“ฉันแค่กินมากเกินไปหน่อย … เธอก็แค่ช่วยพยุงฉัน ไม่ต้องโวยวาย …”
หลังจากได้รับฟังหมั่นโถวก็หัวเราะเบา ๆ อยู่นาน
นายหญิงคนนี้ค่อนข้างน่าสนใจ เธอไม่ได้มีความเย่อหยิ่งแบบหญิงสาวในตระกูลที่มีชื่อเสียงเลย เธอเป็นคนที่เข้าถึงได้ง่ายมาก และเธอก็เป็นคนตลก …
เซี่ยฉิงกงไม่ทันสังเกตเห็นว่าระหว่างมื้ออาหาร อาเจิ้งได้ผละออกไปอย่างเงียบ ๆ
หลังจากนั้นประมาณ 15 นาที อาเจิ้งก็กลับมา
เขาหิ้วถุงพลาสติกใสที่มีของเล็ก ๆ หลายอย่างอยู่ในนั้นติดมาด้วย
มู่เฉินฮ่าวกินอาหารคำสุดท้ายเสร็จก็เช็ดริมฝีปากของตนอย่างสง่างาม เขารับถุงพลาสติกมาจากมือของอาเจิ้ง
“จุ๊ จุ๊ เครื่องดักฟังสี่ตัว กล้องจิ๋วแอบถ่ายสามตัว น้องสาวของคุณนี่ไม่เบาเลยจริง ๆ”
มู่เฉินฮ่าวแตะคางของเขาพลางมองสิ่งของที่อยู่ในถุงพลาสติก นิ้วเรียวของเขาเคาะลงบนโต๊ะอาหารเย็นเป็นท่วงทำนองแปลก ๆ
เซี่ยฉิงกงรู้สึกประหลาดใจที่มู่เฉินฮ่าวลงมือรวดเร็วมาก เธอเพิ่งจะบอกว่า เซี่ยชิงฉวนมาที่นี่ และเดินชมไปรอบ ๆ ห้องนอนของเธอ จากนั้นเธอก็ผละไปหาที่งีบ ว่าแต่เซี่ยชิงฉวนเริ่มลงมือยังไง ?
เซี่ยชิงฉวนรู้ได้อย่างไรว่าวันนี้เธอจะทำอะไร ?
อย่างที่เขาว่ากันว่าพังพอนมาอวยพรปีใหม่ไก่ มันจะมีเรื่องดี ๆ ได้ยังไง ?
ดังนั้นเมื่อเซี่ยชิงฉวนขอเยี่ยมชมห้องนอนของเซี่ยฉิงกง มู่เฉินฮ่าวจึงเดาได้ทันทีว่าเซี่ยชิงฉวนต้องการแอบเอาอะไรบางอย่างมาซ่อนในห้อง
เซี่ยฉิงกงเริ่มหวนคิดถึงเรื่องในตอนนั้น วันแรกระหว่างทางกลับบ้านสกุลมู่ เธอยังสงสัยว่า ทำไมเฉินเหวินกังถึงรู้ที่อยู่และสถานที่ของเธออย่างแม่นยำ ทว่าชั่วขณะนั้นมู่เฉินฮ่าวก็กดร่างของเธอลง เขาจับรวบเซี่ยฉิงกงด้วยมือทั้งสองข้าง เซี่ยฉิงกงตกใจและกำลังจะขัดขืน หากแต่ชายหนุ่มกลับยื่นมือออกมาถอดเครื่องประดับผมรูปผีเสื้อออกจากเรือนผมของเธอ
“อะไรน่ะ ?”
มู่เฉินฮ่าวจับสังเกตเครื่องประดับผมนี้อย่างระมัดระวัง ก่อนจะนำวัตถุสีดำเล็ก ๆ ออกจากเกสรที่อยู่ตรงกลาง
มันเป็นอุปกรณ์สำหรับระบุตำแหน่ง GPS ขนาดเล็กจิ๋ว
“ดูเหมือนว่าเฉินเหวินกังจะมีสัมพันธ์ลับกับเจินเมี่ยวหยู คุณพ่อของฉันน่าที่จะถูกสวมเขาเข้าแล้ว”
เซี่ยฉิงกงเอามือเท้าคางบนโต๊ะรอฟังมู่เฉินฮ่าว
หมั่นโถวคนสนิทของเธอออกไปหายาแก้ท้องอืดท้องเฟ้อ
มู่เฉินฮ่าวส่ายหัว “ไม่หรอก เฉินเหวินกังจะไม่ฆ่าตัวตายเพื่อแม่เลี้ยงของคุณอย่างแน่นอน”
อาเจิ้งกล่าวเสริมว่า “นายหญิงน้อย ผมได้ตรวจสอบแล้ว พวกเขาไม่น่าจะมีความสัมพันธ์เช่นนั้น”
เซี่ยฉิงกงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
“เอาล่ะ เรื่องของเฉินเหวินกัง ผมจะตรวจสอบให้เอง คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้”
มู่เฉินฮ่าวขัดจังหวะเซี่ยฉิงกงเบา ๆ เขาลุกขึ้นยืนแล้วก้าวไปหยุดข้างกายเซี่ยฉิงกง
“ทำอะไรน่ะ ?” เซี่ยฉิงกงสะดุ้ง
ไม่คาดคิด..ชายหนุ่มจะใช้มือใหญ่ ๆ ของเขาอุ้มตัวเซี่ยฉิงกง แล้วเดินกลับไปที่ห้องนอน
“ตอนนี้คุณควรจะกังวลว่า แผลที่แขนของคุณจะอักเสบหรือไม่จะดีกว่า ?”
เซี่ยฉิงกงเป็นคนรักความสะอาดมาก เธอต้องอาบน้ำทุกวัน และในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอลืมคำแนะนำของคุณหมอซู เธอแช่น้ำ และนั่นทำให้แผลของเธออักเสบ
เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอน หมั่นโถวก็ช่วยปิดประตูห้องนอน และเดินออกไปอย่างรู้หน้าที่
มู่เฉินฮ่าวหย่อนกายลงนั่งข้างเซี่ยฉิงกงด้วยสายตาที่เคร่งขรึมและจริงจัง เขาเหลือบมองเซี่ยฉิงกง
“จะถอดออกเอง หรือจะให้ผมช่วยถอดให้ ?”
เซี่ยฉิงกงดึงผ้านวมขึ้นมาห่อตัว ไม่ต่างจากกระต่ายน้อยขี้กลัว
“คนบ้า มู่เฉินฮ่าว คุณต้องการทำอะไร เพิ่งกินอาหารเสร็จ คุณก็ต้องการแปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายทันทีเลยหรือ ?
“ผมจะช่วยคุณทายาแก้อักเสบ ไม่งั้นหากต้องตัดแขนจะกลายเป็นคนแขนด้วน ผมยังไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงแขนด้วน”
ตอนนี้อากาศยังไม่ร้อน เพราะยังไม่เข้าฤดูร้อน เซี่ยฉิงกงจึงสวมชุดกระโปรงแขนยาวที่ถอดยาก จึงไม่ค่อยได้ทายา
“ทำไมต้องทายาให้ฉัน ไม่รู้รึไงว่าผู้ชายกับผู้หญิงไม่ควรจะใกล้ชิดกัน ให้หมั่นโถวมาทายาให้ฉันก็ได้ !”
“ผมจะนับแค่สาม”
“3”
“2”
“…”
***จบตอน จะถอดเองหรือให้ช่วยถอดให้ ?***
