เศรษฐีออนไลน์ - บทที่ 230 ของขวัญวันเกิด(ฟรี)
บทที่ 230 ของขวัญวันเกิด(ฟรี)
“อืม เข้าใจแล้ว ผมจะพิจารณา มีอะไรที่ต้องระวังเป็นพิเศษในงานพบปะที่เวียดนามเก่าอีกไหม?”
หลังจากฟังเรื่องนี้แล้ว มู่ไป๋ก็คุยกับคังอวิ๋นอวิ๋นต่อ
แต่ในการสนทนาที่ตามมา คังอวิ๋นอวิ๋นแค่ให้คำแนะนำเกี่ยวกับการขนส่ง ส่วนเรื่องอื่นไม่ได้พูดอะไร
หลังจากนั้นไม่กี่นาที มู่ไป๋ก็เข้าใจเกี่ยวกับงานพบปะเซียนต้นไม้ที่ชายแดนเวียดนามเก่าอย่างคร่าวๆ
นี่เป็นงานที่มีทั้งคนดีคนเลว แต่ก็มีของล้ำค่าหายากมากมาย
ผู้ที่ไปร่วมงานมีทั้งเซียนต้นไม้ที่มีสินค้าดีๆ คนท้องถิ่น และที่เหลือก็เป็นคนต่างถิ่นอย่างมู่ไป๋
แต่คนที่กล้าข้ามพรมแดนไปงานคละกันแบบนี้ในต่างประเทศ ย่อมเป็นคนที่มีความสามารถพอสมควร
“ฮ่ะๆ”
คิดถึงตรงนี้ มู่ไป๋หัวเราะเบาๆ ไม่ว่าอย่างไร จุดประสงค์ที่เขาไปคือเพื่อซื้อพืชและสัตว์หายาก
และด้วยร่างกายที่ได้รับการเสริมพลังจากน้ำวิเศษ บวกกับพื้นที่วิเศษที่สามารถเข้าออกได้ตลอดเวลา แม้จะเป็นงานที่มีทั้งคนดีคนเลวปะปนกัน มีผู้มีฝีมือซ่อนตัวอยู่ เขาก็สามารถรักษาตัวเองได้อย่างแน่นอน
ดังนั้นเรื่องความปลอดภัย มู่ไป๋จึงไม่กังวล
ตอนนี้ หลังจากเข้าใจรายละเอียดของงานแล้ว เขาก็ปิดหน้าแชทกับคังอวิ๋นอวิ๋น
เขาเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นว่าไฟถนนสว่างแล้ว
ส่วนสวี่จินฮวนในครัวก็ทำอาหารเสร็จหลายอย่างที่พบเห็นได้ทั่วไป แล้วหันมายิ้มพูดกับมู่ไป๋ว่า: “มู่เหา ฉันกำลังทำเต้าฮวยเย็นน้ำตาลทรายอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว คุณมาทานก่อนได้เลยนะคะ”
“วันนี้เป็นวันเกิดคุณนะ รอคุณทานด้วยกันดีกว่า”
มู่ไป๋ลุกขึ้นพูด แล้วเดินไปดูอาหารบนโต๊ะสองสามอย่าง พบว่าอาหารทำได้ทั้งสีสัน กลิ่น และรสชาติ ทำให้น่ารับประทาน
พูดจบ เขาก็ช่วยเปิดกล่องเค้กวันเกิด พลางคิดว่าจะให้ของขวัญวันเกิดอะไรกับสวี่จินฮวนดี
ในขณะที่กำลังครุ่นคิด เขาบังเอิญมองเห็นนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
“หืม? นาฬิกาข้อมือ ใช่แล้ว วาเชรอง คอนสแตนติน นั่น”
มู่ไป๋นึกถึงนาฬิกาข้อมือผู้หญิงที่เตรียมให้มู่เซียวเซียวแต่ยังไม่ได้มอบให้
นาฬิกาข้อมือนั้นแม้จะเทียบไม่ได้กับเปียเจต์ของเขา แต่ก็เป็นนาฬิการะดับสุดยอดของโลก
เนื่องจากยังไม่ได้หาโอกาสที่เหมาะสมให้มู่เซียวเซียว นำมาให้สวี่จินฮวนก็เหมาะที่สุด
คิดเช่นนี้แล้ว มู่ไป๋ก็เงยหน้าพูดกับสวี่จินฮวนที่กำลังทำน้ำแกงอยู่ข้างๆ: “เออใช่ จินฮวน คุณทำต่อไปก่อน ผมลงไปเอาของหน่อย”
“อืมๆ ได้ค่ะ มู่เหา รีบกลับมานะ น้ำแกงกำลังจะเสร็จแล้ว”
“อืม ได้”
พูดจบ เขาก็หันตัวลงบันได ไปที่ลานจอดรถของหมู่บ้าน
นาฬิกาข้อมือวาเชรอง คอนสแตนตินอยู่ในรถบูกัตตี เวย์รอน
แต่เมื่อมู่ไป๋มาถึงลานจอดรถ เขาพบว่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รอบรถบูกัตตี เวย์รอนของเขามีคนมามุงดูมากมาย
และเป็นระยะๆ มีเสียงตื่นเต้นและอิจฉาดังมาจากฝูงชน
“พระเจ้า พวกคุณรู้ไหมนี่คือรถอะไร? บูกัตตี เวย์รอน! รถคันนี้ราคาต่ำสุดก็สูงถึงเกือบ 30 ล้านแล้ว! ไอ้เชี่ย! ในหมู่บ้านเรามีใครเป็นคนเจ๋งที่ขับรถสปอร์ตหรูราคานี้ได้?”
“ต้องไม่ใช่คนในหมู่บ้านเราแน่ๆ ต้องรู้ว่าคนที่ขับรถหรูแบบนี้ได้ อย่างน้อยบ้านที่อยู่ก็ต้องไม่ต่ำกว่าหลายสิบล้าน”
“ใช่ บ้านต้องมีค่ากว่ารถแน่นอน เพราะซื้อรถหรูเป็นการใช้จ่ายเพื่อความสุข แต่ซื้อบ้านเป็นการลงทุน”
“ฮ่าๆ ก็ไม่แน่นะ บางทีอาจเช่ามาก็ได้?”
“โง่ ในเมืองหนานจิงทั้งเมือง รถบูกัตตี เวย์รอนมีไม่กี่คัน และล้วนเป็นของคนที่อยู่บนยอดพีระมิด คนระดับนั้นจะไม่มีเงินถึงขั้นต้องให้เช่ารถที่รักเหรอ?”
“ใช่ ฉันเคยได้ยินเรื่องเช่าโรลส์-รอยซ์ แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องเช่าบูกัตตี เวย์รอนเลย”
“เชี่ย ขับรถคันนี้ออกไปจีบสาว คงไม่มีพลาดเลยสินะ”
มู่ไป๋เดินเข้าไปใกล้ ได้ยินเสียงอิจฉาและตื่นเต้นจากฝูงชน อดส่ายหน้าไม่ได้
คนมุงดูมีมาก เขาเบียดเข้าไปไม่ได้ จึงต้องพูดกับคู่รักตรงหน้าว่า “ขอทางหน่อยครับ”
แต่กลับได้รับสายตาดูถูกจากทั้งสองคนอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ฮึๆ”
ทำให้มู่ไป๋หัวเราะเบาๆ แล้วกดรีโมตกุญแจรถ
หลังจากกด ไฟรถบูกัตตี เวย์รอนก็กะพริบวูบหนึ่ง ประตูรถที่มีเส้นสายลื่นไหลก็ค่อยๆ เปิดขึ้น
“หืม? เจ้าของรถมาแล้วเหรอ?”
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดคิดทำให้ผู้คนที่มุงดูรู้สึกตกใจ แล้วรีบถอยหลัง มองซ้ายมองขวาเพื่อหาเจ้าของรถบูกัตตี เวย์รอน
แต่ไม่นาน ภาพที่ตามมาทำให้ทุกคนตะลึง โดยเฉพาะคู่รักที่เพิ่งทำหน้าดูถูกเมื่อกี้ ตอนนี้สายตาพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจไม่อยากเชื่อ
เพราะพวกเขาเห็นเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าทุกคนที่อยู่ตรงนั้น เดินเข้ามาในสายตาทุกคนอย่างสงบ แล้วถือกุญแจรถเข้าไปในรถสปอร์ตหรูหราระดับสุดยอดคันนี้