Castle of Black Iron - Chapter 1963: การเดินทางอันยากลำบาก

Chapter 1963: การเดินทางอันยากลำบาก

หลี่หยุนจี หัวหน้าศาลสูงสุดรู้ว่าวังจินวูและนิกายมังกรเหล็กนั้นเล่ห์เหลี่ยมเยอะ เขาแหย่รังแตนเข้าแล้ว หลังจากที่ เชิงหงลี่ โผล่มาก็ได้เปลี่ยนเรื่องขัดแย้งระหว่างศาลกับนิกายมังกรเหล็กเป็นเรื่องระหว่างศาลกับเขตกองทัพตะวันออกเฉียงเหนือ หลี่หยุนจี ได้ออกจากเขตยูซูโดยเรือบินเพื่อไปยังเนินเขาซวนหยวนเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ถ้าเขาไม่จัดการกับ เชิงหงลี่ เขาคงทำตามแผนต่อไปไม่ได้
ไม่นานเขาก็ได้รับการติดต่อจากคนที่ส่งเขาไปยังเขตยูซูและได้รับคำตอบที่เด็ดเดี่ยว — เมื่อ เชิงหงลี่ โง่จนต้องการผูกมัดตัวเองกับวังจินวูจนตาย เราก็ได้แต่จัดการเขาซะ หลังจากที่ตัดปีกของวังจินวูในเขตกองทัพตะวันออกเฉียงเหนือที่อยู่ภายใต้การควบคุมของ เชิงหงลี่ ทิ้งไป เราก็จะทำตามแผนต่อไปได้ จากนั้นเราก็สามารถจัดการกับวังจินวูได้อย่างง่ายดาย
ตอนที่ออกมาจากเขตยูซู พวกผู้ตรวจการที่มากับ หลี่หยุนจี ก็ได้เขียนแจ้งความถึงการกระทำของ เชิงหงลี่ ที่ไม่สนใจกฎหมาย คำแจ้งความของพวกเขานั้นได้เข้าสู่ตัวศาลก่อนเรือบินจะไปถึงผ่านทางคริสตัลสื่อสารและดังไปทั่วเนินเขาซวนหยวนจนสุดท้ายเริ่มมีการเตรียมตัวการจับ เชิงหงลี่
หลี่หยุนจี รู้ว่าวังจินวูนั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากรอความตาย ดังนั้นตอนที่ขึ้นเรือบิน เขาก็สั่งให้เจ้าหน้าที่ศาลท้องถิ่นส่งกองกำลังตัวเองไปกับเขาเผื่อเกิดเรื่องแต่เขาไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายไปเร็วแบบนี้ ตอนที่พวกเขาเพิ่งเข้าไปที่เขตเกาซูในวันที่สอง พวกเขาก็ต้องเจอกับอุบัติเหตุ
มันเพิ่งจะเช้า ตอนที่ หลี่หยุนจี นั่งอยู่บนเตียงและบ่มเพาะอยู่ เขาก็รู้สึกว่าเรือบินนั้นช้าลง ก่อนที่เขาจะได้ถามถึงเหตุผล เขาก็ได้ยินเสียงระเบิดดังนั้นจนเขากระเด็นตกจากเตียง
ต้องขอบคุณที่เขาเป็นอัศวินเงา ตอนที่เขากระเด็นออกมานั้นเขาก็ลอยอยู่ในอากาศโดยไม่ได้ไปชนกับอะไร ในขณะเดียวกันเขาก็เปลี่ยนสีหน้าและพบว่าเรือบินนั้นลดความเร็วลงอย่างรวดเร็ว
หลี่หยุนจี พุ่งออกจากห้องทันที จากนั้นเขาก็เห็นผู้ตรวจการนอนอยู่ที่พื้นและพากันร้องออกมา
พวกนี้ไม่ใช่อัศวิน ส่วนมากเป็นปราชญ์ น้อยคนนักที่เกินระดับ 9 ดังนั้นสำหรับพวกนี้แล้วการสั่นไหวแบบนี้เหมือนกับรถไปชนกัน หลายคนนั้นไม่ได้รู้สึกดีในเรื่องนี้เลย
" เกิดอะไรขึ้น.."
" เกิดอะไรขึ้น.."
" ตะกี้เกิดอะไรขึ้นกัน…"
ตอนนั้นประตูห้องทั้งสองฝั่งก็เปิดออกและมีผู้ตรวจการมากมายที่ดูตกใจและถามว่าเกิดอะไรขึ้นพร้อมหัวที่ยังเลือดไหลออกมา
หลี่หยุนจี ไม่ได้สนใจท่าทีของพวกนั้น เขากลับพุ่งไปที่ห้องสั่งการของเรือบินและตะโกนออกมา – " เกิดอะไรขึ้น ?"
" ลอร์ด ! เรา…ชนกับเรือบินอีกลำเมื่อตะกี้ ! " – กัปตันรายงาน หลี่หยุนจี ด้วยสีหน้าสลด – " ตัวเรือและระบบการบินนั้นได้รับความเสียหายและไม่อาจจะทำงานได้อีก เรือบินกำลังตก…"
" เราจะชนเรือบินอีกลำได้ยังไง เราบินตามเส้นทางแล้วนิ ? " – หลี่หยุนจี ถาม
เรือบินนั้นจะมีเส้นทางการบินอยู่แล้ว เอาง่ายๆคือเรือบินที่บินมาทิศต่างกันก็ต้องอยู่ในระดับความสูงที่ต่างกัน แม้ว่าจะบินในทางเดียวกันแต่ก็ต้องบินไปคนละเส้นทางการบิน  ดังนั้นเรือบินจึงยากที่จะชนกันในอากาศได้ มันมีไม่ถึง 2 ครั้งใน 10 ปีแต่มันกลับเกิดขึ้นตรงหน้า หลี่หยุนจี
" เราไม่รู้ ตะกี้เราพบว่าเรือบินได้บินมาหาเราจากทางปีกที่ระดับความสูงเดียวกัน มันเข้ามาในเส้นทางของเรา เราได้ส่งสัญญาณให้พวกนั้นหลบแล้วแต่พวกนั้นไม่สนใจ ตอนที่กำลังจะชน เราก็รีบลดความเร็วลง น่าเสียดายที่สุดท้ายก็ยังชนอยู่…"
เพราะมุมในห้องสั่งการ พวกเขาจึงไม่เห็นเรือบินที่มาชนพวกเขาทั้งหมด ดังนั้นหลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของกัปตัน หลี่หยุนจี จึงได้บินออกจากเรือบินพร้อมกับอัศวินบางคนผ่านทางออกข้างห้องสั่งการด้วยความหงุดหงิดเพื่อตรวจสอบสถานการณ์
เรือบินสองลำได้ชนกันเหนือป่าในเขตเกาซู เรือบินที่มาชนเองก็ลดระดับต่ำลงหลายพันเมตร เรือบินทั้งสองต่างก็ได้รับความเสียหาย ส่วนกลางและท้ายเรือบินของศาลสูงสุดได้รับความเสียหาย บางทีท่อน้ำด้านในเรือบินคงได้รับความเสียหายเพราะน้ำนั้นไหลออกมาจากเรือบินอย่างต่อเนื่อง
เรือบินอีกลำเองก็ได้รับความเสียหายและส่วนปีกของมันบิดแต่มันไม่ได้ดูแย่เท่ากับเรือบินของศาลสูงสุด
เมื่อเห็นเรือบินอีกลำ หน้าของ หลี่หยุนจี ก็หม่นลงไป เพราะเรือบินนี่ไม่ธรรมดา ดูจากสีเทาและสัญลักษณ์เมฆม่วงแล้ว มันเป็นของกองทัพไทเซีย ดูจากเครื่องหมายแล้วมันเป็นของกองทัพเทพ หนึ่งในสี่กองทัพชั้นนำของไทเซีย
เรือบินของกองทัพเทพได้ลงจอดที่พื้น
หลี่หยุนจี และอัศวินคนอื่นๆของศาลได้บินไปที่นั่น ตอนนั้นประตูเรือบินก็ได้เปิดออกพร้อมกับมีพลตรีของกองทัพเทพเดินออกมา เมื่อเห็นอัศวินบินมาหาเขา พลตรีนั้นไม่ได้ดูกลัวเลยแม้แต่น้อย มือเขาค้ำเอวแล้วเงยหน้าพวกที่เข้ามาหาเขา – " บังอาจ ! เจ้าเป็นใครกัน ? เจ้ามาจากนิกายไหน ? กล้าดียังไงถึงได้มาขวางทางข้า ? กล้าดียังไงถึงได้มารบกวนเรื่องกองทัพด้วยการทำให้เรือบินของกองทัพเทพเสียหาย ? "
หลี่หยุนจี หงุดหงิดจนแทบเลือดไหลออกจากจมูก
" บังอาจ ! นี่คือ ลอร์ดหลี่หยุนจี หัวหน้าศาลสูงสุด ทำไมเจ้าถึงได้มาชนพาหนะของ ลอร์ดหลี่ ด้วย ? " – อัศวินข้างกาย หลี่หยุนจี ตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด
" อย่ามาหลอกข้าด้วยการอ้างลอร์ดของเนินเขาซวนหยวนเลย พ่อคนนี้ไม่รู้จัก ลอร์ดหลี่ ข้าไม่เคยเจอเขามาก่อน อย่าคิดว่าเจ้าจะทำท่าเป็นสมาชิกของศาลสูงสุดได้ด้วยชุด  ลอร์ดหลี่ เป็นใครกัน เอาป้ายตำแหน่งมาแสดงให้ข้าดู ! " – พลตรีตะโกนออกมาด้วยสีหน้าไร้ความกลัว
แน่นอน หลี่หยุนจี ไม่ได้แสดงป้ายตำแหน่ง เขาไม่จำเป็นต้องเถียงและพิสูจน์ตัวเองกับพลตรีของกองทัพเทพ ตอนที่อัศวินข้างกายได้แสดงป้ายเจ้าหน้าที่ศาลสูงสุด พลตรีก็เชื่อในตำแห่งของพวกเขาแต่ถึงอย่างนั้นพลตรีก็ยังเถียงอยู่ดี – " เพื่อจะป้องกันปิศาจและพวกบัดซบจากวิหารเอื้อมสวรรค์จากการลอบโจมตีเรา  เมื่อวานนี้กองทัพเทพได้ประกาศการควบคุมเขตอากาศในเขตเกาซูชั่วคราวโดยเริ่มจากเช้านี้  เราจะส่งของกองทัพไปยังแนวหน้า เรือบินของศาลสูงสุดกล้าดียังไงถึงไม่สนใจประกาศจากกองทัพและฝ่าฝืนคำสั่ง ? ข้าจะรายงานเรื่องนี้ไปยังหัวหน้า เจ้าต้องรับผิดชอบทั้งหมด ! "
มันเป็นกลยุทธกองทัพที่ใช้ม้ากากมาจัดการกับม้าดี แม้ว่าจะเป็นหนึ่งใน 9 รัฐมนตรีแต่เขาก็ไม่ได้มีสิทธิจะจัดการกับกองทัพชั้นนำ สำหรับพลตรีแล้ว มันไร้ประโยชน์สำหรับ หลี่หยุนจี ที่จะฆ่าอีกฝ่าย มันจะทำให้เขาตกอยู่ในปัญหาใหญ่ แน่นอนว่ามันคงทำให้เขาตกต่ำลงไปหากทะเลาะกับพลตรีนี้
ดังนั้นหน้าของ หลี่หยุนจี จึงหม่นลงไปทันที ตาของเขาเป็นประกายและได้บอกกับอัศวินข้างกายแบบลับๆ หลังจากนั้นเขาก็หันกลับไปยังเรือบินโดยปล่อยให้ลูกน้องจัดการเรื่องนี้
หลังจากที่กลับมายังเรือบินของศาลสูงสุด หลี่หยุนจี ก็ได้เรียกกัปตัน
" เราบินต่อได้มั้ย ? "
" ลอร์ด มันบินต่อได้แต่ความเร็วอย่างมากก็ 1/10 จากเดิม อีกอย่างแล้วเราได้เสียน้ำไปอย่างมาก ดังนั้นส่วนกักเก็บน้ำต้องได้รับการซ่อมแซมก่อน ! "
" มันซ่อมได้รึเปล่า ?"
" ซ่อมได้แต่ไม่ใช่ที่นี่ อย่างน้อยก็ในเมืองชั้น A อีกอย่างแล้วมันต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือน ! "
หลี่หยุนจี กัดฟันแน่น เขาโบกมือและบอกให้กัปตันออกไป หลังจากนั้นเขาก็ติดต่อไปยังศาลเขตเกาซูด้วยคริสตัลสื่อสารและบอกให้พวกนั้นส่งเรือบินมารับเขาแต่ตามคำตอบของศาลเขตเกาซูแล้ว พวกนั้นไม่ได้มีเรือบินที่ว่างให้ใช้งาน เรือบินทุกลำของศาลเขตเกาซูนั้นถูกใช้โดยผู้ดูแลเขตเมื่อวานนี้แล้ว พวกเขาต้องร่วมมือกับกองทัพเทพในการขนส่งสิ่งของไปยังแนวหน้า จริงๆแล้วเรือบินทุกลำของศาลเขตทั่วเขตกองทัพตะวันออกเฉียงเหนือนั้นได้ถูกใช้โดยสำนักงานของเขตตั้งแต่เมื่อคืนรึเมื่อเช้านี้…
สุดท้ายแล้วศาลเขตเกาซูก็ถาม หลี่หยุนจี ด้วยความกังวล – " ลอร์ดหลี่ ท่านต้องการให้เราส่งยานบินไปให้ท่านรึเปล่า ? "
" ยานบิน ? …."
ถ้าเขาใช้ยานเบินเดินทางไปยังเนินเขาซวนหยวนจากที่นี่ มันต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะกลับมาได้
หลี่หยุนจี ฟาดโต๊ะตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด
แต่ก็ยังมีนิกายและตระกูลในเขตกองทัพตะวันออกเฉียงเหนือที่มีความสัมพันธ์กับศาลสูงสุด บางนิกายและตระกูลถึงกับได้ส่งของขวัญให้กับศาลสูงสุดทุกปี เอาตระกูลโม่ในเขตโม่ซุเป็นตัวอย่าง สิ่งที่ตระกูลโม่สร้างมานั้นถือว่าดี บางอันที่พวกนั้นผลิตขึ้นมาเหมาะสำหรับนักล่าคนร้าย ศาลสูงสุดได้ซื้อสินค้าจำนวนมากจากตระกูลโม่ ดังนั้นทั้งสองฝ่ายจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
หลี่หยุนจี ได้ให้ผู้ช่วยติดต่อศาลสูงสุดในเนินเขาซวนหยวน หลังจากนั้นเขาก็ให้ศาลสูงสุดติดต่อกับตระกูลโม่และบอกให้ตระกูลโม่ส่งเรือบินมารับเขา
แต่ตระกูลโม่นั้น…ไม่ได้ตอบกลับ..
ผ่านไปหลายชั่วโมงศาลสูงสุดก็หาเรือบินให้กับ ลอร์ดหลี่ ได้แต่เรือบินนั้นอยู่ในเขตฉูซู ดูจากระยะห่าง 40,000 ไมล์แล้ว มันต้องใช้เวลาอย่างน้อย 2 วันกว่าจะมาถึงที่นี่..
ในฐานะ 1 ใน 9 รัฐมนตรีแล้ว ลอร์ดหลี่ นั้นกลับโดดเดี่ยวในอาณาเขตไทเซีย เขายากจะหาเรือบินมาใช้งานได้
ทุกคนในเรือบินของศาลสูงสุดรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นแบบนั้น
ตะกี้นี้ หยวนหัว เจ้าหน้าที่ที่ดูสูงส่งที่สุดในหมู่ผู้ตรวจการตัวปลิวไปชนกับเพดาน ขาข้างหนึ่งของเขาหักไป…
ไม่นานหลังจากออกจากเขตยูซูได้หนึ่งวัน พวกเขาก็ได้พบกับปัญหาเหล่านี้ นี่ไม่ต้องพูดถึงระหว่างทางที่จะกลับไปยังเนินเขาซวนหยวน
….
หลังจากที่อยู่ในป่าของเขตเกาซูได้ 2 วัน เรือบินที่มารับก็มาถึง
ใน 2 วันมานี้ ผู้อาวุโสสองคนของนิกายสวรรค์เองก็มาที่นิกายมังกรเหล็กพร้อมกับอัศวิน 300 คน อัศวินจากหุบเขาฆ่าปิศาจเองก็เช่นกัน
ในอีกด้านมันคือนิกายสวรรค์และหุบเขาฆ่าปิศาจ ในอีกด้านมันเป็นนิกายไทยิ, ศาลาสวรรค์และศาลาเฉียงลู่ ผลก็คือบรรยากาศเขตยูซูตึงเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ
..
หลังจากที่ขึ้นเรือบินจากศาลเขตฉูซูและเริ่มเดินทางไปยังยอดเขาซวนหยวน หลี่หยุนจี ก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยแต่มันก็คงอยู่แค่เพียงไม่นาน
ตกดึกตอนที่ หลี่หยุนจี กลับไปที่ห้องของตังเองและกำลังจะเข้านอน เขาก็พบว่ามีบางอย่างอยู่ใต้หมอนของเขา เขาหยิบมันออกมาและพบว่ามันเป็นซองจดหมาย ซองนั้นไม่ได้มีคำพูดใดๆแต่เขารู้สึกได้ว่ามีจดหมายอยู่ภายใน
หลี่หยุนจี เปิดออกดู มันมีคำพูดสั้นๆอยู่ในจดหมายนั้น—-
ไทเซียมีปัญหากับปิศาจ แม้แต่ เจ้าชายชางหยิง ก็ยังโดนฆ่าในเขตจินซูซึ่งใกล้กับเนินเขาซวนหยวนในนามของชาติ มันเป็นการเดินทางที่ยาวไกลจากเขตยูซูไปยังเนินเขาซวนหยวน ลอร์ดหลี่ ในฐานะเจ้าหน้าที่ใหญ่ของไทเซียแล้ว จงดูแลตัวเองดีๆ ไปดีมาดี !
เมื่อเห็นข้อความนั้นแล้ว หลี่หยุนจี ก็มือสั่นด้วยความกลัว…