ตอนที่ 6 เย่เฉินผู้เหี้ยมหาญ (2)
“เจ้ามันสารเลว!” จางเฟิงเหนียนชี้นิ้วสั่นระริกไปที่จางเทา โกรธแค้นจนแทบสิ้นสติล้มลงบนพื้นดิน
“มอบมันมาให้ข้า มิฉะนั้นก็อย่าได้โทษว่าข้ากระทำรุนแรง…” จางเทาเดินเข้ามาใกล้อีกก้าวหนึ่ง ยังพูดไม่ทันจบคำก็ถูกตบเข้าที่ศีรษะโดยเย่เฉินที่ยืนอยู่ข้างๆ
เพี๊ยะ!
เสียงตบฉาดดังสดใสก้องสนั่น
จางเทาถูกทุบตีจนทึ่มทื่อโง่งมไป จากนั้นแขนของมันก็ถูกเย่เฉินออกแรงฉุดลากไป ก่อนจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง ก็สูญเสียสมดุล ปลิวหลุดจากพื้นลอยขึ้นไปในอากาศ
ตูม!
จางเทาผู้หยิ่งผยองหล่นกระแทกลงกับพื้นอย่างรุนแรง หลงเหลือเพียงหลุมรูปร่างมนุษย์ให้มองเห็น
พรวด!
จางเทากระอักเลือดออกมา อวัยวะภายในล้วนขยับเคลื่อนผิดที่ผิดทางไปหมด
จางเฟิงเหนียนรู้สึกแปลกประหลาดอัศจรรย์ใจอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นภาพฉากเช่นนี้ หู่หวากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่หลังจากมองดูเย่เฉินเอาชนะจางเทาได้ เย่เฉินทุบตีจางเทา ผู้ซึ่งเป็นถึงผู้ฝึกตนขั้นควบรวมลมปราณระดับสอง
หากเอ่ยตามความสัตย์ เย่เฉินกำชัยชนะได้เพราะเขาลอบโจมตี ทว่าจะอย่างไรพละกำลังของเขาก็ยังน่าเกรงขามอย่างยิ่ง
พวกเขาไหนเลยจะรู้ ว่าทะเลปราณในก่อตัวในตันเถียนของเย่เฉินเรียบร้อยแล้ว
ถึงแม้ระดับขั้นการฝึกตนของเย่เฉินจะเป็นระดับหนึ่ง ทว่าปริมาณพลังของเขาก็เหนือกว่าผู้อื่นถึงสามเท่า จึงนับได้ว่าเทียบเคียงกับขั้นควบรวมลมปราณระดับสาม
“สวรรค์กำลังมองดูสิ่งที่เจ้ากระทำลงไป รู้จักสั่งสมคุณธรรมความดีที่ซ่อนอยู่ในตัวเจ้าให้มันมากกว่านี้หน่อย”
เย่เฉินสบถเสียงดัง ขณะที่โยนจางเทาผู้พิกลพิการออกไปจากสวน
ยามค่ำคืน เย่เฉินก็โคจรพลังชีวิตส่งผ่านเข้าไปยังเสี่ยวอิงเพื่อช่วยประคับประคองชีวิตน้อยๆ ของมัน ทว่าก็ยังคงเป็นเรื่องยากที่เจ้านกน้อยผู้ซื่อสัตย์ตัวนี้จะโบยบินได้อีกในหลายวันต่อจากนี้
“สหายน้อย ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของเจ้า!” จางเฟิงเหนียนนั่นอยู่บนม้าหินตัวหนึ่ง ดูเฒ่าชรายิ่งกว่าที่เคย สำหรับกับชายชราที่มีจิตใจเมตตาการุณย์เช่นเขา การถูกข่มเหงรังแกจากลูกศิษย์ของตัวเองเช่นนี้ทำร้ายเขาอย่างแสนสาหัส
“ด้วยความยินดี ข้าทำเช่นนี้ก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงอะไรอยู่แล้ว” เย่เฉินแย้มยิ้มตอบคำด้วยท่าทีอิสระเสรีและปลอดโปร่งสบายใจ
อนิจจา!
ดวงตาของชายชราปกคลุมด้วยเมฆหมอกแห่งการหวนรำลึก จางเฟิงเหนียนนึกย้อนถึงอดีตอันขมขื่น เอ่ยขึ้น “ข้าเคยเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของสำนักเหิงเยว่ แล้วจึงถูกลดขั้นมายังสวนจิตวิญญาณเล็กๆ แห่งนี้ตั้งแต่กระทำความผิดครั้งใหญ่ครั้งหนึ่ง จางเทาเคยเป็นศิษย์ของข้า เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่ได้สั่งสอนเขาให้ดี”
“ความสำเร็จของคนผู้หนึ่งล้วนขึ้นอยู่กับศีลธรรมของตนเอง หาใช่ผู้สั่นสอนไม่” เย่เฉินเอ่ยขัดจางเฟิงเหนียนอย่างสงบ “ท่านผู้เฒ่า อย่าได้โทษว่าตนเอง คนผู้นั้นมีสันดานเช่นนี้เอง”
“สิ่งที่เขาต้องการก็คือเวทย์วิญญาณสวรรค์ของท่านปู่” หู่หวาผู้แค้นเคืองรวบมือเล็กๆ ของตนกำเป็นหมัดแน่น “ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของท่านปู่ล้วนถูกเขาหยิบฉวยเอาไปตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา เขากดขี่ข่มเหงพวกเราทุกๆ วัน”
เวทย์วิญญาณสวรรค์?
เวทย์สะกดที่สำนักเหิงเยว่ครอบครองไว้นั้นหาใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับเย่เฉิน พลังชีวิตของผู้คนจะถูกเก็บกักไว้ได้ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ เมื่อเวทย์ถูกร่ายทับลงบนร่างกาย นอกจากนั้น มันยังเป็นที่รู้จักกันดีในทั้งสามสำนัก
เวทย์นั้นเป็นสิ่งล้ำค่า และไม่เคยมีการส่งมอบให้ผู้ที่ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อสายหรือไม่มีความสัมพันธ์แนบแน่นต่อกัน ที่เหนือความคาดหมายของเย่เฉินก็คือ จางเฟิงเหนียนที่เคยอยู่ขั้นควบรวมลมปราณเพียงระดับสามกลับสามารถครอบครองเวทย์ที่มีค่าเช่นนี้ได้
“สหายน้อย ข้าจัดเตรียมจดหมายแนะนำตัวเรียบร้อยแล้ว เจ้าเพียงต้องเดินทางไปที่ภูเขาเพื่อทำการฝึกตน เจ้าเก่งกาจฉลาดเฉลียว จงใช้ความสามารถนี้ของตนให้เป็นข้อได้เปรียบ” จางเฟิงเหนียนสะบัดจดหมายส่งมอบไปในมือเย่เฉินขณะที่เอ่ยอย่างครุ่นคิดทอดถอน
“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่าน!”
***************
อ่านแล้วชอบเข้ามากดไลค์นะครับ
จะได้ทราบว่ามีคนชอบเยอะไหม
แฟนเพจ จักรพรรดิยุทธ์อมตะอหังการ์ BDC –นิยายแปล
