยนไป ผลก็คือที่นี่กลายเป็นลานเปิดซึ่งจุคนได้กว่าล้านคน ตอนที่จารึกถูกค้นพบ ที่นี่ก็เปิดให้กับผู้คน ใครก็เข้ามาได้ตามที่ต้องการแต่ตอนนี้ที่แห่งนี้ได้กลายเป็นที่ศักดิ์สิทธิ์ของกลุ่มกลืนกิน ช่วงปกติมีแค่คนสำคัญของกลุ่มที่เข้ามาที่นี่ได้ คนทั่วไปไม่มีโอกาสเข้ามาดูจารึกได้นอกจากงานเทศกาล
มันมีทั้งหมด 4 ทีมที่มาแตะจารึกแบบ ซูเล่าซัน ซึ่งมาจากทางตะวันออก, ตก,ใต้และเหนือ แต่ละทีมเต็มไปด้วยผู้คน จารึกนี้มี 4 ชั้น คนจากแต่ละทางจะเข้าไปยังทางเดินเพื่อแตะจารึก หลังจากนั้นพวกเขาก็จะเข้าไปในพื้นที่แต่ละส่วน
ใช้เวลากว่า 1 ชม.ก่อนที่ ซูเล่าซัน จะไปที่หน้าจารึกจากตอนที่เห็นมัน คนที่มาทางเดียวกันได้เข้าไปในทางเดินที่สอง คนเราจะกัดนิ้วตัวเองแล้วป้ายเลือดที่จารึก หลังจากที่เดินวนรอบจารึกทวนเข็มนาฬิกาแล้ว พวกเขาก็จะออกจากทางเดินและเข้าไปที่ลาน
สาวกและคนสำคัญของกลุ่มกลืนกินถึงกับใช้ดาบกรีดนิ้วและประทับทั้งนิ้วที่จารึกเพื่อแสดงความเคารพ
บอกกันว่า เมิ่งชี่เดา ได้กรีดนิ้วตัวเองแล้วป้ายที่จารึกทุกวันตอนที่รู้ความจริงต่อหน้ามัน สุดท้าย เมิ่งชี่เดา ก็สร้างความสัมพันธ์กับจารึกได้ ตอนที่ตำนานนี้แผ่ออกไป มันก็กลายเป็นพิธีแตะจารึกจนถึงทุกวันนี้
จากมุมมองที่ทางเดินชั้นสอง จารึกนี้ได้กลายเป็นกำแพงดำสนิท ตอนที่ ซูเล่าซัน มองดูที่เลือดที่ป้ายที่กำแพง เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันน่าเคารพ เขากลับรู้สึกหนาวขึ้นมาจนตัวสั่นเพราะความกลัว
ซูเล่าซัน กัดนิ้วตามคนอื่นๆ อีกอย่างแล้วเขาก็บอกให้ลูกทำแบบนั้นด้วย จากนั้นเขาก็ป้ายเลือดที่ผิวจารึกด้วยนิ้วที่สั่น ตอนที่เขาเครียด เขาถึงกับลืมไปเลยว่าความรู้สึกในการได้แตะจารึกที่เขาแลกมันมาด้วยเงินจำนวนมากตลอด 10 ปีนี้แพงแค่ไหน
ด้วยการโดนคนอื่นผลักและแตะจารึกด้วยความลนลาน ซูเล่าซัน กับลูกก็ได้ออกจากที่นี่นั้นมา หลังจากนั้นพวกเขาก็ถูกพาไปยังส่วนริมของลานที่ที่พวกเขาจะได้นั่งพักกันสักที
ผู้คนแห่กันมาที่ลานราวกับน้ำไหล ตอนที่มืด ทั้งลานก็เต็มไปด้วยผู้คน จำนวนคนแน่นอนว่ามากกว่า 1 ล้าน มันเต็มไปด้วยผู้คนทั่วทุกที่ หลังจากที่แตะจารึกกันเสร็จ พวกคนที่อยู่ใกล้จารึกจะถือว่ามีตำแหน่งสูงในกลุ่มกลืนกิน
จุดสุดยอดของงานนี้ยังมาไม่ถึง จุดเด่นของงานนี้คือช่วงสุดท้ายที่แสงหมดจากจารึกไป จากนั้น เมิ่งชี่เดา ก็จะมาสั่งสอน 1 ชม.ก่อนจะรับคนไปเป็นศิษย์
ตั้งแต่ที่ขึ้นเป็นอัศวินสวรรค์ เมิ่งชี่เดา ก็จะมาที่นี่เกือบทุกปี แม้ว่าจะเป็นนายกของไทเซียมาหลายปีแต่เขาก็จะมาที่นี่ในวันนี้เพื่อฉลองในเทศกาลกับคนอื่นๆในกลุ่มกลืนกิน
คนสำคัญ, หัวหน้าและสมาชิกขององค์กรจะมาที่นี่เพื่อพบกับ เมิ่งชี่เดา และฟังบทเรียนจากเขา พวกคนที่ได้รับการชื่นชอบจาก เมิ่งชี่เดา จะได้รับการส่งต่อสูตรคืนความจริงจาก เมิ่งชี่เดา
ซูเล่าซัน กับลูก นั่งที่ริมลานรอ เมิ่งชี่เดา ด้วยท่าทีลนลาน เอาจริงๆแล้วถ้าพวกเขาได้พบกับ เมิ่งชี่เดา ที่นี่ ตอนที่พวกเขากลับไปบ้าน พวกเขาก็จะเอาไปอวดคนอื่นในหมู่บ้านได้หลายปีแม้ว่าจะอยู่ห่างจาก เมิ่งชี่เดา มากก็ตาม ถ้าลูกเขาได้รับเลือก ครอบครัวเขาก็จะมีอนาคตที่สดใส
ไม่ใช่ศิษย์ทุกคนของ เมิ่งชี่เดา ที่มาจากนิกายใหญ่รึเป็นคนสำคัญของครอบครัวในกลุ่มกลืนกิน จริงๆแล้วเด็กบางคนมาจากครอบครัวทั่วไป จากนั้นมาพวกเขาก็จะยกระดับตัวเองขึ้นมาและกลายเป็นคนในตำนานที่บ้านเกิดตัวเอง เพราะตัวอย่างแบบนั้นจึงทำให้ ซูเล่าซัน กล้าพอที่จะพาลูกมาเสี่ยงโชคที่นี่
ก่อนที่ดวงอาทิตย์จะตกดิน คนหลายพันคนในชุดขาวก็ได้มาถึง พวกเขาคือนักเรียนของโรงเรียนจักรวาล หลังจากที่แตะจารึกกันเสร็จ คนเหล่านี้ก็ไปนั่งในส่วนที่ใกล้จารึกที่สุด
จากนั้นทั้งลานก็ถูกจับจองหมดทั่วทุกที่
" ความเมตตาคือแก่นของเต๋า ศีลธรรมคือร่างของเต๋า พิธีคือสิ่งสะท้อนของเต๋า ความถูกต้องคือต้นแบบของเต๋า เต๋าคือวัตถุจริงๆที่ยากจะอธิบายได้ มันดูพร่ามัวแต่มันมีภาพลักษณ์ มันมีภาพจำลองของมันแต่มันคือความจริงแม้ว่าจะดูเป็นพื้นฐานและมืดมิดแต่มันก็มีแก่นแท้ ตั้งแต่โบราณ มันก็มีตัวตนอยู่ เราเรียนรู้พื้นฐานของทุกอย่างในจักรวาลได้จากมัน…"
ตั้งแต่ที่มายังลานแห่งนี้ นักเรียนของโรงเรียนจักรวาลได้ท่องออกมาโดยมีคนกว่า 1 ล้านคนท่องตาม เสียงของพวกเขาทำให้แผ่นดินสั่นไหว สมาชิกแทบทุกคนของกลุ่มกลืนกินจะต้องท่องบทความนี้
ตอนที่แสงสุดท้ายหมดลง ทั้งลานก็กลับคืนสู่ความเงียบ
" ลุกขึ้นยืนและต้อนรับเจ้านายของเรา…" – ตอนนี้มีเสียงดังก้องขึ้นในท้องฟ้าบนลาน หลังจากที่ได้ยินเสียงนี้ทุกคนต่างก็ลุกขึ้นยืนด้วยความเคารพ
" พ่อ ข้ามองไม่เห็นเขา…" – ซูกวงซี กระซิบและเขย่ามือพ่อตัวเอง
เพราะเขายังเด็กและยืนอยู่ที่ริมลาน ซูกวงซี จึงมองอะไรไม่เห็นตอนที่ทุกคนลุกขึ้นยืน ผลก็คือเขาเห็นแค่เอวกับขาของผู้คนตรงหน้า
ซูเล่าซัน รีบโบกมือบอกให้ลูกเงียบ จากนั้นเขาก็มองไปที่จารึกด้วยตาที่เบิกกว้าง
ซูเล่าซัน ไม่เห็นว่า เมิ่งชี่เดา มายังไง ตอนที่ทุกคนลุกขึ้นยืนและทั้งลานก็เต็มไปด้วยความเงียบ เงาหนึ่งในชุดดำก็โผล่มาด้านบนจารึก เขามองสาวกทั้ง 1 ล้านคนในลาน
" ด้วยความเคารพ นายท่าน หวังว่าจักระของท่านจะหมุนไปตลอดกาลและเต๋ามั่นคงไปตลอด ! " – คนกว่าล้านคนได้ยินดีให้กับเขาและโค้งให้กับเงาบนจารึก….
ในหลายปีที่ผ่านมา หลังจากที่ทักทายเสร็จแล้วเงานั้นมักจะพูดขึ้นมา – " เต๋าไม่ได้เป็นของใคร มันเป็นของทุกคน นั่งเถอะ ข้าจะบอกบทเรียนเกี่ยวกับเต๋าให้ฟัง "
แต่วันนี้เงานั้นเงียบผิดปกติ หลังจากที่คำทักทายจบลง เขาก็ไม่ได้พูดอะไรไปหลายวินาที ดังนั้นทั้งล้านคนจึงยืนนิ่งและมองไปที่เงาบนจารึกด้วยสายตาคาดหวัง พวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อ ดังนั้นบรรยากาศจึงดูแปลกไป
สุดท้ายชายบนจารึกก็ถอนหายใจออกมา – " ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง…."
'ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ….นายท่านหมายถึงอะไร ?'