เสิ่นหรงเจียโกรธมากริมฝีปากของเธอสั่นระริก
เธอเหยียดนิ้วออกไปชี้หน้าเซี่ยฉิงกง พลางข่มขู่ว่า
“อย่าให้มากเกินไปนะ ที่นี่คือสำนักสันติบาล และฉันเป็นรองผู้กำกับสำนักสันติบาลแห่งนี้ อย่าอวดดีนัก !หากคุณทำร้ายเจ้าพนักงาน คุณจะต้องติดคุกนะ”
“คุณมากเกินไปหรือฉันมากเกินไปกันแน่ ? คุณเสิ่น..อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้อีกต่อไปเลย ที่คุณพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นเรื่องยากสำหรับฉันก็เพื่อเพื่อนสนิทของคุณไม่ใช่หรือ ? คุณนั่นแหละต้องการอะไร ?”
เซี่ยฉิงกงขมวดคิ้ว พลางมองเสิ่นหรงเจียที่นั่งอยู่กับพื้นอย่างหมดความอดทน
ครั้นเห็นว่า เซี่ยฉิงกงรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉีเหยียนเอ๋อ เสิ่นหรงเจียก็ตวาดออกมาอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้
“อย่าคิดนะว่าคุณจะสามารถแต่งงานกับมู่เฉินฮ่าวได้จริง ๆ คุณคิดว่าตัวเองจะได้เป็นนายหญิงน้อยตระกูลมู่จริง ๆ งั้นหรือ ? คุณคิดเหรอว่าคนอย่างนายน้อยมู่จะชอบคุณจริง ๆ ? เลิกหยุดฝันเฟื่องได้แล้ว ! เขาเป็นของฉีเหยียนเอ๋อ”
“มีเศษผักติดอยู่บนฟันของคุณน่ะ”
จู่ ๆ เซี่ยฉิงกงก็จ้องริมฝีปากของเสิ่นหรงเจีย ราวกับว่าเธอได้ค้นพบโลกใบใหม่
เสิ่นหรงเจียใส่ใจกับภาพลักษณ์ตัวเองมาก ดังนั้นเธอจึงรีบยกมือขึ้นเช็ดโดยไม่รู้ตัว แต่ครั้นเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเซี่ยฉิงกง เธอก็รู้ทันทีว่าเธอถูกหลอกเข้าให้แล้ว !
เสิ่นหรงเจียก่นด่าสาปแช่งผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าในใจซ้ำ ๆ ผู้หญิงคนนี้กล้าตบหน้าเธอ ทั้งยังกล้าหลอกเธออีก !
นับแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยเสียหน้า ไม่เคยต้องเจ็บตัวขนาดนี้มาก่อนเลย
เธอเท่านั้นที่สามารถตบคนอื่น สามารถหยอกเล่นแรง ๆ กับคนอื่นได้ ทว่าไม่มีใครกล้าตบเธอ
ดังนั้นแน่นอนว่าคนอย่างเสิ่นหรงเจียต้องตบกลับ
เธอลุกจากพื้น แข้งขายังคงสั่น รู้สึกเสียใจที่วันนี้เธอใส่รองเท้าส้นสูงมาทำงาน หากแต่สิ่งนี้ไม่เป็นอุปสรรคในการตบเซี่ยฉิงกงกลับ
ขณะที่เสิ่นหรงเจียเงื้อมือขึ้น หมั่นโถวก็ตบเสิ่นหรงเจียหนึ่งฉาดอย่างรวดเร็ว เห็นหมั่นโถวตัวผอม ๆ อย่างนี้ ทว่าพลังของเธอมากมายกว่าเซี่ยฉิงกงนัก หลังจากตบไปหนึ่งฉาด ปากของเสิ่นหรงเจียก็มีเลือดไหลซึมออกมา ใบหน้าของเสิ่นหรงเจียพลันบวมไปครึ่งหน้า
“พูดจากันดี ๆ ไม่ได้รึไง ? เอะอะก็ลงไม้ลงมือ”
เซี่ยฉิงกงเงยหน้าขึ้น ทำไมผู้หญิงคน ๆ นี้ถึงได้ชอบใช้ความรุนแรงนักนะ ?
วันนี้เธอเพียงอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับคดีของเฉินเหวินกัง และกลับไปตรวจสอบเท่านั้น ทำไมมันถึงได้ยากลำบากขนาดนี้ ?
“แกกล้าตบฉัน แกเป็นแค่คนใช้ กล้าดียังไงมาตบฉัน ?”
หลังจากถูกหมั่นโถวตบ เห็นได้ชัดว่า เสิ่นหรงเจียโกรธมาก เธอกุมใบหน้าของเธอด้วยไม่อยากจะเชื่อว่าเธอถูกคนสองคนตบเธอถึงสองครั้ง
บ้าไปแล้ว ?
เธอเป็นถึงรองผู้กำกับสำนักสันติบาลของเทศบาลเมือง ทั้งยังเป็นหลานสาวของอดีตผู้กำกับของสำนักสันติบาลนี้ !
ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ด้วย !
เซี่ยฉิงกงก้าวช้า ๆ ไปยืนข้างกายเสิ่นหรงเจีย พลางมองจ้องเธอ
“นี่ ขอถามหน่อย วันนี้มีใครอยู่ในสำนักงานของคุณ นอกจากตำรวจชั้นผู้น้อยคนนั้นบ้างมั้ย ?”
“คุณต้องการจะทำอะไร ?”
จู่ ๆ เสิ่นหรงเจียก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างแรง
“ท่าทางแบบนี้ คงไม่มีใครแล้วสินะ เอาล่ะ งั้นคุณจะยอมมอบข้อมูลของคนที่ฉันต้องการออกมาเองภายในห้านาที หรือจะให้ฉันตบคุณอีก เลือกมาสักทางสิ”
เซี่ยฉิงกงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ทว่าเสิ่นหรงเจียกลับรู้สึกเย็นยะเยือก
เสิ่นหรงเจียก้าวถอยหลังอย่างช้าๆ พร้อมกับกรีดเสียงด้วยความหวาดกลัว
“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ไม่รู้เหรอว่าการทำร้ายเจ้าพนักงาน เป็นเรื่องผิดกฎหมาย ! และฉันก็เป็นถึงรองผู้กำกับสำนักสันติบาล หากคุณทำร้ายฉันก็ต้องติดคุกอย่างน้อยสิบปี !”
เซี่ยฉิงกงไม่สนใจ เธอเหยียดนิ้วออก เริ่มนับถอยหลัง
“5”
“4” …
หมั่นโถวเริ่มกำหมัดแน่น มีเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดระหว่างข้อกระดูก ซึ่งแทบทำให้เส้นผมบนหัวเสิ่นหรงเจียตั้งชัน
“นายหญิงน้อย ชกที่จมูกเธอก่อนจะดีมั้ย ? ดูเหมือนเธอจะทำดั้งมาด้วยฮิฮิ”
***จบตอน นับถอยหลัง***
