ครั้นหมั่นโถวได้รับคำสั่ง เธอก็แย้มยิ้มด้วยความดีใจ
เธอเดินกลับไปหาฉีเหยียนเอ๋ออีกครั้งพร้อมกับยิ้ม
“คุณหนูฉี อย่าโกรธกันเลยนะ”
“นั่นแกคิดจะทำอะไร ?”
จู่ ๆ ฉีเหยียนเอ๋อ ก็รู้สึกถึงลางร้าย
ฉากต่อไป ทำให้เซี่ยฉิงกงถึงกับตกตะลึง เธออ้าปากเล็ก ๆ ค้างกว้างจนแทบจะยัดไข่ต้มเข้าไปได้ทั้งใบ
หมั่นโถวก้มลงแบกฉีเหยียนเอ๋อขึ้นบนไหล่ของเธอ จากนั้นก็เดินเทิ่ง ๆ ออกไปจากห้อง
ฉีเหยียนเอ๋อนอนคว่ำอยู่บนไหล่ของหมั่นโถว เธอพยายามดิ้นรนขัดขืนตลอดเวลา หากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะหมั่นโถวรับมือได้ทุกท่า
ฉีเหยียนเอ๋อสะบัดแขนขาไปมา กระทั่งรองเท้าส้นสูงลอยกระเด็น
“แกปล่อยฉันลงนะ … ปล่อยนะ … ปล่อยฉันลง …”
เสียงของฉีเหยียนเอ๋อ ดังห่างออกไปเรื่อย ๆ
หมั่นโถวพาเธอไปที่ประตูหน้า จากนั้นก็ส่งกุญแจรถให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง
“ส่งคุณหนูฉีกลับบ้าน ส่งไปที่บ้านสุกลฉีนะ ไม่ใช่บ้านสกุลมู่”
ภายในห้องนั่งเล่น…
มู่เฉินฮ่าวยังคงก้มหน้าก้มตาดื่มซุปที่เซี่ยฉิงกงต้มให้เขาทีละคำ ๆ เขาดื่มมันจนหมด นอกจากนี้ก็ยังกินวอลนัท แอปเปิ้ลและพุทราจีนในนั้นด้วย
“อร่อยมากมั้ย ?”
เซี่ยฉิงกงถามพร้อมกับริมฝีปากที่ยกโค้ง
เท่าที่เธอจำได้ รสชาติของน้ำซุปนั้นหวานจาง ๆ จากส่วนผสมทั้งสาม
“อืม คุณช่วยต้มให้ผมกินทุกวันจนกว่าแผลของผมจะหายได้มั้ย ?”
“คุณนี่คนเห็นคนสวย ๆ อย่างฉันเป็นหม้อหุงข้าวงั้นเหรอ”
เซี่ยฉิงกงพูดอย่างโกรธ ๆ
มู่เฉินฮ่าวหยิบทิชชู่เช็ดปากอย่างสง่างาม จากนั้นก็ดึงเซี่ยฉิงกงเข้าไปในห้อง
“มาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ผมหน่อย”
ครั้นเซี่ยฉิงกงเข้าไปในห้อง มู่เฉินฮ่าวก็ถอดเสื้อสูทออก จากนั้นก็คลายเน็คไท
ในเมื่อเธอตกลงใจที่จะแต่งงานกับมู่เฉินฮ่าวแล้ว แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตามที เซี่ยฉิงกงก็ควรต้องทำหน้าที่ดูแลเขาในฐานะภรรยา
รวมถึงการเปลี่ยนผ้าพันแผลของมู่เฉินฮ่าวด้วย
ทว่าหลังจากที่เห็นมู่เฉินฮ่าวคลายเน็คไท และถอดเสื้อต่อหน้าต่อตา ใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักของเซี่ยฉิงกงก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
หากจะพูดถึงรูปร่างของมู่เฉินฮ่าวแล้ว เรียกได้ว่ารูปร่างของเขาดูดีมาก ผิวอมชมพูอย่างคนสุขภาพดี มู่เฉินฮ่าวมีไหล่ที่กำยำ และกว้างชนิดที่ทำให้ผู้หญิงเห็นแล้วหน้าแดง หัวใจเต้นระส่ำ
อธิบายเป็นประโยคเดียวคือประเภท ‘หล่อซ่อนรูป’
หลังจากรับประทานยาที่หมอซูเตรียมไว้ให้แล้ว เซี่ยฉิงกงก็หย่อนกายลงนั่งข้าง ๆ มู่เฉินฮ่าว ทำตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ใบหน้าของคุณแดงจัง คุณอายงั้นหรือ ?”
มู่เฉินฮ่าวเอ่ยปากอย่างสบาย ๆ
เซี่ยฉิงกงเหลือบมองมู่เฉินฮ่าว เธอยกมือขึ้นแตะแก้มตนเองโดยไม่รู้ตัว จึงพบว่ามันร้อนมาก
เธอเลยแกล้งพูดติดตลกว่า
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ? หน้าฉันมีเลือดฝาด คุณไม่รู้จักเลือดฝาดเหรอ ?”
“โอ้ ! เลือดฝาด ว่าแต่ทำไมหูถึงต้องแดงด้วยล่ะ ?”
มู่เฉินฮ่าวแตะใบหูของเซี่ยฉิงกง
“อืม ร้อนมากด้วยสิ”
“เป็นเพราะ…”
ชั่วขณะนั้นเซี่ยฉิงกงพลันนึกขึ้นได้ว่า เธอพูดบางอย่างผิดไป … เพราะต่อให้เป็นเลือดฝาด เพราะหลอดเลือดไปคั่งที่หู …
แต่ทำไมเลือดถึงไหลไปคั่งที่ใบหูเป็นจำนวนมาก …
นั่นก็เป็นเพราะเซี่ยฉิงกง … เขิน …
แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นเนื้อหนังมังสาของชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ทว่าเซี่ยฉิงกงก็ยังคงหน้าแดง และใจเต้นอย่างช่วยไม่ได้
เธอไม่กล้าสบตามู่เฉินฮ่าว จึงเสก้มหน้าลงมองยา
ชั่วขณะนั้นมู่เฉินฮ่าวก็คว้ามือเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกงที่กำลังเตรียมยา เขาใช้มืออีกข้างรวบเอวคอดของเธอ จากนั้นก็รั้งเข้าสู่อ้อมกอดของตนอย่างช้า ๆ
“ช่วย…ดับร้อนให้ผมหน่อยได้มั้ย”
***จบตอน ช่วย…ดับร้อนให้ผมหน่อยได้มั้ย ?***
