เสียงของชายหนุ่มแหบพร่า
ริมฝีปากแนบลงมาชิดหูของเธอ แม้คำพูดจะแผ่วเบา ทว่าเซี่ยฉิงกงกลับสามารถได้ยินอย่างชัดเจน
ใบหน้าของเธอร้อนจนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำขึ้นในทันที ขณะที่มู่เฉินฮ่าวก็ขยับเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ
“เอาล่ะ ลุกขึ้นได้แล้ว ฉันจะได้ทำแผลให้ คุณไม่เจ็บแขนแล้วหรือไง ?”
เซี่ยฉิงกงผลักมู่เฉินฮ่าวออกอย่างแรง พร้อมกับพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขา
มู่เฉินฮ่าวกอดเซี่ยฉิงกงไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทว่าบังเอิญ เซี่ยฉิงกงกลับพลาด ไปผลักโดนแผลของมู่เฉินฮ่าวเข้าให้
มู่เฉินฮ่าวสูดลมหายใจเข้าลึก ใบหน้าของเขาซีดลงชั่วขณะ
เซี่ยฉิงกงตื่นตระหนกไม่กล้าขยับตัว เธอเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจว่า
“เป็นไงบ้าง ? เจ็บมากมั้ย ?”
“พอทน”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าขยับมือไม้สะเปะสะปะ เห็นมั้ย สุดท้ายคนที่ต้องเจ็บตัวก็คือคุณเองนั่นแหละ …”
ก่อนที่เธอจะทันพูดจบ เธอก็ต้องหุบปากทันที
“มู่เฉินฮ่าว ปล่อยฉันนะ คนอันธพาล คนลามก ไอ้หมาบ้าจอมหื่น”
เซี่ยฉิงกงกล่าวด้วยความหงุดหงิด แม้ว่าเธอจะโกรธ ทว่าน้ำเสียงที่เอ่ยกล่าวกลับนุ่มนวลละมุน
“เซี่ยฉิงกง…?”
แววตาของมู่เฉินฮ่าวปรากฏร่องรอยของความร้อนเร่า เขาจับเซี่ยฉิงกงแน่นขึ้นราวกับสัตว์ร้ายที่หมายประกาศยึดครองดินแดน
“อย่าทำแบบนี้นะ ไหนคุณบอกว่าจะไม่บังคับใจฉันไงล่ะ”
เซี่ยฉิงกงยังคงมีสติ และสัญชาตญานก็บอกกับเธอว่ามันไม่ควรเป็นเช่นนี้
เธอต้องการจะพลีกายให้แต่กับคนที่เธอชอบเท่านั้น และคนอย่างมู่เฉินฮ่าวก็ไม่ใช่สเปคในใจของเธอแม้แต่น้อย
พวกเขาก็แค่ต้องแสดงละคร เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น ๆ เซี่ยฉิงกงสามารถแสดงให้คนเหล่านั้นเห็นว่าเธอรักมู่เฉินฮ่าวมาก
หากแต่เธอไม่สามารถยอมทำตามสิ่งที่เขาพยายามเว้าวอนได้
“ผมไม่ได้บังคับ ผมแค่ขอความเห็นชอบจากคุณ ก็ไม่ได้หรือ ?”
เซี่ยฉิงกงรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรง ทว่าภายในใจเธอกลับเริ่มลังเล
“ไม่ ไม่ปล่อยฉันนะ มู่เฉินฮ่าว”
แม้ว่าเซี่ยฉิงกงจะปฏิเสธ ทว่ามู่เฉินฮ่าวก็ไม่ได้หยุด
ครั้นเห็นมู่เฉินฮ่าวไม่ยอมหยุด เซี่ยฉิงกงก็เริ่มกระวนกระวาย
“มู่เฉินฮ่าว ! คุณ..ไอ้คนสารเลว หากคุณจะมีความต้องการขนาดนั้น คุณก็ไปหาผู้หญิงที่อื่นสิ ทำไมคุณต้องมาบังคับฉันด้วย ?”
ครั้นได้ยินเช่นนี้ แววตาของมู่เฉินฮ่าวก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา มือที่ยึดแขนของเธอพลันคลายออก
ภายใต้แสงไฟ.. การแสดงออกที่อ่อนโยนของเขามลายหายไปสิ้น กลับกลายเป็นความเย็นชาอย่างที่เคยเป็นตลอดมา ร่องรอยของความเป็นศัตรูกลับมาฉายวาบในแววตาของเขาอีกครั้ง
เซี่ยฉิงกงลุกขึ้นทันที เธอรีบผละออกจากอ้อมกอดของเขา
“เซี่ยฉิงกง เธอนี่ฉลาดจริง ๆ ”
มู่เฉินฮ่าวปรายตามอง พลางกำมือแน่นจนข้อนิ้วลั่น
“เธอพูดถูกแล้ว”
เซี่ยฉิงกงหลุบตาลงเล็กน้อย ขนตางอนยาวของเธอสั่นไหว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เพียงได้ยินคำพูดของมู่เฉินฮ่าวเธอก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที
“นายน้อยมู่ ปล่อยฉันไปเถอะ คุณก็รู้ว่าที่ฉันตกลงทำสัญญาแต่งงานกับคุณ เป็นเพราะฉันต้องการแก้แค้น และนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันเต็มใจที่จะมีอะไรกับคุณ !”
มู่เฉินฮ่าวลุกขึ้นจากเตียง เขาก้าวเข้าหาเซี่ยฉิงกงทีละก้าว ๆ พลางจ้องตาเซี่ยฉิงกงด้วยแววตาดุดัน ราวกับจะมองให้ทะลุหัวใจของเธอ
เซี่ยฉิงกงก้าวถอยหลังทีละก้าว พลางจับจ้องมองสีหน้าเศร้าหมองของเขาด้วยความหวาดหวั่นเล็ก ๆ
***จบตอน ร่างกายซื่อสัตย์เสมอ***
