ระหว่างทางเดินมานี้ ไม่ว่าคนที่กำลังเล่นบอล คุยกัน หรืออ่านหนังสือ เมื่อสายตามาตกบนตัววู่หยาน ตาพวกนั่นก็เปล่งกระกายด้วยความเกลียดชัง พวกเขากัดฟันแรงถึงขนาดมีเสียงดังลอดออกมา ดูเหมือนพวกเขาสามารถเปลี่ยนร่างมาเป็นหมาบ้าได้ตลอดเวลาและกระโจนมากัดตัวเขา
รู้สึกถึงสายตาที่ทิ่มแทงเข้ามานับไม่ถ้วน บอกตรงๆ ถึงแม้เขาจะเลเวล28 แต่ก็อดที่จะใจสั่นไม่ได้…
ฮินะงิคุ บิตตัวไปมาอย่างอารมณ์ดีทำให้ผมสีชมพูของเธอโบกสะบัดล้อกับสายลม ช่วงเวลาที่เธอปล่อยเสน่ย์ออกมา วู่หยานสามารถรู้สึกได้เลยว่าสายตาที่จ้องมามันรุนแรงขึ้น
เขาถอนหายใจอย่างปลงๆ
“มีอะไรรึเปล่า? เห็นเอาแต่ถอนหายใจอยู่นั่นแหละ นายจะเป็นตาแก่เอานะ ถ้าเอาแต่ทำแบบนั่นนะ รู้ไหม…”
เธอปลายตามอง แล้วพูดล้อเขา
“เห้อ…”
ตาปิดครึ่งนึง วู่หานถอนหายใจอย่างหมดแรง
“แม้ว่าฉันจะรู้ว่าเธอฮอต แต่ใครจะไปรู้ เมื่อได้รู้จักเธอจริงๆ จะเจอคนอื่นเขม่นใส่พอๆกับความฮอตของเธอ”
มองเขาด้วยสายตาสับสน เธอยังไม่เข้าใจว่าเขาพูดเรื่องอะไร วู่หยานจึงบุ้ยปากไปข้างเป็นสัญญาณให้เธอหันไปมอง เท่านั่นแหละเธอก็ถึงบางอ้อเลย
ฮินะ รู้สึกผิดนิดๆขณะที่เกาแก้มไปด้วย แล้วเธอก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว
“เอาน่า กลับบ้านกันเถอะ ฉันอดใจรอมื้อเย็นวันนี้ไม่ไหวแล้วละ”
ประกายตาเปล่งประกายขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้เธอจะพูดเรื่องนี้เพื่อเปลี่ยนเรื่อง แต่ในใจเธอก็กำลังตั้งตารอคอยกับข้าวของวันนี้อยู่…………..
เขาส่ายหัวให้เธอ
“เอ่อ….เธอกลับไปก่อนเลย วันนี้ฉันจะกลับเย็นหน่อย”
ฮินะหยุดเดิน แล้วหันหน้าไปถาม
“ทำไมละ? นายลืมของไว้ที่ห้องเรียนเหรอ? ฉันรอได้นะ”
“ไม่ใช้หรอก ฉันมีธุระที่ต้องไปทำนิดหน่อยนะ เพระงั้นฉันจึงกะกลับบ้านเย็นหน่อย”
วู่หยาน รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ใช้เวลากับท่านประธาน แต่ทำไงได้? หน้าที่มันเรียกร้อง
“ธุระต้องไปทำ?”
ฮินะจ้องหน้าวู่หยานใกล้ๆ เธอพยายามที่จะคาดเดาความคิดเขา จนกระทั้งวู่หยานเริ่มรู้สึกไม่สบายตัว ฮินะก็พูดออกมา
“ถ้าฉันจำไม่ผิด มีใครบ้างคนเคยพูดว่า ‘ไม่มีที่ให้ไป’ เพราะวั้นถึงมาเป็นพ่อบ้าน บอกฉันมา มีที่ไหนที่นายสามารถไปได้?”
มองใบหน้าหวานๆของเธอ วู่หยานถอยหลังไปสองก้าวแล้วหัวเราะแห้งๆ
“เอาน่า มัน….มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย ใช้เวลาแปปเดียวก็เสร็จแล้วละ ทางที่ดีเธอกลับไปก่อนเถอะนะ”
ฮินะพองแก้มหรี่ตาจ้องหน้าวู่หยานด้วยตาสีเขียวเหลืองของเธอ ไม่นานนักเธอก็หันหน้าไปทางอื่นแล้วทำเสียง ฮึ
“ในเมื่อนายไม่อยากพูด…ก็ได้ แต่จำไว้นะ ถ้านายต้องการให้ช่วยก็บอกฉันละ ถึงฉันจะไม่รู้ว่าตัวเองจะช่วยได้ไหม แต่สองคนก็ดีกว่าหนึ่งละนะ”
“ได้ๆ ถ้ามีอะไรที่คุณหนูสามารถช่วยได้ ฉันจะบอกแน่นอน!”
วู่หยานพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
“งั้น ฉันจะกลับบ้านละนะ จำไว้รีบกลับมาด้วย!”
วู่หยานทำหน้ายิ้มให้ ไม่นานนักเธอก็ตะหนักว่าคำพูดมันหมือนภรรยาพูดกับสามี…..
แก้มเธอแดงขึ้น สังเกตเห็นใบหน้ากวนๆของเขา เธอก็ตะโกนออกมา
“รีบไปทำธุระของนายได้แล้ว!!”
“ฉันจะไปแล้ว งั้นเจอกันนะ บาย บาย!”
รู้สึกว่าถ้าเขาล้อเธอมากกว่าจะโดนดีเอา จึงหันหลังวิ่งไปอย่างเร็ว
เมื่อเห็นวู่หยานวิ่งหายไปจากสายตาแล้ว เธอก็ถอนสายตาโกรธๆมา แล้วพูดพึมพำ
“ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะขุดความลับนายออกมาให้หมดให้ได้!”
………….
ตอนนี้ วู่หยานมาอยู่ที่อาคารเก่า แสงสว่างวาบ ดาบคุซานางิก็โผล่มาแล้วเขาก็จับมันไปห้อยที่เอว
ไม่เหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้เขาเรียนที่ฮาคุโอ แล้วนักเรียนจะเดินถือดาบไปมาได้ไง? แต่ถึงแบบนั่นโรมเรียนนี้ก็ยังมีวกแหกคอกอยู่เยอะพอตัวบางคนพกกระบองติดตะปู บางคนถึงกับพกปืน แต่วู่หยานก็ไม่สนใจที่จะเป็นหนึ่งในพวกนั่น
ดังนั่น เขาจึงใช้แต้มไป10,000IPเพื่อซื้ออุปกรณ์ในตำนานที่ปรากฏในนิยายทุกเรื่อง แหวนมิติ นั่นเอง
ตอนแรกเขาก็คิดว่ามันไม่นาแพงเพราะในตัวละครในนิยายมีกันเยอะ แต่เขาคิดผิด ผิดมากๆ
เมินเรื่องอื่นไป เอาแค่เรื่องมันราคาตั้ง10K แต่ถึงอย่างนั่นมันก็เป็นระดับต่ำสุด พื้นที่ข้างในมันมีแค่100ลูกบาศก์เมตรเท่านั่น!
แต่เขาจะทำไรได้ละ สุดท้ายก็ต้องซื้อมา ถึงแม้ตอนนี้ไม่ซื้อ ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จำเป็นต้องซื้ออยู่ดี ในเมื่อตอนนี้เขาไร้บ้าน แล้วเขาจะหอบข้าวของเดินไปทุกที่ได้ไง? แหวนมิติจึงจำเป็นมาก
วู่หยานผลักประตูแล้วเดินเข้าไป มองไปรอบๆมันทั้งสกปรก เก่าและทรุดโทรม เขาเปิดระบบตรวจสอบของระบบ
ถ้าอยู่ในระยะสายตาของเขา ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถหลบซ่อนระบบไปได้ เกี่ยวกับตัวตนที่ชื่อว่า วิญญาณ เขาคิดว่าควรป้องกันไว้แต่เนิ่นๆเผื่อมันจะล่องหนได้
ท้องฟ้าข้างนอกค่อยๆมืดลง วู่หยานใช้เวลาทั้งหมดเดินไปมา แต่ก็ไม่เจอวิญญาณสักตัวทำให้ใจเขาสงสัยขึ้นมาว่ามาผิดที่รึเปล่า แต่มันก็เป็นไม่ได้ ระบบเป็นบอกสถานที่มาเองไม่น่าผิด เจ้าตัวที่ชื่อ ผู้นำวิญาณ ควรอยู่ที่นี่สิ แต่ทำไมถึงไม่เจอกัน?
คงไม่ใช้ว่าต้องรอให้เป็นกลางคืนก่อนถึงจะออกมา?
เกาหัวไปมา เขามองไปบนฟ้าแล้วล้มเลิกความคิดจะรอยันมืด
ท่านประธานได้พูดไว้แล้วว่า เธอกำลังตั้งตารอคอยกับมื้อเย็นวันนี้อยู่ ถ้าเขาไม่รีบกลับไปทำกับข้าวให้ทันเวลา เขากลัวว่าค่าความชอบที่เธอมีให้จะลดลง แล้วเขาก็ต้องโดนเธอทำตัวเย็นชาใส่ไปวันสองวันแน่ เพื่อไอ้วิญญาณบัดซบนี่ เขาจะไม่เสียสละมันแน่!
ในใจคันยุบยิบ หัววู่หยานกำลังคิดคํานวณ ขณะที่เปิดดูของในระบบ
ไม่นานนัก มุมปากวู่หยานก็ยกขึ้นมา พลิกมือขึ้นมามี ลูกบอลแสงเรืองแสงอ่อนๆ ลอยอยู่
บอลเรืองแสง : มีความสามารถในการติดตามพลังลึกลับ ตราบเท่าที่อยู่ในรัศมี พลังที่ชั่วร้ายจำพวก คำสาป ปราณความตาย ปราณปีศาศ และสิ่งที่คล้ายคลึงกันจะถูกตรวจพบและค้นหาโดยลูกเรืองแสง 1000 Ip
ถึงแม้ชื่อมันจะสิ้นคิดไปหน่อย แต่เอฟเฟคมันก็ดูไม่เลวเลย อย่างน้อยๆก็จากคำอธิบายละนะ……
วู่หยานบีบบอลแสงในมือ มันนุ่มนิ่มเหมือนหน้าอกผู้หญิง ถึงแม้เขาจะไม่เคยจับของจริงก็เถอะ เขาก็โยนมันไป
มันหยุดนิ่งกลางไปแปปนึง จากนั่นก็เรืองแสงอ่อนๆแล้วก็เริ่มก็เริ่มลอยขึ้นๆลงๆไปเหมือนปลา
หลังจากนั่นบอลเรืองแสงก็หยุด แล้วมุ่งหน้าไปทิศทางนึง
ค่อยยังชั่ว…..มันได้ผล…..
วู่หยานถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั่นเขาก็รีบจ้ำอ้าวตามมันไป
สปีดมันค่อยๆช้าลงจากระดับวิ่งเป็นเดิน ลูกบอลค่อยๆลอยเข้าไปข้างในอาคาร ลอยเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ
ในที่สุด ก็มาถึงส่วนลึกสุดของอาคาร อยู่ๆมันก็เปลี่ยนทิศทาง ลอยจมดิ่งไปใต้พื้น
วู่หยานมองไปที่พื้นด้วยใบหน้าตะลึง
นี้มันหมายความว่าไงกัน? บอลนี้มันกำลังลอยไปนรก? เชี่ยไรวะเนีย ตูบอกให้เอ็งพาไปหาผี ไม่ใช้ให้พาไปลงนรก รีบใสก้นกลับมาเลยนะเฮ้ย!….
ในหัวก็ตบมุข ใบหน้าของวู่หยานเต็มไปด้วยจนปัญญา แต่เขาจะทำอะไรได้? ลองขุดก่อนละกัน แล้วค่อยว่ากันอีกที
ดึงดาบคุซานางิจากเอว แล้วเอามันไปเคาะพื้น เขาสะดุ้งจากเสียงกลวงๆที่สะท้อนออกมา จากนั่นก็แสยะยิ้ม
เห็นได้ชัดเลยว่า มีทางซ่อนอยู่หลังพื้นนี้!
วู่หยานสูดหายใจลึกๆ แล้วฟันไปที่พื้น
“ปัง!”
พื้นแตกออกมาฝุ่นฟุ้งไปทั่ว วู่หยานเอามือปิดปากกับจมูก ถอยหลัง1ก้าว แล้วเหวี่ยงดาบไล่ฝุ่นละออง
ฝุ่นค่อยๆจางหายไป สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาคืออุโมงค์ที่มีขนาดแค่พอให้คนๆเดียวลอดผ่านไป
แล้วที่ปลายสุดของอุโมงค์ เขาเห็นแสงสลัวๆจากบอลแสง ดูเหมือนมันจะลอยไปหยุดตรงนั้นหลังจากมุดพื้นมา
นี้แสดงว่าสิ่งที่บอลแสงมันอยู่ที่นี่!
วู่หยาน ชะโงกหน้าเข้าไปข้างใน นอกจากแสงจากบอลแส้งแล้วเขาก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย เขาทำใจกล้สๆแล้วกระโดดลงไป
ถึงพื้นแล้วเขาก็เงยหน้ามองตรงไป ใจวู่หยานกระตุกจากภาพที่เห็น
ห้องโถงกว้างใหญ่ จากที่เห็นเขาพอประมาณได้ว่าน่าจะใหญ่พอๆกับอาคารเก่านี่ ที่นี่มีแค่สิ่งสกปรกและฝุ่นละออง นอกเหนือจากนี้ก็มีกางเกงในน้อยๆน่ารัก…..
อีกาตัวใหญ่บินแถวเพดาน งูลอยได้ที่มีรูปร่างเบลอๆเรือนลาง และโครงกระดูกมที่กำลังมองตรงที่เขา
สะดุ้งกับฉากตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว ถึงแม้เขาจะฟาร์มเวลมา3เดือน แต่เขาก็ยังเป็นแค่คนธรรมดา คนกลัวผีก็เป็นเรื่องปกตินี่นา……
ลูบหน้าอกไปมา วู่หยานกำดาบในมือแน่น มองไปที่อีกาซึ่งใหญ่ครึ่งนึงของตัวคน
General Eating Crow : Level 10
Level 10? ดูเหมือนอีกานี่จะเป็นแค่แมลงวันแหะ ไอ้ผู้นำวิญาณนี่คงไม่อ่อนๆเวล10หรอกใช้ป่ะ?
ปากยกยิ้ม มองไปที่งูลอยได้
Wandering Corpse Spirit : Level 10 (@ขอเรียกงูผี555)
วิญญาณ?ไม่ใช้งู? นั่นสินะงูมันลอยไม่ได้ และมันไม่มีรูปร่างเลือนรางแบบนี้แน่ แล้วดูเหมือนมันก็ไม่ใช้ ผู้นำวิญาณ ด้วย ในเนื้อเรื่องหลัก ซากิโนะมิยะ อิสึมิ ก็สู้กับไอ้พวกนี้? ผีบ้าไรวะ!
ถอนหายใจ แล้วมองไปที่โครงกระดูก เขาก็อ้าปากค้าง
Delicate skeleton(โครงกระดูกบอบบาง) : Level 10
เฮ้ เอ็งเป็นแค่โครงกระดูก ทำไมต้องตั้งชื่อเลียนแบบสายน้อยด้วย? ตรงไหนของเอ็งที่บอบบาง? ตรงไหนของเอ็งที่อ่อนโยน?
ยังคงทำหน้าประหลาดใจ เขาเกือบทำดาบหลุดมือ เขาอยากจะถามจริงๆไอ้ชื่อพวกนี้มันมาจากไหน หัวหน้าผีของพวกเอ็งตั้งให้? รสนิยมของปีศาจนี่แตกต่างจากมนุษย์จริงๆ บางทีในมุมมองของมัน กระดูกนี่มันคงดูอ่อนบอบบาง
เขาควรถามพวกมันไหมว่าหัวหน้าพวกเอ็งอยู่ไหน?
วู่หยานลังเล
อย่างไรก็ตามถึงแม้วู่หยานต้องการจะไป พวกมันก็ไม่ยอมให้ทำอะไรตามใจ อีการ้องเสียงแหลม จากนั่นตัวของงูและโครงกระดูกก็กระตุก แล้วพุ่งมาทางเขา
แน่นอนว่าพวกนายสามารถกินมนุษย์ได้ แต่ควรดูเหยื่อตัวเองให้ดี พวกเอ็งเป็นแค่มดโง่ๆเวล10 แค่พวกเอ็งเป็นผี แล้วคิดว่าจะกินฉันได้?
หลังจากงูมาโผล่ตรงหน้า เขาก็เปลี่ยนด้านจับดาบแล้วตัวหัวมัน จากนั่นก็จับหัวโครงกระดูกแล้วก็ฟัน ส่งมันไปอยู่กับงูผี
เงยหน้ามองไปที่อีก วู่หย่านยิ้มเยาะเย้ย “เป็นอะไร? ไม่แหกปากร้องแล้วเหรอ? ทำไมเอ็งไม่เรียกพวกนูบนี่มาให้เยอะกว่านี่หน่อยละ….” แต่ไม่นานนักเขาก็ยิ้มไม่ออก
กองทัพโครงกระดูกโผล่ออกมาจากพื้นไม่หยุด แล้วค่อยๆยืนขึ้นเป็นแถวสวยงาม แล้วกำแพงข้างๆเขาก็มีฝูงงูผีโผล่จำนวนมากออกมา วู่หยานอ้าปากค้าง เขาค่อยๆหันหัวไปทางอีกาผี
เวรแล้วไง….มัน…มันเสือกเรียกออกมาจริงๆด้วย…….
ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล มีกลุ่มลับแล้ว
