“โฮกกกกก!!”
“ปัง!!”
วู่หยาน พยายามปรับสมดุลร่างกายในขณะที่ลอยตัวอยู่ ใช้มือข้างนึงช่วยจัดสมดุล แล้วลงพื้นมาในท่าชันเข่า ก่อนจะใช้ดาบปักพื้นเพื่อหยุดร่างกายตัวเอง
เขาหอบหายใจอย่างหนักหน่วง มองดูสิ่งมีชีวิตตรงหน้าที่ดูเหมือนเสือและหมาป่าผสมกัน มันกำลังคำรามใส่เขา ในใจวู่หยานก่นด่าไม่หยุด
พยัคฆ์หมาป่าปีศาจ : เลเวล20
มองดูตัวมันที่สูงใหญ่กว่า 3 เมตร วู่หยานพยายามสงบสติ จากนั้นลุกขึ้นและยกดาบในมือ
เดิมที เขาคิดว่าLV20 คงไม่เก่งมากนัก เพราะเขาเคยชนะ มอน LV19 มาแล้ว ต่างกันแค่ 1LV ก็คงไม่ยากเท่าไหร่
แต่ใครจะไปรู้ว่า LV20 กับ LV19 นั้นเทียบกันไม่ได้เลยระดับมันต่างกันราวฟ้ากับเหว จากการโดนตบจนปลิวเมื่อกี้ เขาสามารถบอกได้เลยว่า LV20 เก่งกว่า LV19 อย่างน้อยก็หนึ่งเท่า!
ต้องเข้าใจก่อนว่า สัตว์อสูร LV19 เก่งกว่าLV10 แค่ครึ่งหนึ่ง แต่ไอ้ครึ่งหนึ่งนี้มันเป็นระยะห่างระหว่างเวลถึง9เลเวล
แต่นี่ต่างกันแค่เลเวล เดียว แต่เก่งกว่าเท่าตัว นี้เอ็งล้อเล่นใช้มั้ย?
วินาทีนี้ วู่หยานตระหนักแล้วว่า ตัวเองอยู่ในสถานะการณ์วิกฤต
แต่ยังไงก็ตาม ต้องเข้าใจด้วยว่า วู่หยานเพิ่งมาถึงโลกนี้แค่หนึ่งเดือน แถมยังวิเคราะห์ทุกอย่างด้วยตัวเอง สามารถได้ข้อมูบมาจนาดนี้ได้ ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว
เมื่อกี้มันเร็วเกินไป เขาจึงเอาดาบมาบล็อกไม่ทัน ถ้าบล็อคทันเขาคงไม่ปลิวง่ายๆแบบนี้แน่!
สองมือถือดาบด้วยใจสงบนิ่ง วู่หยานมองดูสัตว์อสูรนั้นที่กำลังค่อยๆเดินเข้ามา
ในการต้อสู้ตลอด 1 เดือนที่ผ่านมา วูหยานได้รับจิตวิญาณนักรบ อย่างน้อยๆเวลาเผชิญหน้ากับวิกฤติ เขาก็ไม่ได้กลัวจนทำอะไรไม่ถูก ต่างกันกับ 1 เดือนที่แล้วที่แค่เจองูยักษ์ก็ขาสั่นด้วยความกลัวแล้ว ตอนนี้จิตใจและร่างกายเขาแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก!
แม้จะไม่เคยต่อสู้กับเลเวลนี้มาก่อน แต่ตลอด 1 เดือนที่ผ่านมา วู่หยานก็ได้ฝึกฝนอย่างหนัก ค่อยๆเลเวลอัพบวกกับความสามารถ ปรมาจารย์ดาบ เขาก็คิดว่าตนเองพอจะสู้กับ มอนLV20 ได้แน่นอน!
…ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วเขาจะอ่อนแอกว่าก็เถอะ….
ยังไงซะมันก็เกิดขึ้นแล้ว จะมาเสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้ เขาต้องทุ่มสุดตัวเพื่อเอาชนะให้ได้!
ในใจคิดได้ดังนั้น แววตาวู่หยานก็เป็นประกายด้วยความเย็นชา จากนั้นก้าวเท้าพุ่งเข้าไปหาดุจสายลม!
“โฮกกกกก!!” มองดูมดปลวกที่กล้ามาท้าทายมัน หมาป่าเสือปีศาจโกรธมาก หลักจากระเบิดเสียงคำราม มันก็พุ่งเข้าใส่ วู่หยาน
เมินมัน วู่หยานยังคงพุ่งเข้าใส่ ระยะห่างเหลือประมาณ1เมตร เขาก็กระโดด!
ตัวเขาแทบจะเสียดสีไปกับหลังมัน ผ่านมันไปวู่หยานก็กลับตัว แล้วจับหางมันที่ไม่รู้ว่าเป็นหางเสือหรือหมาป่ากันแน่ขึ้นมา ก่อนที่ดาบในมือเขาจะเป็นประกายแสงเสือกแทงเข้าไปใน…….ก้นมัน!!
เลือดพุ่งกระฉูด มันคำรามอย่างเศร้าโศก เหมือนพ่อแม่ตัวเองตายยังไงยังงั้น ด้วยการสะบัดหาง มันส่งวู่หยานกระเด็นออกไป
ทันใดนั้น ร่างเขาก็ครูดไปกับพื้นเกือบ2เมตรถึงหยุด วู่หยานนอนแผ่ไปกับพื้น
แม้ว่าด้วยร่างกายตอนนี้ของเขา เจอแรงเสียดสีไปกับพื้นขนาดนี้ มันก็แค่เจ็บอย่างเดียว แม้ว่าผิวจะไม่ถลอก แต่เสื้อผ้าเขาไม่ได้โชคดีขนาดนั่น เพราะตอนนี้ชุดเขาได้ขาดรุ่งริ่งเหมือนขอทานไปแล้ว
มองไปที่มันที่กำลังกระโดนขึ้นๆลงๆ วู่หยานฉีกยิ้มกว้าง จากนั้นเอามือฉีกเสื้อผ้าที่เกะกะออก เผยให้เห็นร่างท่อนบนของเขา
หลังจากเลเวลอัพมาหลายครั้ง เอวที่อัดแน่นไปด้วยไขมันก็หาย อาการปวดขาจากการรับนำหนักมากเกินไปก็หายไปเหมือนกัน และพุ่งตรงท้องเขาก็ไม่มีแล้วด้วย มีซิกแพ็คขึ้นมาแทน เมื่อเทียบกับร่างกายที่อ่อนแอก่อนหน้านี้ มันต่างกันเหมือนเป็นคนละคนเลยล่ะ
ควงดาบในมือ โดยไม่รอให้มันได้มีเวลาตั้งตัว เชาก็ง้างดาบแล้วฟันลงไปที่หลังมัน! เกิดรอยแผลยาวขึ้น!
จุดอ่อนของหมาป่าคือเอว ถ้าจะจัดการหมาป่าต้องที่เอว นี้คือสิ่งที่ผู้คนทำกันเมื่อต้องสู้กับหมาป่า
แต่น่าเสียดาย วู่หยานลืมไปว่า ตรงหน้าเขาไม่ใช่แค่หมาป่า แต่ก็เป็นเสือด้วย……
เมินต่อความเจ็บ มันคำรามด้วยความโกรธ ยกกรงเล็บขึ้นแล้วตะปบไปที่วู่หยาน ส่งตัวเขาบินไปไกล
“ปัง” วู่หยาน กระแทกกับลำต้นของต้นไม้ ที่มุมปากค่อยๆมีเลือดไหลออกมา
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บในช่วง 1 เดือนนี้ แต่นี่มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบมันสักหน่อย! สุดท้ายยังไงๆเขาก็ไม่ชอบความเจ็บปวดอ่ะ
มันไม่ให้โอกาสเขาได้หายใจหายคอ เคลื่อนไหววูบมาปรากฏตรงหน้าเขา และตวัดกรงเล็บลงมาอีกรอบ
นัยต์ตาหดตัว เขารีบกลิ้งหลบจากต้นไม้ กรงเล็บนั้นได้ฉีกกระชากต้นไม้ที่โชคร้ายนั่นจนกลายเป็นชิ้นๆ
เขากลิ้งตัวอีกรอบลอดไปใต้ท้องมันและแทงดาบใส่ ท่ามกลางเสียงร้องแห่งความเจ็บปวด เขาก็ดึงดาบออก
ตามันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง นี่เป็นสัญญาณบอกว่ามันกำลังจะคลั่ง! แต่ไม่ว่ามันจะคลั่งหรือจะเป็นอะไรมันก็เปลี่ยนจุดจบที่ว่า ถ้าเขาไม่ตายมันก็ต้องตาย!
วู่หยานคิดว่าตัวเองจะปลอดภัยภายใต้ตัวมัน แต่เขาคิดผิดหางของมันเป็นดุจแส้ที่ตวัดฟาดเข้ามา เขาทำได้แค่ยกแขนขึ้นมาป้องกัน แต่โชคร้ายมันช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย สุดท้ายก็โดนตบกระเด็นเหมือนเดิม
“.. แค่กๆ…” เขาเกลือกกลิ้งไปหลายรอบ ก่อนที่จะยืนขึ้นโดยใช้ดาบช่วยพยุง ขณะที่ไอออกมาเป็นเลือด ดวงตาของเขาหมองลงไปและใบหน้าก็ขาวซีด
วู่หยานรู้สึกได้เลยว่าอวัยวะของตนเหมือนถูกตบจนปั่นป่วนไปหมด เเขารู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เมื่อเทียบกับประสบการณ์ก่อนหน้า นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส
ถ้าเป็นเมื่อเดือนก่อนเจอแบบนี้เข้าไป เขาอาจจะลงไปนอนร้องโอดครวญอยู่กับพื้นแล้วก็ได้…….
มันพยายามขยับตัวอย่างยากลำบาก ขณะที่มีเลือดไหลลงมาจากหน้าท้องและด้านหลัง มันเบิกตากว้างอย่างโกรธแค้นจ้องมองวู่หยาน
ดูเหมือนว่าอาการมันก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาซักเท่าไหร่
“ ฟู่…ฟู่…” เขาสูดลมหายใจเข้าออกนับครั้งไม่ถ้วน วู่หยานจ้องเขม็งไปที่มัน เวลานี้ เป็นการแข่งขันว่าใครอึดกว่ากัน คนที่ไม่สามารถทนได้ก็แพ้ไป!
เราต้องใจเย็นเข้าไว้…….ใจเย็นๆ….
ในใจพูดกล่อมตัวเองไม่หยุด จนจิตใจเขาสงบลง จากนั้นเขาก็ค่อยๆกลับตัวดาบไปไว้ข้างเอวและลดดาบลงต่ำ
หลับตาลงอย่างแผ่งเบา ปรับลมหายใจให้สงบลง
ด้วยการมี 'ปรมาจารย์ดาบ' ทำให้เขามีความชำนาญในการใช้ดาบเหมือนฝึกมาตลอดหลายสิบปี สัญชาตญาณและการเข้าถึงดาบมนกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาไปแล้ว วู่หยานรู้ดีว่าสภาพร่างกายของตน มันไม่สามารถเคลื่อนไหวหนักๆได้อีกแล้ว ดังนั้นนี้จะเป็นการโจมตีครั้งสุดท้าย เพื่อตัดสินศึกนี้!
บางที หมาป่าเสือปีศาจ ด้วยมันสมองที่ยังไม่ได้พัฒนา ไม่ว่าวู่หยานจะทำอะไรมันก็ไม่สน มันรู้เพียงแค่ตรงหน้ามันเป็นศัตรูและต้องฉีกเป็นชิ้นๆ และกลืนกินซะแค่นั้น
ร่างงอลง จากนั้นมันก๋กระโดดไปที่วู่หยาน และเล็งไปที่หน้าอกเขาก่อนจะตะปบกรงเล็บลงมา!
ตอนนี้แหละ!!
รู้สึกถึงสายลมที่พัดเข้ามา ในใจวู่หยานเหมือนมีประกายแสงสว่างวาววับเบิกตากว่างสายตาเป็นประกาย ดาบของเขาขยับราวกับว่ามันมีจิตวิญาณของตัวเอง ก่อนที่กรงเล็บจะเข้าถึงตัว ดาบก็ได้แทงทะลุลูกตาของมันไปแล้ว!!
“ กรร .. กรรร ..” เลือดไหลไม่หยุด วู่หยานทำได้แค่จับดาบ และหอบหายใจเท่านั้น ปากของมันส่งเสียงร้องที่ไม่สามารถบรรยายได้ออกมา ขณะที่เลือดไหลลงจากปากเหมือนสายน้ำ ทำให้เกิดบ่อเลือดขนาดย่อมๆบนพื้น
วู่หยานดึงดาบออกมา ทั้งตัวเขาได้อาบไปด้วยเลือดสดๆ ก่อนจะนั่งลงบนไปกับพื้นด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
มันค่อยๆล้มลงกระแทกพื้น กระตุกขาสองสามครั้งและจากนั้นก็หยุดลง หยุดไปตลอดกาล……..
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี ยูสเซอร์เลเวลอัพ ปัจจุบัน เลเวล16!”
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี ยูสเซอร์เลเวลอัพ ปัจจุบัน เลเวล17!”
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี ยูสเซอร์เลเวลอัพ ปัจจุบัน เลเวล18!”
“ติ๊ง! ภารกิจ 1 สำเร็จ! ได้รับ 2000 EP 2000 IP 1000 Ap 1000 Sp ! "
“ติ๊ง! ภารกิจ 3 สำเร็จ! ได้รับ 10,000 EP 10,000IP 5,000 Ap 5,000 Sp !”
รู้สึกถึงความอบอุ่นจากภายใน มันได้แพร่กระจายไปทั่วร่างเขาอย่างรวดเร็ว ภายใต้การความรู้สึกนี้ ร่างกายร่อแรของเขาไก็ด้รับการซ่อมแซม จนในที่สุด มันก็กลับไปเป็นปกติทุกอย่าง!
สีหน้าซีดๆของวู่หยานก็เริ่มกลับมามีสีสันอีกครั้ง แววตาที่ไปด้วยความเหนื่อยล้าก็หายไป แทนทีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยพลัง!
ยิ้มอย่างมีความสุข เขายืนขึ้นเหยียดแขนไปมา แล้วหัวเราะร่า
HPเต็ม MPเต็ม สเตตัส เต็ม ตูฟื้นคืนชีพแล้ว!
อา…..นี้คือสิทธิ์พิเศษสำหรับการเลเวลอัพ!!
หัวเราะอีกสักพัก ก่อนที่เขาจะเก็บดาบเข้าฝัก และตบ ‘แปะๆ’ ใส่ร่างหมาป่า ยกมือขึ้นจับหัวหมาป่าปีศาจแรงๆ ก่อนจะยกยิ้มอย่างพอใจ
“ใครบอกให้แกมาห้าวกับพี่ชายคนนี้ละห๊ะ หึๆสุดท้ายแกก็สู้พี่ไม่ได้ ให้ฉันไว้อาลัยแกสักหนึ่งวิ ก่อนที่จะขายแกไปล่ะกัน!”
ปากพูดไปแบบนั้น แต่เขาก็ได้ลงมือเชื่อมต่อกับระบบเพื่อขายศพนี้แล้ว ก่อนจะได้รับ 5000 IP และ 1000 APมา
วู่หยานตบมือด้วยสีหน้าพอใจ ก่อนที่จะเปิดดูสเตตัสตัวเอง
ชื่อ : วู่หยาน
ความสามารถ : ปรมาจารย์ดาบ ปรมาจารย์อาหาร
อุปกรณ์ : ดาบคุซานางิ (ระดับD)
อัญเชิญ : ไม่มี
แต้มอุมกรณ์ EP : 24,000
แต้มไอเท็ม IP : 120,000
แต้มควาสามารถ AP : 30,000
แต้มอัญเชิญ SP : 30,000
เลเวล : 18
เห็นได้ชัดว่า แต้มไอเท็มมีมากว่าแต้มประเภทอื่นๆ นี้ต้องยกความดีความชอบให้สัตว์อสูรที่ใจบุญเดินออกมาให้เขาฆ่า แม้ว่าเขาจะได้คริสตัลเวทมนตร์มาเยอะ แต่แต้มที่ได้มาจากการแลกนั้นไม่เยอะเลย แม้จะเป็นมอนเวล20 ก็แลกได้แค่ 1,000แต้มอบิลิตี้เท่านั้น และแต้มอัญเชิญก็มาจากการที่เข้าไปปล้นไข่สัตว์อสูรมานับครั้งไม่ถ้วนยังไงล่ะ!
จากแต้มพวกนี้ แสดงให้เห็นว่าแต้มอบิลิตี้และแต้มอัญเชิญหายากขนาดไหน
แต่ยังไงก็ตาม ผลลัพธ์นี้ก็เป็นหลังจากสำเร็จทั้ง3เควสล่ะนะ
พูดถึงแต้มอุปกรณ์ คุณจะมาคาดหวังอะไรในป่ากากๆนี้ให้มีอุปกรณ์มาแลก? แม้จะมีจริงๆ มันคงอยู่ในท้องสัตว์ประหลาดพวกนี้ไปแล้ว ซึ่งมันไม่คุ้มกับการเอาตัวไปเสี่ยงมากๆ
และสำหรับ ‘ปรมาจารย์อาหาร’ มาจาการที่เขากินแต่ผลไม้มาหลายวัน จึงเป็นเหตุผลที่เชาแลกมันมาเพื่อความสุขของร่างกายตัวเองอย่างไม่ลังเล เป็นสกิลที่ทำให้ยูสเซอร์กลายเป็นเชฟระดับโลก!
ยืนขึ้น สักเกตร่างกายตัวเองที่ตั้งแต่หัวจรดเท้าเต็มไปด้วยเลือด วู่หยานก็ขมวดคิ้ว
“ดูเหมือนต้องไปอาบน้ำซักหน่อยแล้วแฮะ เดียวนะ ครั้งสุดท้ายที่เราอาบน้ำมันเมื่อไหร่กันหว่า?…..อืม เอาเถอะช่างมัน! ไปอาบน้ำดีกว่า!!”
