เทพอสูรบรรพกาล -Ancient Strengthening Technique - AST บทที่ 265 - เหรียญตราของพระราชวังเทวโลก, ขั้นที่สองของระฆังสะท้านจิต

ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย

https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique

บทที่ 265 – เหรียญตราของพระราชวังเทวโลก, ขั้นที่สองของระฆังสะท้านจิต

หลังจากกล่าวจบแล้วชิงสุ่ยก็โน้มตัวลงจูบที่ริมฝีปากที่ซีดเล็กน้อย! ลิ่วลี่ พยายามขัดขื่นเล็กน้อยก่อน ที่เธอจะหลับตาลงและยอมแพ้  ชิงสุ่ยค่อยๆจูบลงริมฝีปากที่บอบบาง และดูดมันเบา ๆ

ชิงสุ่ย ไม่ปล่อยให้มีช่องว่างระหว่างริมฝีปากของเข้ากับเธอ เขาค่อยๆยกหัวของเขาขึ้น แต่มือของเขายังคงจับอยู่ที่ก้นอวบอิ่มของเธอ

ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมของการสัมผัสนั้นยังทำให้ ชิงสุ่ยสั่นสะท้านเล็กน้อย มันกินเวลาเป็นเวลานานมาก นี้ก็เป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกถึงรสชาติเช่นนี้ ตั้งแต่ครั้งก่อน

เขาได้ปล่อยลิ่วลี่ลงอย่างช้าๆ  นอกเหนือจากรอยแผลเป็นสีแดงเข้มบนใบหน้าของเธอ มีคำพูดมากมายที่แสดงออกจากมาใบหน้าอ่อน ๆที่บอบบางของเธอ เสน่ห์จากสายตาของเธอนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่บนโลกใบนี้

ลิ่วลี่ รู้สึกอึดอัดในหัวใจของเธอ เมื่อเธอเห็นความหลงใหลในดวงตาของ ชิงสุ่ย"เขาชอบข้าจริงๆ ข้าแน่ใจจากสายตาของเขาเขาไม่ได้โกหกข้า"พูดในใจของเธอ

ลิ่วลี่ ไม่ค่อยแน่ใจกับเรื่องนี้ ถ้าเธอตกอยู่ในเหตุการณ์เดียวกับเขาเธอจะเป็นเช่นไร " ถ้าชิงสุ่ยเผชิญกับเหตุการณ์เช่นเดียวกับข้าข้าจะรู้สึกแตกต่างออกไปหรือไม่ ความคิดของหญิงชายนั้นแตกต่างกันหรือไม่ "

ชิงสุ่ยอุ้มลิ่วลี่อยู่ ขณะเดินอย่างช้าๆ  หมิงเยวี่ยที่อยู่ใกล้กำลังมองไปที่พวกเขาอย่างมีความสุข

มีรอยยิ้มที่จาง ๆบนหน้าของลิ่วลี่ ชิงสุ่ย รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก จากการมองไปที่เธอ เขาไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรเขาถึงรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ บางทีอาจเป็นว่าเขากำลังเห็นว่าลิ่วลี่นั้นมีความสุข

"ชิงสุ่ยทำไมในตอนนี้เจ้าถึงทำอะไรสิ้นคิดอย่างนี้?" ลิ่วลี่ถามเบาๆ

"ห่า? ใครบอกว่าข้าทำอะไรสิ้นคิด? ลิ่วลี่สิ่งที่ข้าทำนั้นมาจากใจของข้า  และต่อจากนี้ข้าจะนำเจ้าไปที่เตียงของข้า เพราะข้ากลัวที่จะสูญเสียโอกาสที่จะทำมันอีกครั้งในอนาคต " ชิงสุ่ยเห็นความพยายามที่ก้าวเดินต่อไปของเธอ โดยที่เธอนั้นได้อดทนต่อความเจ็บปวดที่เกิด มีเหงื่อที่ไหลลงมาจากใบหน้าของเธอ เขาทำได้เพียงแค่พยุงเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาเท่านั้น!

"อย่าพูดเรื่องหยาบคายเช่นนี้!"

"ลิ่วลี่ ถ้าพวกเราทุกคนต้องตายในวันพรุ่งนี้ เจ้าจะรู้สึกเสียใจหรือไม่?" ชิงสุ่ยกอดลิ่วลี่ ร่างที่เธอดูอ่อนล่าและสง่างาม เขา รู้สึกดีที่ได้กอดมันไว้

" ข้าไม่เสียใจ ข้ามีความสุขอย่างมาก ข้าขอบคุณ เจ้าจริงๆชิงสุ่ย! "ลิ่วลี่กล่าวอย่างร่าเริง การแสดงออกบนใบหน้าของเธอสวยงามมากจนดูเหมือนว่ามันสามารถลบเลือนรองลอยบาดแผลของเธอไว้ได้

"ลิ่วลี่, ให้ข้าจูบเจ้าหรือเจ้าจะจูบข้าดีละ ไหนเลือกมา!" ชิงสุ่ยยิ้มกว้าง

"ข้าไม่เลือก…"

ชิงสุ่ยรีบลดก้มหน้าลงจูบที่ริมฝีปากของเธอ ลิ้นยาวของเขาค่อยๆเข้าไปในปากสีชมพูอ่อนของ ลิ่วลี่ เขาได้ดูดริมฝีปากของเธออย่างเมามัน ทำให้ของเหลวในร่างของเธอถูกเขาดูดไปอย่างเสน่ห์หา

นี่เป็นครั้งที่สองของลิ่วลี่ที่ได้กับจูบชิงสุ่ย มันคือการจู่โจมที่แปลกประหลาดที่เธอไม่เคยชิน อย่างไรก็ตามแทนที่เธอจะรู้สึกหงุดหงิด แต่กลับกลายเป็นว่ารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าร่างกายของเธอถูกชิงสุ่ยครอบงำไว้หมดแล้ว มือของชิงสุ่ยได้ไต่ไปทั่วร่างกายของเธอ

ลิ่วลี่ค่อนๆ เปล่งเสียงร้องที่นุ่มนวลออกมา เสียงที่ออกมามันคล้ายกับเสียงร้องสะอื้น  มีเพียงชิงสุ่ยเพียงคนที่ที่ได้ยินมัน

ชางห่าย หมิงเยวี่ยจ้องที่ลิ่วลี่ และชิงสุ่ย ที่จูบกันอยู่ เธอหวังเสมอว่าชิงสุ่ยกับลิ่วลี่จะได้อยู่ด้วยกัน และความปรารถนาให้ทั้งสองมีความสุข  แต่เมื่อได้พบฉากดังกล่าวแทนที่เธอจะรู้สึกมีความสุข แต่เธอกำลังรู้สึกเหมือนสูญเสียอะไรบางอย่าง รู้สึกเจ็บปวดในจิตใจของเธอ

"ข้าไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้… " หมิงเยวี่ยพึมพำกับตัวเอง!

ชิงสุ่ยได้หยุดการกระทำของเขาลง เขาได้จองมองไปที่ลิ่วลี่ซึ่งกำลังหอบอยู่ ใบหน้าที่น่ารักของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง ตาที่แคบและสวยได้เปิดออกเล็กน้อย  เมื่อชิงสุ่ยเห็นสายตาดังกล่าวของเธอ เขาก็ได้จูบลงไปที่ริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยนอีกครั้ง

ลิ่วลี่เขินอายกลับการกระทำดังกล่าว เธอได้ปิดตาลงอีกครั้ง  ระยะห่างระหว่างดวงตาของพวกเขาใกล้กันมาก ขนตายาวของลิ่วลี่แทบจะสัมผัสกับขนตาของชิงสุ่ยในตอนนั้น เมื่อเธอกระพริบตาเปลือกตาของเธอได้เปล่งเสน่ห์ออกมาอย่างน่าหลงใหล มันมีเสน่ห์อย่างมาก

ลิ่วลี่ ไม่สามารถหลบหนีจากชิงสุ่ยได้อีกต่อไป ชิงสุ่ยกำลังจูบริมฝีปากที่บางเฉียบของเธอ มือของเขาไม่ได้หยุดนิ่งมันได้ไต่ไปทั่วร่างกายของเธอ มันได้สัมผัสกับก้นที่อวบอิ่มของเธอ แต่มันก็ยังรู้สึกไม่พอใจอยู่ดีมันพยายามที่จะไต่ไปที่ส่วนอื่นของเธอ

ชางห่าย หมิงเยวี่ยมองเห็นฉากดังกล่าวอย่างชัดเจน เธอรู้สึกเขินอายกับฉากที่เกิดขึ้น ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะหลบสายตาของเธอไปทางอื่น เธอนั้นไม่เคยฉากที่แสนโรแมนติกแบบนี้มาก่อน และเธอยังสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของมือของมือชิงสุ่ยได้อย่างชัดเจน มันทำให้หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้น ใบหน้าและหูของเธอได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

ในที่สุดเธอตัดสินใจที่หยุดมอง แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ได้มองไปเห็นชิงสุ่ยที่กำลังจ้องมาทางเธอพอดี !

"ลิ่วลี่รางก่ายของเจ้าเปียกไปด้วยเหงื่อหมดแล้ว… "

"ชิงสุ่ยหยุดพูดได้แล้ว! พาข้ากลับไปที่ห้อง ข้าต้องการเปลี่ยนชุด "ลิ่วลี่กำลังซบไปที่อกของชิงสุ่ย  เสื้อผ้าบางเฉียบของเธอไม่สามารถปิดบังเสน่ห์ที่ยั่วยวนของลิ่วลี่ได้

ในขณะนั้นที่เธอซบไปที่อกของชิงสุ่ย ริมฝีปากที่ทรงเสน่ห์ของเธอได้สัมผัสกับจุดสีชมพูบนหน้าออกชิงสุ่ย มันทำให้เธอเขินอายอย่างมาก

เมื่อถึงเวลาที่พวกเขากลับไปที่ห้องเขาไม่เห็นหมิงเยวี่ยที่เคยยื่นอยู่ตรงนั้น เขายิ้มขึ้นเมื่อเห็นประตูห้องของเธอที่ถูกปิดอยู่ เขารู้ว่าเธออยู่ข้างใน นั้น ชิงสุ่ยได้อุ้มลิ่วลี่เขาไปในห้องนอนของเธอ และวางเธอไว้บนเตียงสีม่วง

"เจ้าต้องการให้ข้าช่วยให้เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือไม่?" ชิงสุ่ยล้อเลียน

"ไม่จำเป็น ข้าสามารถทำมันได้ด้วยตัวเอง ข้าต้องการที่จะเปลี่ยน ……ของข้าด้วย  "

ชิงสุ่ย หัวเราะเบา ๆ และกำลังเดินออกจากห้องนอน ขณะที่ถูลงไปบนจมูกของเขาและหัวเราะออกมา

"งั้นข้าออกไปก่อนเจ้าพักผ่อนสักหน่อยนะ!" ชิงสุ่ยกล่าวอย่างนุ่มนวล

หลังจากที่เดินออกมา เขาก็เห็นชางห่ายและภรรยายืนอยู่ที่ไม่ใกล้ไม่ไกล เหมือนกำลังรอคอยเขาอยู่ ทั้งคู่หันไปมามองที่เขายินเสียงฝีเท้าของชิงสุ่ย

“ท่านผู้อาวุโส”

"ชิงสุ่ย เรามาคุยกันหน่อยสิ ข้ากลัวว่าหลังจากนี้เราคงไม่ได้มีเวลาคุยกันอีก "ชางห่ายกล่าวอย่างเงียบ ๆ

"ข้ากำลังต้องการที่จะคุยกับท่านอยู่เลย" ชิงสุ่ยกล่าวออกไป

"ชิงสุ่ย บางทีเจ้าอาจจะไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เรากำลังจะบอกเจ้าได้ แต่มาถึงตอนขั้นนี้แล้วข้าไม่ต้องการที่จะหลอกเจ้าอีกต่อไป ข้าไม่สามารถรับมือกับปัญหาดังกว่าได้ ข้าแค่หวังว่าเจ้าจะสามารถพาเยวี่ยเยวี่ย และ ลิ่วลี่ หนีไปได้อย่างปลอดภัย "

ชิงสุ่ย ยังคงเงียบอยู่

"เจ้าจะเข้าใจเหตุผลของข้าเมื่อเจ้าเป็นพ่อคน ข้าต้องการแค่ให้ลูกข้านั้นปลอดภัยเท่านั้น เราได้ดูแลนางมาเป็นอย่างดีตลอดสามสิบปีที่ผ่านมา เราแค่หวังที่จะให้นางมีความสุขเท่านั้น "ชางห่ายยิ้มอย่างขมขื่น

"หนี? ท่านผู้อาวุโส เราสามารถหลบหนีไปที่ใดกันละ แล้วจะเกิดอะไรกับพวกท่าน? "ชิงสุ่ย ส่ายหัว

ชางห่ายดึงเหรียญทองม่วงขนาดเล็กที่ยาวประมาณ 2 นิ้วและกว้างหนึ่งนิ้วออกจากหน้าอกของเขา มันเขียน "พระราชวัง" มันถูกแกะสลักไว้อย่างประณีต แสงสีทองได้สะท้อนให้เห็นถึงเสน่ห์ของมันผ่านทางสายตา

"นี่คือ เหรียญตราของวังเทวโลก เจ้าจงไปที่พระราชวังเทวโลก! "ชางห่ายบอกกับชิงสุ่ย

ภรรยาของชางห่ายยิ้มให้ กับชิงสุ่ยเล็กน้อยก่อนกล่าว "สัญญากับเราว่าเจ้าจะดูแลเยวี่ยเยวี่ยไปตลอดชีวิตที่เหลือของเจ้าได้มั้ย?"

ชิงสุ่ยมองไปที่เธอด้วยความสับสน

"นางชอบเจ้ามาก แต่นางยังไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้น เราหวังว่าเจ้าจะสามารถดูแลนางแทนเราได้ นี่เป็นปรารถนาของชางห่ายและข้า "

เมื่อชิงสุ่ยได้ยินคำพูดของหญิงสาวคนนี้ เขาก็ได้นึกถึงคำพูดของ ลิ่วลี่ก่อนหน้านี้ มันคล้ายกันมาเหมือนกับลิ่วลี่มาพูดให้เขาฟังอีกครั้ง ในตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น

แต่เมื่อแม่ของหมิงเหวี่ย กล่าวออกมาแบบนี้แสดงว่ามันต้องเป็นความจริงอย่างแน่นอน ไม่มีใครรู้จักลูกสาวตัวเองดีกว่าแม่ของเธอ

เรื่องนี้เหมือนเรื่องโกหกก็ว่าได้ ในตอนนี้เขานั้นแปลกใจกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชางห่าย หมิงเยวี่ยจะชื่นชอบในตัวเขา เพราะเขาเชื่อว่าผู้ชายที่หมิงเยวี่ย ชอบต้องเป็นคนที่คล้ายคลึงกับพ่อของนาง

ชิงสุ่ย รู้สึกว่าเขายังไม่เหมาะสมกับชางห่าย หมิงเยวี่ยในขณะนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่มีความงามที่ไม่มีใครเทียบได้

"ชิงสุ่ยรับนี้ไปและเชื่อข้าเถอะ  ข้าเชื่อมั่นในสายตาของข้า  และเชื่อมั่นว่าเจ้าจะสามารถดูแลเยวี่ยเยวี่ยได้เป็นอย่างดี" ชางห่ายยัด เหรียญตรา ไว้ในมือของชิงสุ่ย

ชิงสุ่ย รู้ว่าความรับผิดชอบนี้หนักหนายิ่งนักในขณะที่เขารับเอาเหรียญตรามาไว้ในมือ รวมทั้งการดูแลหมิงเหวี่ยไปตลอดชีวิต นี่เป็นความรับผิดชอบที่เขาจะสามารถแบบรับไหวหรือ?

พระราชวังเทวโลก เป็นมหาอำนาจขนาดใหญ่ ชิงสุ่ยรู้ว่าทักษะที่ชางห่ายใช้ในวันนั้นคือ ฝ่ามือสังหารเทวอัสนี และ ย่างก้าวอำพรางเมฆ ซึ่งเป็นเคล็ดวิชาที่แข็งแกร่งอย่างมาก  ชิงสุ่ยตระหนักว่าตัวเขานั้นเอาก็อยากที่จะเข้าร่วมนิกายดังกว่ามันเป็นมหาอำนาจที่ยืนหยัดมากว่าหมื่นปีในโลกของเก้าทวีปแห่งนี้

ชิงสุ่ย กำลังจะถามคำถามเกี่ยวกับพระราชวังเทวโลก แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่ถามมันออกไป เพราะชางห่าย ต้องมีเหตุผลบางประการที่อยู่เบื้องหลัง เขาเลยไม่เคยกล่าวถึงมัน  และในตอนนี้ชิงสุ่ยไม่มีเวลามากพอที่จะถามรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้

"เจ้าจงเดินทางไปโดยวิหกอัคคีของเจ้าเถอะ”

"ถ้าจำเป็นเจ้าจงทำทุกวิธีทางให้เยวี่ยเยวี่ยไปกับเจ้าให้ได้และเจ้าจงเตรียมสิ่งของที่จำเป็นสำหรับการหลบหนีในครั้งนี้ด้วยเถอะ … "

"ในระหว่างที่ข้าต่อสู้กับเฒ่าตาบอดในพรุ่งนี้ ข้าจะใช้ทักษะลับบางอย่าง ในช่วงเวลานั้นข้าจะให้รู่ตงเปิดเส้นทางให้พวกเจ้า"

ชิงสุ่ยตั้งใจฟังรายละเอียด!

ในช่วงเวลากลางคืน ชิงสุ่ยได้เข้าไปดูอาการของลิ่วลี่อีกครั้ง ตอนนี้เขารู้สึกถึงภาระขนาดใหญ่ที่เขาต้องแบบรับ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะตั้งใจจะหนีไปแต่ฝ่ายตรงข้ามก็คงไม่คิดที่จะปล่อยเขาไปได้อย่างง่ายๆ?

จากนั้นชิงสุ่ยก็กลับมายังที่พักของเขาแล้ว เขาได้ดินแดนหยกยุพราชอมตะ จากนั้นชิงสุ่ย ได้เตรียมยุทธ์ภัณฑ์ต่างๆของเขาให้พร้อมสำหรับการทำศึกในวันพรุ่งนี้

"เอ๊ะ ระฆังสะท้านจิต !" ชิงสุ่ย คว้าระฆังสีม่วงขนาดเล็กที่มีเสน่ห์และได้ถ่ายทอดปราณจากเคล็ดเสริมกายาบรรพกาลลงไปแล้วได้ปรับแต่งมันอีกครั้งมีแสงประกายระยิบระยับสว่างออกมา

"ดูเหมือนว่าพระเจ้ายังไม่ต้องการให้ข้าตายในเวลานี้!" ชิงสุ่ย มองไปที่ ระฆังสะท้านจิตอย่างตื่นเต้น

ระฆังสะท้านจิต ระดับสอง สามารถทำให้เป้าหมายภายในรัศมี 300 เมตร คลุ่มคลั่ง พวกมันจะไม่แยกแยะระหว่างเพื่อนหรือศัตรูและโจมตีทุกสิ่งทุกอย่างบ้าคลั่งจนกว่าจะตาย