ไปผจญภัยในโลกOne Pieceกันเถอะ - ตอนที่ 13 - เริ่มล่า!
ไปผจญภัยในโลกOne Pieceกันเถอะ ตอนที่ 13 – เริ่มล่า!
“ฉันไม่ได้บ้า! เธอนั่นแหละที่บ้า! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะมาห่วงใยฉันทำไม แต่ตอนนี้รีบๆออกไปได้แล้ว มันเกะกะ!”
โรจากล่าว พร้อมกับหันไปจ้องมองฮินะด้วยท่าทีสงบเยือกเย็น
ฟุฟฟฟฟฟ—!
เมื่อได้ยินโรจากล่าว ฮินะแทบจะกระอักเลือดออกมา
เธอแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะปล่อยเขาไว้ที่นี่คนเดียว แต่หลังจากที่คิดว่าเขาคือญาติของการ์ป เธอก็ขบฟันแน่น แล้วอดทนต่อไป แต่สายตาของเธอก็ยังคงจ้องโรจาด้วยความอาฆาตแค้น
โลวหยายักไหล่กับท่าทีของฮินะ ที่กำลังจ้องมองเขาด้วยแววตาอาฆาต โรจานั้นเลิกสนใจฮินะตั้งแต่ในตอนที่เธอกล่าวหาว่าเขาป่วย
ซึ่งนั่นเป็นเรื่องแรกที่ทำให้เขาอับอายเป็นอย่างมากตั้งแต่ที่เขาถูกส่งมายังโลกแห่งนี้
เมื่อฮินะเห็นว่าโลวหยาไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย เธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ
ฮินะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะตัดสินใจอยู่ต่อ แต่เมื่อเวลาค่อยๆผ่านไปเธอก็เริ่มสติแตกขึ้นทีละนิด ทีละนิด
นั่นก็เพราะ แม้เวลาจะผ่านไปสักพักแล้ว แต่ก็ยังไม่มีสัตว์ร้ายปรากฏตัวออกมา!
ยิ่งรอนาน สติเธอก็เริ่มฟุ้งซ่าน หัวใจของเธอสั่นไหว และสัมผัสได้ถึงความอันตราย ขณะที่กำลังคิดว่าสัตว์ร้ายอาจจะกำลังซ่อนตัวอยู่รอบๆและกระโจนออกมาโจมตีพวกเธอได้ตลอดเวลา!
“นี่ … นายจะไม่ไปจากที่นี่จริงๆหรอ ตรงนี้มันเสี่ยงมากเลยนะ”
ฮินะสูดหายใจลึกพร้อมกับจ้องมองไปยังโลวหยาด้วยท่าทีจริงจัง ตัวเธอในตอนนี้ไม่สามารถฝืนทนอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปแล้ว ทุกวินาทีที่ผ่านไปเธอรู้สึกราวกับความตายกำลังคลืบคลานเข้ามา!
เมื่อได้ยินคำกล่าวของฮินะ โรจาก็หันไปส่ายหัว พร้อมกับส่งสัญญาณให้เธอออกไป
เห็นแบบนั้นฮินะก็ขบฟันแน่น และเดินออกมาจากจุดที่ซ่อนตัวอยู่
ความจริงแล้วฮินะนั้นไม่ใช่คนเลว เธอไม่ต้องการที่จะให้โรจาถูกสัตว์ร้ายมากมายนับไม่ถ้วนรุมสังหาร เธอจึงเลือกที่จะออกมา เพื่อรีบไปตามหน่วยกู้ภัยมาช่วยโรจา
โรจากำลังทำเรื่องที่สิ้นคิด และเธอไม่สามารถหยุดเขาได้ แถมหน่วยกู้ภัยที่น่าจะมาหยุดเขาตั้งนานแล้วกลับยังไม่ปรากฏตัวออกมา ทำให้ฮินะพอจะสรุปได้ว่าอุปกรณ์เฝ้าระวังอาจจะถูกเผาไปในการต่อสู้ระหว่างใครบางคนกับลิงยักษ์
เมื่อคิดได้ดังนั้น ฮินะจึงออกจากที่ซ่อนตัว
อย่างไรก็ตาม
ขณะที่ฮินะกำลังเดินเข้าไปในพุ่มไม้ เสียงคำรามก็ดังออกมาจากบริเวณนั้น — สัญชาตญาณรีบสั่งให้เธอถอยกลับมาทันที!
งั่ม—!
ปากขนาดใหญ่ยักษ์ได้งับลงในจุดที่เธอเคยยืนอยู่อย่างรวดเร็ว! — ปากอันใหญ่ยักษ์อยู่ห่างจากเธอไม่ถึงคืบ! โชคดีที่สัญชาตญาณร้องเตือนให้เธอหลบได้ทัน
‘สายไปงั้นหรือนี่’
ฮินะจ้องมองไปยังหมาป่ายักษ์ซึ่งใหญ่โตกว่าหมาป่าปกติประมาณ 3 ถึง 4 เท่า ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นน่าเกลียด
มันคือหมาป่าเขียวขนาดยักษ์ — สัตว์ร้ายระดับ 2 !
หลังจากที่การลอบกัดครั้งแรกของมันไม่ได้ผล หมาป่ายักษ์ไม่ได้เร่งรีบที่จะจู่โจมต่อ มันเพียงแค่จ้องมองปืนในมือของฮินะ พร้อมกับค่อยๆก้าวเข้าหาเธออย่างช้าๆ
ทางด้านฮินะ ก็ยังไม่ได้ยิงปืนออกไป — เธอไม่กล้ายิงเนื่องจากไม่รู้ว่าเจ้าสัตว์ร้ายตรงหน้านั้นมาเพียงตัวเดียวหรือไม่ บางทีอาจจะมีตัวอื่นที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ก็เป็นได้!
เธอไม่ได้กังวลเรื่อหมาป่ายักษ์ตัวนี้ แต่เธอกังวลเรื่องสัตว์ร้ายตัวอื่นที่อาจจะลอบโจมตีขณะที่เธอกำลังพัวพันอยู่กับเจ้าหมาป่ายักษ์
จากการที่หมาป่ายักษ์ไม่ได้รีบจู่โจมเธอ ทำให้ฮินะรู้ได้ทันทีว่าเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้นั้น เป็นสัตว์ร้ายที่มีสติปัญญา! จากการลอบโจมตีเพียงครั้งเดียวก็ทำให้มันรู้ว่าคู่ต่อสู้ของมันไม่ใช่ประเภทที่จะพุ่งเข้าไปตรงๆแล้วจะสามารถจัดการได้ มันจึงเลือกที่จะเดินไปรอบๆเพื่อกดดันฮินะ
มันจ้องมองเธอตลอดเวลา เพื่อเฝ้ารอจังหวะที่เธอเผลอ — จากนั้นก็จะพุ่งเข้าโจมตีทันที!
ส่วนทางด้านฮินะ เธอนั้นมีวิธีที่จะกำจัดเจ้าหมาป่ายักษ์ตัวนี้เป็น 10000 วิธี! อย่างไรก็ตาม นั่นมันในสถานการณ์ปกติ! ไม่ใช่สถานการณ์ในตอนนี้!
ความจริงแล้วฮินะนั้นเป็นหนึ่งในคนที่มีความสามารถมากที่สุดในค่ายสามัญ และเธอก็มีคุณสมบัติครบถ้วนที่จะเข้าค่ายชั้นยอด!
อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ตอนนี้เธอจะต้องไม่วู่วาม สมาธิของเธอส่วนใหญ่นั้นจมอยู่กับเงาที่พริ้วไหวอยู่ในพุ่มไม้บริเวณรอบๆ เพื่อเตรียมรับมือการโจมตีลอบกัด!
ฮินะรู้สึกได้ว่าในบรรดาเงาที่พริ้วไหวอยู่รอบๆ อาจจะเป็นสัตว์ร้ายที่กำลังซ่อนตัวอยู่ก็เป็นได้
เนื่องจากกลิ่นเนื้อย่างของเจ้าลิงยักษ์ ทำให้เหล่าสัตว์ร้ายที่อยู่รอบๆถูกดึงดูดเข้ามา และกำลังเฝ้ามองเธออยู่อย่างเงียบๆ
“สถานการณ์เลวร้ายสุดๆ นี่ฉันจะต้องมาตายเพราะแผนโง่ๆของโลวหยาจริงๆงั้นหรือนี่!”
สถานการณ์ในตอนนี้ทำให้หัวใจของฮินะเย็นเยียบ มืออันเรียวงามของเธอเริ่มที่จะสั่นเล็กน้อย
ทางด้านโรจา เขากำลังเฝ้าดูอยู่เงียบๆ
เขายังคงไม่ปรากฏตัวออกไปช่วยฮินะ แต่กลับสังเกตพุ่มไม้และสัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวอยู่รอบๆ — เขากำลังวางแผนที่จะต่อสู้กับพวกมัน!
แต่ไม่นานนัก โรจาก็สามารถสรุปแผนต่อสู้ออกมาได้อย่างรวดเร็ว
นั่นคือ … ไม่จำเป็นต้องมีแผน!
สำหรับเขาสภาพแวดล้อมรอบๆนี้เป็นประโยชน์อย่างมากในการปลดปล่อยสกิลเปลวเพลิง ไม่ว่าสัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวอยู่จะแข็งแกร่งขนาดไหนมันก็ไม่สำคัญ! ไม่ว่าพวกมันจะมาเดี่ยวหรือมาเป็นกลุ่มก็ไม่ต่างกัน!
โรจาได้ยืนขึ้นพร้อมกับกระชับดาบในมือแน่น ก่อนที่จะปรากฏรอยยิ้มจางๆตรงมุมปาก พร้อมกับเกิดประกายเพลิงที่ลุกไหม้ขึ้นในดวงตาของเขา
โรจาในตอนนี้ถึงแม้จะดูสงบ แต่ความจริงแล้วเขาหวาดกลัวอยู่นิดหน่อย นั่นก็เพราะในโลกก่อนหน้านั้นเขาเป็นคนที่กลัวเลือดเป็นอย่างมาก ถึงแม้เขาจะตายแล้วถูกส่งมายังโลกแห่งวันพีชก็ตาม โรคกลัวเลือดของเขาก็ยังคงไม่หายไป …
“งานนี้ได้นองเลือดแน่ๆ …”
‘แต่นี่เป็นอีกโลกหนึ่ง แล้วทำไมฉันถึงต้องกลัวด้วยเล่า?’
ท่ามกลางสัตว์ร้ายจำนวนมากที่กำลังล้อมรอบเขาอยู่ ความกลัวค่อยๆหายไปจากจิตใจของโลวหยา พร้อมกับเปลวเพลิงที่ได้ลุกโชนขึ้นมาแทนที่ในจิตใจ
ใบหน้าของโลวหยาปรากฏรอยยิ้มเล็กๆขึ้น มือข้างหนึ่งของเขากำฝักดาบโฮโนะสึกิแน่น ก่อนที่จะยกมันขึ้นมาตรงหน้าอก พร้อมกับใช้มืออีกข้างจับสันดาบ ก่อนที่จะค่อยๆดึงมันออกมาอย่างช้าๆ
ฟริ้ง—!
คมดาบของโฮโนะสึกิได้ถูกปลดปล่อยออกจากฝัก!
ทางด้านฮินะที่กำลังถูกหมาป่ายักษ์กดดันอย่างหนัก เมื่อได้ยินเสียงชักดาบของโลวหยา ก็ทำให้เธอเสียสมาธิไปครู่หนึ่ง
และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ดวงตาคู่โตของเจ้าหมาป่ายักษ์เป็นประกาย มันฉวยโอกาสนั้นกระโจนเข้าหาฮินะทันที!
ฟุ่บ—!
ด้วยการจู่โจมอย่างฉับพลัน ทำให้ฮินะไม่สามารถหลบหลีกได้ หัวใจของเธอกรีดร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง!
อย่างไรก็ตาม
ได้ปรากฏร่างๆหนึ่งขึ้นเหนือหัวของเธอ!
ร่างๆนั้นคือโรจาที่พุ่งออกมาจากจุดซ่อนตัวอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด!
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
