เซี่ยฉิงกงรอให้มู่เฉินฮ่าวมาปลดเชือกให้เธอ แต่ก็พบว่ามู่เฉินฮ่าวไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ
แล้วเธอก็อดไม่ไหว ผู้ชายคนนี้มาที่นี่เพื่อดูการแสดงแค่นั้นใช่ไหม ?
“ทำไมไม่รีบแก้เชือกให้ฉันสักทีล่ะ ?”
“จุ๊ จุ๊ ทำไมดุนักล่ะ ?”
“นี่คุณกำลังกวนฉันใช่ไหม หา..!”
เธอไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่เธอกับมู่เฉินฮ่าวคุยกันทีไร เธอเป็นต้องรู้สึกโกรธเขาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทุกที
ครั้นเห็นเซี่ยฉิงกงหงุดหงิดถึงขีดสุด มู่เฉินฮ่าวก็อารมณ์ดีขึ้น มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะยกโค้งขึ้นเล็กน้อย
แล้วเขาก็อ้อมมาด้านหลังเซี่ยฉิงกง ช่วยปลดเชือกที่ผูกไว้ด้านหลังเก้าอี้ไม้ให้เธอ
เมื่อครู่เธอไม่อาจระบายอารมณ์โกรธออกมาได้ ! ดังนั้นทันทีที่เชือกถูกปลดออก เซี่ยฉิงกงก็หมุนตัวหมายจะก้าวไปเหยียบรองเท้าของมู่เฉินฮ่าว เพื่อให้เขาได้ลิ้มรสรองเท้าส้นสูงของเธอ
ทว่าทันทีที่เธอหันกลับมา แสงสีขาวก็สว่างวาบขึ้นที่ปลายหางตาของเซี่ยฉิงกง
มีด !..
เฉินเหวินกังที่นอนอยู่บนพื้นจ้องแผ่นหลังของมู่เฉินฮ่าวด้วยสายตาเย็นชาไม่ต่างจากงูพิษ ไม่รู้ว่าเขาหยิบมีดผลไม้ที่เพิ่งหล่นได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาพุ่งตัวมาพร้อมกับมีดหวังแทงเข้าที่แผ่นหลังของมู่เฉินฮ่าว
ไม่นะ ถ้าเฉินเหวินกังแทงมีดเข้ามาลักษณะนี้ ชีวิตของคุณชายตระกูลมู่จะต้องหลุดลอยอย่างแน่นอน
ไม่รู้ว่าเซี่ยฉิงกงไปเอาความกล้ามาจากไหน เธอกระโจนออกไปบังมู่เฉินฮ่าวไว้ทันที
มู่เฉินฮ่าวผงะ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเซี่ยฉิงกงถึงได้ผลุนผลันทำเช่นนั้น เขาเกือบจะหัวเราะออกมา หากไม่บังเอิญว่าสังเกตเห็นเฉินเหวินกังที่อยู่ข้าง ๆ เธอเสียก่อน
เฉินเหวินกังผู้ซึ่งกำลังนอนอยู่บนพื้นเมื่อครู่ มาบัดนี้ได้กุมมีดพุ่งเข้าแทงเซี่ยฉิงกงด้วยแรงเฮือกสุดท้าย
มู่เฉินฮ่าวสังเกตเห็นความผิดปกติของเฉินเหวินกัง เขาตกใจ รีบกอดเซี่ยฉิงกงเบี่ยงตัวหลบมีด
หากแต่สายเกินไปเสียแล้ว มีดของเฉินเหวินกังยังคงกรีดลงบนแขนของเซี่ยฉิงกงกระทั่งเกิดรอยแผล
เลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกมา … จนน่าตกใจ …
เจ็บ..เซี่ยฉิงกงรู้สึกอย่างเดียว คือ..เจ็บ …
“เซี่ยฉิงกง”
มู่เฉินฮ่าวเรียกชื่อของเซี่ยฉิงกง เขารีบใช้มือของเขากดบาดแผลของเซี่ยฉิงกงไว้อย่างรวดเร็ว
“บ้าเอ๊ย ! ฉันเจ็บจะตายแล้ว…”
หยาดน้ำตาไหลคลอนัยน์ตาของเซี่ยฉิงกงเพราะความเจ็บปวด
ครั้นเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกงซีดไร้สีเลือด เม็ดเหงื่อซึมบนหน้าผาก การแสดงออกที่เจ็บปวดแบบนั้นของเธอ ทำให้แววตาของเขาแสดงชัดถึงความตื่นตระหนกที่มีอยู่ในใจ
แล้วประตูโกดังใต้ดินก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
อาเจิ้งเดินเข้ามาพร้อมด้วยกลุ่มคนในชุดสูทสีดำ ชายสองคนในกลุ่มนั้นหิ้วตัวชายอ้วน และผอมด้วยมือข้างเดียวมานั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น
เมื่อครู่นี้ จิ๊กโก๋สองคนนี่เห็นว่าสถานการณ์เลวร้ายก็ต้องการที่จะหลบหนี ทว่าคนของอาเจิ้งก็จับพวกเขากลับมาได้
“นายน้อย นายหญิงน้อย พวกคุณเป็นอย่างไรบ้าง !”
อาเจิ้งก้าวเข้ามาในโกดัง เขาเห็นเซี่ยฉิงกงและมู่เฉินฮ่าวนั่งอยู่บนพื้น ทั้งเนื้อทั้งตัวของมู่เฉินฮ่าวเต็มไปด้วยเลือด เขาก็ตกใจกลัว
มู่เฉินฮ่าวส่ายหน้า ใบหน้าที่เย็นชาของเขาเปลี่ยนเป็นขุ่นมัว เขาเหลือบไปมองเฉินเหวินกังที่กำลังคลานอยู่บนพื้น จากนั้นเขาก็อุ้มเซี่ยฉิงกงขึ้น
“ฉันไม่เป็นไร พวกนายจัดการที่นี่ให้เรียบร้อย ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลก่อน”
“ขอรับ !”
จากนั้นมู่เฉินฮ่าวก็อุ้มเซี่ยฉิงกงที่ได้รับบาดเจ็บเดินออกจากโกดัง เขาก้าวเข้าไปในรถเมอร์ซิเดสเบนซ์ เอส 600 ของเขา
เอส 600 เดินเครื่อง ก่อนจะพุ่งทะยานออกไปท่ามกลางเสียงเครื่องยนต์ที่คำรามกระหึ่ม
มู่เฉินฮ่าวขับรถด้วยมือข้างเดียว เขาให้เซี่ยฉิงกงนอนซบบนตักของเขา พลางโอบเธอไว้ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เพื่อให้เซี่ยฉิงกงรู้สึกสบายใจขึ้น
เซี่ยฉิงกงรู้สึกว่าความเจ็บปวดค่อย ๆ เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบทนไม่ไหว
ทุกคนที่ได้รับบาดเจ็บต่างรู้ดีว่า ตอนที่เจ็บปวดที่สุดไม่ใช่ตอนที่ถูกกรีด ทว่าเป็นช่วงเวลาหลังจากนั้นต่างหาก นั่นแหละคือความเจ็บปวดที่แท้จริง
“นี่..เธอยังไม่ตายใช่มั้ย ?”
มู่เฉินฮ่าวผู้ซึ่งกำลังขับรถมองเซี่ยฉิงกงพร้อมกับเอ่ยถาม
***จบตอน มีดเปื้อนเลือด***
