ตอนที่ 7 ลูกศิษย์ที่ไม่มีผู้ใดต้องการ(1)

ยามดึกสงัด เย่เฉินออกมาจากสวนจิตวิญญาณย่อย มองหาสถานที่สงบเงียบลับตา ขยับกายขึ้นไปทรุดนั่งลงบนโขดหินในท่วงท่าไขว้ขาขัดสมาธิ จากนั้นก็เพียรพยายามจะรวมจิตหยั่งรู้ถึงความลึกล้ำที่ซ่อนอยู่ของอัคคีเที่ยงแท้ซึ่งสถิตย์ในทะเลปราณ

เขาได้รับผลประโยชน์มากล้นจากอัคคีเที่ยงแท้นี้ ทั้งซ่อมแซมจุดตันเถียนที่เสียกาย เปิดใช้ทะเลปราณซ้ำยังสกัดกลั่นพลังชีวิตของตน เปรียบกับรากฐานฝึกตนที่เขาเคยมีเมื่อครั้งยังอยู่ในสำนักเจิ้งหยาง รากฐานใหม่ที่มีอยู่นี้ย่อมมั่นคงปลอดภัยกว่ามาก

“นี่ช่างมหัศจรรย์โดยแท้” เย่เฉินกระซิบกับตนเองแผ่วเบา ดวงตาที่ปิดสนิทแน่นนั้นทำให้เขารู้ผ่อนคลาย ความคิดจิตใจในห้วงสมองก็ปลอดโปร่งกว่าที่เคยเป็น

ไม่ช้าระลอกคลื่นพลังวิญญาณก็หมุนวนเป็นรูปเป็นร่างล้อมรอบเย่เฉินอยู่กึ่งกลาง อีกทั้งยังถูกเขาควบคุมไว้ พลังงานที่ถูกเย่เฉินดูดซับกลุ่มนั้นไหลทะลักเข้าไปในทะเลปราณของเขาผ่านทางจุดเส้นลมปราณ จากนั้นก็ถูกสกัดกลั่นโดยอัคคีเที่ยงแท้สีทอง

บุรุษหนุ่มแซ่เย่แบ่งแยกเปลวเพลิงออกเป็นร้อยหมื่นเส้นสาย บ้างก็เข้าไปในเส้นลมปราณ บ้างก็โคจรห่อหุ้มรอบไขกระดูก กล่าวโดยย่อ อัคคีกลุ่มนั้นถูกใช้ในการสกัดกลั่นแก่นกระดูกและเส้นลมปราณ

หลังผ่านไปครู่ใหญ่ เส้นลมปราณของเขาก็แผ่ขยายออกกว้างและอ่อนนุ่มยืดหยุ่นขึ้นมาเล็กน้อย รอยแผลฉีกขาดบนจุดเส้นลมปราณและไขกระดูกก็เรียบลื่นนุ่มนวลลง ถึงขนาดยังมีประกายไฟสีทองกะพริบวิบไหวเป็นประกายอยู่บางตำแหน่งด้านบน

เย่เฉินไม่อาจทราบได้เลยว่าเป็นช่วงเวลาใดแล้วยามเมื่อเขากระโดดลงมาจากก้อนหิน หลังการสกัดกลั่น ความปลอดโปร่งปราดเปรียวที่เขาสัมผัสได้ยามนี้เป็นสิ่งที่ไม่เคยได้บรรลุถึงมาก่อน

“เยี่ยม” ขณะกู่ร้องด้วยความยินดีปรีดา เขาก็ก้าวเท้าลงไป พลังชีวิตหมุนวนกักเก็บไว้ที่ฝ่ามือ ถึงขั้นยังเปล่งประกายทอแสงน่ามองออกมาระหว่างนิ้วมือ

“สายฟ้าฟาด!” เย่เฉินตะโกนก้อง สะบัดมือใส่โขดหิน

เปรี้ยง!

วิชาฝ่ามืออันแข็งแกร่งได้ระเบิดก้อนหินออกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยสายฟ้าที่ผสานมากับเคล็ดวิชา

วิชาฝ่ามืออันกราดเกรี้ยวรุนแรงนี้เป็นเขาที่ฝึกฝนจนคุ้นชินและใช้เป็นวิชาลับสำหรับโจมตีของตนเอง มันเรียกว่าเคล็ดวิชาสายฟ้าฟาด มีทั้งพลังจากสายฟ้า ยังมีเสียงร้องก้องกระหึ่มจากสายฟ้าฟาด แข็งแกร่งทรงพลังอย่างยิ่ง

เพื่อฝึกฝนวิชานี้ ผู้ฝึกจำต้องมีร่างกายแข็งแกร่ง มิฉะนั้นแล้วมันจะสร้างความเสียหายต่อเส้นลมปราณและกระดูกของผู้ฝึกฝนในยามที่ใช้ออกเพื่อกำจัดศัตรู

นั่นคือข้อเสียอันร้ายแรงของวิชาสายฟ้าฟาด

ทว่าเย่เฉินสามารถเพิกเฉยต่อข้อเสียนี้ได้โดยสิ้นเชิง

หลังผ่านการสกัดกลั่น ทั้งความแข็งแกร่งของร่างกาย และความทนทานของเส้นลมปราณแลไขกระดูกของเขานั้น หนุนส่งให้เย่เฉินไม่ได้รับอันตรายจากผลสะท้อนกลับใดๆ ทั้งสิ้น

อรุณรุ่งมาเยือนในไม่ช้า

ประกายสีส้มแสดยามทิวาฉายแสงนั้นปรากฏขึ้นที่ทิศตะวันออก เย่เฉินเปิดเปลือกตาขึ้น

หลังจากปลดปล่อยพลังปราณอันปั่นป่วน ยืดกายขึ้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ ค่อยๆ ฟื้นฟูพละกำลังและลมหายใจจึงค่อยคงที่ขึ้นมา

เย่เฉินเดินออกจากสวนขนาดเล็กหลังจากทานอาหารเช้าอย่างง่ายๆ เสร็จเรียบร้อย

ตรงหน้าเขาเป็นบันไดสูงสุดลูกหูลูกตาเรียงรายลดหลั่นกันไปจนถึงยอดเขาวิญญาณอันสูงตระหง่านประดุจจะทะลุผ่านเข้าไปในชั้นก้อนเมฆ เย่เฉินไม่อาจมองเห็นจุดสูงสุดของมันได้เลย

สูดลมหายใจเข้าลึกเฮือกหนึ่ง บุรุษหนุ่มเริ่มก้าวเท้าขึ้นไปบนบันได เย่เฉินสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าเกรงขามที่พัดโถมเข้ามาใส่เขาในทุกๆ ย่างก้าวที่ยกขาขึ้นไป

จวบจนกระทั่งถึงก้าวสุดท้าย เขาจึงยกศีรษะขึ้นมองไปยังโลกอันสง่าผ่าเผยเกรียงไกรที่บนยอดเขาในที่ห่างไกลออกไป ทั้งยังมีหอคอยไม้ที่ดูเก่าแก่โบราณตั้งตระหง่านอยู่ หมอกพลังวิญญาณพัดลอยไปพร้อมก้อนเมฆ ยังมีบางคราที่นกกระเรียนบินทะลุผ่านเมฆากลุ่มนั้นไป

“ข้าได้สัมผัสความรู้สึกที่เคยได้รับเมื่อครั้งอยู่ในสำนักเจิ้งหยางอีกครั้งแล้ว” เย่เฉินยิ้มกว้าง สูบเอาพลังวิญญาณในอากาศเข้าไปอย่างตะกละตะกลาม

เขามุ่งหน้าไปตามเส้นทางที่จางเฟิงเหนียนได้บอกกล่าวไว้

ในยามเช้าตรู่ พลังวิญญาณและกลิ่นอายของแสงอาทิตย์ที่ผสานกับแสงจันทร์นั้นจะบริสุทธิ์ที่สุด เย่เฉินมองเห็นศิษย์แห่งความภาคภูมิหลายคนนั่งขัดสมาธิอยู่บนก้อนหินเพื่อปรับลมหายใจและบ่มเพาะฟื้นฐานฝึกตน เมื่อเขาเดินผ่าน คนเหล่านั้นก็ชำเลืองมองเขาเพียงแวบเดียว ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนกันต่อไป

ยามนี้เย่เฉินมาถึงหอจิ่วชิงหลังจากเลี้ยวผ่านมาหลายต่อหลายหัวมุม

มีศิษย์หลายคนเดินเข้าออกหอสูงแห่งนี้ เมื่อพวกมันมองเห็นเย่เฉินที่เป็นคนแปลกหน้าผู้หนึ่ง แต่ละคนก็พากันมองผ่านเลยเขาไปอย่างเรียบง่าย ซ้ำยังมีท่าทีดูหมิ่นเหยียดหยามเมื่อค้นพบว่าพื้นฐานฝึกตนของเขาอยู่เพียงระดับชั้นแรกของการควบรวมลมปราณ

“เป็นที่นี่เอง” เย่เฉินมองขึ้นไปยังหอสูง แล้วเดินเข้าไปข้างใน แสดงจดหมายแนะนำตัวออกมา

ในห้องโถง ผู้อาวุโสประจำสำนักนามว่า ‘ชิงอี’ รับเอาจดหมายแนะนำตัวนั้นไป ก่อนจะเปิดออกอ่าน จากนั้นก็กวาดตามองเย่เฉินขึ้นๆ ลงๆ ระหว่างที่อ่านเนื้อความที่แนะนำถึงบุรุษแซ่เย่จากจดหมายของจางเฟิงเหนียน

ขณะที่ผู้อาวุโสประจำสำนักกำลังมองประเมินเย่เฉิน เย่เฉินเองก็ลอบพินิจพิจารณาอีกฝ่ายเช่นกัน

เย่เฉินกระซิบกับตนเองในใจ ‘รูปลักษณ์ของคนผู้นี้ดูแปลกประหลาดยิ่ง’

เย่เฉินขบคิดได้ถูกต้องแล้ว ด้วยดวงตา จมูก และปากที่บิดเบ้ไปคนละทิศคนละทาง ทำให้ทั้งใบหน้าของผู้อาวุโสประจำสำนักผู้นี้บิดเบี้ยวไปหมด เย่เฉินถึงขนาดเกิดความต้องการอยากจะปรับแก้ตำแหน่งของอวัยวะเหล่านั้นขึ้นมาตงิดๆ

เขาละสายตาจากผู้อาวุโสท่านนี้

นอกจากผู้อาวุโสของสำนักนามชิงอี ก็ยังมีผู้คนอีกสามคนนั่งอยู่ที่นั่นด้วย หนึ่งมีหน้าท้องพองโต หนึ่งผอมโซซูบซีด และอีกหนึ่งจึงนับได้ว่าดูเป็นคนปกติ ทั้งสามสนทนากันอย่างสนุกสนานครื้นเครง ราวกับว่าไม่ได้มีผู้อาวุโสของสำนักอยู่ที่นี่ แต่มาเยี่ยมเยือนเท่านั้น

บุคคลทั้งสามนี้คือปรมาจารย์ผู้เป็นประมุขแห่งสามยอดเขาหลักแห่งสำนักศึกษาเหิงเยว่ฝ่ายนอก: จงเหล่าเต้า, เก่อหง และชิงหยางเจินเหริน

***************

ในแฟนเพจจะอัพก่อนในเว็บครับ

แฟนเพจ จักรพรรดิยุทธ์อมตะอหังการ์ BDC –นิยายแปล