ไปผจญภัยในโลกOne Pieceกันเถอะ - ตอนที่ 16 - มอดไหม้

ไปผจญภัยในโลกOne Pieceกันเถอะ ตอนที่ 16 – มอดไหม้

ณ บริเวณอื่นๆภายในป่า

ทหารเรือฝึกหัดหลายคนได้รวมกลุ่มกันโจมตีสัตว์ร้ายระดับ 2

ภายใต้ความร่วมแรงร่วมใจกัน หลังจากที่ต่อสู้อย่างยากลำบาก ในที่สุดพวกเขาก็สามารถสังหารสัตว์ร้ายระดับ 2 ตัวนี้ลงได้

“ฟู่ว … สัตว์ร้ายระดับ 2 นี่ร้ายกาจจริงๆ”

“ถึงมันจะร้ายกาจ แต่สุดท้ายพวกเราก็สามารถสังหารมันลงได้!”

หนึ่งในทหารเรือฝึกหัดที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลได้กล่าวขึ้น ก่อนที่จะยิ้มจางๆออกมา อย่างไรก็ตาม วินาทีต่อมา รอยยิ้มของเขาก็หายไป

เมื่อคนอื่นๆเห็นว่าเพื่อนของพวกเขาจู่ๆก็มีท่าทีแปลกไป พวกเขาจึงหันไปยังทิศทางที่ชายคนนั้นจ้องมองอยู่

ทันใดนั้นพวกเขาก็พบว่า ป่าบริเวณที่ห่างออกไปเต็มไปด้วยแสงสีแดง

และเมื่อเพ่งพินิจดีๆ พวกเขาก็พบว่ามันคือทะเลเพลิง!

“ไฟไหม้?”

ทหารเรือฝึกหัดหลายคนจ้องมองทะเลเพลิงที่อยู่ห่างออกไปด้วยความตกใจ ก่อนที่จะหันมองหน้ากัน

“นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของการประเมินผลการต่อสู้ใช่ไหม?”

“ไม่น่าจะใช่ บางทีอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้น ฉันคิดว่าเดี๋ยวพวกหน่วยกู้ภัยก็จะไปดับเพลิงแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่สามารถประเมินผลต่อได้”

“แปลกจริงๆ … ว่าแต่ตรงนั้นใช่จุดที่สัตว์ร้ายหลายตัวส่งเสียงออกมารึเปล่า?”

ทหารเรือฝึกหัดหลายคนเกิดความกลัวขึ้นในจิตใจ และไม่มีใครต้องการไปที่นั่น พวกเขาไม่โง่พอที่จะเดินเข้าไปตายในทะเลเพลิง!

ทหารเรือฝึกหัดที่รวมกลุ่มกัน ต่างพร้อมเพรียงกันหันหลังและเดินไปยังทิศทางตรงข้ามกับจุดที่ทะเลเพลิงกำลังลุกไหม้

เปลวเพลิงสีทองเริ่มขยายวงกว้างขึ้น จนเหล่าทหารเรือฝึกหัดที่อยู่บนเกาะทุกคนสังเกตุเห็น และนั่นทำให้พวกเขาเกิดความกลัวขึ้นมาในจิตใจ

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่างานประเมินในครั้งนี้จะต้องหยุดลง!

มิใช่เพียงทหารเรือฝึกหัดที่พยายามออกห่างจากบริเวณนั้น — แม้แต่เหล่าสัตว์ร้ายก็เช่นกัน! และในขณะหลบหนี บางตัวก็ได้บังเอิญปะทะเข้ากับเหล่าทหารเรือฝึกจนหลายคนได้รับบาดเจ็บ

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ใช่เพียงสัตว์ร้ายเท่านั้นที่จะถูกเผา แม้แต่เหล่าทหารเรือก็จะโดนลูกหลงไปด้วย!

ณ ห้องเฝ้าระวังในเรือรบ เหล่าครูฝึกและทหารเรือที่คอยบันทึกคะแนนหน้าจอมอนิเตอร์ต่างกำลังกุมขมับ

ในตอนแรกที่พวกเขาเห็นว่าโรจาที่เป็นเพียงทหารเรือฝึกหัดสามารถปลดปล่อยเปลวเพลิงออกมาได้ พวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจ — แต่ตอนนี้มันกลายเป็นความรู้สึกทึ่ง

อย่างไรก็ตาม ความทึ่งในตอนนี้เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความวิตกกังวล เนื่องจากเปลวเพลิงที่โรจาปลดปล่อยออกมาเริ่มขยายวงกว้างจนเกิดความโกลาหลขึ้นบนเกาะ

‘นี่โลวหยาสามารถปลดปล่อยเจตนารมณ์แห่งอัคคีออกมาได้อย่างไม่จำกัด?’

‘นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน?’

ทำไมเขาถึงสามารถปลดปล่อยเปลวเพลิงออกมาได้มากขนาดนี้? นี่เขาไม่ใช่ผู้กินผลปีศาจเข้าไปจริงๆใช่ไหม?

เมื่อเห็นว่าป่าเกือบทั้งเกาะเริ่มที่จะกลายเป็นทะเลเพลิง พวกเขาก็คิดว่าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไปการประเมินในครั้งนี้จะต้องหยุดลง

และถ้ามีใครรู้ว่า การประเมินจะต้องหยุดลง ก็เพราะมีทหารเรือฝึกหัดคนนึงที่เก่งเกินหน้าเกินตาคนอื่นเป็นคนจุดไฟเผาทั้งป่าแล้วล่ะก็ …

ทุกคนภายในห้องเฝ้าระวังต่างปวดหัวจนต้องกุมขมับ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากงานประเมินผลการต่อสู้ครั้งนี้ ไม่ได้มีกฏว่าห้ามเผาป่า พวกเขาจึงไม่รู้ว่าสมควรที่จะหยุดโลวหยาดีหรือไม่

“อุปกรณ์เฝ้าระวัง 5ชุด ได้ถูกเผาทำลายไปแล้วครับ!”

“อุปกรณ์พวกนี้ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันไฟ …”

ในขณะนี้ทหารเรือภายในห้องต่างจ้องมองโรจาที่กวัดแกว่งดาบในมือ พร้อมกับปลดปล่อยเปลวเพลิงออกมาอย่างต่อเนื่อง ก็ยิ่งทำให้พวกเขาปวดหัวจนแทบระเบิด

งานประเมินผลการต่อสู้นั้นถูกจัดขึ้นมาแล้วหลายครั้ง แต่เหตุการณ์แบบนี้พึ่งเคยเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก!

และในตอนนี้โรจาก็สังหารสัตว์ร้ายไปมากมายนับไม่ถ้วน จนคนบันทึกคะแนน ไม่สามารถบันทึกคะแนนได้ทัน!

จู่ๆ เซเฟอร์ก็ยิ้มออกมา ก่อนที่จะกล่าวว่า

“การ์ปปล่อยทิ้งไว้มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว นายต้องไปหยุดเขาแล้วล่ะ”

“ไอ้เด็กเหลือขอนี่ชอบทำอะไรให้มันยุ่งยากจริงๆ”

ทางด้านการ์ปที่เมื่อเห็นโรจาฆ่าสัตว์ร้ายเป็นผักปลา เขาก็ผ่อนคลายลง แล้วเดินไปนั่งกินขนมเซมเบ้ต่อ

เมื่อได้ยินแบบนั้น เส้นเลือดก็เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซเฟอร์ เมื่อเขาลองมาคิดดูดีๆแล้ว เจ้าเด็กโรจาคนนี้มันเหมือนกับการ์ปและดราก้อนเป๊ะๆ — เป็นพวกที่สร้างความยุ่งยากให้แก่กองทัพเรือ …

แม้แต่คนตาบอดก็ยังบอกได้เลยว่า ในอนาคตเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าโลวหยาจะต้องสร้างความปั่นป่วนให้แก่กองทัพเรืออย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซเฟอร์ก็เริ่มที่จะเอามือกุมขมับเหมือนกับทหารคนอื่นๆ

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่การ์ปจะทันได้ออกไปหยุดโรจา จู่ๆทะเลเพลิงที่กำลังลุกไหม้ไปทั่วทั้งเกาะก็มอดดับลง

ภายใต้การควบคุมเปลวเพลิงของโรจา ทำให้พื้นที่เกือบหนึ่งในสิบของเกาะทั้งเกาะถูกปกคลุมไปด้วยทะเลเพลิง — เปลวเพลิงเริ่มอ่อนลง ก่อนที่มันจะมอดดับไป

เมื่อเห็นแบบนั้นเหล่าทหารเรือภายในห้องต่างถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ก่อนที่พวกเขาจะหันมามองหน้ากันแล้วคิดในใจว่า

‘เจ้าเด็กคนนี้ฝึกอยู่ในค่ายสามัญ … นี่มันบ้าชัดๆ!’

เด็กในค่ายสามัญเพียงคนเดียวที่เกือบจะทำลายงานประเมิน — ยิ่งคิดพวกเขาก็ยิ่งปวดหัว

มีสัตว์ประหลาดแบบนี้อยู่ในค่ายสามัญ … นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน!

สัตว์ประหลาดแบบนี้ มีเพียงที่เดียวที่เขาสมควรจะอยู่ — ค่ายชั้นยอด!

…

ท่ามกลางทะเลเพลิง

เปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้ได้แยกออกเป็นสองฟากฝั่ง เพื่อเปิดทางให้โรจาเดิน ตัวเขาในตอนนี้เปรียบดั่งจักรพรรดิแห่งไฟ!

มือข้างหนึ่งของโรจายังคงถือโฮโนะสึกิอยู่ ในขณะที่มืออีกข้างกำลังลูบคางของเขา ก่อนที่จะพูดกับตัวเองว่า

“ดูเหมือนว่าจะทำเกินไปหน่อย ถ้าจัดหนักมากกว่านี้งานประเมินคงต้องถูกยกเลิก หลังจากนั้นคงเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นแน่ๆ”

ในขณะที่กำลังครุ่นคิด มุมปากของโลวหยาก็ยกสูงขึ้น ก่อนที่เขาจะใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางลูบไปตามใบดาบ ที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยเปลวเพลิง

ไม่มีเสียงใดๆเกิดขึ้น

หลังจากนั้นเปลวเพลิงก็ค่อยๆสลายไป

จนในที่สุดทะเลเพลิงที่ลุกไหม้ ก็มอดดับลงอย่างสิ้นเชิง เหลือทิ้งไว้เพียงซากที่ถูกมันเผาผลาญ

ป่าเขียวขจีเมื่อครู่ …บัดนี้เหลือเพียงขี้เถ้าดำๆ และดินที่แห้งแตก

“เปลวเพลิง … ดับลงไปแล้ว!?”

เบื้องหลังของโลวหยา ฮินะที่เฝ้ามองดูเหตุการณ์ทั้งหมด ได้พูดออกมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความช็อก

ความจริงแล้วฮินะเดินตามหลังโรจามาโดยตลอด หลังจากที่โลวหยาพุ่งออกมาวงแหวนเพลิง วงแหวนก็เปิดทางให้เธอเดินออกมาด้วยเช่นกัน

โรจานั้นไม่ได้รังเกียจที่จะให้ฮินะเริ่มต่อสู้กับเขา

แน่นอนว่าฮินะไม่ได้เดินตามหลังโลวหยาเฉยๆ แต่เธอยังช่วยเขาโจมตีบ้างเป็นครั้งคราว โดยใช้อาวุธปืนของเธอช่วยซัพพอร์ตโลวหยา ถึงแม้ว่าโลวหยาก็สามารถยิงไฟออกมาได้และแทบจะไม่จำเป็นให้เธอช่วยเลยก็ตาม

ในเวลานี้แม้แต่โลวหยาก็รู้สึกตกใจไม่น้อย เมื่อเห็นสภาพป่าที่กลายเป็นขี้เถ้าด้วยฝีมือของเขา — เขาไม่ได้หวังจะทำให้มันเละเทะขนาดนี้!

ไม่นานนักโลวหยาก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง เขาไม่สนใจฮินะที่กำลังช็อกอยู่ และได้เปิดหน้าต่างสถานะขึ้นมา

ขัั้นสอง : จิตวิญญาณแห่งดาบโบราณ +6

สถานะ: พลังโจมตี +75, พละกำลัง +20

สกิลพิเศษ :  บันโช อิซไซ ไคจิน โตะ นาเสะ — จงเผาสรรพสิ่งให้เป็นเถ้าถ่าน (ไม่เป็นไปตามเงื่อนไขการวิวัฒนาการ)

สเตมิน่า:70/70

“ไม่คิดเลยว่าการ‘รังแก’เจ้าพวกสัตว์ร้าย จะช่วยเพิ่มค่าสเตมิน่าให้ฉันได้เยอะขนาดนี้”

เมื่อเห็นว่าค่าสเตมิน่าเต็มแล้ว และเขาสามารถเสริมความแข็งแกร่งได้อีกครั้ง ใบหน้าของโรจาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะเสริมความแข็งแกร่งทันที

ติ๊ง—!

ประกายแสงสีทองกระพริบขึ้นตรงหน้าของโรจา ก่อนที่หน้าต่างสถานะจะหายไปและปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

ขัั้นสอง : จิตวิญญาณแห่งดาบโบราณ +7

สถานะ: พลังโจมตี+80, พละกำลัง +22

สกิลพิเศษ :  บันโช อิซไซ ไคจิน โตะ นาเสะ — จงเผาสรรพสิ่งให้เป็นเถ้าถ่าน (ไม่เป็นไปตามเงื่อนไขการวิวัฒนาการ)

สเตมิน่า: 0/80

“ในตอนนี้ +7 แล้ว ขั้นสามอยู่แค่เอื้อมเท่านั้น!”

โลวหยาคิดในใจพลางจ้องมองหน้าต่างสถานะ

ในตอนที่เขายัง +6 อยู่ โรจารู้สึกว่าขั้นสามยังคงห่างไกล แต่เมื่อมันเพิ่มขึ้นเป็น +7 เขารู้สึกได้ว่า การวิวัฒนาการเป็นขั้นสามนั้นอยู่ไม่ไกลแล้ว!