มู่เฉินฮ่าวยิ่งมั่นใจว่า ผู้หญิงทั้งสองคนเป็นพวกเดียวกัน
“ใครส่งเธอมา ?”
น้ำเสียงของมู่เฉินฮ่าวเย็นชา ทำให้เซี่ยฉิงกงอึดอัดมาก นี่หมายความว่าไง ? แสดงว่าต่อให้เธอกระโดดลงล้างตัวที่แม่น้ำฮวงโหก็ไม่สะอาดล่ะสินะ ? (สำนวนแปลว่า แก้ตัวอย่างไรก็ฟังไม่ขึ้น)
“ฉันมาเอง”
เซี่ยฉิงกงเผลอตอบไปโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เหลือบไปมองหญิงสาวบนโซฟาที่กำลังมองจ้องมาด้วยสายตาแปลก ๆ เธอรีบเปลี่ยนคำพูดว่า
“คุณผู้ชาย คุณเห็นมั้ย ? ฉันเป็นแค่บริกรตัวเล็ก ๆ ฉันต้องรีบนำไวน์ไปเสิร์ฟห้องที่เขาสั่งไว้ !”
“เลิกพูดไร้สาระ ส่งโทรศัพท์ของเธอมา”
มู่เฉินฮ่าวไม่สนใจคำร้องขอความเมตตาของเธอ เขากวาดตามองเธอจากหัวจรดเท้าก่อนจะพูดต่อ
เซี่ยฉิงกงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ คน ๆ นี้ คือโจโฉกลับชาติมาเกิดหรือไง ? ท่าทางเขาแลดูน่าสงสัยมาก ถ้าจะระแวงกันถึงขนาดนี้ จะมาเที่ยวผับนี่ทำไม ?
“ฉัน…”
“ยังไม่ไสหัวไปอีก !”
“ฉันจะไปแล้ว จะไปแล้ว … ”
เซี่ยฉิงกงพยักหน้า พร้อมกับโค้งคำนับทันทีที่เธอได้ยินประโยคนี้
“ไม่ใช่เธอ”
มู่เฉินฮ่าวขัดจังหวะเซี่ยฉิงกงทันที เขาเบี่ยงหน้าเล็กน้อยแววตาของเขาเย็นชาอีกทั้งน่ากลัว
ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาดึงขอบเสื้อเกาะอกของเธอขึ้นมาให้เข้าที่เข้าทาง ความขาวเนียนราวหิมะทำให้เซี่ยฉิงกงตาแทบค้าง
“คุณชายมู่… ”
ผู้หญิงคนนั้นครางชื่อเขาเบา ๆ ด้วยความเสียใจ หากแต่เธอกลัวสายตาที่เย็นชาของมู่เฉินฮ่าวมากกว่า เธอจึงไม่กล้าขัดขืนคำสั่งเขา
ก่อนที่เธอจะจากไป เธอยังกวาดตามองเซี่ยฉิงกงอย่างอาฆาตมาดร้าย
เซี่ยฉิงกงสับสน เธอหันไปมองมู่เฉินฮ่าวด้วยความประหลาดใจ
เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ?
“ฉันเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟเท่านั้น !”
เซี่ยฉิงกงพยายามใจกล้ากล่าวย้ำอีกครั้ง
มู่เฉินฮ่าวเยาะเย้ย
“บริกรที่ผับคราวน์ก็ไม่ได้ทำหน้าที่เพียงเสิร์ฟน้ำเท่านั้นนี่”
ครั้นได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เซี่ยฉิงกงก็เข้าใจได้ทันที เธอหยิบถาดขึ้นมาด้วยความโกรธ หวังจะรีบออกไปจากห้อง
ทว่าเธอก้าวออกไปได้เพียงก้าวเดียว มู่เฉินฮ่าวก็กระชากตัวเธอกลับมาอย่างแรง ไวน์แดงในถาดพลัดตกลงบนพื้นและแตกกระจาย
จบกัน ฉันทำไวน์ตกแตก ไวน์นี่มีมูลค่าหลายแสนเสียด้วย ?
“คุณบ้าไปแล้ว !”
เซี่ยฉิงกงโกรธมาก
มู่เฉินฮ่าวไม่สนใจกับความโกรธของเธอเลย เขากดร่างเซี่ยฉิงกงลงบนโซฟา
ครั้นถูกกดตัวอย่างแรง เซี่ยฉิงกงก็เดือดจัด เธอยกมือขึ้นผลักอกมู่เฉินฮ่าวออก
“นี่ไม่ใช่ความต้องการของเธอหรอกเหรอ ในเมื่อมาเสนอตัวถึงหน้าประตูก็อย่าโทษว่าฉันหยาบคาย”
“ความต้องการของฉันงั้นรึ ? นี่คุณสมองพิการหรือเปล่า..หา..?”
เซี่ยฉิงกงดิ้นรนขัดขืน ทว่ากลับถูกกดตัวไว้อย่างแน่นหนา มู่เฉินฮ่าวยกมือของเธอขึ้นเหนือศีรษะ
“ปล่อยฉันนะ คนไร้ยางอาย !”
ครั้นเซี่ยฉิงกงขยับมือไม่ได้ เธอก็อ้าปากหวังที่จะกัด หากแต่กลับถูกมู่เฉินฮ่าวกดแรงขึ้น กระทั่งไม่สามารถขยับตัวได้
เขาอาจเข้าใจผิดว่า เธอเป็นพวกเดียวกับผู้หญิงคนนั้น และต้องการวางแผนล่อลวงเขา ?
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว..คุณฟังฉันก่อน … “
เซี่ยฉิงกงพยายามดิ้นรน พร้อมกันนั้นเธอก็พยายามอธิบาย หากแต่มู่เฉินฮ่าวกลับไม่ต้องการที่จะฟัง เขารู้สึกว่าร่างของเธอที่กำลังดิ้นรนอยู่ภายใต้ร่างของเขานั้น ช่างน่าดึงดูดและหอมสดชื่นชวนดอมดมเสียเหลือเกิน
มู่เฉินฮ่าวรู้สึกเพียงว่าเวลานี้ในใจของเขาว่างเปล่า เขารู้สึกได้ถึงผิวเนื้ออันนุ่มเนียนผ่านฝ่ามือของเธอ เขาก้มศีรษะลงจูบกลีบปากอันบอบบางของเธอ
“อ๊ะ !”
เสียงของเซี่ยฉิงกงจมหายไปแล้ว เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่กระจายไปทั่วริมฝีปาก
ผู้ชายหน้าด้านคนนี้ !
เซี่ยฉิงกงอ้าปาก เตรียมที่จะงับให้จมเขี้ยว หากแต่มู่เฉินฮ่าวกลับปิดกั้นการโจมตีของเธออย่างชาญฉลาด เขาดูดชิมริมฝีปากของเธออย่างดุเดือด
ในขณะที่ฉิงกงกำลังรู้สึกหายใจไม่ออกนั้น เธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอเริ่มที่จะรุ่มร้อนขึ้นเล็กน้อย ทว่าจู่ ๆ ถ้อยคำที่ไม่ต่างจากน้ำเย็นก็สาดเข้าใส่เธอ จนเธอรู้สึกเย็นเยือกตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ผู้หญิงคนก่อนหน้านี้ก็วาดลีลายั่วยวนได้ช่ำชองดี ว่าแต่ทำไมเธอที่อุตส่าห์มาเสนอตัวถึงที่นี่กลับทำตัวแข็งขืนแบบนี้ล่ะ ?”
***จบตอน ก็แค่ไม่ยอมรับ !***
