“3”
“2”
เสียงของเซี่ยฉิงกงกำลังนับถอยหลัง ยิ่งเสมือนส่งเสิ่นหรงเจียไปสู่ฝันร้าย และสิ่งที่น่าเกลียดน่ากลัวยิ่งกว่าก็คือนัยน์ตาพระจันทร์เสี้ยวที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั่น ยิ่งทำให้เธอรู้สึกนัยน์ตาพร่ามัวไปหมด
เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม้จะไม่ต้องการประนีประนอมใด ๆ กับเซี่ยฉิงกง
อย่างไรก็ตาม หากเธอไม่ยอมตามผู้หญิงคนนี้ เธอก็อาจถูกตบอีกจริง ๆ
เสิ่นหรงเจียมีลางสังหรณ์ว่าผู้หญิงที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนที่อยู่เบื้องหน้าเธอผู้นี้สามารถทำได้จริง ๆ
ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว ในสำนักงานจึงเหลือเพียงเธอ และตำรวจชั้นผู้น้อยเว่ยต้าฉี ซึ่งไม่มีประโยชน์อะไรเลย ทุกวันนี้เขาก็ทำงานเช้าชามเย็นชามเท่านั้น ต่อให้เรียกขึ้นมาก็ไร้ค่า
เสิ่นหรงเจียเป็นคนฉลาดพอตัว หลังจากคิดถึงข้อดีข้อเสียแล้ว เธอก็ถามขึ้นว่า
“เรามาคุยกัน คุณต้องการข้อมูลของใคร ?”
“คนที่ชื่อเฉินเหวินกัง ตระกูลมู่กำลังตรวจสอบเรื่องของเขา คุณน่าที่จะมีบันทึกไว้ อ้อ..รีบหน่อยนะ ความอดทนของฉันมีจำกัด !”
เสิ่นหรงเจียตะเกียกตะกายวิ่งไปที่ด้านข้างของโต๊ะทำงาน ขณะที่เซี่ยฉิงกงก็จับจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา
เสิ่นหรงเจียกดหมายเลขต่อสายไปที่ชั้นล่างทันที
“ฮัลโหล เว่ยต้าฉี นายช่วยตรวจสอบให้หน่อยสิว่า เมื่อเร็ว ๆ นี้มีแฟ้มคดีของบุคคลที่ชื่อเฉินเหวินกังหรือไม่ ? คัดลอกเนื้อหาทั้งหมดของคดีนี้มาให้นายหญิงน้อยมู่หน่อย”
วีรบุรุษต้องรู้จักถอยเพื่อก้าว หากแต่คำว่า ‘นายหญิงน้อย’ ของเสิ่นหรงเจียก็ยังเจือเสียงกัดฟันติดมาด้วย
ในใจของเธอ มีเพียงเพื่อนสนิทของเธอเท่านั้นที่คู่ควรจะเรียกว่านายหญิงน้อยมู่ได้ !
“ได้ครับ”
ครั้นเว่ยต้าฉีที่อยู่ชั้นล่างรับสาย เขาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ไหนตอนแรกเสิ่นหรงเจียบอกว่าจะไม่ให้ข้อมูลแก่พวกเธออย่างไรเล่า ทำไมตอนนี้ถึงยอมผ่อนปรนได้ !
หากแต่เขาก็ไม่มัวคิดมาก เขาเริ่มค้นหาข้อมูล เนื่องจากมู่เฉินฮ่าวเข้ามารับไฟล์ไปช่วงบ่าย และปรากฏว่าหัวหน้าของเขาก็เพิ่งเอาข้อมูลไปส่งให้มู่เฉินฮ่าวประมาณบ่ายโมงกว่า ส่วนเว่ยต้าฉีเองก็เพิ่งมาทำงานตอนบ่ายสองโมง เขาก็เลยไม่รู้เรื่องนี้
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าสำนักสันติบาลจะส่งมอบข้อมูลให้ผู้ใดก็จะมีการจดบันทึกไว้ เว่ยต้าฉีจึงตรวจสอบการส่งมอบข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับคดีของเฉินเหวินกัง และพบว่าข้อมูลดังกล่าวถูกมู่เฉินฮ่าว นายน้อยของตระกูลมู่รับไปแล้ว
ดังนั้น เว่ยต้าฉีจึงรีบโทรไปที่ชั้นบน
“ฮัลโหล ท่านรองเสิ่น ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับคดีเฉินเหวินกัง วันนี้ตอนบ่ายนายน้อยของตระกูลมู่มาที่นี่ และรับข้อมูลทั้งหมดไปแล้ว ทางเราเองก็ไม่ได้บันทึกข้อมูลพวกนั้นเก็บไว้เลยครับ”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ เสิ่นหรงเจียยังคงมองเซี่ยฉิงกงด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย
เซี่ยฉิงกงเดินไปหยุดยืนหน้าเสิ่นหรงเจียพร้อมรอยยิ้ม เธอมองเสิ่นหรงเจีย พลางถามว่า
“ว่าไง ?”
“เมื่อช่วงบ่าย นายน้อยมู่มารับข้อมูลทั้งหมดไปแล้ว”
ความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกง ทว่าเพียงวูบเดียวก็จางหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เซี่ยฉิงกงนึกก่นด่าอยู่ในใจ มู่เฉินฮ่าวคนผีทะเล ไหนว่าจะไม่มารับไงล่ะ ? ทำไมถึงมาที่นี่อีก ? สับปลับจริง ๆ !
ภายในไม่กี่วินาที เซี่ยฉิงกงก็นึกด่ามู่เฉินฮ่าวไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่า วันนี้มู่เฉินฮ่าวต้องกลับไปบ้านสกุลมู่ เพื่อร่วมงานเลี้ยงกับตระกูลฉี ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหงุดหงิดใจเล็ก ๆ …
เซี่ยฉิงกงย่อตัวลงเท้าคาง สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปยามมองเสิ่นหรงเจียเธอยิ้ม
“เอาล่ะ แปลว่าคุณเอาข้อมูลมาให้ฉันไม่ได้ใช่มั้ย ?”
นัยน์ตาเสิ่นหรงเจียเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“คุณพูดบ้าอะไรน่ะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ให้ข้อมูลกับคุณ หากแต่คู่หมั้นของคุณเอาข้อมูลทั้งหมดไปแล้วไงล่ะ เราก็เลยไม่มีให้คุณ”
“ก็เมื่อครู่ฉันบอกไปแล้วไงให้คุณเลือก ว่าจะมอบข้อมูลให้ฉันดี ๆ หรือว่า… แต่ตอนนี้คุณไม่สามารถเอาข้อมูลมาให้ฉันได้แล้ว …”
น้ำเสียงของเซี่ยฉิงกงเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ
หมั่นโถวเข้าใจความหมายของเซี่ยฉิงกงทันที เธอกล่าวว่า
“นายหญิงน้อย ตบอีกสักสองสามนาทีพอมั้ย ?”
***จบตอน ตบอีกสักสองสามนาทีพอมั้ย ?***
