เฮอร์มีส ระบบเปลี่ยนโลก (My Hermes System) - ตอนที่ 3 เลือด
“ขอโทษทีนะ…พวกเราต้องการหุ่นฝึกหัดพอดีเลย ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะของเจอรัลด์ และกลุ่มของเขาดังไปทั่วเวที
“อะ…อะไรนะ”
อีแวนส์หายใจอย่างตะกุกตะกักอีกครั้ง เลือดไหลออกจากปากของเขาจากหมัดของเจอรัลด์
จากนั้นคนกลุ่มนั้นก็โยนกระสอบฟางขนาดใหญ่และเทของของเขาลงบนพื้น
“…ไม่”
อีแวนส์พยายามลุกขึ้นยืน แต่เขาทำไม่สำเร็จ ขณะที่ขาของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“ไอ้นี่! มันไม่มีอะไรมาเลยนอกจากขยะ!”
นักเรียนคนหนึ่งหัวเราะเบาๆ
“โอ้ดูนี่”
หนึ่งในนั้นหยิบกล่องสีดำบางๆขึ้นมาจากซากของที่กองอยู่บนพื้น
“นี่มันอะไรกันเนี่ย”
“นี่ นี่! ส่งมาให้ฉัน”
นักเรียนอีกคนหนึ่งคว้ากล่องสีดำบางๆ
“ดูนี่!”
เขาพูดขณะโยนกล่องไปทางอีแวนส์ กล่องนั้นตรงเข้าไปที่หน้าผากของเขา
“โอ๊ย!”
อีแวนส์ร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่กล่องสีดำบางๆกระแทกศีรษะของเขา มันแตกเป็นชิ้นๆ เศษพวกนั้นเจาะและติดอยู่ที่ใบหน้าของอีแวนส์
“ฮ่า ๆ ๆ! ให้ฉันลองบ้าง!”
อีกครั้งมีวัตถุแข็งอีกชิ้นหนึ่งถูกโยนเข้ามาหาเขา ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งทั้งร่างของเขาจมอยู่ในซากของซึ่งเขาเก็บรวบรวมด้วยความพยายามทั้งหมดของเขา
การหายใจของเขาผิดปกติ เนื่องจากร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เท้าและแขนของเขาถูกไฟไหม้ กรามของเขาหลุดออกจากกันเนื่องจากหมัดของเจอรัลด์ มีเศษชิ้นส่วนเกาะอยู่ทั่วร่างกายและกระดูกของเขาหักหลายซี่
แต่ถึงอย่างนั้นคนกลุ่มนั้นก็หัวเราะเยาะเขาโดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาเลือดออกเต็มไปทั่วร่างกาย
แต่อีแวนส์ไม่ได้ยินพวกเขาอีกต่อไป
มันเจ็บ! มันเจ็บ! มันเจ็บ! เขาย้ำในใจขณะที่ลมหายใจของเขาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาได้ยิน
และในไม่ช้าวิสัยทัศน์ของเขาก็ขุ่นมัว ภาพพ่อของเขาฉายซ้ำขึ้นอีกครั้งในความคิด ขณะที่ร่างกายของเขาโค้งงอเป็นลูกบอลอย่างช้าๆ
“มะมะ…ไม่…”
เขากระซิบ
“พ่อ…ได้โปรด…ไม่”
ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ขณะที่เขาพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาของเขาผสมกับเลือดของเขา
“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”
“เขาร้องไห้จากเรื่องแค่นี้จริงหรอ!”
“นายไม่สามารถเป็นผู้ควบคุมระบบได้ ถ้านายอดทนมากขนาดนี้ไม่ได้!”
“นายกำลังเรียกหาพ่อ!?
“เด็กผู้ชายคนนี้ตลกดี มารักษาเขากันเถอะ เพื่อที่เราจะได้แกล้งเขาได้อีก”
นักเรียนคนหนึ่งกำลังจะปีนขึ้นไปบนเวที แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำเจอรัลด์ก็ดึงเขาออกไป
“ไปกันเถอะ”
เจอรัลด์พูด
“…อะไรนะ”
“ไปกันเถอะ”
เจอรัลด์ย้ำคำพูดของเขา น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป
“เราจัดการเขาเสร็จแล้ว”
“แต่นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น!”
นักเรียนคนหนึ่งบ่น
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นของเขา
“นายไม่เชื่อฟังฉันงั้นหรอ”
เจอรัลด์พูดขณะจ้องไปที่นักเรียนที่บ่น
“มะมะ…ไม่”
นักเรียนรีบถอยห่างออกไปขณะที่เขามองไปด้านข้าง
“แล้วเขาล่ะ”
นักเรียนที่กำลังจะรักษาเจอรัลด์พึมพำ
“ปล่อยเขา”
“อะไรนะ!? เขาอาจจะ…”
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เจอรัลด์ก็ไม่สนใจเขา และเดินออกจากสนามประลอง
