Castle of Black Iron - Chapter 1930: หนี

 
Chapter 1930: หนี

หนึ่งเดือนต่อมาที่ทางเข้าของวังใต้สวรรค์แห่งแสง….
ปัง *** เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีพลังฉีที่รุนแรง ประตูที่หักก็ได้แตกเป็นหมื่นๆชิ้นโดยหลังของ จางเทีย ซึ่งกระเด็นออกมาด้านนอกวังด้วยความเร็วสูง ด้านในเศษชิ้นส่วนนั้น จางเทีย เคลื่อนที่เร็วกว่า
หุ่นเชิดสีแดงกำลังไล่ตาม จางเทีย ไปพร้อมกับหอกในมือ  ตอนที่ จางเทีย บินออกมาจากประตู หุ่นเชิดก็ได้โยนหอกเข้าใส่ จางเทีย
หอกนั้นพุ่งเข้าใส่ที่อกของ จางเทีย รวดเร็วดั่งสายฟ้า….
เมื่อเห็นหอกนั้นพุ่งเข้ามา จางเทีย ก็เอียงตัวไปข้างๆ ตอนที่หอกกำลังจะผ่านที่อกเขา จางเทีย ก็จับตัวหอกเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ทันใดนั้นเขาก็หมุนตัวกลับ 180 องศาแล้วโยนหอกกลับไปใส่หุ่นเชิด อีกอย่างแล้วพลังของมันก็เพิ่มขึ้นหลายเท่า มันได้แทงทะลุที่อกของหุ่นเชิดและปักมันเข้ากับกำแพงข้างประตู
" เจ้ากล้าดียังไงมาเล่นหอกกับปู่คนนี้ ? เจ้ายังเด็กเกินไป ถุย…." – จางเทีย ถุยน้ำลายใส่หุ่นเชิดแล้ววิ่งต่อ
หุ่นเชิดที่โดนปักกับกำแพงไม่ได้แตกเป็นชิ้นๆ มันยังมอง จางเทีย ราวกับไม่เข้าใจคำพูดของ จางเทีย  มันดิ้นอยู่สักพักแล้วดึงเอาหอกออกมาจากร่างทีละนิดๆพร้อมกับคำรามออกมา
ประตูนี้ถูกทำลายไปโดยหุ่นเชิดสีฟ้าสองตัวที่พุ่งออกมาหา จางเทีย ด้วยความเร็วสูงโดยตามมาด้วยหุ่นเชิดสีแดงกว่าพันตัวราวกับกองทัพมด พวกมันจ้องมาที่ จางเทีย ด้วยตาที่แดงกล่ำ หุ่นเชิดทุกตัวคำรามออกมาและคิดจะบด จางเทีย เป็นเศษเนื้อ
ตอนนั้นมีดวงอาทิตย์โผล่มาที่มือของ จางเทีย  จางเทีย ได้ใช้หมัดอมตะ  จางเทีย ต่อยออกไปจนทำให้หุ่นเชิดสีฟ้าสองตัวลดความเร็วลง ในเวลาเดียวกัน จางเทีย ก็หนีออกไปได้ไกลอีก
ห่างไป 13 ไมล์มันมีหลุมไร้ก้นที่พื้นซึ่งทะลุไปถึงชั้นล่างเพราะแรงมหาศาล จางเทีย ได้กระโดดลงไปที่หลุมนั้นโดยไม่ลังเล
หุ่นเชิดสีฟ้าสองตัวก็ตามเขาไปทันทีโดยตามมาด้วยหุ่นเชิดสีแดงกว่าพันตัว  ตัวที่โดนปักเข้ากับกำแพงเองก็โดดลงไปในหลุมนี้ด้วยแม้ว่าตัวมันจะยังมีรูอยู่ก็ตาม….
ทันใดนั้นทางเข้าของวังก็เงียบสนิท
….
ยังไงซะหุ่นเชิดพวกนี้ก็หายไปกว่าหนึ่งนาทีแล้ว….
….
หินขนาดใหญ่สูงกว่า 10 ม.และหนักหลายร้อยตันด้านหลังเสาอยู่ๆก็เคลื่อนที่ไปกว่าพันเมตรจากทางเข้า หลังจากนั้นหินทั้งก่อนก็ลอยขึ้นเผยให้เห็น จางเทีย กับ ตังเหมย อยู่ด้านล่าง
ในที่ที่พวกเขาอยู่นั้น มันมีหลุมลึกใจกลางหิน  จางเทีย ยกหินนี้ด้วยมือข้างเดียว
" เร็วเข้า…" – จางเทีย เก็บหินเข้าไปในปราสาทเหล็กดำทันที หลังจากนั้นเขากับ ตังเหมย ก็รีบวิ่งเข้าไป ไม่ถึง 1 วินาทีพวกเขาก็ได้เข้าไปในวังได้
วังแห่งนี้เงียบสนิท ไม่มีหุ่นเชิดเลยสักตัวให้เห็นด้านใน  จางเทีย กับ ตังเหมย ได้เดินผ่านอุโมงค์ยาวหลายหมื่นเมตรไปด้วยความเร็วสูงสุดและมาพบกับพื้นที่เปิดโล่ง
ตอนที่มาถึง จางเทีย อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
ด้านบนของพื้นที่นี้มีภาพของดวงดาว ในภาพนี้จักรวาลกำลังหมุนวนอยู่  ในพื้นที่นี้เขารู้สึกว่ายืนอยู่ในจักรวาลและกำลังมองไปยังดวงดาวนับไม่ถ้วน ผลก็คือเขารู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กจ้อย ใจกลางภาพนี้มีเจดีย์สีขาวที่สูงกว่า 70 ม.
เจดีย์ได้ชื่อมต่อกับพื้นไปถึงจักรวาลอีกด้าน
ด้านล่างภาพนี้มันเป็นฉากต่างกันอย่างสิ้นเชิง มันเป็นป่า มันเต็มไปด้วยซาก, เศษหินและกำแพงที่พังทลายของวัง นอกจากนี้ยังมีรูที่น่ากลัวที่พื้นซึ่งลึกตั้งแต่หลายสิบเมตรจนหลายพันเมตร ตอนที่ จางเทีย มองออกไป เขาก็พบว่าครึ่งหนึ่งของพื้นในที่แห่งนี้เหมือนกับเมืองที่โดนแผ่นดินไหว อีกครึ่งนั้นเหมือนกับลาวาที่แข็งตัวเมื่อเจอกับน้ำทะเล สำหรับด้านล่างลาวาแล้ว จางเทีย เองก็ไม่รู้เช่นกัน
ดูเหมือนว่าการต่อสู้ที่น่ากลัวจะเกิดขึ้นที่นี่ทำให้ทุกอย่างดูไม่สมบูรณ์ ข่าวดีอย่างเดียวคือไม่มีใครอยู่ที่นี่ ไม่มีศพรึหุ่นรบอยู่ที่นี่
ผ่านมากกว่า 1 เดือน  จางเทีย กับ ตังเหมย พอเข้าใจขึ้นมา พวกเขารีบเข้าไปยังเจดีย์ให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
ไม่ถึง 5 นาทีตอนที่มาได้ครึ่งทาง จางเทีย ก็ตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย
" มีอะไร ? "
" ร่างแยกของข้าตายแล้ว…."
" นานแค่ไหนที่หุ่นเชิดพวกนั้นจะกลับมา? "
" ข้าพามันไปไกลที่สุดเท่าที่ทำได้ ต้องใช้เวลาอย่างน้อย 10 นาทีกว่าพวกมันจะกลับมา…"
" นั่นก็เพียงพอ เราน่าจะไปถึงเจดีย์ได้…."
ไม่กี่นาทีต่อมาก่อนที่หุ่นเชิดจะกลับมานั้น จางเทีย  กับ ตังเหมย ก็ได้ไปถึงทางเข้าเจดีย์ชั้นแรก