แต่งก่อน...ค่อยอ้อนรัก - ตอนที่ 16 ฉันจะให้คุณกินน้ำก๋วยเตี๋ยว

เซี่ยฉิงกงได้ยินเสียงขาด ๆ หาย ๆ ฟังไม่ชัดเจนนัก

อย่างไรก็ตามจากคำพูดของเจินเมี่ยวหยู เซี่ยฉิงกงมั่นใจว่าเจินเมี่ยวหยู ต้องคิดทำเรื่องไม่ดีแน่ ๆ ! ไม่งั้นทำไมจะต้องเข้ามาในห้องครัวกลางดึกกลางดื่นในยามที่ไม่มีใครด้วย ?

เสียงฝีเท้าดังออกมาจากห้องครัว แสดงว่าเจินเมี่ยวหยูวางสายแล้ว และกำลังจะออกมา

เซี่ยฉิงกงรีบซ่อนตัว เธอรอให้เจินเมี่ยวหยูออกพ้นจากห้องครัวไปก่อน เธอจึงเข้าห้องครัว

ตระกูลเซี่ยเป็นครอบครัวที่มีชื่อเสียงในนครเซี่ยงไฮ้ บางคราเขาก็เชิญเชฟระดับห้าดาวมาทำอาหารให้ที่บ้านเป็นมื้อพิเศษ ในครัวจึงมีวัตถุดิบ และส่วนผสมสำหรับปรุงอาหารแทบทุกอย่าง … แต่หากอาหารประจำวันเหลือก็จะไม่เก็บไว้ แม้ว่าเจ้านายจะไม่ได้กินอาหารนั่นเลยก็ตามที…

ดังนั้นหลังจากที่เซี่ยฉิงกงเดินวนไปวนมาสักพัก เธอก็ต้องถอนหายใจ  และเตรียมปรุงอาหารด้วยตัวเอง

เธอใช้ชีวิตอิสระมาตั้งแต่เด็ก แม่บุญธรรมของเธอต้องยุ่งวุ่นวายกับการทำงาน ต้องเลี้ยงเธอและน้องสาวเซี่ยหว่านอิงด้วย ดังนั้นแม่จึงทิ้งหน้าที่การทำอาหารทั้งหมดที่บ้านให้ฉิงกง ด้วยเหตุนี้เธอจึงพัฒนาทักษะในการทำอาหารมาตั้งแต่ยังเด็ก

เธอเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างผักใบเขียวสด ๆ จากนั้นก็หยิบซอสเนื้อออกมาทำบะหมี่ซอสเนื้อกิน ชั่วขณะนั้นเซี่ยฉิงกงพลันเหลือบไปเห็นมู่เฉินฮ่าวยืนพิงประตูห้องครัวพลางมองมาที่เธออย่างขัน ๆ

ทันทีที่เห็นเขา ฉิงกงก็อารมณ์ไม่ดี แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะหล่อเหลาเอาการ หากแต่สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ก็ทำให้ฉิงกงอยากจะกลอกตามองบนอย่างเอือมระอาเมื่อได้เห็นเขา

“คุณหนูใหญ่นึกยังไงถึงลงมาที่ห้องครัวกลางดึกกลางดื่น เพื่อทำอาหารด้วยตัวเองแบบนี้ ?” มู่เฉินฮ่าวกล่าว

ฉิงกงเหลือบมองมู่เฉินฮ่าว จากนั้นก็หยิบเนื้อสับ ขึ้นมาทำบะหมี่ซอสเนื้อต่อ 

“ฉันจะนึกยังไงก็ช่าง ว่าแต่คุณชายมู่ คุณนึกยังไงถึงได้มาที่ห้องครัวบ้านคนอื่นกลางดึกกลางดื่นเพื่อดูคนทำอาหาร ?”

แม้จะโดนฉิงกงล้อเลียน มู่เฉินฮ่าวก็ไม่โกรธ เขากลับก้าวเข้าไปหาเซี่ยฉิงกงอย่างช้า ๆ 

“จุ๊ ๆ ๆ คุณไม่ทำเผื่อผมสักชามเหรอ ?”

ฉิงกงมองมู่เฉินฮ่าว จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ มู่เฉินฮ่าวมองรอยยิ้มนั้น พลันเขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกระแทกหัวใจเขา เขาเริ่มรู้สึกแปลก ๆ

รอยยิ้มของฉิงกงดูราวกับมีเวทมนตร์ มันผสมผสานระหว่างความมีเสน่ห์ และความไร้เดียงสา ช่างพิเศษเหลือเกิน

แต่ประโยคถัดไป ก็ทำให้มู่เฉินฮ่าวอยากทุบเธอสักพลั่ก

“อยากกินเหรอ งั้นก็ขอร้องฉันสิ ขอร้องสิ แล้วฉันจะให้น้ำซุปก๋วยเตี๋ยวคุณสักชาม”

ฉิงกงเผชิญหน้ากับชายผู้เย่อหยิ่งเย็นชาตรงหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะหันหน้ากลับไปทำบะหมี่ซอสเนื้อของตัวเองต่อ โดยไม่สนใจมู่เฉินฮ่าวอีก

ตามที่คนเขาว่า ‘กองทัพต้องเดินด้วยท้อง’ ดังนั้นการกินจึงเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

หลังจากทำบะหมี่ซอสเนื้อเสร็จ ฉิงกงก็ไม่ลืมที่จะล้างมะเขือเทศไว้กินเป็นผลไม้หลังอาหารเย็นด้วย ในครัวของบ้านสกุลเซี่ย แม้ว่าจะไม่มีอาหารสำเร็จรูป ทว่าก็มีส่วนผสมมากมายให้เลือกใช้ในการปรุงอาหาร

มู่เฉินฮ่าวนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ เขาเอาแต่เอียงคอมองเซี่ยฉิงกงโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ครั้นถูกจ้องมองอยู่แบบนั้น เซี่ยฉิงกงก็รู้สึกอึดอัด “นี่ คุณชายมู่ ตกลงคุณมาที่นี่เพื่อมาดูฉันกินเนี่ยนะ ทำไมเหรอ ? เป็นงานอดิเรกพิเศษของคุณหรือไง ? การมานั่งดูคนกินเนี่ย ?”