หลังจากที่มู่เฉินฮ่าวเดินผ่านประตูเข้ามา เขาก็เห็นแต่ไกลว่าฉีเหยียนเอ๋อยืนอยู่ในสวน
ฉีเหยียนเอ๋อจับจ้องมองประตูตลอดเวลา เธอเฝ้ารอให้มู่เฉินฮ่าวกลับมา
ครั้นเห็นมู่เฉินฮ่าวกลับมา เธอก็โบกไม้โบกมือ พลางร้องตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นว่า
“พี่เฉินฮ่าว ฉันอยู่ที่นี่”
สวนของคฤหาสน์หลังนี้อยู่สุดทางเดินที่ปูด้วยหินกรวดลาดยาวกว่าหนึ่งร้อยเมตรจากทางด้านซ้ายของประตูทางเข้า ดังนั้นมู่เฉินฮ่าวจึงสามาถเดินตรงไปตามถนนสายหลักเข้าไปในบ้านโดยไม่ต้องผ่านทางเส้นนั้น และเขาก็ไม่สนใจฉีเหยียนเอ๋อเลยแม้แต่น้อย
ครั้นเห็นมู่เฉินฮ่าวเดินไปข้างหน้าโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองมา ฉีเหยียนเอ๋อก็รู้สึกเป็นกังวล เธอรีบวิ่งไล่ตามเขาไป
น่าเสียดายที่เธอสวมรองเท้าส้นสูง กานวิ่งบนทางเดินภายในคฤหาสน์ที่ปูด้วยหินกรวดจึงเป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะสะดุด และเกือบล้มหลายหน
หลังจากที่เดินตามก้นมู่เฉินฮ่าวเข้าไปในบ้าน ที่สุดเธอก็สะดุดล้มลงกับพื้น
อาเจิ้งเห็นเข้าพอดี จึงพยายามเข้าไปช่วยเธอ ทว่าฉีเหยียนเอ๋อกลับผลักเขาออก
ฉีเหยียนเอ๋อมองมู่เฉินฮ่าวน้ำตาคลอ
“พี่เฉินฮ่าว ฉันเจ็บ พี่ช่วยพยุงฉันหน่อยได้มั้ย ?”
“ผมเจ็บแขน ยังไม่สามารถยกอะไรได้ อาเจิ้งช่วยคุณหนูฉีหน่อย”
เสียงทุ้มไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ แต่กลับดึงดูดใจฉีเหยียนเอ๋อเป็นอย่างมาก
ฉีเหยียนเอ๋อไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากยอมให้อาเจิ้งช่วยเธอ
แม้ว่าฉีเหยียนเอ๋อจะล้ม หากแต่เธอก็ยังประคับประคองกระติกในมือของเธอเป็นอย่างดี ในกระติกคือน้ำซุปที่ช่วยบำรุงเลือดให้มู่เฉินฮ่าว อย่างไรเสียก็ยอมให้หกไม่ได้
ภายในห้อง เซี่ยฉิงกงกำลังตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับมารดาผู้ให้กำเนิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน
“นายหญิงน้อย นายน้อยกลับมาแล้วค่ะ”
เซี่ยฉิงกงพยักหน้า เธอวางข้อมูลของมารดาผู้ให้กำเนิดลง พลางขยี้ตา
“อืม งั้นก็เอาซุปอุ่น ๆ ไปเสริ์ฟให้นายน้อยของเธอสิ”
หมั่นโถวไปอุ่นซุป จากนั้นก็เดินตามเซี่ยฉิงกงไปที่ห้องนั่งเล่น
ทันทีที่เซี่ยฉิงกงก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอก็ได้ยินเสียงฉีเหยียนเอ๋อที่จงใจเสแสร้งทำน้ำเสียงอ่อนโยน
“พี่เฉินฮ่าว ฉันทำซุปบำรุงโลหิตมาให้พี่ พี่ควรรีบดื่มนะ ฉันใช้เวลาเคี่ยวตั้งเจ็ด-แปดชั่วโมงแน่ะ”
บ้าจริง คาดไม่ถึงว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลฉีคนนี้จะทำน้ำซุปมาด้วย ? เซี่ยฉิงกงรู้สึกเซ็ง
หมั่นโถวเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับซุป และเมื่อเธอเห็นมู่เฉินฮ่าว เธอก็นำซุปไปวางหน้ามู่เฉินฮ่าว
“นายน้อย คุณกลับมาแล้ว นี่คือน้ำซุปบำรุงโลหิตฝีมือนายหญิงน้อยค่ะ”
มู่เฉินฮ่าวย่นคิ้ว เขาเหลือบไปมองเซี่ยฉิงกง พลันริมฝีปากของเขาก็ยกยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ไม่มีใครเข้าใจ
ผู้หญิงคนนี้กำลังพยายามเอาใจเขาแข่งกับฉีเหยียนเอ๋องั้นหรือ ? อืม…น่าสนใจดี
หัวใจของฉีเหยียนเอ๋อยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจจะคัดง้างกับเธอในทุก ๆ เรื่องเลยใช่มั้ย ? เธอนำซุปมาให้มู่เฉินฮ่าว ก็เอาซุปมาแข่งด้วยงั้นรึ ?
“โอ้ ? ซุปอะไรน่ะ ?”
มู่เฉินฮ่าวถามเซี่ยฉิงกงพร้อมชายตามอง
“ซุปแอปเปิ้ลพุทรา และวอลนัท”
เซี่ยฉิงกงตอบตามความเป็นจริง
“เซี่ยฉิงกง ซุปอะไรของเธอกัน แอปเปิ้ล พุทรา วอลนัท ? ของพวกนี้พี่เฉินฮ่าวจะกินลงได้ไง ?”
เซี่ยฉิงกงเหลือบมองฉีเหยียนเอ๋อ
“เขาจะกินหรือไม่ แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ ?”
“เธอ! เธอหยาบคายมาก ! เธอมันก็แค่หญิงสาวที่ถูกฉุดขึ้นมาจากครอบครัวสามัญชน เธอมันพวกไร้การศึกษา”
“ฉันไร้การศึกษาหรือไม่ แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ ?”
“พี่เฉินฮ่าว !”
ครั้นเห็นว่าเถียงสู้เซี่ยฉิงกงไม่ได้ ฉีเหยียนเอ๋อก็หันไปขอความช่วยเหลือจากมู่เฉินฮ่าวทันที นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยหยาดใสที่กำลังจะร่วงหล่น ยามนี้นัยน์ตาของเธอพร่าเลือน
มู่เฉินฮ่าวยังคงนั่งสงบนิ่งบนที่นั่งของตน
เซี่ยฉิงกงเหลือบไปมองฉีเหยียนเอ๋อที่โกรธจนน้ำตาแทบร่วง เธอสะกิดมู่เฉินฮ่าว
“เทพธิดาของคุณ ดูเหมือนใกล้จะทำนบแตกแล้วนะ คุณไม่คิดจะปลอบเธอหน่อยหรือ ?”
“คุณให้ผมปลอบ ผมก็ต้องปลอบงั้นรึ ? เสียหน้าตายเลย ?”
มู่เฉินฮ่าวเลิกคิ้วขณะพูด
***จบตอน ให้ปลอบก็ต้องปลอบรึไง ?***
