เซี่ยฉิงกงยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก
“เมื่อไหร่ที่คุณจะเลิกทำตัวแบบนี้สักที คุณไม่รู้สึกสงสารคุณหนูคนงามแห่งตระกูลฉีบ้างหรือ ?”
“คุณน่ะใจดีเกินไป”
มู่เฉินฮ่าวหยิบช้อนขึ้นมาตักซุปที่เซี่ยฉิงกงต้ม เขาเป่าเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ซด
“พี่เฉินฮ่าว !”
ใบหน้าของฉีเหยียนเอ๋อเปลี่ยนเป็นสีเขียว แม้ว่าเธอจะสวมชุดสีชมพูก็ไม่ช่วยอะไร ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอกัดฟันพูดว่า
“พี่เฉินฮ่าว ดื่มซุปของฉันสิ ฉันใส่วัตถุดิบล้ำค่าลงไปตั้งหลายสิบชนิด”
มู่เฉินฮ่าววางช้อนลง เขาเงยหน้าขึ้นมองฉีเหยียนเอ๋อ
“ซุปนี่คุณต้มเองหรือเปล่า ?”
ครั้นได้ยินมู่เฉินฮ่าวถาม ฉีเหยียนเอ๋อก็ดีใจมาก เธอเปิดกล่อง หยิบซุปออกมา
“อ่า… ใช่พี่เฉินฮ่าวฉันต้มด้วยตัวเองตั้งแต่เช้าเลยล่ะ วันนี้ฉันตื่นเช้ามาต้มซุปเพื่อพี่โดยเฉพาะ”
ฉีเหยียนเอ๋อบิดกระติกเปิดออก กลิ่นหอมจาง ๆ ของเครื่องยาลอยกรุ่น
“พี่เฉินฮ่าว ซุปที่ฉันทำเองหอมไหม ?”
ฉีเหยียนเอ๋อแตะจมูกพลางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
เซี่ยฉิงกงเหลือบตามองฉีเหยียนเอ๋อ ฉันเกรงว่าฉีเหยียนเอ๋อจะไม่ได้ต้มซุปนี้จริง ๆ
“คุณหนูฉี สามารถต้มซุปได้ด้วยงั้นหรือ ?”
เซี่ยฉิงกงเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ล่ะ แน่นอนว่าฉันต้องต้มซุปได้อยู่แล้ว”
เพราะเมื่อครู่ตอนที่มู่เฉินฮ่าวถาม ฉีเหยียนเอ๋ออึกอัก ทั้งยังกล่าวซ้ำสิ่งที่มู่เฉินฮ่าวถามให้ดูเหมือนจริงใจอย่างมาก
ทว่าหลังจากพูดแล้ว เธอก็พูดซ้ำอีกครั้ง นั่นแหละปัญหาล่ะ
เพียงพิจารณาจากการแสดงออกเล็กน้อยเหล่านั้น ก็พบว่าฉีเหยียนเอ๋อพยายามตอบคำถามอย่างจริงจัง ซึ่งเป็นเทคนิคการโกหกธรรมดา ๆ ทั่วไป
นอกจากนี้ เซี่ยฉิงกงยังสังเกตเห็นอีกว่า ฉีเหยียนเอ๋อเพิ่งยกมือขึ้นแตะจมูกตนเองโดยไม่รู้ตัว
เมื่อคนพยายามโกหก เลือดในร่างกายจะไหลย้อนกลับขึ้นบนใบหน้า ทำให้เยื่อในโพรงจมูกที่มีโครงสร้างเหมือนฟองน้ำบวม และขยายออก ดังนั้นก็จะรู้สึกคัดจมูกขึ้นมา
จากนั้นเมื่อคุณโกหก คุณก็จะยกมือขึ้นแตะจมูกโดยไม่รู้ตัว
“จริงหรือ ไม่คิดว่าเหยียนเอ๋อจะรู้สูตรเฉพาะของศูนย์การแพทย์จีน เหรินซินถังด้วย ว่าแต่คุณใส่อะไรลงไปในซุปนี้บ้างล่ะ ?”
มู่เฉินฮ่าวเอ่ยปากเบา ๆ เขามองฉีเหยียนเอ๋อด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ และมืดมิด มีประกายเย็นชาในดวงตาของเขา
ฉีเหยียนเอ๋อผงะ แค่มองจะให้เธอรู้ได้อย่างไรว่าในน้ำซุปนี้มีวัตถุดิบอะไรบ้าง ?
ซิงเหวินจิ้งก็ไม่ได้บอกอะไรเธอด้วย ส่วนเธอเองก็รีบร้อนมาที่นี่เลยไม่ได้ถาม
ตอนนี้ เมื่อถูกมู่เฉินฮ่าวถาม ฉีเหยียนเอ๋อก็อึกอักที่จะตอบ
“คือว่า…เอ่อ…พี่เฉินฮ่าว … ฉัน”
“เอาล่ะ เหยียนเอ๋อกลับบ้านก่อนเถอะ คุณเพิ่งกลับมาจากอังกฤษควรจะกลับไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ของคุณบ้าง ฉิงกงกับผมเรายังต้องปรึกษากันเรื่องการหมั้น”
ฉีเหยียนเอ๋ออยากจะพูดอะไรบางอย่าง หากแต่มู่เฉินฮ่าวไม่อดทนฟัง เขาออกคำสั่ง
“หมั่นโถว ส่งแขก !”
“ค่ะ นายน้อย”
หมั่นโถวเดินไปยืนข้างกายฉีเหยียนเอ๋อ เธอก้มศีรษะลงพร้อมกล่าวว่า
“คุณหนูฉี เชิญ”
“ไปให้พ้นนะ ! พี่เฉินฮ่าว ฉันโกหกพี่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไปที่เหรินซินถังเพื่อถามหมอจีนโบราณที่มีประสบการณ์ที่นั่นเกี่ยวกับการต้มซุปนี้ ทั้งยังขอให้พวกเขาปรุงให้พี่เป็นพิเศษ ฉันก็เลยไม่รู้ว่ามีส่วนผสมอะไรอยู่ในนั้น หากพี่จะโกรธฉันเพราะเรื่องนี้ ต่อไปฉันทำอาหารเองก็ได้ และฉันสัญญาว่าจะจดจำส่วนผสมทั้งหมดให้ได้ด้วย”
มู่เฉินฮ่าวยังคงก้มหน้าถือช้อนไว้ และเริ่มกินแอปเปิ้ล พุทราจีน และวอลนัทในซุปที่เซี่ยฉิงกงต้มให้
กลิ่นหอมจาง ๆ ของแอปเปิ้ลลอยมาแตะปลายจมูก คาดไม่ถึงว่ารสชาติจะดีใช้ได้เลยทีเดียว
“นายน้อย คุณหนูฉี ไม่ยอมไป ฉันจะ…”
“ตามใจ”
***จบตอน หมั่นโถวส่งแขก !***
