"หัวหน้า เราควรจอดรถตรงไหนดี?" เฉินช่าวเย่ขับรถวนไปรอบๆอย่างระมัดระวังด้วยเขากลัวจะทำให้เกิดเสียงดังขึ้นมาเพราะมันมีซอมบี้อยู่มากเกินไป ชูฮันนิ่วหน้าพลางหันมามองเฉินช่าวเย่ มันมีซอมบี้แค่เพียงมากกว่า100ตัวเอง ดังนั้นพวกเขาไม่จำเป็นต้องระวังมากขนาดนั้น
"ขับตรงเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตเลย" มันทั้งเรียบง่ายและดิบเถื่อน
"อะไรนะ? ฮ่าฮ่าฮ่า?" เฉินช่าวเย่กลัว "ขับเข้าไป? ด้วยรถ?"
"หรือ?" ชูฮันมองเขาแปลกๆ
"ครับ หัวหน้า" เฉินช่าวเย่กลืนน้ำอึก "ถึงแม้ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้กลัว ผมไม่ใช่คนขี้ขลาด! แต่ แต่ว่าพี่บอกได้มั้ยว่าจะทำยังไง? มัน มันมีซอมบี้เยอะมากอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตนั่น เราจะพังหน้าต่างเข้าไปเหรอ? แล้วเราจะไม่พังของที่อยู่ข้างในนั่นเหรอ? "
ชูฮันขมวดคิ้วพลางออกคำสั่งทันที "เหยียบลงไปบนคันเร่ง! เหยียบมันสิ!"
ขณะเดียวกันเขาก็เอื้อมไปยึดพวงมาลัยแทนเฉินช่าวเย่ เปลี่ยนเส้นทางของรถให้หมุนหน้าวิ่งตรงไปทางซูเปอร์มาร์เก็ต เฉินช่าวเย่มีความภักดีต่อชูฮันสูงเขาจึงเหยียบเท้าลงไปบนคันเร่งตามที่ชูฮันบอก!
ฮึ่มมม——
ตัวรถG55พุ่งไปอย่างรวดเร็วด้วยกำลังเร่งตัวมหาศาลผลักรถให้พุ่งไปข้างหน้า!
ซางจิ่วตี้และเลาเสี่ยวเสียวที่อยู่เบาะหลังไม่มีเวลาจะหยุดคิดอะไรทั้งนั้น ทั้งคู่ทำได้แต่เพียงมองรถที่เริ่มเข้าไปใกล้ซูเปอร์มาร์เก็ตขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองเบิ่งตากว้างด้วยความกลัวปนตกใจ
พวกเขาเข้ามาใกล้มากแล้ว แม่ง!
"อ๊าก อ๊าก อ๊าก!" เฉินช่าวเย่แหกปากออกมาด้วยความกลัว ถึงแม้เขาจะต่อสู้มาด้วยกันกับชูฮันตลอด แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขับรถพุ่งเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตที่เต็มไปด้วยซอมบี้มากมายแบบนี้
มันทั้งตื่นเต้นและรุนแรง!
ตัวรถเริ่มเข้าใกล้หน้าต่างขึ้นเรื่อยๆ…1เมตร…ครึ่งเมตร…1เซนติเมตร…ปัง!
เคล้ง!——
กระจกแตกเป็นชิ้นๆ ร่วงลงบนพื้นรอบๆตัวรถและชั้นวางรอบๆ
เอี๊ยด——-
เสียงเบรกของรถG55
"ออกมาจากรถและเริ่มสู้ซะ" ชูฮันสั่งอย่างไว
เฉินช่าวเย่และซางจิ่วตี้กระโดดออกมาจากรถและหันมาล็อคประตูให้แน่น การต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ถึงแม้ซางจิ่วตี้จะไม่ได้ปิดบังอาการผิดหวังของเธอเลย หากเธอต้องกดมันลงไปก่อน
เลาเสี่ยวเสียวยังเด็กเกินไปสำหรับการต่อสู้แนวหน้า จึงทำได้แต่เพียงถือปืนไรเฟิลอยู่ในรถ เธอกลัวจนจะเป็นบ้าตาย มันมีซอมบี้มากมายเหลือเกินในซูเปอร์มาร์เก็ตจนกินพื้นที่ไปเกือบ1ใน3ของซูเปอร์มาร์เก็ต พวกมันบางส่วนก็ถูกG55พุ่งชนตายไปแล้วตอนที่ขับรถพุ่งเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ต แต่ส่วนใหญ่ที่เหลือกำลังวิ่งหน้าพุ่งเข้ามาหาพวกเขา
อาหาร เนื้อสดและเลือดสดๆ!
พวกมันไม่ได้กินเนื้อสดของมนุษย์มาเป็นเวลานานแล้ว!
"เอนตัวนอนหลบอยู่ในรถไว้และอยู่ให้ห่างจากหน้าต่าง" ชูฮันพูดกับเลาเสี่ยวเสียวด้วยเสียงมั่นคง
ขณะเดียวกันก็เหวี่ยงขวานไปมาอย่างสบายๆ—–
ปัง ปัง ปัง!
เพียงแค่เสี้ยววินาที ก็มีหัวของซอมบี้3หัวลอยหลุดออกไป!
ซางจิ่วตี้ยืนอยู่ข้างๆชูฮันที่เพิ่งจัดการกับซอมบี้ที่อยู่ข้างหน้าเธอ สมองของมันระเบิดกระจายเปรอะเสื้อผ้าที่พึ่งเปลี่ยนใหม่ของเธอ
คนนิสัยไม่ดี!
ซางจิ่วตี้โบกขวานในมือไปมาทางด้านฝั่งขวาของชูฮัน เธอเพียงแค่ต้องสนใจทิศทางเดียวเท่านั้น ด้วยเพราะชูฮันรับหน้าที่รับมือกับการโจมตีชุดใหญ่ไป ความจริงแล้วเธอไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายอะไร เธอออกจะผ่อนคลายด้วยซ้ำด้วยทักษะที่เธอมี ทักษะการต่อสู้ และประสบการณ์ในการต่อสู้ของชูฮันช่างโดดเด่นเหลือเกิน รวมถึงความแม่นยำในการโจมตีแต่ละครั้ง เขารู้วิธีในการเพิ่มขีดความสามารถของทั้งทีมขณะร่วมมือกันต่อสู้ไปด้วย
อย่างไรก็ตาม…เธอไม่พอใจ!
ไอ้คนนิสัยไม่ดีนี่ไม่คิดจะเตือนเธอล่วงหน้าเลยว่าจะทำอะไร อยู่ๆดีทุกอย่างก็พุ่งเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว!
เฉินช่าวเย่ยืนอยู่อีกข้าง กำลังต่อสู้อย่างหนักหน่วง เขาสู้ตามจังหวะที่เชื่องช้าของซอมบี้ ตามการฝึกฝนที่ได้เรียนมาจากชูฮัน
หัวหน้าบอกว่าการต่อสู้กับซอมบี้เป็นเรื่องง่ายเพราะพวกมันช้ามากๆ เขาแค่ต้องหาจังหวะและเวลาที่ใช่ในการโจมตีไปที่หัวของพวกมัน เสียงของความวุ่นวายที่เกิดขึ้นยังคงดังอย่างต่อเนื่อง มีเสียงของที่ถูกทุบแตกก็ถูกตัดดังขึ้นอยู่ตลอด เหล่าซอมบี้ไม่สามารถเข้าถึงตัวพวกเขาได้เลย ชูฮันฆ่าพวกมันทั้งหมดก่อนที่พวกมันจะได้เข้ามาใกล้ตัวพวกเขา ซางจิ่วตี้เองก็ได้ฆ่าซอมบี้ไปแล้ว1ตัวภายในระยะเวลาไม่กี่วินาที
เลาเสี่ยวเสียวที่เคยกลัวจนจะเป็นบ้าอยู่ในรถไม่รู้สึกกลัวอีกต่อไป เธอทำแม้กระทั่งนอนคว่ำกินลูกอมอยู่ตรงหน้าต่างขณะมองทั้งสามคนที่กำลังต่อสู้อยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"พี่ชูเก่งชะมัด! สู้ต่อไปนะพี่ชายใหญ่ชูฮัน!" เด็กหญิงตัวเล็กๆในรถนั้นมีความสุขมากจนทำให้ซางจิ่วตี้อารมณ์ดีขึ้น
การต่อสู้ไม่ได้ใช้เวลานานอะไรมาก จำนวนซอมบี้ที่มีอยู่อย่างจำกัดประกอบกับการที่ชูฮันต่อสู้ไปเรื่อยๆไม่หยุดราวกับหุ่นยนต์ทำให้เกิดซากศพของซอมบี้นอนทับซ้อนกันสูงขึ้นเรื่อยๆ
เคล้ง!
ชูฮันวางขวานลงและขอให้เฉินช่าวเย่ให้ลากศพซอมบี้ออกไป
"เร็วมาก" ซางจิ่วตี้สูดลมหายใจเข้าลึกๆพลางกวาดสายตามองรอบๆอย่างช้าๆ "ฉันจำได้ว่ามีพวกมันมีเป็นร้อย—-"
เสียงของเธอหยุดชะงักยามที่เธอเปิดตาขึ้น มองไปที่ประตูกระจกที่อยู่ด้านหลังพวกเธอ
ตัวรถG55 ติดอยู่ตรงกลางของประตู มันเลยทำหน้าที่เป็นตัวกีดขวางทางไว้ ด้วยความสูงที่พอดีกับช่วงบนคานของประตูทำให้เหลือเพียงช่องว่างแคบๆทั้งสองข้าง มันแคบจนมือหรือขาไม่สามารถลอดผ่านเข้ามาได้ ซอมบี้ส่วนใหญ่ที่อยู่ข้างนอกถูกตัวรถกั้นปิดทางไว้ พวกมันพยายามที่จะยื่นเหยียดแขนเน่าๆ เบียดอัดตัวดันเข้ามาแต่ก็ไม่สามารถเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ตได้อยู่ดี
มือของซอมบี้บางตัวถึงกับหักหลุด…
ซางจิ่วตี้ทั้งประหลาดใจและมึนงงในเวลาเดียวกันกับภาพที่ได้เห็น
"ขอทางหน่อย" จู่ๆเสียงของชูฮันก็ดังเข้ามาในหู
เธอย้ายตัวไปยังอีกมุมทันที พลางหันมามองชูฮันอย่างมึนงงตลอดเวลา
เธอพึ่งจะเห็นเขายกซอมบี้หลายตัวขึ้น เดินมาทางเธอแล้วปล่อยพวกมันไว้ตรงช่องว่างตรงประตูที่เหลืออยู่ จากนั้นเขาก็หมุนตัวกลับมายกพวกมันเพิ่มอีก
เธอไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนนี้ออกมายังไงดี
ประหลาดใจ? นับถือ? สับสน?
เธอตัดสินผู้ชายคนนี้เร็วไปรึเปล่า?
เฉินช่าวเย่ก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกัน ความรู้สึกนับถือที่มีต่อชูฮันยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก เขารู้สึกมีพลังมีจะยกร่างซอมบี้ต่อไปอีกจนกว่าช่องว่างนั้นจะปิดสนิทจนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรข้างนอก
หัวหน้าช่างฉลาดหลักแหลมยิ่งนัก! มันจะมีเนื้อสัตว์ให้กินเสมอเมื่อเขาตามหัวหน้าไป!
"พี่ชูเป็นคนฉลาดจัง!" จู่ๆเลาเสี่ยวเสียวก็เปิดประตูรถและกระโดดออกมา เธอไม่ได้สนใจสิ่งสกปรกบนเสื้อผ้าชูฮัน ขณะวิ่งเข้าไปกอดชูฮันทันที "พี่ชูฉลาดชะมัด"
ความนับถือที่เด็กหญิงตัวน้อยมีต่อชูฮันเกือบทำให้ซางจิ่วตี้ร้องไห้ เธอเกือบใจสลาย
ผู้ชายคนนี้ทำแต่เรื่องน่าตกใจเสมอๆ เธอรู้จักเลาเสี่ยวเสียวมานานแต่เด็กน้อยคนนี้ไม่ได้นับถือเธอแบบนั้น ถึงกับไม่ชอบเธอด้วยซ้ำเวลาที่เธอทำตัวอ่อนแอ
มันเป็นความจริงที่ว่า…มันจะไม่มีความเสียหาย ถ้าหากไม่มีการเปรียบเทียบ!
