“อู่วว……เย็นไปหน่อยนะ แต่ก็ยังพอทน”
ในทะเลสาบขนาดเล็กที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ วู่หยานที่เปลือยกายทั้งตัวกำลังพยายามขัดเอาคราบเลือดที่ติดตามตัวออกไป
แม้ว่าตอนนี้ยังไม่เข้าฤดูหนาว แต่ก็ถึงช่วงปลายถดูใบไม้ผลิแล้ว เพราะงั้นแม้ว่าน้ำในทะเลสาบจะยังไม่เย็นจนถึงขั้นเป็นน้ำแข็ง แต่อุณหภูมิก็ไม่มากกว่าตัวเลขหลักเดียวแล้ว
ถ้าไม่ใช้เพราะว่าร่ายกายเขาแข็งแรงกว่าก่อนหน้านี้ เขาคงไม่กล้าที่จะมาอาบแน่นอน
ในขณะที่กำลังขัดตัว ในใจวู่หยานก็ครุ่นคิดไปด้วย
ตอนนี้ ตนทำภารกิจเสร็จแล้ว เลเวลก็อัพถึง18แล้ว เขาน่าจะระดับน้องๆซุปเปอร์แมนแล้วล่ะมั้ง? แม้ว่าจะไม่รู้ว่ามาตรฐานคนบนโลกนี้มันเก่งกันแค่ไหน แต่ถ้าแค่ปกป้องตัวเองก็คงพอแล้วมั้ง??
เขาควรไปตามหาที่ๆมีคนอยู่ดีไหมนะ?
ไม่ใช้ว่าตามฉบับนิยายแล้วควรเป็นแบบนี้ไม่ใช้เหรอ? หลักจากพระเอกถูกส่งมาต่างโลก ก็ใช้ชีวิตบนภูเขาสักพัก จากนั้นก็ลงเขาไปเข้าเมือง ไม่นานก็ได้คนตระกูลขุนนางหรือพวกราชวงศ์ถูกใจแล้วก็ถูกนำตัวไปทดสอบ ต่อมาลูกคริสตัลก็จะระเบิดด้วยความเทพของพระเอก ชื่อเสียงอัจฉริยะก็จะแพร่กระจายไป ทำให้ผู้คนแตกตื่นตกตะลึง แล้วพระราชาหรือหัวหน้าตระกูลก็จะเข้ามาพูดว่า “อืมๆ เป็นเด็กหนุ่มที่ดูดีใช้ได้ เจ้าสนใจอยากจะมาทำความรู้จักกับลูกสาวข้าไหม?” อะไรประมาณนี้
อืม…..ไม่ได้ลูก…หลานสาวก็ยังดีวะ!!
…แทนที่จะเอาเวลามาคิดว่าจะทำยังไงถึงจะออกจากป่าสัตว์อสูรได้ มั่วมามโนอยู่แบบนี้ แล้วชาติไหนเอ็งจะได้ออกไปฟะ?
วู่หยาน ยังไม่รู้ตัวว่าได้คิดออกนอกเรื่องไปไกล เขากำลังอมยิ้มอย่างมีความสุขแล้วก็ ‘ฮิ ฮิ’ หัวเราะแบบโง่ๆ
กวักน้ำใส่หน้า แล้วมองไปรอบๆที่ไม่มีใคร ก่อนจะพูดเปรยๆว่า “มันคงจะดีกว่านี้ ถ้ามีสาวสวยเอาหน้าอกมาถูหลังให้…”
คุณหวังมากไป..
ไม่สิ ไม่ได้หวังมากไป…
หลังจากเขาพูดจบ น้ำเสียงน่ารักๆก็ส่งมาถึงหูเขา
“โว้วว!! ทะเลสาบล่ะ! ฉันอยากอาบน้ำ เหนียวไปหมดทั้งแล้ว รู้สึกไม่ชอบเลย”
น้ำเสียงที่ทั้งน่ารักและอ่อนหวาน ทำให้วู่หยานที่กำลังอาบน้ำตัวกระตุก
ใครที่แอบคิดว่าตูมโนเกินไป เป็นไงล่ะ เห็นสกิลดวงดีของพระเอกหรือยัง!!?
“คุณหนู อดทนสักครู่ ให้พวกเราไปตรวจดูก่อน” เสียงที่เย็นชาและนุ่มนวลกว่าเสียงน่ารักๆเมื่อกี้ดังขึ้นมา
“โหไรอ่ะ ทะเลสาบน่ารักๆแบบนี้จะไปมีอันตรายได้ยังไง รออยู่นี้นะ ฉันไปละ ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว” แทบจะมุดหน้าลงน้ำ วู่หยานอยากตะโกนบอกเธอไปมากๆว่าเพราะแค่มันดูน่ารักแล้วจะคิดเองเออเองว่าปลอดภัย สาวน้อยเธอจะน่ารักเกินไปมั้ย……….
“คุณหนู! ช้าก่อน!”
มุมปากของวู่หยานบิดเบี้ยว มองดูร่างเล็กๆน่ารักวิ่งมาจากในป่า
มีเพียงแค่พระเจ้าที่รู้ ว่าเขาพูดเมื่อกี้เขาแค่พูดเล่นๆ เสือกมาจริงซะงั้นอ่ะ!
ใกล้เขามา เด็กสาวที่ผมสีดำยาวตรง ใส่ชุดแปลกๆ มองดูเหมือนชุดวันพีชสวมทับด้วยเสื้อโค้ทขนาดเล็กสีขาว ปรากฏตัวต่อหน้าวู่หยาน
สาวน้อยที่มีใบหน้างดงามเหมือนนางฟ้าน้อยๆ เธอให้ความรู้สึกเหมือนเด็กๆ แม้ว่าร่างกายจะสูงไม่ถึง170เซนติเมตร แต่รูปร่างกลับดูเร่าร้อนเหมือนแม่มดเจ้าเสนย์ กะจากสายตาไฟหน้าเธอน่าจะคัพDเป็นอย่างน้อย
เมื่อสาวน้อยน่ารักเห็นน้ำ ก็ยิ้มแล้วหัวเราะเสียงหวาน ‘ฮิๆ’ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่เห็นวู่หยาน หรือเพราะร่ายกายเธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอเริ่มถอดเสื้อผ้าออกโดยไม่ได้ระวังอะไร เห็นแบบนี้วู่หยานตะลึง
ใบหน้าเด็กโมเอะๆ?ผมดำยาวตรง?ซื่อบื้อโดยธรรมชาติงั้นเหรอ?
มองดูสาวน้อยน่ารักที่เต็มไปด้วยเสน่ย์ วู่หยานไม่สามารถอดทนใจเย็นต่อไปได้
“เฮ้ๆ เธอกำลังจะทำอะไรน่ะ?” วู่หยานตะโกนด้วยความกระดากอาย ไม่ใช้ไรหรอก แค่แปปเดียวผู้หญิงคนนี้ก็ถอดชุดไปเกือบหมดแล้ว
วู่หยานเห็นได้ชัดเลยว่าร่างกายเธอแข็งค้าง เธอทั้งไม่ได้วิ่งหนีไปและไม่ได้ถอดชุดต่อ แต่ค่อยๆหันหัวมาช้าๆเหมือนหุ่นยนต์ มุมปากเธอบิดเบี้ยวเล็กน้อย
ทั้งสองมองหน้ากันและกัน มีเครื่องหมายคำถามอยู่บนหัว ทั้งทะเลสาบตกสู่ความเงียบแบบแปลกๆ
สักพัก ปากของเด็กสาวก็ค่อยๆอ้าออก เห็นแบบนี้วู่หยานคิดว่าชักไม่เข้าท่าแล้ว
จากที่ได้ยินเสียงคุยกันเมื่อกี้ มันบ่งบอกชัดเจนว่าเธอไม่ได้มาคนเดียว
แม้ว่าไม่รู้ว่าคนที่มากับเธอเก่งขนาดไหน แต่ถ้าเธอกรีดร้องจากเดิมที่เขาเป็น ‘ผู้เสียหาย’ ก็จะกลับตาลปัตรทันที ตูโดนเข้าใจผิดเต็มๆแน่นอน ถึงตอนนั้นเขาอยากจะแก้ตัวยังไงก็คงสายไปแล้ว
ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้เขาเปลือยอยู่ และเขาก็ไม่อยากถูกคนอื่นเห็นในสภาพแบบนี้หรอกนะ
ในเสี้ยววินาทีที่ความคิดนี้แล่นผ่านสมอง เขาก็รีบตะโกนใส่เด็กสาวทันทีโดยไร้ความลังเล
“เธอกำลังจะทำอะไร คิดจะถ้ำมองฉันอาบน้ำเหรอ?”
ร่างเด็กสาวแข็งค้างอีกครั้ง เดิมทีปากที่คิดจะร้อง กลายเป็นอ้ากว้าง ‘O’ ด้วยคำพูดหน้าไม่อายจากผู้ชายตรงหน้า
ใบหน้าวู่หยานนิ่งไร้อารมณ์ แต่ในใจก็ได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
อย่างน้อยตอนนี้ เขาก็เลี่ยงสถานการณ์ที่จะถูกผู้คนรุมดูและรุมกระทืบได้สำเร็จแล้ว……..
มองดูสาวน้อยที่ยังแข็งค้าง บนใบหน้าวู่หยานมีรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา
ใน1เดือนมานี้ เขาได้ใช้ชีวิตโดยไม่ได้คุยกับใคร นอกจากคุยกับไอ้ระบบบัดซบ เขาก็จะไปตะโกนใส่สัตว์อสูรเวทมนตร์ว่า ‘’ย่า!! ‘ตายซะ!’ ‘พ่องมึง’ วนลูปอย่างนี้ไปทุกวัน
แต่ตอนนี้เขามีคู่สนทนาแล้ว ซึ่งดูเป็นคนที่หาโอกาศคุยด้วยยาก(คุณหนูอ่ะคนธรรมดาจะไปคุยนี้โครตยาก) แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาอดไม่แหย่เธอเล่นได้ไง?
ด้วยรอยยิ้มยียวนบนใบหน้า เขาก็อ้าปากพูดอย่างหน้าไม่อายว่า “มีอะไร? เธอยังคิดจะดูต่อรึไง? เธอนี้มันโรคจิตชอบถ้ำมองชัดๆ!”
ช็อคจากคำพูดเขา ในที่สุดหญิงสาวก็หุบปากลงด้วยใบหน้าแดงซ่าน เธอชี้นิ้วสั่นๆไปที่วู่หยาน
“นะ..นะ…นาย…”
“นายอะไร! หรือว่าคิดจะปฏิเสธ? ฉันอาบน้ำที่นี้ อยู่ๆเธอก็พรวดพราดเข้ามา แถมยังมามองฉันอาบน้ำอีก ถ้าไม่ใช้คนโรคจิตชอบถ้ำมองแล้วเป็นอะไรล่ะห๊ะ!?”วู่หยาน โบกมือแรงๆไปมา แล้วทำสีหน้าโกรธๆใส่เธอ แต่ภายในแววตากลับเต็มไปด้วยความสุข
ตอนนี้ สาวน้อยได้ลืมไปว่าถ้ำมองจริงๆมันหมายความว่าไง จริงๆการที่เข้ามาดูตรงๆกับแอบดูมันต่างกันคนละโลกเลย แต่ตอนนี้เธอรู้เพียงอย่างว่าแต่ว่าตนเองได้เข้ามาในขณะที่มีคนกำลังอาบน้ำอยู่จริงๆ
ดังน้นสาวน้อยจึงทำได้แค่ทำสีหน้าจนปัญญา ก่อนที่จะหดนิ้วกลับมาตอนนี้เธอยืนอยู่กับที่ด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าควรวิ่งหนีออกไปหรือยืนอยู่ต่อดี เธอจึงได้แต่ยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ ด้วยใบหน้างุนงงไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี สุดท้ายเธอน้ำตาเธอก็เริ่มปริ่มๆใกล้จะร้องไห้
วู่หยานฉีกยิ้มกว้างมองดูสาวน้อยที่กำลังตื่นกลัว ในใจรู้สึกดีและภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก เขาวาดมือไปวางด้านหลังศีรษะ ยืนมองหญิงสาวด้วยความเพลิดเพลิน ก่อนที่จะเม้มปาก สุดท้ายเขาก็คิดจะหาทางลงให้เธอ
“เอาล่ะๆ ไม่หยอกเธอเล่นแล้ว แต่ก่อนอื่นเธอช่วยหันหัวไปก่อนได้ไหม? ฉันจะใส่เสื้อผ้า” ถึงแม้เขาจะไม่ใส่ใจที่ถูกดูโดยผู้หญิงน่ารักๆ แต่ถ้ายังแอคท่าแบบนี้ต่อไปมันจะส่งผลต่อละครที่เล่นไปเมื่อกี้
แบบว่า เมื่อกี้ตูคิดแค่ต้องการจะเล่นจริงๆอ่ะ……..
“เอ๊ะ!..โอะ..โอ้!” สาวน้อยได้ยินอย่างนั้น ก็พยายามพยักหน้า แล้วก็หันหลังให้ แต่ในใจเธอกลับรู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ถูกต้องสักอย่าง เหมือนเธอสูญเสียอะไรไป?……
ควรพูดว่าสมแล้วที่เป็นผู้หญิงรึเปล่านะ? ลางสังหรณ์แม่นยำจริงๆ!
วู่หยานเดินออกจากน้ำ เปิดระบบ กดนู่นนี่อยากรวดเร็ว ใช้ไปหนึ่งร้อยแต้มไอเท็ม เขาก็ได้ชุดที่คล้ายๆกับของหญิงสาวมามันเป็นชุดแบบตะวันตก มีกางเกงขายาว
หลังจากใส่ชุดเสร็จ วู่หยานก็หันหน้ากลับไปมองสาวน้อยด้วยรอยยิ้ม
“เสร็จแล้ว เธอหันมาได้”
สาวน้อยก็หันกลับไปด้วยแววตากังวล เมื่อมองไปที่วู่หยานเธอก็ทำสีหน้าเขินอาย
ส่ายหัวอย่างสนุกกับท่าทางของสาวน้อยตรงหน้าโดยไร้ความสำนึกผิดแม้แต่เสี้ยวเดียว จากนั้นวู่หยานก็เอ่ยปากถามว่า “เธอชื่ออะไร?”
เห็นเธอพยายามควบคุมลมหายใจจนกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ก่อนจะมองไปที่วู่หยาน ลังเลเล็กน้อยแล้วพูดว่า “..ฉันชื่อ ลูลู่…ลูลู่ โลลิ!!”
“ลูลู่น้อยเหรอ?” วู่หยานจับคางตัวเอง ก่อนจะเอื่อมมือไปสัมผัสศีรษะเธอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มๆ
“นายสิน้อย! ฉันไม่ใช้เด็กแล้วนะ! ฉันอายุ17ปีแล้ว!” โดยไม่รู้ว่าความกล้าพวยพุ่งมาจากส่วนไหน ทั้งๆทีเมื่อกี้ยังไม่กล้า แต่ตอนนี้ลูลู่กลับสามารถพูดเถียงกลับไปได้
พร้อมๆกันนั้น ลูลู่ก็รู้สึกแปลกๆ เพราะว่าอีกฝ่ายเรียกชื่อเธออย่างสนิดสนม ทั้งๆที่พ่อเธอก็ไม่เคยเรียกแบบนี้มาก่อน แล้วยังเอามือมาจับหัวเธอแบบนี้อีก ทำให้ลูลู่ยิ่งรู้สึกสนใจวู่หยานมากขึ้นกว่าเดิม
‘ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยได้ยินชื่อฉันสินะ’
ต้องรู้ก่อนว่า เมื่อก่อนไม่ว่าใครก็ตามที่ได้ยินชื่อ ‘โลลิ’ พวกเขาเหล่านั้นก็จะเปลี่ยนสีหน้ากลายเป็นเคารพนอบน้อมและจะเข้ามาประจบเธอทันที
แต่ตอนนี้ ผู้ชายตรงหน้าที่ดูอายุไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่ กลับเรียกชื่อเธอเหมือนมันไม่ใช้เรื่องใหญ่อะไร ทำให้เธอรู้สึกสนใจและโกรธไปพร้อมๆกัน
ด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอ ทำให้ผู้ชายนับไม่ถ้วนต้องถวายหัวให้ แต่ชายคนนี้กลับทำเหมือนเขาไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย
“เอาน่า อย่าไปสนใจเรื่องยิบย่อย!” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ วู่หยานจึงโบกมือให้
ถ้าเอ็งจะถามตูว่า เฮ้!หยาน มึงไม่ชอบผู้หญิงสวยๆน่ารักเหรอ? บอกเลย!เอ็งคิดผิดแล้ว! ผู้หญิงตูชอบแน่นอน ไม่มีผู้ชายคนไหนที่ไม่ชอบผู้หญิงสวยๆน่ารักหรอกนะ เขาก็ไม่ใช้ข้อยกเว้น แต่เหตุผลที่ตูไม่ได้รับผลจากเสน่ย์อันยิ่งใหญ่ของลูลู่ ก็เป็นเพราะว่า ตูเป็นโอตาคุยังไงล่ะ! เป็นโอตาคุที่ชอบแต่สาว2Dมากกว่า3D!
ดังนั้น นอกจากความรู้สึกสงสัยตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไรอีก เขาก็ยังเป็นเขาคนเดิม! ตูจะไม่เปลี่ยนวิถีของตัวเองแค่เพราะได้เจอสาวน่ารักอย่างลูลู่เด็ดขาด!!
ตูต้องการแค่สาว2Dเท่านั้น!
“เอาละ เธอบอกฉันได้ไหม? ว่ามาทำอะไรที่นี้? คงไม่ใช้มาถ้ำมองฉันจริงๆหรอกนะ?” วู่หยานพูดยิ้มๆ
“ไม่! ไม่ใช้นะ!” ลูลู่พูดพร้อมๆกับทำท่าทางขู่ไปด้วย ในใจคิดว่าผู้ชายคนนี่นี้ช่างแย่จริงๆ
“ฉันมาเพื่อเก็บประสบการณ์ แล้วมาเห็นทะเลสาบสวยๆเลยคิดอยากอาบน้ำ ใครจะไปรู้ละว่าที่นี้มีคนอยู่ก่อนแล้ว” ลูลู่พองแก้มพร้อมกับพูดประท้วงอย่างไม่พอใจ เธอแทบจะถอดชุดออกหมดแล้วก่อนหน้าที่เขาจะเอ่ยขัด
วู่หยานพยักหน้า ในแววตามีแสงแวววับ มองไปที่ลูลู่
ลูลู่ โลลิ : เลวล35
วู่หยานอ้าปากค้างด้วยตะลึง รู้สึกพูดไม่ออก
ถึงแม้เลเวลจะไม่ได้บอกถึงพลังที่มีก็ตาม แต่ถ้าไม่มีเลเวลก็ไม่ต้องพูดถึงพลังเลย
ผ่านการสู้เป็นตายกับหมาป่าเสือนั่น ทำให้วู่หยานเข้าใจ ระหว่าง10เลเวลจะมีเส้นแบ่งแยกอยู่ สมมุต นักรบLV10 จะชนะ นักรบLV19 ก็ไม่ได้ยากนัก ตราบใดที่มีอุปกรณ์และความสามารถที่ดีก็ชนะได้!
แต่อย่างไรก็ตาม นักรบLV19สู้ จะชนะ นักรบLV20 ต้องสู้แบบเอาชีวิตเข้าแลกเลย แต่ถึงอย่างนั้น โอกาศชนะก็ยังน้อยอยู่ดี
ในกรณีของวู่หยานกับพยัคฆ์หมาป่าปีศาจ แม้เลเวลเขาจะแค่15 แต่เขาก็ชนะมาได้ เพราะเขามีดาบคุซานางิ ที่สามารถตัดเหล็กได้ง่ายๆดุจตัดกระดาษ และความสามารถ ‘ปรมาจารย์ดาบ’ ถ้าขาดปัจจัยพวกนี้ไป เขาคงได้ตายไปแบบไร้หลุมกลบตั้งนานแล้ว
ใครจะไม่นึกได้ล่ะว่า สาวน้อยที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาจะมีเลเวลสูงขนาดนี้ ยิ่งกว่านั่นเลเวลยังสูงกว่าเขาเกือบเท่าตัว (วู่หยานLV18)
เลเวลนี้ ไม่ใช้ว่าสูงกว่าหมาป่าที่เขาสู้จนเกือบตาย?
จากความจริงตรงหน้า ทำให้วู่หยานรู้ว่าสำหรับโลกนี้ เขาก็ยังเป็นแค่ตัวตนกระจ้อยร่อย…..
