มู่เฉินฮ่าวกอดเซี่ยฉิงกงแนบแน่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคลายอ้อมกอดทั้งที่ไม่เต็มใจ
หมั่นโถวผู้ซึ่งนั่งเบาะหน้าคู่คนขับ และอาเจิ้งผู้ซึ่งขับรถ ต่างก็นั่งหลังตรง ทั้งคู่ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก ทั้งไม่กล้าที่จะเหลือบตามองกระจกหลังด้วยซ้ำ
เซี่ยฉิงกงเองก็ทำตัวเหมือนแมวน้อยซุกกายอยู่ในอ้อมแขนของมู่เฉินฮ่าว
หลังจากเหนื่อยล้ามาทั้งวันแล้ว ที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของมู่เฉินฮ่าว
ครั้นเซียฉิงกงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาทั่วทั้งห้อง เซี่ยฉิงกงเผลอยกมือขึ้นตบที่นอนเบา ๆ โดยไม่รู้ตัว
ว่างเปล่า..
มู่เฉินฮ่าวหายตัวไปอีกแล้ว
เพราะต้องจัดการกับเรื่องต่าง ๆ ในบริษัท เขาจึงยุ่งมากทุกวัน
หากแต่วันนี้เซี่ยฉิงกงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอลุกขึ้นอย่างสดใสร่าเริง
เซี่ยฉิงกงตะโกนเรียกเบา ๆ
“หมั่นโถว”
มีเสียงเคาะประตูสามครั้ง จากนั้นหมั่นโถวก็ผลักประตูเข้ามา
“นายหญิงน้อย ตื่นแล้วก็แปรงฟันล้างหน้าเถอะค่ะจะได้ลงไปรับประทานอาหารเช้า”
ทุกเช้าหมั่นโถวจะยืนรอเธอที่หน้าประตู แม้ว่าเซี่ยฉิงกงจะไม่คุ้นเคยกับการที่มีคนยืนรอเธอทุกวัน หากแต่เธอก็เคยชินกับการมีหมั่นโถวอยู่เคียงข้าง
เซี่ยฉิงกงพยักหน้า พลางเหลือบมองหมั่นโถว
“นี่ หมั่นโถว ทำไมไม่ซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ใส่บ้างล่ะ ?”
หมั่นโถวยิ้มเอ่ยตอบว่า
“ฉันไม่ได้ชอบเสื้อผ้าแบบไหนเป็นพิเศษ นอกจากเสื้อผ้าที่ใส่สบาย ๆ”
เซี่ยฉิงกงอยู่กับหมั่นโถวมาระยะหนึ่งแล้ว เธอพบว่า ยามอยู่บ้านหมั่นโถวจะสวมชุดแม่บ้าน
หากแต่เวลาที่ต้องออกไปนอกบ้าน หมั่นโถวก็จะสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์
เซี่ยฉิงกงไม่เคยเห็นหมั่นโถวสวมใส่กระโปรง
จากประสบการณ์ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทำให้เซี่ยฉิงกงรู้ว่า ปกติแล้วมู่เฉินฮ่าวมักจะกลับบ้านช่วงบ่าย
เซี่ยฉิงกงมองใบหน้าอันบอบบางของหมั่นโถวพลางคิดว่า แม่สาวสวยคนนี้จะใส่เสื้อผ้าธรรมดา ๆ เดิม ๆ แบบนี้ทุกวันได้ไง ?
หลังจากแปรงฟันล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว เซี่ยฉิงกงก็เดินลงไปชั้นล่างพร้อมกับหมั่นโถว
“หมั่นโถว วันนี้ให้ฉันพาเธอออกไปซื้อเสื้อผ้าสักหน่อยจะดีมั้ย ?”
เซี่ยฉิงกงกินอาหารเช้าไปพลาง ก็มองหมั่นโถวไปพลาง
นัยน์ตาชุ่มฉ่ำของเซี่ยฉิงกงส่องประกายแวววาว เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เมื่อครั้งที่เธอยังเด็ก เธอชอบเล่นตุ๊กตาบาร์บี้ ชอบเปลี่ยนเสื้อผ้า ชอบแต่งหน้าทาตาให้กับตุ๊กตาบาร์บี้ และเมื่อเธอเติบใหญ่ เธอก็ต้องพบเจอปัญหามากมาย ทั้งเรื่องเล็ก เรื่องใหญ่ และเรื่องหยุมหยิม ซึ่งนั่นทำให้เซี่ยฉิงกงไม่มีเวลาสนใจเรื่องแต่งตัวตุ๊กตาอีกเลย
หากแต่วันนี้เซี่ยฉิงกงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอจึงคิดจะพาหมั่นโถวไปเดินห้าง
“อย่าเลยค่ะ นายหญิงน้อย คุณซื้อเสื้อผ้าสำหรับตัวคุณเองเถอะค่ะ นายน้อยส่งแบล็คการ์ดมาให้ พร้อมกับบอกว่าแบล็คการ์ดนี่สำหรับคุณ”
หมั่นโถวยิ้ม เธอปฏิเสธความใจดีของเซี่ยฉิงกง
“ไม่ ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด”
เซี่ยฉิงกงกินอาหารเช้าคำสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว เธอใช้กระดาษทิชชู่เช็ดริมฝีปาก จากนั้นก็วิ่งออกจากห้องอาหารพร้อมกับดึงหมั่นโถวไปด้วย
หมั่นโถวไปรับรถที่โรงจอดรถใต้ดิน หลังจากเซี่ยฉิงกงขึ้นรถแล้ว หมั่นโถวก็ค่อย ๆ ขับรถไปบนทางด่วน ประมาณ 30 นาทีก็มาถึงย่านการค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเซี่ยงไฮ้
เซี่ยฉิงกงมองออกไปนอกหน้าต่างรถเงียบ ๆ เธอมองดูสภาพแวดล้อมที่เจริญรุ่งเรืองและแสนวุ่นวาย
ตอนที่เธอเรียน เธอเคยทำงานอยู่ในร้านหรูหราภายในศูนย์การค้าฮุ่ยเหลียน
เธอได้เห็นแง่มุมที่น่าเกลียดของบรรดาเศรษฐีที่นั่น
หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าสลดอย่างไม่อาจบรรยายได้
“นายหญิงน้อย คุณจะไปซื้อของที่ห้างไหนดีคะ ?”
หมั่นโถวมองหาโรงจอดรถใต้ดินที่อยู่ใกล้ ๆ ไปตลอดทาง
“เอ่อ … ไปที่ศูนย์การค้าฮุ่ยเหลียนก็แล้วกัน”
“ค่ะ”
ระหว่างทางไปยังที่จอดรถชั้นใต้ดินของศูนย์การค้าฮุ่ยเหลียน เซี่ยฉิงกงมองเห็นหลากหลายศูนย์การค้าที่ตั้งเรียงรายอยู่ละแวกนั้น ผ่านไปนานหลายปีทุกอย่างก็ยังคงเดิม หากแต่เป็นเซี่ยฉิงกงที่ชีวิตพลิกผันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
หลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว เซี่ยฉิงกงกับหมั่นโถวก็เดินไปขึ้นลิฟต์
***จบตอน ผล็อยหลับในอ้อมแขน***
