ในเวลานี้ มู่จื่อหมิง และฉีป๋อหยวนกำลังเล่นหมากล้อมอยู่ในห้องหนังสือ พวกเขากำลังแข่งกันกินหมากอย่างเมามันส์ และต่างก็สนใจแต่กระดานตรงหน้าพวกเขาเท่านั้น กระทั่งคนรับใช้เข้ามารายงานว่า
“นายท่าน มีคนมารอพบอยู่ที่ห้องรับแขก เธอบอกว่า เธอคือ คุณหนูเซี่ยฉิงกง”
มือของมู่จื่อหมิงที่กำลังถือตัวหมากสั่น เขาอึ้งไปเล็กน้อย ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้มาที่นี่ ?
ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา มู่จื่อหมิงพยายามติดตามสืบหาจนพบว่าลูกสาวคนโตของตระกูลเซี่ยอยู่ที่ไหน ? นอกจากนี้เขายังแอบเห็นเซี่ยฉิงกงทำงานในร้านกาแฟตอนค่ำ ทว่าตระกูลเซี่ยกลับไม่เคยทำเช่นนั้นเลย ดังนั้นเวลานี้ มู่จื่อหมิงจึงอาศัยประโยชน์จากวิกฤติธุรกิจของตระกูลเซี่ย บังคับให้ตระกูลเซี่ยตามหาตัวเธอเหมือนไฟรนก้น
มู่จื่อหมิงไม่ต้องการเห็นลูกสาวของคนที่เขารัก และห่วงใยมากที่สุดต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก
“อืม เราไปกันเถอะ”
มู่จื่อหมิงพยักหน้า จากนั้นก็หันไปมองฉีป๋อหยวนพลางกล่าวขอโทษ
“ป๋อหยวน ฉันขอโทษที่เล่นเกมนี้ไม่จบ ลูกสะใภ้ของฉันมาที่นี่”
ฉีป๋อหยวนเป็นคนที่รู้จักยืดหยุ่น เขามีบุคลิกคล้ายกับมู่จื่อหมิง หากแต่เมื่อเห็นว่าลูกสาวตนเองชอบมู่เฉินฮ่าวมาก เขาจึงพูดออกไปสองสามคำในงานเลี้ยงตอนเย็น
และเขาก็เป็นคนที่ใจกว้างมากด้วย เขารู้ว่าแตงที่กระด้างนั้นไม่หวาน (การเสพสมโดยที่อีกฝ่ายนอนแข็งทื่อย่อมไม่สนุก) ดังนั้นเรื่องทางอารมณ์ย่อมไม่สามารถบังคับกันได้
ที่ผ่านมามู่เฉินฮ่าวไม่เคยใส่ใจแยแสลูกสาวของเขาเลย หากแต่ลูกสาวของเขาก็ยังรักมู่เฉินฮ่าวไม่เลิก ฉีป๋อหยวนจึงทำได้เพียงถอนหายใจด้วยความเศร้าที่ลูกสาวของเขาไม่อาจสมหวังในรัก หากแต่เรื่องนี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อเขา และมู่จื่อหมิงที่ผูกพันกันในฐานะเพื่อนเก่ามานานหลายปี
“ไม่เป็นไร ฉันจะไปกับนายด้วย ฉันกลัวว่าภรรยาของฉันจะไม่สบายใจไปด้วยอีกคน เธอยิ่งอยากได้ลูกชายของนายเป็นลูกเขยอยู่”
ณ สวนด้านหลังบ้านหลังเก่าสกุลมู่
ผู้หญิงสองคนกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้เอนสบาย ๆ พร้อมมาส์กหน้าราคาแพงลิ่ว นอกจากนี้ยังมีหมอนวดสองคนช่วยนวดผ่อนคลายร่างกายให้พวกเธอด้วย
ซิงเหวินจิ้ง และจางหยูหลานไม่ได้เจอกันนานมาก ดังนั้นเมื่อพวกเธอได้อยู่ด้วยกัน ย่อมเป็นธรรมดาที่จะต้องมีเรื่องพูดคุยกันไม่จบ และบทสนทนานี้ก็เป็นหัวข้อเกี่ยวกับลูกชายและลูกสาวของพวกเธอ
“เหวินจิ้ง เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ ๆ ถึงได้มีสัญญาการแต่งงานกับตระกูลเซี่ยได้ ? เหยียนเอ๋อของฉันชอบเฉินฮ่าวมาหลายปีแล้ว คุณก็รู้ อย่าปล่อยให้เฉินฮ่าวทิ้งเหยียนเอ๋อของฉันล่ะ เพื่อความเป็นเพื่อนของเราอย่าให้เกิดเรื่องแบบนั้นนะ”
“หยูหลาน เธอไม่เชื่อฉันเหรอ ฉันก็รักเหยียนเอ๋อไม่ได้น้อยไปกว่าเธอเลย ตั้งแต่เรายังสาว ๆ ฉันก็ขอเป็นแม่บุญธรรมของเหยียนเอ๋อแล้ว สัญญาการแต่งงานของตระกูลเซี่ย เกิดจากสามีของฉัน เขาเคยให้สัญญากับคนรักของเขาตอนที่เขายังหนุ่ม นี่พอฉันรู้เข้าฉันก็โกรธมากนะ ไม่ต้องกังวลตราบใดที่ฉันยังอยู่ ฉันไม่มีวันปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นได้เป็นลูกสะใภ้ของฉันแน่”
ครั้นได้ยินเช่นนั้น จางหยูหลานก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
“วันนี้เด็กสองคนอยู่ในห้องเดียวกัน ฉันไม่รู้ว่า จะเป็นยังไง …”
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ ก็ดีสิ … อย่างไรเสียเฉินฮ่าวของฉันก็ต้องรับผิดชอบ …”
“ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ”
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอย่างมีความสุข คนรับใช้ก็เข้ามา
“คุณผู้หญิง คุณหนูตระกูลเซี่ย เซี่ยฉิงกงมาที่นี่”
ครั้นซิงเหวินจิ้งได้ยินชื่อเซี่ยฉิงกง เธอก็ลุกขึ้นนั่งทันที เธอดึงมาสก์ออกจากหน้า พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้ ?”
จางหยูหลานเองก็ลุกขึ้นนั่งเช่นกัน เมื่อได้ยินคนรับใช้รายงาน เธอก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ราวกับว่าเซี่ยฉิงกงเป็นคู่ปรับความรักของเธอไปด้วย
“สถานการณ์เป็นยังไง ? ผู้หญิงเลวคนนี้คิดจะทำอะไร ?”
ซิงเหวินจิ้ง, จางหยูหลาน, มู่จื่อหมิง และฉีป๋อหยวน ต่างก็มาถึงห้องรับแขกภายในเวลาไล่เลี่ยกัน
เซี่ยฉิงกงนั่งอยู่บนโซฟาไม้มะฮอกกานีหรูหรา พลางดื่มชาที่คนรับใช้ชงให้ทีท่าของเธอเต็มไปด้วยความสง่างาม โดยมีอาเจิ้งและหมั่นโถวยืนขนาบสองข้าง
“คุณลุง คุณป้า เฉินฮ่าวอยู่ไหนคะ ? ฉันมาพาเขากลับบ้าน”
***จบตอน แตงที่กระด้างนั้นไม่หวาน***
