แต่งก่อน...ค่อยอ้อนรัก - ตอนที่ 56 ความอบอุ่น

“วันนี้ฉันอารมณ์ดี ฉันยอมทำตามคำขอนี้ของคุณก็ได้”

เซี่ยฉิงกงเงยใบหน้าเล็ก ๆ ที่มีเสน่ห์ของเธอขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถก็ขับเข้าไปในลานบ้านสกุลมู่อย่างช้า ๆ

ภายในห้องครัวของบ้านสกุลมู่มีวัตถุดิบทุกอย่างเพียบพร้อม

หลังจากที่เซี่ยฉิงกงลงจากรถ เธอก็เปลี่ยนชุดที่แสนหรูหรามาสวมกระโปรงผ้าไหมที่ใส่สบาย จากนั้นก็พันผ้ากันเปื้อนแล้วเริ่มทำสปาเก็ตตี้

ที่เธอรีบทำไม่ได้เป็นเพราะมู่เฉินฮ่าว

หากแต่เป็นเพราะ ! เธอเองก็หิวเหมือนกัน !

เส้นสปาเก็ตตี้เป็นอาหารเหมาะสำหรับคนขี้เกียจจึงไม่ยุ่งยากในการปรุง

มู่เฉินฮ่าวก็อยู่ในครัวอย่างสนอกสนใจ นัยน์ตาสีเข้มและแวววาวของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ขณะเฝ้าดูการปรุงอาหารของเซี่ยฉิงกง 

จู่ ๆ เขาก็ค้นพบว่าการดูผู้หญิงตรงหน้าทำอาหารก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจเช่นกัน

เธอก้มหน้าก้มตา ปรุงสปาเก็ตตี้ให้สวยงามน่ารับประทาน

หลังจากเติมน้ำร้อนเล็กน้อยลงในหม้อ เซี่ยฉิงกงก็ใส่เกลือเล็กน้อย ใส่เส้นสปาเก็ตตี้ และเริ่มต้ม หลังจากต้มเส้นแล้ว เธอก็นำน้ำมันมะกอกมาคลุกเล็กน้อยคนให้เข้ากันเบา ๆ จากนั้นก็หันไปสับกระเทียม หัวหอม และหั่นมะเขือเทศ

เธอเติมน้ำมันลงกระทะ ตามด้วยกระเทียม และหัวหอมผัดให้เข้ากันเบา ๆ จากนั้นจึงใส่เนื้อสับลงไปเพื่อให้รสชาติของมะเขือเทศเข้มข้นขึ้น

ห้องครัวกรุ่นไปด้วยกลิ่นหอม และเพราะกลิ่นหอมของเนื้อสับผัด มู่เฉินฮ่าวก็เริ่มรู้สึกว่าท้องร้อง

มู่เฉินฮ่าวรู้สึกขอบคุณมากที่เซี่ยฉิงกงไม่ได้ยินเสียงนี้ มิฉะนั้นเขาคงไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปวางไว้ที่ไหน

หลังจากรอเพียงครู่ เซี่ยฉิงกงก็ใส่ซอสมะเขือเทศ ตามด้วยเกลือ และน้ำตาลลงไป ผัดให้เข้ากัน

หลังจากผัดเสร็จแล้วก็นำมาใส่ในหม้อพักไว้

เธอหันไปจัดจานโดยวางสปาเก็ตตี้หอม ๆ จากนั้นก็ราดซอสมะเขือเทศด้านบนให้สวยงาม

ในขณะที่เซี่ยฉิงกงกำลังจะจัดวางจานนั้น เธอพลันรู้สึกว่ามีคนโอบกอดเธอจากด้านหลัง

สิ่งที่เซี่ยฉิงกงเห็นเมื่อหันหน้ากลับไปมอง ก็คือใบหน้าหล่อเหลาที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

มู่เฉินฮ่าวใช้นิ้วเรียว ค่อย ๆ รั้งศีรษะของเซี่ยฉิงกงเบา ๆ

“ปล่อยฉัน คุณไม่อยากกินสปาเก็ตตี้เหรอ ? คุณจะทำอะไรน่ะ !” 

เซี่ยฉิงกง รู้สึกถึงลมหายใจที่อันตรายอวลในอากาศ

จู่ ๆ มู่เฉินฮ่าวก็ผลักเซี่ยฉิงกงไปชิดติดกำแพง พลันมือใหญ่ก็โอบเอวเธอเบา ๆ พร้อมกับกดร่างของเธอลง

มืออีกข้างประคองใบหน้าของเธออย่างนุ่มนวล

มู่เฉินฮ่าวขยับเข้าใกล้เซี่ยฉิงกงอย่างช้า ๆ แววตาของเขาชัดเจน อีกทั้งอ่อนโยน หากแต่ก็เป็นประกายวาววับ

“ปล่อยฉัน เชื่อมั้ย ฉันจะเสียบคุณด้วยตะเกียบนี่ …” 

เซี่ยฉิงกงโบกตะเกียบที่เธอกำลังใช้เสิร์ฟเมื่อครู่

ก่อนที่เธอจะทันพูดจบ ริมฝีปากของเธอก็ถูกปิดกั้น การเคลื่อนไหวของมู่เฉินฮ่าวอ่อนโยนมาก ราวกับว่าเขากำลังทะนุถนอมสมบัติที่หายากยิ่ง

ชั่วขณะนั้น เซี่ยฉิงกงพลันรู้สึกสมองว่างเปล่า มือของเธอไม่สามารถใช้การอะไรได้ ตะเกียบพลัดตกลงบนพื้น

ภายในห้องเงียบสงบ ดูเหมือนว่าโลกทั้งใบจะเหลือเพียงกันและกัน

นัยน์ตาของเธอมืดลง ชายหนุ่มสอดมือใหญ่รองรับศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมยาวสลวย เพื่อป้องกันไม่ให้ศีรษะของเธอปะทะเข้ากับผนังเย็น ๆ 

สิ่งที่เขาทำก็เพียงแค่จูบอย่างอ้อยอิ่ง ซึ่งนั่นทำให้เขาชัดเจนมากขึ้นเกี่ยวกับความรู้สึกในหัวใจตน

เซี่ยฉิงกงรู้สึกอึดอัดมาก หากแต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาโต้กลับใด ๆ

“มู่เฉินฮ่าว ! คนบ้า อย่าทำอะไรฉันนะ ! ไม่งั้นฉันจะกรี๊ดแล้วนะ”